Ο "ρουφιάνος" στον πίνακα

[Rakeesh]

Στο Δημοτικο, οταν η δασκαλα επρεπε να φυγει απο την ταξη (ειχαμε κενη ωρα, η την φώναζαν στο γραφειο του διευθυντή) συνηθιζε να σηκωνει καποιο παιδι στον πινακα, και του ελεγε να προσεχει τους υπολοιπους. Οταν καποιος ήταν άτακτος, εγραφε το ονομα του στον πινακα, και οταν ερχοταν αργοτερα η δασκαλα, τον επεπληττε εστω και τυπικα.

Εκεινη η ωρα μου φαινοταν αρκετα διασκεδαστικη, και πλακα ειχαν και τα 'παζαρια' που καναμε με τον επιτηρητη ("σβησε μου το ονομα και δεν θα ξαναμιλησω")

Εμενα εκεινη την εποχη μου φαινοταν φυσιολογικη η νοοτροπια της αλληλοεπιτηρησης. Δηλ. πρεπει να σεβομαστε την ταξη ακομα και οταν λειπει η γατα, δεν καθομαστε φρονιμοι μονο στη δασκαλα, αλλα και απεναντι στους συμμαθητες μας. Επισης ολο αυτο διδασκει μια καποια υπευθυνοτητα και τυπικοτητα, στο οτι οι κανονες και το "σωστο" ειναι πανω απο αλληλεγγυη και φιλιες.

Οταν το συζητησα αυτο με την κοπελα μου, της φανηκε πρωτοφανες και αντιπαιδαγωγικο και οτι καλλιεργει το γλυψιμο και το ρουφιανιλικι στην ενηλικη ζωη και στη δουλεια. Επισης της φανηκε οτι αυτη η μεθοδος δηλητηριαζει τη σχεση των παιδιων. :xm:

Νομιζω οτι ηταν υπερβολικη. Στην ηλικια εκεινη δεν υπηρχε η εννοια της ρουφιανιας. Μας ενθαρρυναν να πηγαινουμε με τους κανονες, και να ειμαστε καλα παιδια. Αυτο ηταν το "απολυτο σωστο" για εμας και το λαθος ηταν απλα λαθος. Δεν ειχε υποπεσει ποτε στην αντιληψη μου οτι 2 παιδια χαλουσαν τη φιλια τους επειδη ο ενας εγραψε το ονομα του αλλου στον πινακα. Δεν ενιωθα οτι προδιδα ουτε οτι με προδιδε αυτος που εγραψε το ονομα μου (αλλωστε εγω ειχα κανει την αταξια).

Βεβαια τωρα που ειμαι πιο ωριμος αντιλαμβανομαι οτι σημερα αυτο στερειται τακτ και μη-πολιτικα ορθο. Δεν ξερω ποσο αντιπαιδαγωγικο ηταν εκεινο το συστημα, αλλα δεν θα με ξεπληττε αν ειχε καταργηθει. Παντως στο γυμνασιο και μετα, δεν υπηρχε αυτο το συστημα.

Εσεις ειχατε βρεθει σε αναλογο συστημα; Ξερετε αν χρησιμοποιουνται ακομα;

 

[jimijoop]

Στο Δημοτικο, οταν η δασκαλα επρεπε να φυγει απο την ταξη (ειχαμε κενη ωρα, η την φώναζαν στο γραφειο του διευθυντή) συνηθιζε να σηκωνει καποιο παιδι στον πινακα, και του ελεγε να προσεχει τους υπολοιπους. Οταν καποιος ήταν άτακτος, εγραφε το ονομα του στον πινακα, και οταν ερχοταν αργοτερα η δασκαλα, τον επεπληττε εστω και τυπικα.
Εκεινη η ωρα μου φαινοταν αρκετα διασκεδαστικη, και πλακα ειχαν και τα 'παζαρια' που καναμε με τον επιτηρητη ("σβησε μου το ονομα και δεν θα ξαναμιλησω")

Εμενα εκεινη την εποχη μου φαινοταν φυσιολογικη η νοοτροπια της αλληλοεπιτηρησης. Δηλ. πρεπει να σεβομαστε την ταξη ακομα και οταν λειπει η γατα, δεν καθομαστε φρονιμοι μονο στη δασκαλα, αλλα και απεναντι στους συμμαθητες μας. Επισης ολο αυτο διδασκει μια καποια υπευθυνοτητα και τυπικοτητα, στο οτι οι κανονες και το "σωστο" ειναι πανω απο αλληλεγγυη και φιλιες.

Οταν το συζητησα αυτο με την κοπελα μου, της φανηκε πρωτοφανες και αντιπαιδαγωγικο και οτι καλλιεργει το γλυψιμο και το ρουφιανιλικι στην ενηλικη ζωη και στη δουλεια. Επισης της φανηκε οτι αυτη η μεθοδος δηλητηριαζει τη σχεση των παιδιων. :xm:

Νομιζω οτι ηταν υπερβολικη. Στην ηλικια εκεινη δεν υπηρχε η εννοια της ρουφιανιας. Μας ενθαρρυναν να πηγαινουμε με τους κανονες, και να ειμαστε καλα παιδια. Αυτο ηταν το "απολυτο σωστο" για εμας και το λαθος ηταν απλα λαθος. Δεν ειχε υποπεσει ποτε στην αντιληψη μου οτι 2 παιδια χαλουσαν τη φιλια τους επειδη ο ενας εγραψε το ονομα του αλλου στον πινακα, ουτε εγω θυμωσα με καποιον που εγραψε το ονομα μου (αλλωστε εγω ειχα κανει την αταξια). Ομως τωρα που ειμαι πιο ωριμος το αντιλαμβανομαι οτι στερειται τακτ και μη-πολιτικα ορθο. Δεν ξερω ποσο αντιπαιδαγωγικο ηταν εκεινο το συστημα, αλλα δεν θα με ξεπληττε αν ειχε καταργηθει. Παντως στο γυμνασιο και μετα, δεν υπηρχε αυτο το συστημα.

Εσεις ειχατε βρεθει σε αναλογο συστημα; Ξερετε αν χρησιμοποιουνται ακομα;

Στο 1ο Δημοτικό Σχολειό Νικαίας το χρησιμοποιούν ακόμα

 

[Bambinella]

Εγω ουτως η αλλως, οταν ακουω αυτα τα αμερικανικα περι πολιτικης ορθοτητος, φευγω μακρυα.

Νομιζω ομως οτι το κοριτσι σου Rakeesh, ειχε δικιο. Δεν μπορει ενας μαθητης οσο καλος κι αν ειναι, να παιζει το ρολο του δασκαλου εστω και προσωρινα.

Το εζησα κι εγω αυτο και θυμαμαι οτι το εκαστοτε παιδι που εκανε τον επιτηρητη, την εβλεπε και λιγο.....Θεος. Υφος, αυστηροτητα, βεργα στο χερι και παρακαλια απο κατω να μην μαρτυρησει τον καθε ατακτο. Του εταζαν λαγους με πετραχειλια για να κρατησει το στομα του κλειστο και ειτε ενεδιδε ειτε οχι, το αποτελεσμα ηταν εκ των πραγματων ασχημο. Ακομα πιο ασχημο ηταν ομως οταν ο επιτηρητης αναγκαζοταν να γραψει το ονομα του καλυτερου του φιλου και τη συνεχεια νομιζω τη φανταζεστε ολοι.

Αν κατι τετοιο δεν ειναι αντιπαιδαγωγικο, τοτε ηθελα να' ξερα τι ειναι.....

 

[Kambia]

Θυμάμαι και γω τέτοιες περιπτώσεις στο δημοτικό και στο γυμνάσιο (μέχρι 1η γυμνασίου σίγουρα). Τον ρόλο του πληροφοριοδότη τον έπαιζε συνήθως ο καλός/η μαθητής/τρια της τάξης. Βαριά ευθύνη για ένα παιδί πιστεύω. Γιατί άντε και στις μικρές τάξεις το βλέπεις ως παιχνίδι αλλά στις λίγο μεγαλύτερες αισθανόσουν... κάπως. Τουλάχιστον όταν κανα 2 φορές έπρεπε να "παίξω" αυτόν τον ρόλο! Για να μην έχω γκρίνιες και βγω η κακιά τους άφηνα "ελεύθερους" στην τάξη και γω φιλούσα τσίλιες στην πόρτα. Μόλις έβλεπα τον δάσκαλο όλοι κάτω Παναγίες και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι.

 

[D@redevil]

[....]όταν κανα 2 φορές έπρεπε να "παίξω" αυτόν τον ρόλο! Για να μην έχω γκρίνιες και βγω η κακιά τους άφηνα "ελεύθερους" στην τάξη και γω φιλούσα τσίλιες στην πόρτα. Μόλις έβλεπα τον δάσκαλο όλοι κάτω Παναγίες και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι.

Το ... αυτό!

Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ σωστή αυτή την κίνηση (βάζω κάποιο παιδί να κάνει τον "κακό"), διότι παιδαγωγικά -κατ' εμέ- δεν έχει τίποτα απολύτως να προσφέρει! Κανένα παιδί σε αυτές τις ηλικίες, δε μπορεί ν' ακούσει (πόσο μάλλον να σεβαστεί) ένα συνομήλικό του και ως εκ τούτου, αρχίζουν οι ζήλιες και οι κακίες.

Ήδη στην σχολική μου ζωή στο δημοτικό, είχα αρκετά προβλήματα με τους συμμαθητές μου... Όταν καλούμουν να παίξω αυτό το ρόλο, φρόντιζα να μην προσθέτω κι άλλα....

 

[elephadas]

Η απαίτηση να κάθονται μικρά παιδιά ήσυχα χωρίς λόγο είναι τελείως αντίθετη στη φύση. Διότι όταν είναι ο δάσκαλος στην τάξη γίνεται μάθημα, έχουν κάτι να κάνουν, όταν όμως φεύγει πώς είναι δυνατόν να περιμένουν ζωντανά παιδιά ήρεμα και υπομονετικά χωρίς να κάνουν τίποτε? Επομένως η μόνη δικαιολογία για το να κάνουν ησυχία είναι το να μην ενοχλούνται από τη φασαρία οι γειτονικές τάξεις στις οποίες γίνεται μάθημα - που αν τα σχολεία ήταν φτιαγμένα όπως πρέπει, με σωστούς τοίχους και όχι τσιγαρόχαρτα για να βάλει πιο πολλά λεφτά στην τσέπη του ο εργολάβος, δεν θα ήταν πρόβλημα.

Ευτυχώς στο σχολείο μας ο ρουφιάνος του πίνακα ήταν πάντα ένας από τους επιμελητές οι οποίοι άλλαζαν συχνά κι έτσι αν και ήμουν ο καλύτερος μαθητής σπάνια έμπαινα "εξουσία". Το ευτυχώς το λέω τώρα, διότι τότε δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να χαφιεδίζουμε ακόμη και τους φίλους μας, κι εκείνοι δεν θύμωναν, άλλωστε μας ανταπέδιδαν τα ίσα όταν γίνονταν εκείνοι επιτηρητές. Έτσι λέγαν οι μεγάλοι ότι έπρεπε να κάνουμε, έτσι κάναμε. Η αμφισβήτηση και η σκέψη για λογαριασμό μας άρχισε στο Γυμνάσιο με την εφηβεία. Αυτό για τους περισσότερους, διότι πάντα υπήρχαν "προβληματικά" παιδιά από νωρίς - δηλαδή παιδιά ζωντανά, όχι υπάκουα αυτόματα. Την εποχή μας όμως στο σχολείο επικρατούσε τέτοια τρομοκρατία (αντανακλούσε τη γενικότερη τρομοκρατία μια που ήταν επί δικτατορίας) που η σκιά της δασκάλας μας έμενε στην τάξη ακόμη κι όταν αυτή έλειπε, κι έτσι γενικά τα παιδιά ήταν ήσυχα (με εξαίρεση τα "προβληματικά", ειδικά έναν συμμαθητή μας που πρέπει να είχε φάει από μόνος του περισσότερο ξύλο απ' όσο όλη η υπόλοιπη τάξη μαζί). Όχι γιατί έτσι έπρεπε, για να μην ενοχλήσουν τους άλλους, αλλά από φόβο.

Νομίζω το χειρότερο απ' όλα ήταν το ότι αν τελικά γινόταν φασαρία και το κάρφωναν οι δάσκαλοι των άλλων τάξεων στη δασκάλα μας, έτρωγε ξύλο ο επιτηρητής διότι δεν κατάφερε να επιβάλει την τάξη στην τάξη. Πολύ αποτελεσματικό βεβαίως διότι το παιδάκι, ακόμη και να μην είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να το παίξει εξουσία, από φόβο γινόταν "καλός" επιτηρητής.

 

[Thor]

Εμείς δεν είχαμε τέτοια. Το καλό του σχολείου σε χωριό. οι αυλές ήταν αρκετά μεγάλες και συνήθως στα κενά μας έδιναν μπάλες για να παίξουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο ή βρίσκαμε χρόνο για να αντιγράψουμε τις ασκήσεις από τα επόμενα μαθήματα.

 

[joe]

Το ειχαμε κι εμεις αυτο στο δημοτικο, καθως και τον θεσμο των επιμελητων, στο πιο light βεβαια. Αυτο που εχει ενδιαφερον ειναι οτι τα παιδια στο δημοτικο αποδεχονταν πληρως αυτους τους ρολους. Ισως παραπανω απο ''αποδεχονταν'' τους απολαμβαναν και τους επιζητουσαν. Δεν εχω ξεκαθαρισει αν αυτο εχει να κανει με το οτι τα παιδια ως το δημοτικο αποδεχονται πληρως την αυθεντια/εξουσια των μεγαλων επανω τους, ενω σε εφηβικη ηλικια την αμφισβητουν ή εχει να κανει με το γεγονος οτι ενα παιδι ειναι πιο ειλικρινες στην εκφραση των ενστικτων/επιθυμιων του και δεν χρειαζεται να καμουφλαρει την εγωιστικη ανθρωπινη φυση. Το ενδιαφερον ειναι οτι οσο υπηρχε rotation σε αυτες τις ''θεσεις εξουσιας'' τα παιδια δεν κραταγαν κακιες μεταξυ τους, ουτε κακολογουσαν τον δασκαλο για την εφαρμογη αυτων των κανονων.

Φανταζεστε σημερα στην εργασια μας να οριζοταν ενας εργαζομενος υπευθυνος ωστε να επιβλεπει και να σημειωνει οσους κανουν παραπανω διαλλειμα, οσους καλη ωρα ποσταρουν ή σερφαρουν, οσους μιλανε ή καπνιζουν κτλ? Το λιγοτερο να ετρωγε καταρες 24/7 και δεν θα ηταν υπερβολικο καποια στιγμη να επεφταν και τιποτα μπουφλες.

 

[Rakeesh]

Τότε καποιοι ημασταν τοσο αθωοι που, μια τετοια κινηση που στη σημερινή ηλικία θα "χρωματίζοταν" ως προδοσία ή ρουφιανιά, τότε μας φαινόταν περισσότερο σαν παιχνίδι.

Το να βλεπεις ποιος μιλαει και να γραφεις το ονομα του, και μετα να παιρνεις ενα "μπραβο" δεν ηταν κατι κακο, ισα ισα ηταν διασκεδαστικό και ευχάριστο, οπως οταν μας ζητούσε ο δάσκαλος να σβήσουμε τον πίνακα, ή να μοιράσουμε τα διορθωμένα τετράδια ή τα διαγωνίσματα στα άλλα παιδιά

 

[konc]

Για κάποιο λόγο ήμουν ο αγαπημένος μιας δασκάλας στο δημοτικό που για 2 χρόνια με είχε συνεχώς για ρουφιάνο της στον πίνακα. Ήταν και διευθύντρια, οπότε καταλαβαίνετε πως ήταν πολλές οι ώρες που ο υποφαινόμενος ήταν όρθιος στον πίνακα με την κιμωλία στο χέρι. Λοιπόν, σας πληροφορώ πως δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα. Τους έλεγα ότι θα "τους δείρω" άμα με έπιανε η δασκάλα να μιλάνε και να μην έχω γράψει κανέναν και με καταλάβαιναν. Έβγαιναν 1-2 μέχρι την πόρτα να φυλάνε τσίλιες μέχρι να δουν τη δασκάλα να επιστρέφει, με ειδοποιούσαν, φώναζα ένα "σύρμααααα" και αυτό ήταν. Όλοι κάτω, οι σαϊτες κρυμμένες, οι μπάλες στις τσάντες, τα τετράδια μπροστά. Όλοι ευχαριστημένοι και στο κόλπο! Στο διάλειμμα πάλι φιλαράκια, εγώ δεν είχα γράψει κανέναν και αυτοί δεν με είχα εκθέσει. Μετά από τόσα χρόνια, τέτοια αλληλεγγύη σαν την παιδική δεν υπάρχει!

 

[ratatouille]

Εμείς πάντως στο δημοτικό, σαν να τα είχαμε κανονισμένα, όταν γινόταν κάτι τέτοιο, ο "επιτηρητής" άφηνε τους υπόλοιπους να κάνουν ότι θέλουν... Παιδική Αλληλεγγύη όπως είπε και ο φίλος από πάνω!

 

[johnny19818]

Δεν είχαμε εμείς στο σχολείο μας τέτοιες μεθόδους. Ήμασταν σχετικά ήσυχοι (μέχρι το γυμνάσιο) οπότε δεν υπήρχε λόγος για τέτοιο άτομο. Βέβαια όταν στη Β' Λυκείου είμασταν στον κλάδο 10 μαντράχαλοι γινόταν ο χαμός σε παρόμοια περίπτωση.

Πάντως για ρουφιάνος μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό .

 

[RIO]

Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν έπρεπε να λείψει ο δάσκαλος, μας κουβαλούσε κάποιον μαθητή από την έκτη τάξη, για να μας επιτηρεί. Εκεί να δείτε ύφος...στις μεγάλες τάξεις απλά έφευγαν και αν δεν μπορούσε να αναπληρώσει κάποιος άλλος , καθόμασταν μέσα στην τάξη και κάναμε ότι θέλαμε.

 

[Sid.Stavros]

Ως ''επιμελητη-επιμελητρια'' μας το ειχαν σε εμας. Διαλεγε ο δασκαλος στην ΣΤ' ιδιως οποιον-α ηταν πιο ρουφιανος-α και αυτος-η δεν εγραφε φυσικα οποιον συμπαθουσε. Επεφτε συχνα ''παζαρι'' για το σβησιμο ''ελα σβησε με αφου τοση ωρα δεν μιλαω" ή ''κοιτα οι αλλοι μιλανε ,αυτους γιατι δεν τους γραφεις και εχεις αφησει εμενα" κλπ γιατι οποιος ηταν ο ατυχος και εμενε το ονομα του επανω ειχε τιμωρια ''γραψε 100 φορες'' ή ''γραψε 4 σελιδες" το ''Δεν θα ξαναμιλησω μεσα στην Ταξη".

 

[misha]

Εγω ουτως η αλλως, οταν ακουω αυτα τα αμερικανικα περι πολιτικης ορθοτητος, φευγω μακρυα.

Νομιζω ομως οτι το κοριτσι σου Rakeesh, ειχε δικιο. Δεν μπορει ενας μαθητης οσο καλος κι αν ειναι, να παιζει το ρολο του δασκαλου εστω και προσωρινα.

Το εζησα κι εγω αυτο και θυμαμαι οτι το εκαστοτε παιδι που εκανε τον επιτηρητη, την εβλεπε και λιγο.....Θεος. Υφος, αυστηροτητα, βεργα στο χερι και παρακαλια απο κατω να μην μαρτυρησει τον καθε ατακτο. Του εταζαν λαγους με πετραχειλια για να κρατησει το στομα του κλειστο και ειτε ενεδιδε ειτε οχι, το αποτελεσμα ηταν εκ των πραγματων ασχημο. Ακομα πιο ασχημο ηταν ομως οταν ο επιτηρητης αναγκαζοταν να γραψει το ονομα του καλυτερου του φιλου και τη συνεχεια νομιζω τη φανταζεστε ολοι.

Αν κατι τετοιο δεν ειναι αντιπαιδαγωγικο, τοτε ηθελα να' ξερα τι ειναι.....

Να και μια εντιμη και αντικειμενικη τοποθετηση ειδικα στο θεμα που αφορα την πολιτικη ορθοτητα.