exetlaios
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 17 Mαϊ 2006
- Μηνύματα
- 4.505
- Αντιδράσεις
- 1.320
Πριν μπω το θέμα, επιτρέψτε μου έναν μικρό πρόλογο. Από τα νεανικά μου χρόνια, συχνά έπιανα τον εαυτό μου, όταν ανακάλυπτα ένα ενδιαφέρον «πολιτισμικό πεδίο», να βυθίζομαι με γοργούς ρυθμούς σε αυτό, προσπαθώντας να ρουφήξω κάθε πληροφορία που μπορεί να έκρυβε. Σαν ένα είδος ναρκωτικού, που ολοένα σε οδηγεί σε «σκληρότερα» μονοπάτια.
Ενδεικτικά, η ενασχόλησή μου με τις ταινίες τρόμου. Ξεκίνησα με τον κλασσικό γοτθικό τρόμο της Hammer, όχι πολύ αργότερα πέρασα στα ζόμπι του Romero, μετέπειτα κατανάλωνα οπτικά ιταλικές ταινίες με κανίβαλους και εν τέλει αναζητούσα γερμανικό underground gore (Jorg Buttgereit, Andreas Schnaas, Olaf Ittenbach, κλπ).
Κάτι αντίστοιχο και με τη λαϊκή μουσική. Ένα αθώο πέρασμα από μεγάλη πίστα που τραγουδούσε ο Αντύπας, με οδήγησε –λίγα χρόνια μετά- στα ξενυχτάδικα της Αχαρνών και στα τραγούδια του αείμνηστου λαικού βάρδου Βασίλη Στακτέα, ενώ έφτασα να σκορπίζω το νεανικό μου χρόνο στα σκυλάδικα της Θηβών υπό τη μουσική συντροφιά της Ξανθής Περάκη και της Παλόμας.
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, αντίστοιχη κατάληξη να αποκτήσει και το όψιμο ενδιαφέρον μου για τα «ρετρό παραθρησκευτικά-ηθικοπλαστικά βιβλία». Έχοντας ως αφετηρία τα «κυριλέ» βιβλία των εκδόσεων ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ, δεν άργησα να αναζητήσω πιο σκληρό υλικό, καταλήγοντας εσχάτως στις εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ και συγκεκριμένα στα έργα του αρχιμανδρίτου Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου από το βιβλίο «Οι 52 δαίμονες της χαρτοπαιξίας». Θεματολογικά περιστρέφεται γύρω από τον (αναμενόμενο) άξονα «οι τράπουλες είναι του διαβόλου, πλεκτάνη του όξω-από-εδώ για να διαφθείρει τους χριστιανούς».
Ξεκινάει με την προέλευση των παιγνιόχαρτων, συνεχίζει με μια «θρησκευτική αποκωδικοποίηση» των «κρυμμένων μηνυμάτων», απαριθμεί τις παγίδες της χαρτοπαιξίας και τον εθισμό στον τζόγο και ολοκληρώνει με μια γενικότερη αναφορά στα «παιγνιόχαρτα ως μέσα μαντείας στις χαρτούδες, καφεντζούδες, μέντιουμ!». Ενδιαφέρον είναι και το παράρτημα στο τέλος, με μια σύντομη ανάλυση σε παρεμφερείς κινδύνους όπως «Ρουλέτες, ιππόδρομος, κυνοδρομίες, στοιχήματα, πορνό–σπορ!».
Τα αγαπημένα μου σημεία από το βιβλίο ήταν :
Εν κατακείδι πρόκειται περί ενός textbook-example στον "χώρο" που κινείται και προτείνεται ανεπιφύλακτα στους οπαδούς του είδους (δηλαδή, πιθανότα μόνο σε εμένα ! ) .
Ενδεικτικά, η ενασχόλησή μου με τις ταινίες τρόμου. Ξεκίνησα με τον κλασσικό γοτθικό τρόμο της Hammer, όχι πολύ αργότερα πέρασα στα ζόμπι του Romero, μετέπειτα κατανάλωνα οπτικά ιταλικές ταινίες με κανίβαλους και εν τέλει αναζητούσα γερμανικό underground gore (Jorg Buttgereit, Andreas Schnaas, Olaf Ittenbach, κλπ).
Κάτι αντίστοιχο και με τη λαϊκή μουσική. Ένα αθώο πέρασμα από μεγάλη πίστα που τραγουδούσε ο Αντύπας, με οδήγησε –λίγα χρόνια μετά- στα ξενυχτάδικα της Αχαρνών και στα τραγούδια του αείμνηστου λαικού βάρδου Βασίλη Στακτέα, ενώ έφτασα να σκορπίζω το νεανικό μου χρόνο στα σκυλάδικα της Θηβών υπό τη μουσική συντροφιά της Ξανθής Περάκη και της Παλόμας.
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, αντίστοιχη κατάληξη να αποκτήσει και το όψιμο ενδιαφέρον μου για τα «ρετρό παραθρησκευτικά-ηθικοπλαστικά βιβλία». Έχοντας ως αφετηρία τα «κυριλέ» βιβλία των εκδόσεων ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ, δεν άργησα να αναζητήσω πιο σκληρό υλικό, καταλήγοντας εσχάτως στις εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ και συγκεκριμένα στα έργα του αρχιμανδρίτου Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου από το βιβλίο «Οι 52 δαίμονες της χαρτοπαιξίας». Θεματολογικά περιστρέφεται γύρω από τον (αναμενόμενο) άξονα «οι τράπουλες είναι του διαβόλου, πλεκτάνη του όξω-από-εδώ για να διαφθείρει τους χριστιανούς».
Ξεκινάει με την προέλευση των παιγνιόχαρτων, συνεχίζει με μια «θρησκευτική αποκωδικοποίηση» των «κρυμμένων μηνυμάτων», απαριθμεί τις παγίδες της χαρτοπαιξίας και τον εθισμό στον τζόγο και ολοκληρώνει με μια γενικότερη αναφορά στα «παιγνιόχαρτα ως μέσα μαντείας στις χαρτούδες, καφεντζούδες, μέντιουμ!». Ενδιαφέρον είναι και το παράρτημα στο τέλος, με μια σύντομη ανάλυση σε παρεμφερείς κινδύνους όπως «Ρουλέτες, ιππόδρομος, κυνοδρομίες, στοιχήματα, πορνό–σπορ!».
Τα αγαπημένα μου σημεία από το βιβλίο ήταν :
- H άποψη ότι κάθε τραπουλόχαρτο αντιπροσωπεύει έναν συγκεκριμένο δαίμονα, και η απαρίθμηση των ονομάτων τους.
- Η επεξήγηση των «κρυφών μηνυμάτων» που εμπεριέχουν οι 4 «φυλές» (μπαστούνι, σπαθί, καρό, κούπα), ειδικά η άποψη ότι «η κούπα συμβολίζει τα γυναικεία στήθη».
- Ο «σατανικός ύμνος» των τραπουλόχαρτων.
- Η άποψη ότι η «αυτόματη ανάφλεξη» (spontaneous combustion) είναι απόρροια διακεκριμένης χαρτοπαιξίας.
Εν κατακείδι πρόκειται περί ενός textbook-example στον "χώρο" που κινείται και προτείνεται ανεπιφύλακτα στους οπαδούς του είδους (δηλαδή, πιθανότα μόνο σε εμένα ! ) .
Τελευταία επεξεργασία:
