Παιχνίδια που μας απαγόρευαν να παίζουμε

[Crimson Moonlight]

Υπάρχουν μερικα παιχνίδια που οι γονείς θεωρούν ότι μπορεί να βλάψουν τα παιδιά, είτε γιατί είναι επικίνδυνα, είτε επειδή περιέχουν ενήλικα θέματα. Παλαιώτερα τα ξεχώριζαν και με βάση το φύλο του παιδιού ή την κοινωνική τάξη του. Σας είχαν απαγορέψει ποτέ να παίξετε κάποιο παιχνίδι;

 


Εμένα δεν με άφηναν να παίζω με πιστόλια-μονη εξαίρεση τα νεροπίστολα.


Ο γυμναστής στο δημοτικό δεν με άφηνε να παίζω ποδόσφαιρο γιατί έλεγε ότι είναι για αγόρια.


Την ίδια γνώμη είχε ο περίγυρός μου για τα βιντεοπαιχνίδια προσθέτοντας ότι θα μου χαλάσουν τα μάτια και θα με ζαβλακώσουν(ευτυχώς οι γονείς μου είχαν άλλη άποψη).


Προσθέστε στα παραπάνω τα ψεύτικα εργαλεία, τα αυτοκινητάκια και τα στρατιωτάκια.


Δεν με άφηναν ν' ανεβαίνω στα δέντρα ούτε να παίζω σ' εγκαταλελειμένα κτήρια.


Δεν με άφηναν να παίζω πετροπολεμο, και γενικά πόλεμο.


Δεν με άφηναν να παίζω τη νεκρή/δαιμονισμένη/φάντασμα.

 

[Kambia]

Ευτυχώς ποτέ δεν είχα περιορισμούς στο παιχνίδι μου.

Πάντως ρε συ Crimson Moonlight, αν δεν είχες δηλώσει πως είσαι παιδί των '90- '00, θα έλεγα με αυτά που διαβάζω πως έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του '60 με τόσους περιορισμούς και προκαταλήψεις που έχεις υποστεί!

 

[Crimson Moonlight]

Πάντως ρε συ Crimson Moonlight, αν δεν είχες δηλώσει πως είσαι παιδί των '90- '00, θα έλεγα με αυτά που διαβάζω πως έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του '60 με τόσους περιορισμούς και προκαταλήψεις που έχεις υποστεί!

 


Τους περιορισμούς δεν τους έβαζαν οι γονείς μου, αλλά γιαγιάδες/παπούδες/δάσκαλοι και κάθε λογής άσχετος που νόμιζε ότι έχει λόγο στα παιδιά των άλλων.

 

[Rygar]

Ο γυμναστής σου πάντως πολύ οπισθοδρομικός, μαλλον πήρε μαθήματα βλέποντας τον Ορέστη Μακρή στο "Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο"

 

[elephadas]

Από το σπίτι δεν υπήρχαν περιορισμοί, το αντίθετο - η μαμά-ελέφαντας γκρίνιαζε να βγω από το σπίτι να πάω να παίξω, ενώ εγώ - πάντα τεμπέλης από γεννησιμιού μου - προτιμούσα να καθήσω μέσα και να διαβάσω κάτι.

Στο σχολείο όμως υπήρχαν πολλοί οι οποίοι εφαρμόζονταν ανάλογα τα κέφια των δασκάλων και αν είχε συμβεί κάτι που να τους φοβίσει. Ας πούμε, το παιχνίδι "Τρισπούς και λακούς" που παιζόταν με πέτρες, κάθε τόσο το απαγόρευαν (ας πούμε αν κάποιο παιδί έριχνε καμιά πέτρα σε άλλο, άσχετα με το παιχνίδι) αλλά μετά από λίγο καιρό η απαγόρευση ατονούσε. Για κάποιο λόγο για ένα διάστημα είχαν απαγορεύσει το κουτσό, δεν ξέρω γιατί. Επειδή όταν παίζαμε κυνηγητό και τέτοια φωνάζαμε, όπως κάνουν όλα τα παιδιά, και τους κάναμε το κεφάλι καζάνι, είχαν κάποτε απαγορεύσει το κυνηγητό στα διαλείμματα. Εκείνα που απαγορεύονταν μόνιμα με ποινή κατάσχεσης ήταν παιχνίδια με κάρτες από τσίχλες, σοκολάτες κλπ. Ποτε δεν έπαιζα, διότι δεν έβλεπα τίποτε το ενδιαφέρον, κι έτσι δεν θυμάμαι πώς παίζονταν, αλλά είχαν στοιχεία τύχης κι ίσως γι' αυτό δεν επιτρέπονταν, όπως και τα κανονικά χαρτιά άλλωστε, ακόμη κι εκτός σχολείου.

 

[Rakeesh]

Παροτι μεγαλωσαν στην επαρχια, οι παππουδες μου δεν αφηναν τους γονεις και τη θεια μου να παιζουν εξω επειδη ηταν πολυ φοβισμενοι μη χτυπησουν. Αντιπαιδαγωγικο αυτο αν με ρωτησετε, αλλα αυτη τη νοοτροπια κληρονομησα κι εγω. Απο τα λιγα που θυμαμαι απο την παιδαγωγιση τους οι γονεις μου ηταν ιδιαιτερα υπερπροτατευτικοι και οσον αφορα το θεα "παζοδρομιο" ή "αλάνα" ηταν αποθαρρυντικοι και δεν μου εδιναν την εντυπωση οτι θα επρεπε, η θα μπορουσα, να το ακολουθησω κι εγω.

Κατα τα αλλα ομως δεν υπηρχε κανενα προβλημα με το να κανω παρεα ή να παιζω με παιδια που συναντουσα στην εξοχη ή σε αλλα περιβαλλοντα που βρισκομασταν. Απλα εβλεπαν καπως αρνητικα το θεμα της αλανας, και σε συναρτηση με αυτο, δεν ειχα ποτε την περιεργεια ή την επιθυμια να βγω στη γειτονια. Επειδη ομως δεν μου καλλιεργηθηκε ποτε η επιθυμια για αυτο το πραγμα, δεν υπηρξε ποτε καποια διαφωνία ή απαγόρευση.

Ετσι ειμαι 100% παιδι του διαμερισματος (κακως ισως)

 

[Imgema]

Με Φυσοκάλαμα.

Οχι ότι δεν με αφήναν να παίξω με αυτά στην αρχή.... απλά, αφού χτύπησα ένα παιδάκι με δαύτα μετά ήταν λίγο δύσκολο να ξαναπαίξω αφού ο πατέρας μου τα έσπασε όλα στα δύο και μου απαγόρεψε να φτιάξω άλλα. Κρίμα γιατί τα έφτιαχνα καλά (αν ρωτούσατε και το παιδί που πέτυχα θα σας έλεγε πόσο ισχυρό ήταν)

 

[stayros]

Δοξα Τον Υψιστο....τετοια "θεματα" δεν ειχα!!!

Σε σχεδον καθημερινη βαση ειχαμε....

Κρυφτο

Κυνηγητο

Μπαλα

Ποδηλατο

Πολεμο

Μηλα

Πολεμο και Ειρηνη

Αυτοκινητακια

Φυσοκαλαμο

Σπασμενο/Χαλασμενο τηλεφωνο

Και αν υπηρχε μερα που βαριουμουν Η' δεν ειχα ορεξη, την αραζα στην σκαλα με τα playmobilακια μου και εφτιαχνα διαφορα σεναρια!

 

[viking4a]

Eμένα μου έλεγαν να μην αργώ να γυρίσω σπίτι από το σχολείο, η αν έστω ήθελα πολύ να κάνω κάτι, να τους ενημέρωνα με οποιοδήποτε τρόπο..

Εγώ σαν καλo...παιδακι που ήμουν φυσικά, δεν έκανα τίποτα απ'αυτα κι έτσι σχεδόν κάθε μέρα είχαμε δράματα (ο μπαμπάς έβγαινε με την μηχανή στις γειτονιές να με βρει, κι όταν κάποια στιγμή μ'εβρισκε, με έπαιρνε σηκωτο και με αυτιομαλλιοτραβηγματα και γινόμουν ρεζίλι σ'ολη την παρέα, η μαμά τσιριζε στο σπίτι και μ'εδερνε κι αυτή και αρκετές φορές έπαιρναν την Αστυνομία τηλέφωνο)!!

 

[johnny19818]

Η γειτονιά μου (από τα 5 και μετά που μετακομίσαμε), όπως έχω περιγράψει, ήταν λίγο εκτός πόλης περιτριγυρισμένη από χωράφια. Δεν ήταν δυνατό λοιπόν να περιορίσεις ένα παιδί στο να μην κάνει αυτό ή εκείνο. Έτσι, γενικά είχαμε ελευθερία. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι μας ψιλοαπαγόρευαν να κάνουμε ποδήλατο προς το κέντρο της πόλης και γενικά εκεί που είχε περισσότερα αυτοκίνητα από τη γειτονιά μας.

 

[Aardvark]

Eγω παιχνιδια τετοια που θυμαμαι ητανε το "Πνιξε τον γατο" το "Μην βαρας τον κοντο" και το "Καραμπινα Μπουμ".

 

[Λορένα]

Δεν θυμαμαι να μου ειχε απαγορευτει συγκεκριμενα καποιο παιχνιδι.

Βεβαια.. μας ειχαν πει να μην παιζουμε "μηλα" σε ενα σπιτι γιατι δεν ειχαμε αφησει λουλουδι για λουλουδι (εκει που επεφτε η μπαλα)..

Απο θεμα υγειας.. μια γειτονισσα μας ειχε πει να μην παιζουμε σκοινακι γιατι θα καταστρεψουμε τα ποδια μας.

Κλασσικα ακουγαμε κατσαδα για το κυνηγητο γιατι ολο και καποιος επεφτε.

Και η μανα μου το μοναδικο που μου ειχε απογορευσει ηταν να σηκωνω βαρος (φοβοταν μην παθω καμια ζημια στην μεση μου). Ας πουμε.. να σηκωσω αγκαλια καποιο αλλο παιδακι.

Α.. και ενας δασκαλος εξηγησε στα αγορια πως δεν ειναι σωστο να παιζουν "πολεμο", οταν ενας συμμαθητης εφερε ενα οπλο (πλαστικο παιχνιδι εννοειται) στο σχολειο, και τον σταματησε πριν βγει στο διαλειμμα και παιξει

Και στο επομενο μαθημα αφιερωσε και καμποση ωρα για να μας πει για τα δεινα του πολεμου, δηλ να εξηγησει το λογο που το εκανε. Μας εκανε να καταλαβουμε ομολογω. Το συγκεκριμενο παιχνιδι κοπηκε απο τοτε, οποτε δεν το λες και απαγορευση, εφοσον κανεις δεν το ξανα ηθελε

 

[BETTY BOOP]

ούτε κι εγώ είχα περιορισμούς στο παιχνίδι με την παρέα, θυμάμαι όταν έφευγα από το σπίτι να πάω να παιξω, ενημέρωνα πού θα βρίσκομαι και φεύγοντας πάντα άκουγα ''να προσέχετε!''...

όταν βλέπαμε ότι ένα παιχνίδι είναι επικίνδυνο, δεν το παιζαμε πχ ''μακριά γαιδούρα'' (!).

 

[RIO]

Α.. και ενας δασκαλος εξηγησε στα αγορια πως δεν ειναι σωστο να παιζουν "πολεμο", οταν ενας συμμαθητης εφερε ενα οπλο (πλαστικο παιχνιδι εννοειται) στο σχολειο, και τον σταματησε πριν βγει στο διαλειμμα και παιξει

Και στο επομενο μαθημα αφιερωσε και καμποση ωρα για να μας πει για τα δεινα του πολεμου, δηλ να εξηγησει το λογο που το εκανε. Μας εκανε να καταλαβουμε ομολογω. Το συγκεκριμενο παιχνιδι κοπηκε απο τοτε, οποτε δεν το λες και απαγορευση, εφοσον κανεις δεν το ξανα ηθελε

Μου θύμισε μια δασκάλα ( οργανωμένη) που είχα στο δημοτικό, που επειδή ζωγράφιζα στρατιωτάκια, έβγαλε ολόκληρο κήρυγμα για τα δεινά του πολέμου ( παιδί ήμουν τι θα ζωγράφιζα νεράιδες) :tsktsk: και έλεγε να ζωγραφίζουμε μόνο θέματα για την ειρήνη.. Εγώ την έγραψα κανονικά και την επόμενη φορά ζωγράφισα τα ίδια...

Το μόνο παιχνίδι στο σχολείο που μας απαγόρευαν ( και σωστά ) ήταν η μακριά γαϊδούρα. Ήταν πολύ εύκολο να χτυπήσει κάποιος άσχημα.

 

[ΦΖΠ1]

E, στο σχολείο, κλασικά, τα "μπουγέλα" και το "λάστιχο" (πολύ πιο επικίνδυνο από το σκοινάκι).

 

[perlastar]

Στο σχολείο δεν μας απαγόρευαν τίποτα, ούτε καν παιχνίδια που μπορεί να ήταν επικίνδυνα όπως η μακριά γαϊδούρα. Ούτε οι γονείς μου θυμάμαι να μου απαγόρεψαν κάποιο παιχνίδι, σ'αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο το ότι κι εγώ ήμουν ήσυχο παιδί και δεν θα έπαιζα ποτέ κάτι επικίνδυνο, γιατί κανονικά, ειδικά η μητέρα μου, ήταν υπερπροστατευτική.

Δεν με άφηναν να παίζω τη νεκρή/δαιμονισμένη/φάντασμα.

Δηλαδή έπαιζες τέτοιο πράγμα; Για να καταλάβω, πώς παίζεται αυτό, κυλιόσουν στα πατώματα δίνοντας το δικό σου σόου; Ε, δεν νομίζω να υπήρχε μεγάλος που να επέτρεπε κάτι τέτοιο σε παιδί

 

[telonio]

Στο σχολείο δεν μας απαγόρευαν τίποτα, ούτε καν παιχνίδια που μπορεί να ήταν επικίνδυνα όπως η μακριά γαϊδούρα. Ούτε οι γονείς μου θυμάμαι να μου απαγόρεψαν κάποιο παιχνίδι, σ'αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο το ότι κι εγώ ήμουν ήσυχο παιδί και δεν θα έπαιζα ποτέ κάτι επικίνδυνο, γιατί κανονικά, ειδικά η μητέρα μου, ήταν υπερπροστατευτική.


Δηλαδή έπαιζες τέτοιο πράγμα; Για να καταλάβω, πώς παίζεται αυτό, κυλιόσουν στα πατώματα δίνοντας το δικό σου σόου; Ε, δεν νομίζω να υπήρχε μεγάλος που να επέτρεπε κάτι τέτοιο σε παιδί

Φαντάζομαι το παιδί να βάζει επάνω του ένα λευκό σεντόνι με δύο τρύπες για να βλέπει, έναν φακό που τη δέσμη να την ρίχνει στο κεφάλι του και να ξυπνά κάποιες νύχτες τους γονείς του τα άγρια μεσάνυχτα. Επίσης σαν νεκρή, να κάνει θόρυβο ξαφνικά από ένα άλλο δωμάτιο, να τρέχει η μαμά να δει τι συμβαίνει και να την βλέπει τέζα στο πάτωμα. Άλλο πάλι να ουρλιάζει κατά τις 3 την νύχτα και να σκίζει με μανία τα σεντόνια, γκαρίζοντας λέξεις στην αραμαική γλώσσα (ok αυτό είναι πιο τραβηγμένο το παραδέχομαι).

 

[Crimson Moonlight]

Τelonio δέν είσαι και μακριά απ' την πραγματικότητα! Εγώ βέβαια τα έκανα πιό προχωρημένα.

 


Ήμασταν πέντε παιδάκια στην γειτονιά κοντά στην ηλικία και παίζαμε μαζί στον δρόμο. Εγώ ώς μεγαλύτερη ήμουν η αρχηγός. Συνήθως πηγαίναμε στην αυλή απ' το ένα κοριτσάκι και παίζαμε "σπίτι" (μην ρωτήσετε τίνος ιδέα ήταν! ). Όπου: η μαμά ήταν τρελή κι έπαιρνε ψυχοφάρμακα, ο πατέρας μπεκρής, η μία κόρη το καλό παιδί, ο ένας γιός σχιζοφρενής και η άλλη κόρη δαιμονισμένη (φυσικά κρατούσα για 'μενα τον καλύτερο ρόλο! ). Στα πλαίσια λοιπόν του παιχνιδιού η δαιμονισμένη κόρη χτυπιόταν στους τοίχους, ανέβαινε στις περιφράξεις και στα δέντρα, πετούσε χώμματα και προσπαθούσε σε συνεργασία με τον σχιζοφρενή αδερφό της να πνίξουν την καλή αδερφή και να βασανίσουν την μάνα. Για να σωθούμε κι εγώ καί ο σχιζοφρενής απ' το "κακό" μας κυνηγούσαν, μας έδεναν, έκαναν ξόρκια και ψαλμούς και στο τέλος συνήθως πέφταμε καί οι δύο νεκροί. Τότε μας θρηνούσαν, μας έκαναν μνημόσυνο με λευκά σεντόνια (κυρίως τα σιδερόπανα) και κεριά και πάνω που πήγαιναν να μας θάψουν συνέβαινε νεκρανάσταση και τους κυνηγούσαμε δεμένοι με γάζες ουρλιάζοντας σαν τον δράκουλα για να τους φάμε. Τότε δαγκώναμε την καλή αδερφή και γινόταν κι αυτή ζόμπι και μετά η μάνα μας αποτρελαινόταν κι έπιανε το τσεκούρι/πριόνι/λαμπάδα/ο, τι έιχε πρόχειρο (μεταμφιεσμένο παιδικό τσουγρανάκι εννοείται ) ενώ ο πατέρας έπιανε την καραμπίνα και γινόταν η μάχη των ζωντανών-νεκρών. Κάπου εκεί συνήθως έμπαιναν οι γονείς στην μέση και μας έπαιρνε ο εξ' από' δώ στην κυριολεξία!

 


Perlastar φαντάσου αυτό να γίνεται κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο από τα προνήπια μέχρι και την τρίτη δημοτικού!

 

[D@redevil]

Ναι... έτσι όπως το θέτεις, είναι λογικό που τ' απαγόρευαν....

 

[stayros]

Ναι... έτσι όπως το θέτεις, είναι λογικό που τ' απαγόρευαν....

Τυφλα να εχει το Tales from the Crypt ....