τα δύο κοριτσάκια αριστερά στην άκρη φοράνε συνολάκια ΛΑΜΠΑΝΤΑ
) χιχιχιχιχι
Εμείς το κάναμε αυτό μόνο μία φορά, όχι σε σπίτι, αλλά σε πάρτυ μέσα στην τάξη, όπου η εορτάζουσα εκτός από την τούρτα που μας έφερε, έκανε δωράκια σε όλους μας. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτό. Από τότε δεν έγινε ποτέ ξανά.Karavasilator είπε:εγω παλι επειδη γεννηθηκα το 90 νταν μου αρεσε απο τη φουρνια μου οταν πηγαιναμε σε γενεθλεια που στο τελος ο εορταζων μυραζε δωρακια σε αυτους που ειχαν ερθει! χαχαχαχα, δε γνωριζω αν το κανατε κι εσεις οι 80ριδες 70ριδες αυτο, οχι οτι σας λεω και τοοοοσο μεγαλυτεους (για αποφυγη παρεξηγησεων
nwntas είπε:Ε όχι κι όλα... Ξέχασα την κορδέλα "The party is here" που έμπαινε στην πόρτα του σπιτιού
Πάντως Jackie Dragon, καλή η ιδέα για καμιά φωτό!!! Νομίζω ότι το βιβλίο έχει αναφερθεί και σε άλλο thread, αλλά άνευ φωτογραφικού υλικού.
perlastar είπε:
Crimson Moonlight είπε:
...πραγματική βουτιά στο παρελθόν!!!nwntas είπε:Παντεσπάνι και σαντιγύ σε αφθονία! Ένα "σάντουιτς" με παντεσπάνι και κρέμα, και στην κορυφή, και περιμετρικά, για να "κρυφτεί" το παντεσπάνι, σαντιγύ, μπόλικη σαντιγύ σε σχεδιάκια, και μετά για διακόσμηση κερασάκια χωρίς κουκούτσια. Οι πιο εξελιγμένες τούρτες, κυρίως στα 90's, είχαν και σχέδια στην κορυφή, είτε με χρωματισμένη κρέμα και σιρόπι, μαζί με ένα σκασμό πλαστικά παιχνίδια, ανάλογα με το θέμα της τούρτας. Συνοδευόταν, συνήθως, κι από μήνυμα του στυλ "Χρόνια πολλά" π.χ. "Θρασύβουλε", ή ένα σκέτο "Να τα εκατοστησεις".
Τώρα, για το θέμα "παιδικά πάρτυ"...
Κάναμε πάρτυ στο δημοτικό, κυρίως, όπου ήταν μια ευκαιρία να μαζωχτούμε και εκτός σχολείου.
Η διαδικασία ήταν η εξής:
-μοίρασμα των προσκλήσεων στην τάξη, χέρι με χέρι: ενώ είμασταν αγαπημένοι σαν τάξη, μπορεί να τύχαινε και να μην ήθελε το παιδί που διοργάνωνε το πάρτυ να καλέσει ένα παιδί, ή το πάρτυ να γινόταν πιο πολύ σαν μίνι μάζωξη, οπότε και όσοι καλούνταν, έπρεπε να καλεστούν στα μουλωχτά, η πρόσκληση να κρυφτεί, και να μη βγάλουν κιχ για το "έγκλημα" οι συμμετέχοντες... Ευτυχώς το φαινόμενο ήταν σπάνιο.
-συζήτηση με τους γονείς, για να σε αφήσουν να πας στο πάρτυ: επιστρατεύαμε όλη την καλή συμπεριφορά και τα γλυκόλογα, για να τους πείσουμε. Ευτυχώς είχαμε καλά παιδιά στην τάξη, οπότε δεν υπήρχαν ενδοιασμοί από πλευράς γονιών.
-επιλογή δώρου για τον διοργανωτή = εξόρμηση στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Βιβλία και επιτραπέζια του Δεσύλλα έπαιζαν στα χοτ δώρα για τα παιδικά πάρτυ σε εμάς. Το τοπ 6 συμπληρώνουν: σετ αλληλογραφίας, ατζέντα με λουκετάκι που μοσχομύριζε (για κορίτσια αυτά τα δύο), ατζέντα/organizer και άλμπουμ φωτογραφιών/κορνίζα (για τα αγόρια, αν και δεν τα πολυ προτιμούσαμε σαν επιλογές). Τώρα, αν υπήρχε κάτι σαν μόδα, όπως τα κινέζικα μπαλάκια που τα παίζεις στην παλάμη σου ή η lava lamp, είναι φυσικό να την ακολουθούν και τα δώρα μας. Αλλά συνήθως τέτοια "μοδάτα" κάναμε στους πολύ κολλητούς μας. Α, και στις κοπέλες έπαιζε πολύ το άρωμα B.U., ότι είχε κυκλοφορήσει. Ακριβά δώρα, επώνυμα ακριβά παιχνίδια, και τα λοιπά, δεν έπαιζαν...
-άφιξη στο πάρτυ: χαιρετούρες με όλα τα παιδιά, δίναμε το δώρο στο διοργανωτή, σταμπάραμε ποιοί είχαν έρθει και πότε θα ρθουν οι υπόλοιποι, για να ξέρουμε με ποιούς να πάμε να κάτσουμε, αλλά το ζητούμενο το μεγάλο ήταν ένα: θα καθόταν η μάνα μας στο πάρτυ; Συνήθως μαζεύονταν και οι γονείς σε ένα χώρο (μπαλκόνι, όταν το επέτρεπε ο καιρός, κουζίνα, όταν δεν το επέτρεπε), κάτι που σήμαινε ότι δεν είχαμε και την απόλυτη ελευθερία, μην τυχόν και πάρει φόρα η μάνα και μας ξεφτυλίσει μπροστά στους συμμαθητές. Αλλά ακόμα κι αν έφευγε, γινόταν ένα απίστευτο παζάρεμα στο τι ώρα θα ερχόταν να μας πάρει... Και πόσο θέλαμε να είμασταν από τους τελευταίους, για να μη χάσουμε καμία φάση του πάρτυ...
-τι κάναμε στο πάρτυ: φέρναμε τον κόσμο ανάποδα!
-η μουσική: αυτός με τη μεγαλύτερη συλλογή κασετών/σιντί, που είχε φροντίσει να ψήσει τους γονείς του να του αγοράσουν το χρυσό πακέτο, πχ, κουβάλαγε, ως συνήθως, την "playlist". Φυσικά και ό,τι καινούριο έπαιρνε ο καθένας, έπρεπε απαραιτήτως να περάσει κι απ' το πάρτυ, για να ακουστεί και να το χορέψουμε. Δηλαδή, είχε κάποια κόλλημα με τη Britney Spears και είχε το σιντί της; Έφερνε Spears. Είχε κάποιος το Freestyler (εγώ, δηλαδή), έφερνε Freestyler. Δε θα αναφερθώ εκτενως στην playlist των παιδικών μου πάρτυ, γιατί είναι εκτός ρετρό ορίων, οριακά.
-το φαγητό: απαραιτήτως σε μια γωνιά του σαλονιού, η τραπεζαρία γινόταν μπουφές. Γαριδάκια, πατατάκια, αναψυκτικά, καναπεδάκια, σπανακοζαμπονοτυροπιτολουκανικοπιτακια, όλα σε αφθονία, και πιατάκια (πολύ κυριλέ τα χάρτινα πιατάκια με ήρωες της ντίσνεη), ποτηράκια, πλαστικα μαχαιροπίρουνα και χαρτοπετσέτες για το σερβίρισμα. Αυτά για ανεφοδιασμό, να παίρνουμε δυνάμεις. Το γκράντε πιάτο του πάρτυ ήταν η σπιτική πίτσα, ή κανένα σουφλέ ζυμαρικών.
-η τούρτα: όταν, πια, είχε ανάψει το γλέντι, και είτε θέλαν να μας μαζέψουν, είτε πλησίαζε η ώρα να φύγουν οι πρώτοι, ερχόταν το κόψιμο της τούρτας. Ένας πανικός τα στριμωχτούμε όλοι γύρω απ το τραπέζι, να ρθει η τούρτα, να θαυμάσουν όλοι το κομψοτέχνημα, να ανάψουν τα κεράκια (είτε τα σκέτα μικρά, λεπτά κεράκια, όσα τα χρόνια του εορτάζοντα, είτε τα κεριά με αριθμό), να ανάψουν αυτά που πέταγαν σπίθες, να ετοιμαστούν οι φωτογραφικές μηχανές για τη μεγάλη στιγμή... Και το κλασικό τραγουδάκι, μιά γύρα στα ελληνικά (σβήσιμο κεριών, άναμα κεριών), μια γύρα στα αγγλικά (σβήσιμο κεριών, αφαίρεση κεριών). Και μετά σερβίρισμα της τούρτας.
-τα παιχνίδια του πάρτυ: εκτός των παιχνιδιών του διοργανωτή, καθιερωμένη ήταν η μπουκάλα και το "τι κάνει ο κύριος στην κυρία". Αν ξεμέναμε λιγότερα παιδιά, μπορεί να παίζαμε κανά επιτραπέζιο όλοι μαζί, ή να μας ερχόταν καμιά άλλη ιδέα για ομαδικό παιχνίδι. Εννοείται ότι αισθανόμασταν "King of the castle" όσοι ξεμέναμε στους τελευταίους και καταφέρναμε να παίξουμε "σκοτεινό δωμάτιο"... Χώρια που θα βλέπαμε το άνοιγμα των δώρων...
-οι αταξίες του πάρτυ: παιδιά + φαγητό = (ηθελημένα ή άθελα) food fight. Μα ένα γαριδάκι θα ποδοπατηθεί, μα μια κοκακόλα θα χυθεί, κατά λάθος. Αλλά το να εκτοξεύεις τα λουκανικοπιτάκια στο απέναντι μπαλκόνι, ή το να πετάς ολόκληρο κομμάτι τούρτα και να σκάει δίπλα από γυναίκα που μόλις έβγαινε από το αυτοκίνητό της, είναι καφρίλα. Και ναι, έχω γίνει μάρτυρας και συμμετέχοντας (στο πρώτο με τα λουκανικοπιτάκια, αλλά ευτυχώς ήταν one time thing). Ζητώ συγγνώμη μετά από χρόνια.
-το σχόλασμα του πάρτυ: πάλι χαιρετούρες, γκρίνια στη μάνα μπας και κάτσουμε λίγο παραπάνω, αλλά τελικά αργά ή γρήγορα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής... Στην έξοδο, οι πιο γαλαντόμοι διοργανωτές, μας έδιναν ένα δωράκι. Δεν ήταν καθιερωμένο στα πάρτυ μας, οπότε δε θυμάμαι ακριβώς τι δωράκια έλαβα και πότε.
-τα μεθεόρτια: Δευτέρα στο σχολείο, γιατί τα πάρτυ γίνονταν ΣΚ, το κουτσομπολιό πήγαινε γόνατο. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση, κάποια φάση του πάρτυ κάποιος θα την είχε χάσει, οπότε και έπρεπε όλοι να είναι ενήμεροι, είτε για το φλερτάρισμα που έπεσε, είτε για τις "γεωπολιτικές αλλαγές" στις σχέσεις των συμμαθητών με των συμμαθητριών, είτε απλά για τα ευτράπελα του πάρτυ. Το ξενέρωμα ήταν για όποιον δεν κατάφερνε να πάει στο πάρτυ (μου χε τύχει κι αυτό, και ήταν μεγάλη πίκρα), που ήταν αναγκασμένος για τουλάχιστον μια μέρα να υπομένει το μαρτύριο της σταγόνας, με το να του υπενθυμίζουν τι έχασε. Βέβαια, έπρεπε να ξέρει τα τεκταινόμενα, για να καταλάβει γιατί η μια συμμαθήτρια κρατούσε μούτρα στην άλλη για εκείνη τη μέρα (γιατί συνήθως τόσο κράταγαν τα όποια "μούτρα" μας). Φυσικά, στα μεθεόρτια ανήκει και η φασίνα του σπιτιού και οι "θησαυροί" που μπορεί να ανακάλυπταν οι διοργανωτές και η γειτονιά...
Δεν ξέρω τι συμπεράσματα βγάζετε από τα παραπάνω, αλλά κατά γενική ομολογία (όχι δική μας, αλλά των γονιών μας
Τα πάρτυ της έκτης είχαν σχεδόν πάντα μια στιγμή breakdown, όπου όλοι ή πέφταμε, ή βάζαμε τα κλάματα, λόγω αποχαιρετισμού... Ενώ οι περισσότεροι θα πήγαιναν στο ίδιο γυμνασιολύκειο, κάποιοι (μεταξύ των οποίων κι εγώ) θα πηγαίναμε αλλού, οπότε θα έσπαγε η παρέα. Το μόνο πάρτυ που έκανα στο δημοτικό ήταν στην έκτη, αποχαιρετιστήριο, το προτελευταίο μας πάρτυ. Δεν είχε ευτράπελα, δεν είχε δάκρυα, παρά μόνο γέλιο, πλάκα και χορό. Τελείωνε το δημοτικό, άρχιζε, όμως, το καλοκαίρι. Είχαμε στερέψει από δάκρυα, οπότε το χαμε ρίξει έξω!
Τα πιο χαρακτηριστικά πάρτυ τα έκανε μια συμμαθήτριά μου. Είχε γενέθλια σε περίοδο όπου μπορούσαμε να κάτσουμε έξω, οπότε παραδοσιακά τα πάρτυ της γίνονταν σε αυλή. Τα πάρτυ της ήταν ρετρό-καραρετρό, διότι είχαν:
-φωτιστικά κήπου μανιτάρι
-πολυθρόνα/κούνια κήπου
-αποθηκάκι γεμάτο μίκυ μάους των 80's (θυμάμαι είχε και τον στάβλο του Μικρού μου πόνυ), και last but not least
-ένα κάρο ρετρό επιτραπέζια του αδερφού της, όπως το Μυστήρια στο Πεκίνο. (Είχαμε φάει κόλλημα μια χρονιά με το τότε καινούριο επιτραπέζιο abalone)
Μετά το δημοτικό, το χάος! Στο γυμνάσιο μόνο μια συμμαθήτρια, που είμασταν μαζί απ' το δημοτικό, είχε διοργανώσει ένα-δυο πάρτυ. Πιο πολύ ήταν ευκαιρία μάζωξης για μουσική/φαϊ/χαβαλέ, και αρκετό φλερτάρισμα
είχε στο παρτυ του καποιο μελος μας εδέσματα όπως αυτά των εικόνων παραπάνω;Jackie dragon είπε:
'Ηταν από τις στιγμές που με πιάνει μια αυτόματη γραφή...
Και ΜΠΟΥΚΑΛΑ για τους πιο τολμηρούςΠαντεσπάνι και σαντιγύ σε αφθονία! Ένα "σάντουιτς" με παντεσπάνι και κρέμα, και στην κορυφή, και περιμετρικά, για να "κρυφτεί" το παντεσπάνι, σαντιγύ, μπόλικη σαντιγύ σε σχεδιάκια, και μετά για διακόσμηση κερασάκια χωρίς κουκούτσια. Οι πιο εξελιγμένες τούρτες, κυρίως στα 90's, είχαν και σχέδια στην κορυφή, είτε με χρωματισμένη κρέμα και σιρόπι, μαζί με ένα σκασμό πλαστικά παιχνίδια, ανάλογα με το θέμα της τούρτας. Συνοδευόταν, συνήθως, κι από μήνυμα του στυλ "Χρόνια πολλά" π.χ. "Θρασύβουλε", ή ένα σκέτο "Να τα εκατοστησεις".
Τώρα, για το θέμα "παιδικά πάρτυ"...
Κάναμε πάρτυ στο δημοτικό, κυρίως, όπου ήταν μια ευκαιρία να μαζωχτούμε και εκτός σχολείου.
Η διαδικασία ήταν η εξής:
-μοίρασμα των προσκλήσεων στην τάξη, χέρι με χέρι: ενώ είμασταν αγαπημένοι σαν τάξη, μπορεί να τύχαινε και να μην ήθελε το παιδί που διοργάνωνε το πάρτυ να καλέσει ένα παιδί, ή το πάρτυ να γινόταν πιο πολύ σαν μίνι μάζωξη, οπότε και όσοι καλούνταν, έπρεπε να καλεστούν στα μουλωχτά, η πρόσκληση να κρυφτεί, και να μη βγάλουν κιχ για το "έγκλημα" οι συμμετέχοντες... Ευτυχώς το φαινόμενο ήταν σπάνιο.
-συζήτηση με τους γονείς, για να σε αφήσουν να πας στο πάρτυ: επιστρατεύαμε όλη την καλή συμπεριφορά και τα γλυκόλογα, για να τους πείσουμε. Ευτυχώς είχαμε καλά παιδιά στην τάξη, οπότε δεν υπήρχαν ενδοιασμοί από πλευράς γονιών.
-επιλογή δώρου για τον διοργανωτή = εξόρμηση στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Βιβλία και επιτραπέζια του Δεσύλλα έπαιζαν στα χοτ δώρα για τα παιδικά πάρτυ σε εμάς. Το τοπ 6 συμπληρώνουν: σετ αλληλογραφίας, ατζέντα με λουκετάκι που μοσχομύριζε (για κορίτσια αυτά τα δύο), ατζέντα/organizer και άλμπουμ φωτογραφιών/κορνίζα (για τα αγόρια, αν και δεν τα πολυ προτιμούσαμε σαν επιλογές). Τώρα, αν υπήρχε κάτι σαν μόδα, όπως τα κινέζικα μπαλάκια που τα παίζεις στην παλάμη σου ή η lava lamp, είναι φυσικό να την ακολουθούν και τα δώρα μας. Αλλά συνήθως τέτοια "μοδάτα" κάναμε στους πολύ κολλητούς μας. Α, και στις κοπέλες έπαιζε πολύ το άρωμα B.U., ότι είχε κυκλοφορήσει. Ακριβά δώρα, επώνυμα ακριβά παιχνίδια, και τα λοιπά, δεν έπαιζαν...
-άφιξη στο πάρτυ: χαιρετούρες με όλα τα παιδιά, δίναμε το δώρο στο διοργανωτή, σταμπάραμε ποιοί είχαν έρθει και πότε θα ρθουν οι υπόλοιποι, για να ξέρουμε με ποιούς να πάμε να κάτσουμε, αλλά το ζητούμενο το μεγάλο ήταν ένα: θα καθόταν η μάνα μας στο πάρτυ; Συνήθως μαζεύονταν και οι γονείς σε ένα χώρο (μπαλκόνι, όταν το επέτρεπε ο καιρός, κουζίνα, όταν δεν το επέτρεπε), κάτι που σήμαινε ότι δεν είχαμε και την απόλυτη ελευθερία, μην τυχόν και πάρει φόρα η μάνα και μας ξεφτυλίσει μπροστά στους συμμαθητές. Αλλά ακόμα κι αν έφευγε, γινόταν ένα απίστευτο παζάρεμα στο τι ώρα θα ερχόταν να μας πάρει... Και πόσο θέλαμε να είμασταν από τους τελευταίους, για να μη χάσουμε καμία φάση του πάρτυ...
-τι κάναμε στο πάρτυ: φέρναμε τον κόσμο ανάποδα!
-η μουσική: αυτός με τη μεγαλύτερη συλλογή κασετών/σιντί, που είχε φροντίσει να ψήσει τους γονείς του να του αγοράσουν το χρυσό πακέτο, πχ, κουβάλαγε, ως συνήθως, την "playlist". Φυσικά και ό,τι καινούριο έπαιρνε ο καθένας, έπρεπε απαραιτήτως να περάσει κι απ' το πάρτυ, για να ακουστεί και να το χορέψουμε. Δηλαδή, είχε κάποια κόλλημα με τη Britney Spears και είχε το σιντί της; Έφερνε Spears. Είχε κάποιος το Freestyler (εγώ, δηλαδή), έφερνε Freestyler. Δε θα αναφερθώ εκτενως στην playlist των παιδικών μου πάρτυ, γιατί είναι εκτός ρετρό ορίων, οριακά.
-το φαγητό: απαραιτήτως σε μια γωνιά του σαλονιού, η τραπεζαρία γινόταν μπουφές. Γαριδάκια, πατατάκια, αναψυκτικά, καναπεδάκια, σπανακοζαμπονοτυροπιτολουκανικοπιτακια, όλα σε αφθονία, και πιατάκια (πολύ κυριλέ τα χάρτινα πιατάκια με ήρωες της ντίσνεη), ποτηράκια, πλαστικα μαχαιροπίρουνα και χαρτοπετσέτες για το σερβίρισμα. Αυτά για ανεφοδιασμό, να παίρνουμε δυνάμεις. Το γκράντε πιάτο του πάρτυ ήταν η σπιτική πίτσα, ή κανένα σουφλέ ζυμαρικών.
-η τούρτα: όταν, πια, είχε ανάψει το γλέντι, και είτε θέλαν να μας μαζέψουν, είτε πλησίαζε η ώρα να φύγουν οι πρώτοι, ερχόταν το κόψιμο της τούρτας. Ένας πανικός τα στριμωχτούμε όλοι γύρω απ το τραπέζι, να ρθει η τούρτα, να θαυμάσουν όλοι το κομψοτέχνημα, να ανάψουν τα κεράκια (είτε τα σκέτα μικρά, λεπτά κεράκια, όσα τα χρόνια του εορτάζοντα, είτε τα κεριά με αριθμό), να ανάψουν αυτά που πέταγαν σπίθες, να ετοιμαστούν οι φωτογραφικές μηχανές για τη μεγάλη στιγμή... Και το κλασικό τραγουδάκι, μιά γύρα στα ελληνικά (σβήσιμο κεριών, άναμα κεριών), μια γύρα στα αγγλικά (σβήσιμο κεριών, αφαίρεση κεριών). Και μετά σερβίρισμα της τούρτας.
-τα παιχνίδια του πάρτυ: εκτός των παιχνιδιών του διοργανωτή, καθιερωμένη ήταν η μπουκάλα και το "τι κάνει ο κύριος στην κυρία". Αν ξεμέναμε λιγότερα παιδιά, μπορεί να παίζαμε κανά επιτραπέζιο όλοι μαζί, ή να μας ερχόταν καμιά άλλη ιδέα για ομαδικό παιχνίδι. Εννοείται ότι αισθανόμασταν "King of the castle" όσοι ξεμέναμε στους τελευταίους και καταφέρναμε να παίξουμε "σκοτεινό δωμάτιο"... Χώρια που θα βλέπαμε το άνοιγμα των δώρων...
-οι αταξίες του πάρτυ: παιδιά + φαγητό = (ηθελημένα ή άθελα) food fight. Μα ένα γαριδάκι θα ποδοπατηθεί, μα μια κοκακόλα θα χυθεί, κατά λάθος. Αλλά το να εκτοξεύεις τα λουκανικοπιτάκια στο απέναντι μπαλκόνι, ή το να πετάς ολόκληρο κομμάτι τούρτα και να σκάει δίπλα από γυναίκα που μόλις έβγαινε από το αυτοκίνητό της, είναι καφρίλα. Και ναι, έχω γίνει μάρτυρας και συμμετέχοντας (στο πρώτο με τα λουκανικοπιτάκια, αλλά ευτυχώς ήταν one time thing). Ζητώ συγγνώμη μετά από χρόνια.
-το σχόλασμα του πάρτυ: πάλι χαιρετούρες, γκρίνια στη μάνα μπας και κάτσουμε λίγο παραπάνω, αλλά τελικά αργά ή γρήγορα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής... Στην έξοδο, οι πιο γαλαντόμοι διοργανωτές, μας έδιναν ένα δωράκι. Δεν ήταν καθιερωμένο στα πάρτυ μας, οπότε δε θυμάμαι ακριβώς τι δωράκια έλαβα και πότε.
-τα μεθεόρτια: Δευτέρα στο σχολείο, γιατί τα πάρτυ γίνονταν ΣΚ, το κουτσομπολιό πήγαινε γόνατο. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση, κάποια φάση του πάρτυ κάποιος θα την είχε χάσει, οπότε και έπρεπε όλοι να είναι ενήμεροι, είτε για το φλερτάρισμα που έπεσε, είτε για τις "γεωπολιτικές αλλαγές" στις σχέσεις των συμμαθητών με των συμμαθητριών, είτε απλά για τα ευτράπελα του πάρτυ. Το ξενέρωμα ήταν για όποιον δεν κατάφερνε να πάει στο πάρτυ (μου χε τύχει κι αυτό, και ήταν μεγάλη πίκρα), που ήταν αναγκασμένος για τουλάχιστον μια μέρα να υπομένει το μαρτύριο της σταγόνας, με το να του υπενθυμίζουν τι έχασε. Βέβαια, έπρεπε να ξέρει τα τεκταινόμενα, για να καταλάβει γιατί η μια συμμαθήτρια κρατούσε μούτρα στην άλλη για εκείνη τη μέρα (γιατί συνήθως τόσο κράταγαν τα όποια "μούτρα" μας). Φυσικά, στα μεθεόρτια ανήκει και η φασίνα του σπιτιού και οι "θησαυροί" που μπορεί να ανακάλυπταν οι διοργανωτές και η γειτονιά...
Δεν ξέρω τι συμπεράσματα βγάζετε από τα παραπάνω, αλλά κατά γενική ομολογία (όχι δική μας, αλλά των γονιών μας
Τα πάρτυ της έκτης είχαν σχεδόν πάντα μια στιγμή breakdown, όπου όλοι ή πέφταμε, ή βάζαμε τα κλάματα, λόγω αποχαιρετισμού... Ενώ οι περισσότεροι θα πήγαιναν στο ίδιο γυμνασιολύκειο, κάποιοι (μεταξύ των οποίων κι εγώ) θα πηγαίναμε αλλού, οπότε θα έσπαγε η παρέα. Το μόνο πάρτυ που έκανα στο δημοτικό ήταν στην έκτη, αποχαιρετιστήριο, το προτελευταίο μας πάρτυ. Δεν είχε ευτράπελα, δεν είχε δάκρυα, παρά μόνο γέλιο, πλάκα και χορό. Τελείωνε το δημοτικό, άρχιζε, όμως, το καλοκαίρι. Είχαμε στερέψει από δάκρυα, οπότε το χαμε ρίξει έξω!
Τα πιο χαρακτηριστικά πάρτυ τα έκανε μια συμμαθήτριά μου. Είχε γενέθλια σε περίοδο όπου μπορούσαμε να κάτσουμε έξω, οπότε παραδοσιακά τα πάρτυ της γίνονταν σε αυλή. Τα πάρτυ της ήταν ρετρό-καραρετρό, διότι είχαν:
-φωτιστικά κήπου μανιτάρι
-πολυθρόνα/κούνια κήπου
-αποθηκάκι γεμάτο μίκυ μάους των 80's (θυμάμαι είχε και τον στάβλο του Μικρού μου πόνυ), και last but not least
-ένα κάρο ρετρό επιτραπέζια του αδερφού της, όπως το Μυστήρια στο Πεκίνο. (Είχαμε φάει κόλλημα μια χρονιά με το τότε καινούριο επιτραπέζιο abalone)
Μετά το δημοτικό, το χάος! Στο γυμνάσιο μόνο μια συμμαθήτρια, που είμασταν μαζί απ' το δημοτικό, είχε διοργανώσει ένα-δυο πάρτυ. Πιο πολύ ήταν ευκαιρία μάζωξης για μουσική/φαϊ/χαβαλέ, και αρκετό φλερτάρισμα
