Γιὰ νὰ ἐλαφρύνουμε τὸ θέμα, ἂς δοῦμε μερικὲς φωτογραφίες ἀπὸ ὑπέροχα κτήρια. Κάποια εἶναι νεοκλασικά, κάποια ὄχι. Κάποια εἶναι δημόσια κτήρια, ἀρχοντικὰ ἢ πρώην μέγαρα μεγαλουσιάνων, κάποια εἶναι λαϊκά σπίτια. Ὅλα τους πάντως (Τάσος) εἶναι πανέμορφα.
Τὸ πρῶτο εἶναι ἕνα νεοκλασικὸ (μᾶλλον ρομαντικοῦ ρυθμοῦ θὰ τὸ χαρακτήριζα) στὴν γωνία τῶν ὁδῶν Μητσαίων & Καβαλλότι, στοῦ Μακρυγιάννη.
Ἀκολουθεῖ τὸ ἱστορικὸ κτίριο τοῦ Χαροκόπειου Πανεπιστήμιου στὴν Καλλιθέα. Τὸ μόνο ἐκπαιδευτικὸ Ἴδρυμα (ΑΕΙ) στὴν Ἑλλάδα, τουλάχιστον ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ποὺ ἔχω δεῖ ἀπὸ κοντά, ποὺ λάμπει. Οὔτε γραψίματα καὶ graffity στοὺς τοίχους, οὔτε ἄλλες ἀθλιότητες. Καὶ τὰ πατώματα πεντακάθαρα. Εὖγε.
Συνεχίζουμε μ' ἕνα κτήριο ἐπὶ τῶν ὁδῶν Ἑρμοῦ & Ἁγίας Σοφίας στὴν Θεσσαλονίκη. Ἕνα κτήριο φορτωμένο μὲ πολλὰ βυζαντινὰ καὶ εὐρωπαϊκὰ στοιχεῖα, κυρίως ρωμανικά. Ἡ μαρτυριάρα πινακίδα μᾶς λέει ὅτι κάποτε τὸ κτήριο ἦταν τὸ «καφὲ-Ἑρμῆς».
Ἀνηφορίζουμε. Ὁδὸς Θεοφίλου, στὶς παρυφὲς τῆς Ἄνω Πόλης. Καὶ οἱ δύο κατοικίες εὐτυχῶς… κατοικοῦνται. Ἡ μία, τὸ κλασικὸ μακεδονίτικο ἀρχοντικὸ μὲ τὶς ξυλοπλίνθινες τοιχοποιΐες (τσατμάδες) καὶ τὰ ἔρκερ (στεγασμένοι ἐξῶστες, σαχνισιὰ) ἀντιστέκεται ἀκόμα στὸν χρόνο. Καὶ στὰ δύο σπίτια οἱ ὀρδὲς τῶν Λογγοβάρδων (φραγκογκιαούρηδες) ἀπότισαν τιμὴ μὲ τὸ παραπάνω (καμένο στυλιάρι ποὺ θένε μερικοὶ…).
Λίγα μέτρα πιὸ πάνω, στὴν ἀρχὴ τῆς ὁδοῦ Ἐπιμενίδου, βρίσκεται ἕνα χαριτωμένο μερακλήδικο μακεδονίτικο σπίτι σὲ ἀπαλὴ ἀπόχρωση τοῦ ρόζ ποὺ συνδυάζεται ὡραῖα μὲ τὸ σκοῦρο καφὲ τῶν κουφωμάτων.
