Ωραία τα μολύβια στο δημοτικό, ιδιαίτερα τα μηχανικά που ανακαλύψαμε στις τελευταίες τάξεις, με τα οποία έγραφες ομοιόμορφα και δε θέλανε και ξύσιμο. Μετά στο γυμνάσιο έγινε η μετάβαση στα στυλό (και πειραματισμός για ένα διάστημα με τις πένες - μπλε τα χέρια απ' το μελάνι!). Ήταν πιο μεγαλίστικα τα στυλό (το μολύβι ήταν πλέον συνώνυμο με τα μικρά του δημοτικού) αλλά όχι τόσο πρακτικά στο σβήσιμο, αναγκαζόμασταν να χρησιμοποιούμε ένα σωρό διορθωτικά, ή να κάνουμε ατέλειωτες μουτζούρες. Μετά στο πανεπιστήμιο ήρθε ο υπολογιστής και όλα έγιναν δακτυλογραφημένα και περιποιημένα.
Κατά ένα παράδοξο τρόπο, αν και σήμερα γράφω σχεδόν τα πάντα στον υπολογιστή, αναγκάζομαι και χρησιμοποιώ περισσότερη γραφική ύλη από ποτέ! Μπλε στυλό για την ατζέντα, μαύρο στυλό για το συμπλήρωμα αιτήσεων (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι επιμένουν στο black ink), κόκκινο στυλό για τις διορθώσεις γραπτών, μαρκαδόρος για τον πίνακα, και μολυβάκι μηχανικό για τις επισκέψεις σε αρχεία όπου η χρησιμοποίηση όλων των παραπάνω απαγορεύεται δια ροπάλου. Ολοκληρώνεται ο κύκλος με επιστροφή στα παλιά δηλαδή.