Στη δική μας τη φουρνιά, το ντύσιμο των βιβλίων ήταν σχετικά προαιρετικό.
Όμως, λίγο πολύ, όλα τα παιδιά ντύναμε τα βιβλία μας στο δημοτικό. Χρησιμοποιούσαμε τη διαφανή ζελατίνα, που ήθελε απίστευτη υπομονή για να στρώσει ομοιόμορφα, αλλά αν κατάφερνες και την έστρωνες αλφάδι, το βιβλίο ήταν κόσμημα! Πριν κολλήσουμε τη ζελατίνα, βάζαμε αυτοκόλλητη ετικέτα στο εξώφυλλο (η οποία, νομίζω, ήταν υποχρεωτική, για να μη μπλέκουμε τα βιβλία μας όταν τα δίναμε στην κυρία μας στην έδρα να μας διορθώσει τις ασκήσεις). Με την ετικέτα υπήρχε άλλο θέμα, καθώς προσπαθούσαμε να βρούμε το σημείο του εξωφύλλου που θα την κολλήσουμε, για να μη χαλάει τελείως η μόστρα.
Με τον καιρό, το στυλό με το οποίο ήταν γραμμένη η ετικέτα "θόλωνε", κάνοντας ένα εφέ "υδατογραφίας", λες και την ετικέτα την είχε σχεδιάσει ο γραφίστας του λογότυπου των Chipitos!
Τα τετράδια δε χρειαζόταν να τα ντύσουμε. Βέβαια, κάποια παιδιά χρησιμοποιούσαν αυτή τη θήκη-ντύμα και για τα βιβλία, και για τα τετράδια, αλλά την έβρισκα φοβερά άβολη, καθώς προσέθετε όγκο στο βιβλίο και το έκανε να μοιάζει "πλαστικό" όταν το κρατάς. Ενώ η αυτοκόλλητη ζελατίνα σου έδινε την αίσθηση του ιλουστρασιόν, αφήνοντας παράλληλα το βιβλίο "να κινείται φυσικά", χωρις να "ανοίγει" το ντύμα και να κάνει κοιλιά, όποτε άνοιγες το βιβλίο.
Τα βιβλία μου τα έντυνα όλα στο δημοτικό. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, όμως, έντυνα μόνο όσα μου άρεσαν και ήθελα να κρατήσω ή μεταχειριζόμουν πολύ. Δηλαδή, κάτι γραμματικές και συντακτικά, κάτι βιβλία κατεύθυνσης, ήταν όλα ντυμένα για να αντέξουν. Τα υπόλοιπα δε με ένοιαζαν.
elephadas είπε:
Αλλά για να είμαι ειλικρινής ειδικά για τα βιβλία και να μην ήταν υποχρεωτικό εγώ θα τα έντυνα. Για τα τετράδια δεν μ' ένοιαζε, αλλά με τα βιβλία είχα (και έχω) αρρώστια. Σημείωνα πάντα με μολύβι και μικρά σταυρουλάκια που μπορούσαν να σβηστούν εύκολα. Να γράψω με στυλό, ούτε να το διανοηθώ. Το ίδιο και να τσακίσω φύλλο αντί να βάλω σελιδοδείκτη. Περιττό να σας πω βέβαια τη φρίκη που αισθάνθηκα όταν έμαθα, χρόνια αργότερα, ότι είχε γίνει έθιμο στους μαθητές να ξεσκίζουν τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς. Το θεωρώ ακόμη ασυγχώρητο βανδαλισμό (και να με συγχωρούν οι φίλοι ρετρομανιακοί που, όντας νεότεροι, ακολούθησαν αυτό το "έθιμο")
Εξαιρετική η αναφορά σου, elephada!
Μπορώ να πω ότι σε μια παρόμοια κατάσταση είμαι κι εγώ, αλλά όχι πάντα.
Στο σχολείο πρόσεχα τα βιβλία μου και δεν τα μουτζούρωνα (τουλάχιστον στο δημοτικό, ή όσα του γυμνασίου και του λυκείου μου άρεσαν και ήθελα να τα κρατήσω), αλλά μου άρεσε πάρα πολύ να έχουν σημειώσεις τα σχολικά βιβλία. Ειδικά στην ιστορία και στη λογοτεχνία κατεύθυνσης στην 3η λυκείου, μου άρεσε να γράφω ορισμούς και σχόλια στα περιθώρια, να υπογραμμίζω και να κρατάω κεφαλίδες, γιατί το βιβλίο έμοιαζε πιο ζωντανό, πιο "δικό μου". Αυτό που με εκνεύριζε, όμως, ήταν όταν έσπαγε η κόλλα στη ράχη του βιβλίου και άρχιζαν να φεύγουν σελίδες... Καμιά φορά έπαιρνα άλλο από την αποθήκη του σχολείου.
Και επειδή ανέφερες τους σελιδοδείκτες, μου θύμισες που στα ανθολόγια του δημοτικού (αυτά τα μικρά βιβλιαράκια) μας έλεγε η δασκάλα μας να βάζουμε μια κορδελίτσα για σελιδοδείκτη!
Υποθέτω, όμως, ότι αναφέρεσαι και στα λογοτεχνικά βιβλία, στα οποία κι εγώ δε διανοούμαι ούτε να διπλώσω σελίδα, ούτε να κάνω μια κουκίδα με μολύβι πάνω τους, και με πιάνει κάτι αν σπάσει η ράχη (που σε κάποια βιβλία μεγάλα είναι αναγκαίο κακό...). Γι αυτό και δεν τρελαίνομαι να δανείζω βιβλία, ειδικά σε άτομα που ξέρω ότι δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με αυτά... Την έχω πατήσει με βιβλίο, σε μικρή ηλικία, που μου γύρισε ποτισμένο με αποσμητικό χώρου και με τσακισμένες σελίδες.
