Bambinella
Extra Galactic RetroEntity!
- Joined
- 18 Mαϊ 2010
- Μηνύματα
- 16.550
- Αντιδράσεις
- 28.252
Ηταν Ιανουαριος μηνας, γυρω στα μεσα της δεκαετιας του '60. Παγωμενη η νυχτα και με ενα ελαφρυ χιονονερο που επεφτε μονοτονα, οταν δυο νεοι ανθρωποι συναντηθηκαν για πρωτη φορα.
Εκεινη λεπτη και μικροκαμωμενη κοντευε τα 25. Εκεινος μαλλον αδυνατος, μαλλον ψηλος της εριχνε εκτος απο καμποσους ποντους αναστημα, και καμια δεκαρια χρονια στην ηλικια. Υστερα απο τις πρωτες τυπικες κουβεντες και τα πρωτα διερευνητικα βλεμματα, τραβηξαν σε ενα κεντρακι για να καθισουν, να τα πουνε και να γνωριστουν.
Τα λεπτα κυλαγαν και σιγα - σιγα η αμηχανια εδωσε τη θεση της σε μια ζεστη κουβεντα γεματη ερωτησεις του ενος για τη ζωη του αλλου, σε χαμογελα και σε αστεια. Λιγο πριν πουν καληνυχτα, υπηρχε κατι στην ατμοσφαιρα σαν μια αδιορατη υποσχεση για συνεχεια εκεινης της γνωριμιας. Δεν το ειπε κανεις φωναχτα, αλλα το ενιωσαν κι οι δυο.................................
Δεκα μηνες αργοτερα, το Νοεμβριο της ιδιας χρονιας, οι γονεις μου παντρευτηκαν.
Δεν ηταν δυνατος ερωτας αυτο που τους ενωσε. Η γνωριμια τους εγινε απο συνοικεσιο οταν ενας γνωστος της μητερας μου θελησε να της γνωρισει "ενα καλο παιδι γιατι τα χρονια περνανε". Ο πατερας μου επιθυμουσε κι εκεινος να παντρευτει γιατι το ζητημα του γαμου το ειχε αφησει στην ακρη ολα τα προηγουμενα χρονια. Οχι απο πεποιθηση, οπως πολλοι αντρες, αλλα γιατι ειχε δωσει το μεγαλυτερο βαρος στη δουλεια του και στο να φτιαξει ενα οικονομικα στερεο μελλον.
Η γαμηλια τελετη εγινε με ολους τους τυπους, βγηκαν και καμια δεκαρια ασπρομαυρες φωτογραφιες και οι γονεις μου εγκατασταθηκαν σε μια γειτονια της Αθηνας ξεκινωντας τη νεα ζωη τους.
Ο πατερας μου δουλευε πολυ και προσπαθουσε να δωσει στη μητερα μου ο,τι καλυτερο μπορουσε για να μη νιωθει στερημενη.
Ηταν γλυκος και τρυφερος απεναντι της και παρα τα καποια καβγαδακια τους, ζουσαν καλα μαζι. Τα καβγαδακια αυτα ειχαν παντοτε την ιδια αιτια: ο πατερας μου ηταν φοβερα σπαταλος και ειναι σιγουρο πως αν δεν ειχε εναν πολυ ικανοποητικο μισθο απο τη δουλεια του, θα αντιμετωπιζε οικονομικο προβλημα.
Η μητερα μου ανελαβε υστερα απο λιγο καιρο τα οικονομικα του σπιτιου που χωρις κανενα προβλημα την αφησε ο πατερας μου να τα διαχειριζεται, καταλαβαινοντας κι ο ιδιος πως ετσι επρεπε. Ετσι τα καβγαδακια επαψαν λιγο - λιγο και η ζωη κυλουσε με τον πατερα μου να δουλευει παντα πολυ και τη μητερα μου να ασχολειται με τα οικιακα, οπως εκανε παντοτε αλλωστε, αφου δεν ειχε δουλεψει ποτε.
Περασαν τα δυο πρωτα χρονια και η ατμοσφαιρα αρχισε να βαραινει. Γνωριζαν καλα κι οι δυο τι εφταιγε. Ελειπε ενα παιδι. Ενα παιδι που δεν ερχοταν με τιποτα. Αποφασισαν να απευθυνθουν σε εναν ειδικο.
Ο γιατρος τους παρεπεμψε σε ενα σωρο εξετασεων και τελος βγηκε το αποτελεσμα. Η μητερα μου ηταν μια χαρα, αλλα ο πατερας μου ειχε καποιο προβλημα που τον εμποδιζε να γινει γονιος. Δεν ηταν αλυτο το προβλημα αυτο. Ο γιατρος του συνεστησε μια θεραπεια και του ειπε πως οταν την ολοκληρωνε, θα ειχαν το μωρο που τοσο λαχταρουσαν.
Αυτο ομως δε συνεβη και κυλησαν αλλα τρια χρονια. Ενα βραδυ, σε μια κουβεντα που ειχε ο πατερας μου με ενα φιλο του, ο φιλος του μιλησε για καποιον γιατρο που ειχε μεγαλη επιτυχια σε αναλογες περιπτωσεις. Ο πατερας μου δε διστασε και τον επισκεφτηκε.
Νεα θεραπεια, νεα ταλαιπωρια και νεο αγχος. Δεν ηλπιζαν σε πολλα οι γονεις μου, αλλα ηθελαν οπωσδηποτε να δοκιμασουν.
Ετσι, μια μερα του Μαρτιου η μητερα μου διαπιστωσε πως ηταν ενος μηνος εγκυος! Χαρες και πανηγυρια και πανω απ' ολα μεγαλη προσοχη για να πανε ολα καλα.
Στις 22 Νοεμβριου της ιδιας χρονιας, το μηνα που οι γονεις μου εκλειναν εφτα χρονια γαμου, γεννηθηκα εγω φερνοντας τους τη μεγαλυτερη χαρα. Περα απο την ικανοποιηση τους που ολα ειχαν παει καλα, ηταν πολυ χαρουμενοι που ημουν κοριτσι. Δυστυχως, ο ανθρωπος δεν παυει να ζηταει πολλες φορες και περα απο τα απαραιτητα. Κι οι γονεις μου δεν ηθελαν μονο ενα γερο παιδι, αλλα κρυφολαχταρουσαν και κοριτσακι!
Ο Θεος τους εκανε και τις δυο χαρες κι ετσι μεγαλωνα λιγο - λιγο.
Ο πατερας μου ηταν υπερπροστατευτικος, με φροντιζε και μου εκανε ολα τα χατιρια χωρις δευτερη σκεψη. Δε σηκωσε χερι επανω μου ουτε μια φορα στη ζωη του και παντα μαλωνε τη μητερα μου οταν το εκανε εκεινη. Ειχε βαρυ χερι η ατιμη και δε δυσκολευοταν και πολυ να το σηκωσει, αλλα ειχε παντα ως αρχη να μη με χτυπαει ποτε στο προσωπο και στο κεφαλι. Οταν της ζηταγα παιχνιδια η διαφορες λιχουδιες, τα Οχι ηταν παρισσοτερα απο τα Ναι. Φυσικα οταν ειδα οτι συνηθως εβγαινα χαμενη μαζι της, επαψα να απευθυνομαι σ' αυτην και πηγαινα κατευθειαν στο μπαμπα οπου το Ναι ηταν κατι παραπανω απο σιγουρο.
Καποια στιγμη γυρω στα 6 με 7 αρχισα να γινομαι πολυ κακομαθημενο πλασμα και καθως δεν ειχα αδελφια η κατασταση χειροτερευε.
Αρχισα να εκμεταλλευομαι τον πατερα μου και περα απο το γεγονος οτι ζηταγα σχεδον ο,τι ωραιο υπηρχε για παιδια, ζηταγα και ο,τι.....δεν υπηρχε.
Εφτιαξα ενα φανταστικο ονομα μιας μαρκας απο καραμελες και ζητησα απο τον μπαμπα να παει να μου τις αγορασει. Του τις εγραψα μαλιστα, στην πισω οψη του κουτιου απο τα τσιγαρα του. Στα Καρελια που καπνιζε παντα.
Χωρις δευτερη κουβεντα ξεκινησε να μου τις φερει. Η ωρα περναγε κι εκεινος δεν ερχοταν, ωσπου υστερα απο μεγαλη αναμονη, μπηκε στο δωματιο μου και μου ειπε: "Δεν τις βρηκα τις καραμελες που μου' γραψες, μπεμπουλα. Πηγα παντου, αλλα δεν τις ηξερε κανεις. Αφου δεν τις εβρισκα, ξαναπηγα στο Σωτηρη και μου' δωσε αυτες....." και με το "αυτες" κανει ετσι και βγαζει απο την τσεπη του ενα διαφανες κουτι με κατι κοκκινες καραμελιτσες κουφετακια μεσα. Πρωτη φορα τις εβλεπα κι ουτε ακουστα τις ειχα, αλλα τον ευχαριστησα και τις ανοιξα να τις φαω.
Κουβεντα δεν του ειπα φυσικα για την ξεδιαντροπη πονηρια μου.
Οι καραμελες ηταν τελικα πολυ του γουστου μου κι απο τοτε μου τις αγορασε ο μπαμπας πολλες φορες ακομα, αλλα τωρα τις ζηταγα κατευθειαν και χωρις αλλες κοροϊδιες. Οταν μια μερα, υστερα απο κατι μηνες νομιζω, ειχα τη φαεινη ιδεα να ομολογησω στη μητερα μου το καψονι που εκανα στον πατερα μου με την ανυπαρκτη μαρκα, εφαγα το ξυλο της ζωης μου. Θυμωσε πολυ και με το δικιο της κι εγω πηρα αυτο που αξιζε σε ενα κακομαθημενο διαβολοπαιδο......................................
Ηταν Ιουνιος του 2001 οταν εχασα τον πατερα μου. Εφυγε ησυχα, χωρις ευτυχως να παιδευτει ιδιαιτερα. Ειχε προλαβει να με δει νυφη κι εγω ειχα προλαβει να του χαρισω μια εγγονη και να τη χαρει για τεσσερα χρονια.
Τη μερα που εκεινος εφυγε απο τη ζωη, μαζευτηκε κοσμος στο πατρικο μου. Συγγενεις οι περισσοτεροι. Η μητερα μου κι εγω θα θελαμε περισσοτερο να μεινουμε μονες εκεινη τη στιγμη και να μιλησουμε για τον αγαπημενο μας που εφυγε, θα θελαμε να μην κλαιμε μπροστα σε ανθρωπους που καποιους απο αυτους, ειχαμε χρονια να δουμε. Δε γινοταν ομως διαφορετικα.
Καποια στιγμη πλησιασα την πεθερα μου να της αφησω ενα ποτηρι νερο κι εκεινη μου ειπε: "Βιβη, αυριο που ειναι η τελετη για τον πατερα σου, να ξεβαψεις τα νυχια σου". Λες κι εγω περιμενα να μου πει καποιος αλλος τι επρεπε να κανω και θα πηγαινα με κοκκινα νυχια στην κηδεια του πατερα μου.
Το ιδιο βραδυ που γυρισα σπιτι μου επιασα να κανω αυτο που μου ειχε πει η πεθερα μου. Οχι βεβαια επειδη μου το ειχε πει εκεινη η οποιοσδηποτε αλλος, αλλα γιατι ετσι ενιωθα και γιατι αυτο ηταν το σωστο.
Σε μια στιγμη κι ενω ενα δακρυ επεσε πανω στο χερι μου, τα κοκκινα νυχια μου φανταξαν κατω απο το φως εντονα και λαμπερα σαν μικρες κοκκινες καραμελες. Σαν τις καραμελες εκεινες που ειχε δωσει σε ενα εφταχρονο κοριτσι καποιος που το αγαπουσε πολυ.
Αντιο, μπαμπα..............................
Εκεινη λεπτη και μικροκαμωμενη κοντευε τα 25. Εκεινος μαλλον αδυνατος, μαλλον ψηλος της εριχνε εκτος απο καμποσους ποντους αναστημα, και καμια δεκαρια χρονια στην ηλικια. Υστερα απο τις πρωτες τυπικες κουβεντες και τα πρωτα διερευνητικα βλεμματα, τραβηξαν σε ενα κεντρακι για να καθισουν, να τα πουνε και να γνωριστουν.
Τα λεπτα κυλαγαν και σιγα - σιγα η αμηχανια εδωσε τη θεση της σε μια ζεστη κουβεντα γεματη ερωτησεις του ενος για τη ζωη του αλλου, σε χαμογελα και σε αστεια. Λιγο πριν πουν καληνυχτα, υπηρχε κατι στην ατμοσφαιρα σαν μια αδιορατη υποσχεση για συνεχεια εκεινης της γνωριμιας. Δεν το ειπε κανεις φωναχτα, αλλα το ενιωσαν κι οι δυο.................................
Δεκα μηνες αργοτερα, το Νοεμβριο της ιδιας χρονιας, οι γονεις μου παντρευτηκαν.
Δεν ηταν δυνατος ερωτας αυτο που τους ενωσε. Η γνωριμια τους εγινε απο συνοικεσιο οταν ενας γνωστος της μητερας μου θελησε να της γνωρισει "ενα καλο παιδι γιατι τα χρονια περνανε". Ο πατερας μου επιθυμουσε κι εκεινος να παντρευτει γιατι το ζητημα του γαμου το ειχε αφησει στην ακρη ολα τα προηγουμενα χρονια. Οχι απο πεποιθηση, οπως πολλοι αντρες, αλλα γιατι ειχε δωσει το μεγαλυτερο βαρος στη δουλεια του και στο να φτιαξει ενα οικονομικα στερεο μελλον.
Η γαμηλια τελετη εγινε με ολους τους τυπους, βγηκαν και καμια δεκαρια ασπρομαυρες φωτογραφιες και οι γονεις μου εγκατασταθηκαν σε μια γειτονια της Αθηνας ξεκινωντας τη νεα ζωη τους.
Ο πατερας μου δουλευε πολυ και προσπαθουσε να δωσει στη μητερα μου ο,τι καλυτερο μπορουσε για να μη νιωθει στερημενη.
Ηταν γλυκος και τρυφερος απεναντι της και παρα τα καποια καβγαδακια τους, ζουσαν καλα μαζι. Τα καβγαδακια αυτα ειχαν παντοτε την ιδια αιτια: ο πατερας μου ηταν φοβερα σπαταλος και ειναι σιγουρο πως αν δεν ειχε εναν πολυ ικανοποητικο μισθο απο τη δουλεια του, θα αντιμετωπιζε οικονομικο προβλημα.
Η μητερα μου ανελαβε υστερα απο λιγο καιρο τα οικονομικα του σπιτιου που χωρις κανενα προβλημα την αφησε ο πατερας μου να τα διαχειριζεται, καταλαβαινοντας κι ο ιδιος πως ετσι επρεπε. Ετσι τα καβγαδακια επαψαν λιγο - λιγο και η ζωη κυλουσε με τον πατερα μου να δουλευει παντα πολυ και τη μητερα μου να ασχολειται με τα οικιακα, οπως εκανε παντοτε αλλωστε, αφου δεν ειχε δουλεψει ποτε.
Περασαν τα δυο πρωτα χρονια και η ατμοσφαιρα αρχισε να βαραινει. Γνωριζαν καλα κι οι δυο τι εφταιγε. Ελειπε ενα παιδι. Ενα παιδι που δεν ερχοταν με τιποτα. Αποφασισαν να απευθυνθουν σε εναν ειδικο.
Ο γιατρος τους παρεπεμψε σε ενα σωρο εξετασεων και τελος βγηκε το αποτελεσμα. Η μητερα μου ηταν μια χαρα, αλλα ο πατερας μου ειχε καποιο προβλημα που τον εμποδιζε να γινει γονιος. Δεν ηταν αλυτο το προβλημα αυτο. Ο γιατρος του συνεστησε μια θεραπεια και του ειπε πως οταν την ολοκληρωνε, θα ειχαν το μωρο που τοσο λαχταρουσαν.
Αυτο ομως δε συνεβη και κυλησαν αλλα τρια χρονια. Ενα βραδυ, σε μια κουβεντα που ειχε ο πατερας μου με ενα φιλο του, ο φιλος του μιλησε για καποιον γιατρο που ειχε μεγαλη επιτυχια σε αναλογες περιπτωσεις. Ο πατερας μου δε διστασε και τον επισκεφτηκε.
Νεα θεραπεια, νεα ταλαιπωρια και νεο αγχος. Δεν ηλπιζαν σε πολλα οι γονεις μου, αλλα ηθελαν οπωσδηποτε να δοκιμασουν.
Ετσι, μια μερα του Μαρτιου η μητερα μου διαπιστωσε πως ηταν ενος μηνος εγκυος! Χαρες και πανηγυρια και πανω απ' ολα μεγαλη προσοχη για να πανε ολα καλα.
Στις 22 Νοεμβριου της ιδιας χρονιας, το μηνα που οι γονεις μου εκλειναν εφτα χρονια γαμου, γεννηθηκα εγω φερνοντας τους τη μεγαλυτερη χαρα. Περα απο την ικανοποιηση τους που ολα ειχαν παει καλα, ηταν πολυ χαρουμενοι που ημουν κοριτσι. Δυστυχως, ο ανθρωπος δεν παυει να ζηταει πολλες φορες και περα απο τα απαραιτητα. Κι οι γονεις μου δεν ηθελαν μονο ενα γερο παιδι, αλλα κρυφολαχταρουσαν και κοριτσακι!
Ο Θεος τους εκανε και τις δυο χαρες κι ετσι μεγαλωνα λιγο - λιγο.
Ο πατερας μου ηταν υπερπροστατευτικος, με φροντιζε και μου εκανε ολα τα χατιρια χωρις δευτερη σκεψη. Δε σηκωσε χερι επανω μου ουτε μια φορα στη ζωη του και παντα μαλωνε τη μητερα μου οταν το εκανε εκεινη. Ειχε βαρυ χερι η ατιμη και δε δυσκολευοταν και πολυ να το σηκωσει, αλλα ειχε παντα ως αρχη να μη με χτυπαει ποτε στο προσωπο και στο κεφαλι. Οταν της ζηταγα παιχνιδια η διαφορες λιχουδιες, τα Οχι ηταν παρισσοτερα απο τα Ναι. Φυσικα οταν ειδα οτι συνηθως εβγαινα χαμενη μαζι της, επαψα να απευθυνομαι σ' αυτην και πηγαινα κατευθειαν στο μπαμπα οπου το Ναι ηταν κατι παραπανω απο σιγουρο.
Καποια στιγμη γυρω στα 6 με 7 αρχισα να γινομαι πολυ κακομαθημενο πλασμα και καθως δεν ειχα αδελφια η κατασταση χειροτερευε.
Αρχισα να εκμεταλλευομαι τον πατερα μου και περα απο το γεγονος οτι ζηταγα σχεδον ο,τι ωραιο υπηρχε για παιδια, ζηταγα και ο,τι.....δεν υπηρχε.
Εφτιαξα ενα φανταστικο ονομα μιας μαρκας απο καραμελες και ζητησα απο τον μπαμπα να παει να μου τις αγορασει. Του τις εγραψα μαλιστα, στην πισω οψη του κουτιου απο τα τσιγαρα του. Στα Καρελια που καπνιζε παντα.
Χωρις δευτερη κουβεντα ξεκινησε να μου τις φερει. Η ωρα περναγε κι εκεινος δεν ερχοταν, ωσπου υστερα απο μεγαλη αναμονη, μπηκε στο δωματιο μου και μου ειπε: "Δεν τις βρηκα τις καραμελες που μου' γραψες, μπεμπουλα. Πηγα παντου, αλλα δεν τις ηξερε κανεις. Αφου δεν τις εβρισκα, ξαναπηγα στο Σωτηρη και μου' δωσε αυτες....." και με το "αυτες" κανει ετσι και βγαζει απο την τσεπη του ενα διαφανες κουτι με κατι κοκκινες καραμελιτσες κουφετακια μεσα. Πρωτη φορα τις εβλεπα κι ουτε ακουστα τις ειχα, αλλα τον ευχαριστησα και τις ανοιξα να τις φαω.
Κουβεντα δεν του ειπα φυσικα για την ξεδιαντροπη πονηρια μου.
Οι καραμελες ηταν τελικα πολυ του γουστου μου κι απο τοτε μου τις αγορασε ο μπαμπας πολλες φορες ακομα, αλλα τωρα τις ζηταγα κατευθειαν και χωρις αλλες κοροϊδιες. Οταν μια μερα, υστερα απο κατι μηνες νομιζω, ειχα τη φαεινη ιδεα να ομολογησω στη μητερα μου το καψονι που εκανα στον πατερα μου με την ανυπαρκτη μαρκα, εφαγα το ξυλο της ζωης μου. Θυμωσε πολυ και με το δικιο της κι εγω πηρα αυτο που αξιζε σε ενα κακομαθημενο διαβολοπαιδο......................................
Ηταν Ιουνιος του 2001 οταν εχασα τον πατερα μου. Εφυγε ησυχα, χωρις ευτυχως να παιδευτει ιδιαιτερα. Ειχε προλαβει να με δει νυφη κι εγω ειχα προλαβει να του χαρισω μια εγγονη και να τη χαρει για τεσσερα χρονια.
Τη μερα που εκεινος εφυγε απο τη ζωη, μαζευτηκε κοσμος στο πατρικο μου. Συγγενεις οι περισσοτεροι. Η μητερα μου κι εγω θα θελαμε περισσοτερο να μεινουμε μονες εκεινη τη στιγμη και να μιλησουμε για τον αγαπημενο μας που εφυγε, θα θελαμε να μην κλαιμε μπροστα σε ανθρωπους που καποιους απο αυτους, ειχαμε χρονια να δουμε. Δε γινοταν ομως διαφορετικα.
Καποια στιγμη πλησιασα την πεθερα μου να της αφησω ενα ποτηρι νερο κι εκεινη μου ειπε: "Βιβη, αυριο που ειναι η τελετη για τον πατερα σου, να ξεβαψεις τα νυχια σου". Λες κι εγω περιμενα να μου πει καποιος αλλος τι επρεπε να κανω και θα πηγαινα με κοκκινα νυχια στην κηδεια του πατερα μου.
Το ιδιο βραδυ που γυρισα σπιτι μου επιασα να κανω αυτο που μου ειχε πει η πεθερα μου. Οχι βεβαια επειδη μου το ειχε πει εκεινη η οποιοσδηποτε αλλος, αλλα γιατι ετσι ενιωθα και γιατι αυτο ηταν το σωστο.
Σε μια στιγμη κι ενω ενα δακρυ επεσε πανω στο χερι μου, τα κοκκινα νυχια μου φανταξαν κατω απο το φως εντονα και λαμπερα σαν μικρες κοκκινες καραμελες. Σαν τις καραμελες εκεινες που ειχε δωσει σε ενα εφταχρονο κοριτσι καποιος που το αγαπουσε πολυ.
Αντιο, μπαμπα..............................
και ας ξημέρωνε 80' , αλλα ήθη βεβαια)
