Θα συμφωνήσω απόλυτα Ozzare..Πράγματι..πολύ αργή και καταθλιπτική ταινία..'Αφθονη μαυρίλα..Και όντως, η ερμηνεία του μουσάτου ήταν αδιάφορη (έως κακή θα έλεγα...) Δεν θα έλεγα το ίδιο βεβαίως για την Παπακωνσταντίνου, η οποία ήταν -κατά τη γνώμη μου- αυτή που ξεχώρισε μακράν όλων των άλλων..Επαναστατική φιγούρα, που ασφυκτυούσε στο περιβάλλον ενώ όντως, εκείνη τη περίοδο ήταν ντελικάτη και γοητευτική (μολονότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να ειδωθεί ως το pin up της εποχής...) Εκεί που θα διαφωνήσω είναι η Μαρία Σκούντζου..Από τις πλέον αξιόλογες ηθοποιούς της γενιάς της, με μια απίστευτη εσωτερικότητα, ιδανική για τέτοιους ρόλους, συναισθηματικά φορτισμένους..Αυτό ενδεχομένως που ευθύνεται για την αρνητική σου θέση είναι ο ρόλος που κλήθηκε να ενσαρκώσει, στον οποίο κύριο χαρακτηριστικό ήταν η ψυχοπαθογένεια και το αίσθημα έλλειψης που κυριαρχούσε..Ε, λογικό είναι ένας τέτοιος ρόλος να μην είναι και τόσο φιλικός στο τηλεθεατή, αν δεν είναι φαν του συγκεκριμένου είδους σινεμά...Ο Φασουλής δεν με ξετρέλανε (ίσως να οφείλεται και στην αναβλύζουσα αντιπάθεια που τρέφω πρός το πρόσωπο του,οπότε μπορεί να μην είμαι και απόλυτα αντικειμενικός), εν αντιθέσει με τη Διαβάτη που για μια ακόμη φορά έδειξε το υπερχειλίζον ταλέντο της, με τη γεμάτη φυσικότητα ερμηνεία της..Τις σκηνές δεν θα τις έλεγα προκλητικές με τη στενή έννοια του όρου..Απλά υπήρχε δόση γυμνού, η οποία ωστόσο δεν έγινε επί τούτου, γι'αυτό και δεν με ενόχλησε..Ούτε καν η περιβόητη σκηνή της μπανιέρας, η οποία αν και ομολογουμένως "σκληρή", σε καμία περίπτωση δεν ήταν προκλητική..Θα έλεγα πως αποτέλεσε απλά την υλοποίηση της κατάθλιψης και απόγνωσης της ηρωίδας, η οποία αποτυπώθηκε σ'αυτή της τη πράξη..(έχω δε την αίσθηση πως δεν αυτοικανοποίηθηκε...κάτι άλλο έκανε-εξ ου καιη αιμορραγία- αλλά καλό θα ήταν να μην υπεισέλθω σε ολίγον αηδιαστικές και σοκιν λεπτομέρειες..) Σε κάθε περίπτωση πάντως πολυυυυ βαριά ταινία...Την βλέπεις και μετά παίρνεις μερικά ψυχοφάρμακα να έρθεις στα ίσα σου...