mhmerotategiatipino
RetroMasteR
- Joined
- 28 Νοέ 2007
- Μηνύματα
- 1.404
- Αντιδράσεις
- 459
Πάρε το μηδέν
Κωνσταντινος Καμάρας
Ωκεανίδα 2008
244 σελίδες
Αυτό το έχετε δει;
"Ενίσταμαι. σε βαθμό τσιρίδας. Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει αναμασώντας διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί "γενεών" (αυτή του 1-1-4, εκείνη του Πολυτεχνείου, η άλλη της Μεταπολίτευσης), με εμάς δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Κι αυτό παρ΄ όλο που είτε πλησιάζουμε τα σαράντα ή τα έχουμε μόλις περάσει - δηλαδή έχουμε αρχίσει να έχουμε επιρροή στον τόπο, καλώς ή κακώς. Διάολε, δεν γίνεται: το να μιλήσει κανείς για εμάς δεν μπορεί να αποτελεί τόσο βαρετή διαδικασία. Έλεος!
Οπότε ας γίνει μια αρχή. Έστω και για πλάκα.
Σε οκτώ αλληλένδετα δοκίμια, γεμάτα αναμνήσεις και καυστικά (συχνά αφοριστικά) σχόλια, καταγράφονται παρατηρήσεις και βιώματα σε διαφορετικά θέματα που διαμόρφωσαν αυτή τη γενιά - λόγου χάρη, η παιδεία, τα παιχνίδια, η τεχνολογία, η μουσική και ο κινηματογράφος, τα μήντια και η διαφήμιση, το lifestyle, τα κοινωνικά ήθη και οι πολιτικές ιδέες.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με στοιχεία "καλτ", με ανατρεπτικό τόνο και ιλαρό στυλ".
Αρκετά διασκεδαστικό και ταυτόχρονα σε προβληματίζει. Είναι μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα προς τους συνομηλίκους της γενιάς του κι εκφράζει την κουλτούρα, τις τάσεις, τις ιδέες και τα προϊόντα που μας επηρεάσανε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ΤΙΣ αναμνήσεις που περιγράφει, μιας και η δική μου προεφηβεία και εφηβεία έγλυφε τη δεκαετία του 1990 αλλά αρκετά πράγματα τα θυμάμαι έστω και αμυδρά. Ο συγγραφέας επεκτείνεται σε όλα: από την πολιτική κατάσταση και τη νοοτροπία, τα περιοδικά, την τηλεόραση (ειδικά η σελίδα για τη Νάκη Αγάθου απολαυστικότατη), τα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, τα γουώκμαν και τα βίντεο, ντισκοτέκ και φυσικά τη μουσική. Με συνήρπασε το κεφάλαιο για το τηλέφωνο, το σταθερό και του περιπτέρου, τις διαδικασίες και τα κόλπα για να πιάσουμε γραμμή (κι αλήθεια η φράση «δε σε ακούω, πάτα το μηδέν» είναι καθαρά μουσειακού χαρακτήρα). Με παρακίνησε να ακούσω αρκετά κομμάτια στο youtube ομολογώ για να μπω στο πνεύμα της εποχής και να θυμηθώ κάποια αμυδρά κι εγώ στοιχεία. Σε γενικές γραμμές δεν είναι δοκίμιο, είναι ένας καλός φίλος που σου θυμίζει (αν έχετε μεγαλώσει μαζί) ή σου εξηγεί (αν είσαι μικρότερος ή μεγαλύτερος) πώς ήταν η γενιά του '80, πώς αναπτύχθηκε κι εξελίχθηκε, τι σκέφτεται, τι θα μπορούσε να κάνει για αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο. Δεν φλυαρεί, δεν πετά από το ένα στο άλλο (αν και δεν κατάλαβα τα κεφάλαια σε τι χρειάζονται) και περνάς καλά, αναλογιζόμενος τι έζησες και αναρωτώμενος τι θα κάνεις. Όμορφο και απλό.
Κωνσταντινος Καμάρας
Ωκεανίδα 2008
244 σελίδες
Αυτό το έχετε δει;
"Ενίσταμαι. σε βαθμό τσιρίδας. Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει αναμασώντας διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί "γενεών" (αυτή του 1-1-4, εκείνη του Πολυτεχνείου, η άλλη της Μεταπολίτευσης), με εμάς δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Κι αυτό παρ΄ όλο που είτε πλησιάζουμε τα σαράντα ή τα έχουμε μόλις περάσει - δηλαδή έχουμε αρχίσει να έχουμε επιρροή στον τόπο, καλώς ή κακώς. Διάολε, δεν γίνεται: το να μιλήσει κανείς για εμάς δεν μπορεί να αποτελεί τόσο βαρετή διαδικασία. Έλεος!
Οπότε ας γίνει μια αρχή. Έστω και για πλάκα.
Σε οκτώ αλληλένδετα δοκίμια, γεμάτα αναμνήσεις και καυστικά (συχνά αφοριστικά) σχόλια, καταγράφονται παρατηρήσεις και βιώματα σε διαφορετικά θέματα που διαμόρφωσαν αυτή τη γενιά - λόγου χάρη, η παιδεία, τα παιχνίδια, η τεχνολογία, η μουσική και ο κινηματογράφος, τα μήντια και η διαφήμιση, το lifestyle, τα κοινωνικά ήθη και οι πολιτικές ιδέες.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με στοιχεία "καλτ", με ανατρεπτικό τόνο και ιλαρό στυλ".
Αρκετά διασκεδαστικό και ταυτόχρονα σε προβληματίζει. Είναι μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα προς τους συνομηλίκους της γενιάς του κι εκφράζει την κουλτούρα, τις τάσεις, τις ιδέες και τα προϊόντα που μας επηρεάσανε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ΤΙΣ αναμνήσεις που περιγράφει, μιας και η δική μου προεφηβεία και εφηβεία έγλυφε τη δεκαετία του 1990 αλλά αρκετά πράγματα τα θυμάμαι έστω και αμυδρά. Ο συγγραφέας επεκτείνεται σε όλα: από την πολιτική κατάσταση και τη νοοτροπία, τα περιοδικά, την τηλεόραση (ειδικά η σελίδα για τη Νάκη Αγάθου απολαυστικότατη), τα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, τα γουώκμαν και τα βίντεο, ντισκοτέκ και φυσικά τη μουσική. Με συνήρπασε το κεφάλαιο για το τηλέφωνο, το σταθερό και του περιπτέρου, τις διαδικασίες και τα κόλπα για να πιάσουμε γραμμή (κι αλήθεια η φράση «δε σε ακούω, πάτα το μηδέν» είναι καθαρά μουσειακού χαρακτήρα). Με παρακίνησε να ακούσω αρκετά κομμάτια στο youtube ομολογώ για να μπω στο πνεύμα της εποχής και να θυμηθώ κάποια αμυδρά κι εγώ στοιχεία. Σε γενικές γραμμές δεν είναι δοκίμιο, είναι ένας καλός φίλος που σου θυμίζει (αν έχετε μεγαλώσει μαζί) ή σου εξηγεί (αν είσαι μικρότερος ή μεγαλύτερος) πώς ήταν η γενιά του '80, πώς αναπτύχθηκε κι εξελίχθηκε, τι σκέφτεται, τι θα μπορούσε να κάνει για αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο. Δεν φλυαρεί, δεν πετά από το ένα στο άλλο (αν και δεν κατάλαβα τα κεφάλαια σε τι χρειάζονται) και περνάς καλά, αναλογιζόμενος τι έζησες και αναρωτώμενος τι θα κάνεις. Όμορφο και απλό.
