Σε αυτο το σημείο θα ηθελα να σας παρουσιασω 3 εκρηκτικες ρετρο ελληνικές αφίσες απο ταινίες του Bruce Lee ετσι οπως παρουσιάστηκαν στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '70 (ισως και αρχες 80) απο την εταιρια "Νεα κίνηση".. Οι σκληροπυρινικοι θαυμαστες του Λη θα τις λατρέψουν οπως τις λάτρεψα κι εγω!
Ο Μεγάλος Αρχηγός, Ο Αήττητος Του Καράτε (The Big Boss, 1971) του Λο Γουέι
Ενα φτωχόπαιδο που έρχεται στη μεγάλη πόλη, ένα παγοποιείο ως βιτρίνα για διακίνηση ναρκωτικών, ένα κακό αφεντικό που τα έχει κάνει πλακάκια με την αστυνομία. Υλικά ρουτίνας για μια ταινία του συρμού στο κινηματογραφικό πανδαιμόνιο του Χονγκ Κονγκ, που δεν θα περνούσε ούτε στα χαμηλότερα στρώματα της καλτ στρατόσφαιρας εάν δεν ηλεκτριζόταν από τη γεννήτρια του Μπρους Λι. Αγουρος αλλά ζωώδης, ο μαγνητισμός του Bruce Lee δεν εκπέμπεται απλώς, επιβάλλεται ολοκληρωτικά στους περιορισμούς μιας πρόχειρης παραγωγής. Και το σημαντικότερο, κάνει μεμιάς το σινεμά πολεμικών τεχνών που ήξερε κι εμπιστευόταν το κοινό του Χονγκ Κονγκ να μοιάζει κακόγουστη χαλκομανία..
Ο Κίτρινος Πράκτωρ Εναντίον Της Μαφίας (The Way Of The Dragon, 1973) του Μπρους Λι
«Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν», φωνάζουν εν χορώ η ιταλική μαφία και οι πληρωμένοι δολοφόνοι της μπροστά στην πλέον αυτοκρατορική επίδειξη ανωτερότητας του «μικρού δράκου». Ο Βruce Lee, εν ριπή οφθαλμού μικρός Καίσαρας των πολεμικών τεχνών και της show biz του Χονγκ Κονγκ, γίνεται αυτό που οι κριτικοί θα έλεγαν «οτέρ κομπλέ» (σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός) και επιλέγει τη Ρώμη ως ιδανικό πεδίο για τη θριαμβική του παρέλαση. Σαν τη γάτα με το ποντίκι, ο περιπλανώμενος Κινέζος Τανγκ Λουνγκ θα ξεπαστρέψει τους δευτερεύοντες αντιπάλους του με σαδιστική μεθοδικότητα, για να μας κρατήσει πεινασμένους για το γκραν φινάλε: την αναμέτρηση με τον Αμερικανό υπερ-πρωταθλητή Κολτ (Τσακ Νόρις) στο Κολοσσαίο ή αλλιώς την πιο οργιαστικά χορογραφημένη, κρυστάλλινα ακριβή και επικά μεγαλοπρεπή (αφήστε με να υπερβάλω) σκηνή ενός ολόκληρου κινηματογραφικού είδους..
Παιχνίδι Θανάτου - Η ημιτελής πέμπτη συμφωνία του Bruce Lee
"Πώς το «Παιχνίδι Του Θανάτου» ήταν καταδικασμένο να μην τελειώσει ποτέ"
Με τον θάνατο του
Μπρους Λι να στριμώχνεται οριστικά στην Ιστορία μαζί με την παραφιλολογία και τον
«Κίτρινο Πράκτορα Του Χονγκ Κονγκ»(Εnter the dragon) να κλείνει τον εμπορικό του κύκλο με αναμενόμενη επιτυχία, οι πιστοί του νεκρού ημίθεου αποζητούν πια όχι το σώμα και το αίμα του, αλλά τα χαμένα ευαγγέλια. Με το δίκιο τους, αφού ο Τύπος τους βομβαρδίζει γύρω από ένα ανολοκλήρωτο πρότζεκτ που είχε διακοπεί για χάρη της χολογουντιανής περιπέτειας του Λι. Η λαϊκή απαίτηση για μετά θάνατον Bruce Lee οδηγεί στο ερώτημα: τι είναι τελικά αυτό το
«Παιχνίδι Του Θανάτου»;
Πάντως όχι η ομότιτλη αστειότητα που θα κυκλοφορήσει το 1978, με τον σκηνοθέτη
Ρόμπερτ Κλάουζ να ασελγεί για άλλη μια φορά στο όνομα του
Bruce Lee. Μόνο στο τελευταίο τέταρτο παρακολουθούμε το άλλοθι της αρπαχτής, κολλημένο όπως όπως στην υπόλοιπη δράση: φορώντας μια κίτρινη στολή, ο
Lee ανεβαίνει τρεις ορόφους ενός απροσδιόριστου κτιρίου και εξολοθρεύει ισάριθμους μάστερ των πολεμικών τεχνών. Ιδού το χαμένο υλικό, λέει στους αδημονούντες φανατικούς ο Κλάουζ, και αφού τους σερβίρει ένα απαράδεκτο φινάλε αντί γλυκού τους ξαποστέλνει σπίτι. Το ράδιο αρβύλα ξαναρχίζει και η ερώτηση επανέρχεται ελαφρώς διαφοροποιημένη: ποιο είναι το πραγματικό «Παιχνίδι Του Θανάτου»;
Η απάντηση βρίσκεται στα χειρόγραφα του νεκρού. Ο
Bruce Lee επρόκειτο να υποδυθεί τον
Χάι Τιεν, έναν αήττητο πρωταθλητή των πολεμικών τεχνών σε εκούσια απόσυρση, που αναγκάζεται από τη Μαφία να αναζητήσει ένα μυθικό θησαυρό. Το «καρότο» της ταινίας δεν ήταν φυσικά η προσχηματική πλοκή της, αλλά το εύρημα μιας πολυώροφης παγόδας ως κρυψώνας του θησαυρού.
«Using no way as way, having no limitation as limitation» ήταν το σταθερό μότο του
Bruce Lee, αποκρυσταλλωμένο ακόμη και στα ψήγματα ενός εν δυνάμει αριστουργήματος. Ευτυχώς που βρέθηκε το ντοκιμαντέρ «Α Warriors Journey», το οποίο ο θαυμαστής του Τζον Λιτλ υπέγραψε το 2000, για να τα συνταιριάξει ιδανικά.