Ο Τζούλης (Dassin) και ο Μπεζερίδης

chris73

RetroActive
Joined
24 Ιαν 2013
Μηνύματα
478
Αντιδράσεις
614
Ο Tζούλης όπως τον αποκαλούσε συχνά η Μερκούρη, μας είναι ίσως περισσότερο γνωστός από το "Ποτέ Την Κυριακή", το "Τοπ Καπί" και την σχέση του με την Μερκούρη και την Ελλάδα.

Για να προσθέσω αμέσως την προβλεπόμενη γκρίνια, να πω πως αν σταματήσουμε να ομφαλοσκοπούμε είναι πολύ πιθανό το επόμενο δευτερόλεπτο να θυμηθούμε και την ταινία του «Ριφιφί» (1955).

Προβολή συνημμένου 132387

Δέχτηκε την πρόταση για να κάνει την ταινία -στην οποία εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, συμμετέχει και ως ηθοποιός – από ανάγκη μια και είχε βρεθεί στην Γαλλία άνεργος για χρόνια, μετά την καταχώρηση του ονόματος του στη μαύρη λίστα της Αμερικής στο συμβούλιο -ή πως αλλιώς το έλεγαν- των αντιαμερικανικών υποθέσεων.

Με πολύ χαμηλό budget, άγνωστους και κακοπληρωμένους ηθοποιούς και συνεργείο, βρέθηκε τελικά να κερδίσει το βραβείο του καλύτερου σκηνοθέτη στης Κάννες, και η ταινία να χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα γαλλικά crime, ή noir φιλμ όλων των εποχών.

--Οι γάλλοι εκτός από ολόκληρο ρεύμα που διαθέτουν στο είδος, ήταν και πρωτοπόροι στο crime cinema ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1910. Πριν το δεύτερο παγκόσιμο στη Γαλλία υπήρξε μια ύφεση στο είδος, για να επανέλθουν δυναμικά αργότερα.--

Προβολή συνημμένου 132388

Όμως η ιστορία του περιλαμβάνει πολύ περισσότερα. Πιθανόν λόγω των συνθηκών και της γειτονιάς που μεγάλωσε στην Αμερική ήταν επόμενο να εγγραφεί στο κουμουνιστικό κόμμα τη δεκαετία του 30, το οποίο όμως παράτησε αμέσως μόλις υπέγραψε η Ρωσία το σύμφωνο μη εισβολής με τους ναζί το 39, και αυτή του η συμμετοχή ήταν αρκετή για να μπει στην μαύρη λίστα του Χόλυγουντ αργότερα.

Μαθήτευσε πλάι στον Χίτσκοκ και έκανε το ντεμπούτο του σαν σκηνοθέτης το 1941 με την μικρού μήκους μεταφορά της ιστορίας του Πόε “The Tell-Tale Heart”.

Προβολή συνημμένου 132389

The Naked City

Αμέσως έγινε ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους αμερικανούς σκηνοθέτες της εποχής, και μας χάρισε μετά τον πόλεμο μερικά από τα κλασσικότερα νουάρ και μάλιστα το ένα μετά από το άλλο : Brute Force (1947), The Naked City (1948), Thieves' Highway (1949) και Night and the City (1950).

Είχε και το σωστό timing, καθώς αν θα πρέπει να απαντήσουμε στην ερώτηση, ποια είναι η χρυσή εποχή του κλασσικού νουάρ (τουλάχιστον όπως αυτό ορίστηκε ακόμη και σαν όρος που δεν υπήρχε νωρίτερα), τότε δεν υπάρχει άλλη περίοδος από την τριετία 1947-1950.

Κατά την δική μου γνώμη ο Ντασέν μετά το "Rififi" ήταν απλά κάποιος άλλος, και ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχασε ένα μεγάλο δημιουργό που θα είχε πολλά ακόμη να προσφέρει. Ο έρωτας όμως έχει τους δικούς του όρους, και ο Τζούλης τουλάχιστον φένεται πως ευτύχησε σε αυτό το πεδίο οπότε χαλάλι του :)

Προβολή συνημμένου 132390 Προβολή συνημμένου 132391

Thieves' Highway Night and the City

Ο Μπεζερίδης (Albert Isaac “Buzz” Bezzerides) έφυγε με την οικογένεια του στην ηλικία των 2 από την Σαμψούντα και βρέθηκε να είναι ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους μυθιστοριογράφους και σεναριογράφους σεναρίων νουάρ και δράσης κατά την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Το όνομα του συνδέθηκε στενά με την Warner. Έγραψε μεταξύ άλλων και το σενάριο του Thieves' Highway στην ταινία του Ντασέν.

Το ποιο διάσημο σενάριό του όμως, ίσως να είναι αυτό για μια άλλη κλασσική –προς το τέλος του “κινήματος” το οποίο χονδρικά διήρκεσε μέχρι το ʽ60-62- νουάρ ταινία, το Kiss Me Deadly (1955) του μεγάλου -με "M" κεφαλαίο- Robert Aldrich.

Προβολή συνημμένου 132392

Kiss Me Deadly

Νουαρ - επιστημονικής φαντασίας, η ταινία χαρακτηρίστηκε από κριτικό ως: “the definitive, apocalyptic, nihilistic, science-fiction film noir of all time” μια και είναι παιδί και σχολιασμός των ανησυχιών της ατομικής εποχής και του ψυχρού πολέμου.

Είχε και αυτός μπλεξίματα με μαύρες λίστες, μάλλον απλά και μόνο γιατί αγάπησε αριστερόστροφη. Για τη ζωή του γυρίστηκε η ταινία- ντοκιμαντέρ «Buzz» (2007) του Σπύρου Ταραβήρα που όταν την πέτυχα παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τον γεράκο και τις διηγήσεις του.

Προβολή συνημμένου 132393
 
Δυστυχώς ο βασικός χαφιές του Dassin στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Αμερικανικού Κογκρέσσου ήταν ο "δικός μας" Ηλίας Καζάν που δεν δίστασε να καρφώσει και τον Dassin και άλλους "φίλους" του (άμα έχεις τέτοιους φίλους....). O Dassin δεν του το συγχώρησε ποτέ αυτό. Πάντα όταν τον έβλεπα στην τηλεόραση ήταν γλυκύτατος, ήρεμος και συγκρατημένος, το αντίθετο της Μελίνας που παθιαζόταν με το παραμικρό. Η μόνη φορά που τον είδα θυμωμένο και να μιλάει άσχημα για κάποιον ήταν όταν αναφέρθηκε στη στάση του Καζάν τότε, ας είχαν περάσει δεκαετίες.

Το αστείο είναι ότι η καριέρα του στη Γαλλία αλλά και το όνομά του που μοιάζει γαλλικό έκανε όλους να το προφέρουν Ζυλ Ντασέν. Ακόμη και η Μερκούρη όταν δεν τον έλεγε Τζούλη τον έλεγε Ντασέν. Ενώ ήταν Τζούλιους Ντάσεν, όπου το ε είναι αυτός ο απροσδιόριστος ήχος των άτονων συλλαβών στα αμερικάνικα που οποκαλείται συχνά schwa.
 
Πίσω
Μπλουζα