Ο ανακριτής έρχεται

[Bambinella]

Τι συμβαινει οταν σε μια φαινομενικα γαληνια και αξιοπρεπη μεγαλοαστικη οικογενεια εισβαλλει το παρελθον με τη μορφη ενος ανακριτη;

Κατα ποσον η οικογενεια αυτη ειναι ικανη να διατηρησει την εξωτερικα αψογη ισορροπια της απεναντι στον ανθρωπο που απειλει να καταστρεψει την καλη της κοινωνικη εικονα;

Αυτα και αλλα πολλα ερωτηματα καλουνται να βρουν απαντηση μεσα απο το θεατρικο εργο του John Priestley, Ο ανακριτης ερχεται.

Ενα εργο δυνατο, γρηγορο και καλογραμμενο που δεν αφηνει το θεατη να βαρεθει ουτε στιγμη, ειδικα υστερα απο την ελευση του πρσωπου του τιτλου: Ενος ανακριτη που ερχεται ξαφνικα, ανατρεπει πολλα απο αυτα που θεωρουνταν δεδομενα και που φευγοντας ο,τι αφηνει δεν μπορει να παραμεινει οπως ηταν πρωτυτερα.

Ο Priestley παρουσιασε το εργο του το 1945 και αμεσως καθιερωθηκε ως ενα απο τα πιο αντιπροσωπευτικα του. Λατρευτηκε απο κοινο και κριτικους και σημερα θεωρειται πλεον το πιο διασημο του συγγραφεα.

Στο σπιτι του Αρθουρ Μπερλινγκ, ενος αυτοδημιουργητου εργοστασιαρχη εχουν γιορτη. Αυτος και η γυναικα του Συμπιλ, γιορταζουν τους αρραβωνες της κορης τους Σεϊλα, με τον Τζεραλντ Κρωφτ, εναν χαριτωμενο νεο της ταξεως τους. Μαζι τους βρισκεται και ο μοναχογιος τους Ερικ, ενα παλικαρι γυρω στα 20.

Τη χαρουμενη ατμοσφαιρα των αρραβωνων διακοπτει το κουδουνι της πορτας και η υπηρετρια του σπιτιου αναγγελει καποιον ανακριτη Γκοουλ που θελει να δει τον κυριο. Παραξενεμενοι και παγωμενοι ολοι τους απο αυτην την περιεργη βραδινη επισκεψη, περιμενουν να δουνε τι συμβαινει, κατι που δεν αργουν να το μαθουν. Ο ανακριτης Γκοουλ τους πληροφορει οτι μια νεαρη γυναικα αυτοκτονησε λιγες ωρες νωριτερα παιρνοντας δηλητηριο.

Το θλιβερο αυτο γεγονος δεν αφορα εκ πρωτης οψεως κανεναν απο τους παρευρισκομενους, αλλα σιγα σιγα αποκαλυπτεται πως καθενας τους γνωριζε τη γυναικα αυτη και μαλιστα καποιοι πολυ καλα.

Ο ανακριτης ειναι αμιληκτος. Προχωραει στην ανακριση εξυπνα και μεθοδικα και οι ανατροπες διαδεχονται η μια την αλλη.

Το φιναλε ειναι απροβλεπτο και συναμα μια γερη γροθια στο στομαχι αυτης της αξιοπρεπους οικογενειας.....

Το εργο παρουσιαστηκε και στο ελληνικο ραδιοφωνο το 1970 μεσα απο την εκπομπη Το θεατρο της Τεταρτης.

Τους ρολους υποδυθηκαν οι ηθοποιοι:

Βασίλης Παπανίκας - Άρθουρ Μπέρλινγκ

Αντιγόνη Γλυκοφρύδη - Σύμπιλ Μπέρλινγκ

Βούλα Χαριλάου - Σέιλα Μπέρλινγκ

Γιώργος Χριστόπουλος - Τζέραλντ Κρωφτ

Νίκος Πιλάβιος - Έρικ Μπέρλινγκ

Ράνια Ιωαννίδου - Έντνα (υπηρέτρια)

Στο ρολο του ανακριτη Γκόουλ, ο Νίκος Τζόγιας

 

[Wally]

Συγχαρητηρια Βιβη, τοσο για την επιλογη οσο και για την παρουσιαση!

Δεν εχω να προσθεσω τιποτα παραπανω σε αυτα που εγραψες. Οι φιλοι του ραδιοφωνικου θεατρου αξιζει να το αναζητησουν.

 

[pro_crossaro]

Το έργο αυτό το είδα πρόσφατα στο θέατρο, με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Προσωπικά το θεωρώ απίστευτα ανούσιο, αλλά τεσπα.

 

[Bambinella]

Το έργο αυτό το είδα πρόσφατα στο θέατρο, με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Προσωπικά το θεωρώ απίστευτα ανούσιο, αλλά τεσπα.

Αυτο μαλλον εχει να κανει με το ποια πραγματα θεωρεις ουσιωδη εσυ και ποια εγω, αλλα τελος παντων.

 

[tonytony]

Πάντως από την υπόθεση και την ιστορία που διαβάζω έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον! Είμαι βέβαια και λάτρης των αστυνομικών ιστοριών και μυστηρίου. Που μπορούμε να το δούμε ή ακούσουμε;

 

[pro_crossaro]

Δεν είναι ούτε αστυνομικό, ούτε μυστηρίου.

Αν θες να το δεις στο θέατρο, παίζεται σε ένα θέατρο κοντά στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Γρηγόρη Βαλτινό.

Αν θες να ακούσεις την ραδιοφωνική εκτέλεση, δε μπορώ να σε βοηθήσω.

Bambinella ειλικρινά εσένα σου φάνηκε λογικός ο συσχετισμός των τεσσάρων ιστοριών (που στην αρχή και το τέλος παρουσιάζονται ως μία), καθώς και η πράξη της ελαφρόμυαλης κοπέλας?

 

[sunset89]

ειλικρινά εσένα σου φάνηκε λογικός ο συσχετισμός των τεσσάρων ιστοριών (που στην αρχή και το τέλος παρουσιάζονται ως μία), καθώς και η πράξη της ελαφρόμυαλης κοπέλας?

Το ανεβασμα του Βαλτινου ηταν αρκετα μετριο και ισως σε μπερδεψε καπως.

Κατα τα αλλα ο "Επιθεωρητης" σχετιζεται με ενα θεμα τοσο φλεγον: αυτο της συλλογικης ευθυνης

Με πανεξυπνο τροπο ο Πρισλευ δειχνει οτι στην κοινωνια ολοι προσπαθουν να αποποιηθουν το φταιξιμο τους ακομα και σε φαινομενικα ασυνδετα πραγματα, μα αυτη ακριβως η αποποιηση ευθυνων ειναι που οδηγει στο κοινωνικο χαος.

Δεν θεωρω το εργο τοσο αστυνομικο και το οτι δεν μπορουμε να δουμε τα διαχρονικοτατα μηνυματα του και να τα συσχετισουμε με το σημερα φανταζει καπως λυπηρο

 

[Bambinella]

Σιγουρα δεν προκειται για αστυνομικο εργο, αν και εγω βρηκα καποια στοιχεια μυστηριου στην ολη ατμοσφαιρα. Κοινωνικο ειναι και σχετιζεται με ολα οσα περιεγραψε η sunset.

Kατα τα αλλα, pro_crossaro, ο συσχετισμος των (πεντε και οχι τεσσαρων) ιστοριων ειναι συμβολικος για να μας δειξει ο συγγραφεας το κομματι ευθυνης που φερει ο δυνατος απεναντι στον αδυναμο οταν του φερεται αδικα και ταπεινωτικα.

Με κινδυνο να χαλασω την εκπληξη σε οσους θελουν να ακουσουν η να δουν το θεατρικο, σου υπενθυμιζω πως τελικα αποκαλυπτεται οτι ο ανακριτης δεν εχει δειξει μια, αλλα πεντε φωτογραφιες στους παρευρισκομενους. Ετσι ενω αρχικα ολοι πιστευουν πως ανακρινονται για το ιδιο προσωπο, βλεπουμε πως εχουμε πεντε διαφορετικες γυναικες που ολες μαζι συνθετουν αυτη τη μια γυναικα που εδωσε τελος στη ζωη της. Αποκαλυπτεται ακομα πως ο ανακριτης του τιτλου δεν υπηρξε ποτε ως φυσικο προσωπο και πως η ανακριση που εγινε εκεινο το βραδυ δεν ηταν παρα οι τυψεις που βαραιναν την ψυχη του καθενος. Μια ανακριση εσωτερικη που το καθε μελος της οικογενειας εκανε στον εαυτο του.

Συμβολικο και κοινωνικο το εργο λοιπον, και μεσα απο αυτο το πρισμα θα πρεπει να το δουμε.

 

[pro_crossaro]

bambinella στο θεατρικό με τον Βαλτινό το τέλος δεν είναι ακριβώς αυτό. Πιθανών να θέλανε να δώσουμε μία δόση μυστηρίου ακόμα, αλλά τελικά ενώ έχει αποκαλυφθεί αυτό που λες, τους τηλεφωνούν από την ασφάλεια (or something) και τους ενημερώνουν ότι θα τους επισκεφτεί ένας επιθεωρητής, γιατί μία κοπέλα αυτοκτόνησε...

Τώρα ως προς το τι θέλει να πει ο ποιητής. Αντιλήφθειν το τι ήθελε να περάσει, αλλά θεωρώ ότι το έκανε λάθος. Σύμφωνα πάντα με αυτό που είδα, και χωρίς να έχω διαβάσει το πρωτότυπο, η κοπέλα (5 τελικά έχεις δίκιο) στις 3 περιπτώσεις σχεδόν ήθελε και τα έπαθε. Δεν την ανάγκασε κανείς. Στη πρώτη οργάνωσε απεργία για να πάρει αύξηση, στην άλλη έμεινε έγκυος έπειτα από τον "βιασμό" από τον γιο (που όμως είχαν γνωριστεί σε ένα καταγώγι, και η κοπέλα το έκανε το επάγγελμα), αλλά δε θέλησε ούτε να δεχθεί την πρόταση γάμου που της έκανε, ούτε τα λεφτά που της έδωσε και την τρίτη πήγε με ψεύτικα στοιχεία (δίνοντας το όνομα της οικογενείας αντί για το δικό της) για να ζητήσει οικονομική βοήθεια από έναν σύλλογο, στον οποίο ήταν εξέχων πρόσωπο η μάνα του νεαρού. Αντί λοιπόν να της εξηγήσει τι συμβαίνει και ψεμματα της είπε κατάμουτρα, και την τρελή έκανε.

Στην περίπτωση του αραβωνιαστικού δε φάνηκε να της έπεξε κανένα άσχημο παιχνίδι η μοίρα, ή αυτός, αντίθετα της χαμογέλασε, έστω και για λίγο καιρό, ενώ η μόνη πραγματικά άσχημη ιστορία ήταν αυτή της κόρης, χάρην στην οποία έχασε τη δουλειά της.

Αδικία λοιπόν και ταπείνωση έδειξε η κόρη. Σε όλες τις υπόλοιπες ιστορίες, μέρος της αντίδρασεις των υπολοίπων έπαιξαν οι πράξεις των κοπέλων.

Ίσως δεν την μετέφεραν σωστά στη συγκεκριμένη παράσταση, ίσως δεν καταλάβαινα το τι έβλεπα, αλλά το νόημα που έβγαλα τελικά ήταν διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζετε. Όπως και να χει ήδη βγήκα (και σας έβγαλα κατά συνέπεια) offtopic, και ζητάω συγνώμη για αυτό.

 

[Bambinella]

Pro_crossaro, και στο ραδιοφωνικο που ακουσα το ιδιο συμβαινει στο τελος. Η Ασφαλεια τηλεφωνει στο σπιτι του Αρθουρ και του λενε πως ενας ανακριτης βρισκεται καθ' οδον. Εκει κλεινει το εργο, με τους παρευρισκομενους να μενουν εμβροντητοι.

Αυτο που δεν εγινε στο ραδιοφωνικο, ειναι η προταση γαμου απο τον υιο Μπερλινγκ. Μονο χρηματα προσφερε στην κοπελα που ομως εκεινη τα αρνηθηκε αμεσως παρα τη μεγαλη αναγκη που ειχε, γιατι καταλαβε πως ηταν κλεμμενα. Τα χρηματα αυτα ηταν οντως κλεμμενα, αφου ο Ερικ τα βουτηξε απο το ταμειο της δουλειας του πατερα του.

Αυτο που καταλαβα εγω, ειναι πως ο συγγραφεας θελησε να δειξει πως οι επιπολαιες και ασχημες πραξεις του αδυναμου, οπως ψεμα, πορνεια, αλλα και η τελικη του εξαθλιωση πηγαζουν απο την πρωτιστη αδικη και απαξιωτικη συμπεριφορα του δυνατου απεναντι του.

Δεν εξεταζω κατα ποσον αυτο ειναι η δεν ειναι ετσι. Μεγαλο κοινωνικο και πολιτικο ζητημα απο καταβολης κοσμου, που ουτε μπορουμε ουτε πρεπει να το συζητησουμε εδω. Αυτο που εξεταζω ειναι εαν τελικα ο Priestley καταφερνει να μας περασει το μηνυμα του και νομιζω πως το καταφερνει. Τωρα, αν αποδεχομαστε η οχι το μηνυμα αυτο, ειναι αλλο ζητημα που αφορα τον καθενα απο μας ξεχωριστα.

Επισης, δε νομιζω πως βγηκες εκτος θεματος. Ωραια ηταν που συζητησαμε για το εργο και μας ειπες και καποια πραγματα για την παρασταση που ανεβηκε στο θεατρο.