Rygar
Apple Lover
- Joined
- 14 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 8.479
- Αντιδράσεις
- 3.929
Σημερα στο δρόμο για το σπίτι ενός φίλου, περασα από ενα στενάκι που ηταν γεμάτο συκιές. Μου ήρθε μια μυρωδιά σύκου που ηταν σε φάση αποσύνθεσης, επειδή είτε είχε πεσει στο χώμα είτε είχε ανοίξει από την υπερβολική ωρίμανση αφου κανείς δεν το έκοψε από το δεντρο. Η μυρωδιά αυτή είναι χαρακτηριστική. Δεν είναι άσχημη, είναι λίγο περίεργη. Για μενα όμως ειναι μια ολόκληρη ανάμνηση! Θυμάμαι λοιπον όντας πολύ πιτσιρικάς, γύρω στα 9-10 μου, που πηγαίναμε σε ενα τεράστιο χωράφι γεμάτο με συκιές που είχαν σύκα σε παρόμοια κατάσταση με αυτή που αναφέρω. Οταν κοιτούσες τα δέντρα, δεν εβλεπες σύκα αλλα κάτι χρυσαφιά ζουζούνια να έχουν μαζευτεί γύρω από τον καρπό, κατά δεκάδες και να τον απομυζούν, και ο χώρος είχε αυτή τη μυρωδιά που προανέφερα. Τα ζουζούνια αυτά είχαν πράσινο έντονο χρώμα (σαν τη φανέλα του ΠΑΟ 
) και καποια απ'αυτά είχαν χρυσαφί χρώμα. Αυτά ηταν πιο σπάνια, πρέπει να είχαν βασιλική θέση στο σμήνος, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι βρίσκαμε 2-3 ανα δέντρο. Επίσης το μέγεθος τους(ανεξαρτήτως χρώματος) δεν ηταν μικρό όπως αυτά που πάνε στα περιττώματα, αλλα αρκετά μεγαλύτερο. Πιο μεγάλο από μια τζιτζιρομάνα (η μαμά τζιτζίκω ). Σα σκαθάρι αλλα σε πράσινο χρώμα και θα έλεγα πιο περίτεχνη εμφάνιση. Τα ονομάζαμε ζήνες (όπως η αντίστοιχη ηρωίδα αλλα χωρίς καμπύλες). Εμείς λοιπόν τι κάναμε. Κουνάγαμε το δέντρο, η ησυχία του σμήνους διαταρασσόταν με αποτέλεσμα να ξεκολλάνε από τους καρπούς και να πετάνε σαν τρελά. Ακουγες ενα πολύ δυνατό ΖΖΖΖΖΖ σα να πετάνε από πανω σου μελισσες. Πολλά από τα ζουζούνια αυτά ζαλισμένα από την ηρεμία, έπεφταν στο έδαφος και στην προσπάθειά τους να πετάξουν, έτρωγαν σφαλιάρες με το κάτω μερος της παλάμης μας, ζαλίζονταν ακόμα περισσότερο ή το'παιζαν ψόφια, κι εμείς τα μαζεύαμε με την ησυχία μας. Ηταν μια ασχολία ιδιαίτερα ευχάριστη που μας έπαιρνε και αρκετή ώρα. Η πιο ωραία στιγμή ηταν αυτή του πανικού, αμέσως μετά το κούνημα του δέντρου. Αφου τα πιάναμε λοιπόν, τα βαζαμε μεσα σε μπουκάλια πλαστικά χωρίς το καπάκι. Αυτά δε μπορούσαν να βγουν, πετώντας προς τα πανω. Ηταν μεγαλύτερα από το άνοιγμα. Ο μόνος τρόπος να βγουν, ηταν να κρατήσει κανείς το μπουκάλι οριζόντια. Ετσι λοιπόν κάναμε, μαζευόμασταν καμια 10αριά, και όταν αυτά εβγαιναν απο το μπουκάλι και ξεκινούσαν να πετάνε, τα αρχίζαμε στις σφαλιάρες, καποια απ'αυτά κατάφερναν να ξεφύγουν, όσα τις έτρωγαν όμως έπεφταν κατω ζαλισμένα, τα αφήναμε λίγο και τις ξανάτρωγαν όταν πηγαν να ξαναπετάξουν. Τα χρυσαφιά ήταν τα πιο δυνατά, πετούσαν σα σφίγγες. Μερικοί απο μας δέναμε στον κορμό τους κλωστή και αυτά πεταγαν όσο τους επέτρεπε το μήκος της κλωστής. Είχαν μια σχισμή στην πλάτη τους ανάμεσα στο κεφάλι και τα φτερά τους και η κλωστή περναγε πολύ άνετα. Ομως ηταν παίδεμα να το δέσεις απο κατω γιατί κουνούσαν τα πολύ δυνατά τους πόδια και έμπλεκαν την κλωστή. Αυτή ηταν μια ασχολία που διήρκεσε για 4-5 χρόνια, μετά μετακόμισα και δεν ξανασχολήθηκα. Οπως και με αλλα παιχνίδια.
Πρέπει να πω ότι ΠΟΤΕ δε σκοτώναμε καποιο απ'αυτά, ούτε να τα πατήσουμε ούτε τίποτε. Επίσης, ποτέ κανείς μας δεν έπαθε τίποτα, ούτε καποια μολυνση. Παρότι τα πόδια τους ηταν δυνατά και μυτερά και καποιες παλάμες μάτωναν, κανείς μας δεν έπαθε τίποτα. Οπως είπα, δεν πηγαιναν σε περιττώματα αλλά σε δέντρα, ως επι το πλείστον συκιές και κλήματα.
Γνωρίζει κανείς για τί πράμα μιλάω; Αν ναι, ας πει τις εμπειρίες του.
) και καποια απ'αυτά είχαν χρυσαφί χρώμα. Αυτά ηταν πιο σπάνια, πρέπει να είχαν βασιλική θέση στο σμήνος, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι βρίσκαμε 2-3 ανα δέντρο. Επίσης το μέγεθος τους(ανεξαρτήτως χρώματος) δεν ηταν μικρό όπως αυτά που πάνε στα περιττώματα, αλλα αρκετά μεγαλύτερο. Πιο μεγάλο από μια τζιτζιρομάνα (η μαμά τζιτζίκω ). Σα σκαθάρι αλλα σε πράσινο χρώμα και θα έλεγα πιο περίτεχνη εμφάνιση. Τα ονομάζαμε ζήνες (όπως η αντίστοιχη ηρωίδα αλλα χωρίς καμπύλες). Εμείς λοιπόν τι κάναμε. Κουνάγαμε το δέντρο, η ησυχία του σμήνους διαταρασσόταν με αποτέλεσμα να ξεκολλάνε από τους καρπούς και να πετάνε σαν τρελά. Ακουγες ενα πολύ δυνατό ΖΖΖΖΖΖ σα να πετάνε από πανω σου μελισσες. Πολλά από τα ζουζούνια αυτά ζαλισμένα από την ηρεμία, έπεφταν στο έδαφος και στην προσπάθειά τους να πετάξουν, έτρωγαν σφαλιάρες με το κάτω μερος της παλάμης μας, ζαλίζονταν ακόμα περισσότερο ή το'παιζαν ψόφια, κι εμείς τα μαζεύαμε με την ησυχία μας. Ηταν μια ασχολία ιδιαίτερα ευχάριστη που μας έπαιρνε και αρκετή ώρα. Η πιο ωραία στιγμή ηταν αυτή του πανικού, αμέσως μετά το κούνημα του δέντρου. Αφου τα πιάναμε λοιπόν, τα βαζαμε μεσα σε μπουκάλια πλαστικά χωρίς το καπάκι. Αυτά δε μπορούσαν να βγουν, πετώντας προς τα πανω. Ηταν μεγαλύτερα από το άνοιγμα. Ο μόνος τρόπος να βγουν, ηταν να κρατήσει κανείς το μπουκάλι οριζόντια. Ετσι λοιπόν κάναμε, μαζευόμασταν καμια 10αριά, και όταν αυτά εβγαιναν απο το μπουκάλι και ξεκινούσαν να πετάνε, τα αρχίζαμε στις σφαλιάρες, καποια απ'αυτά κατάφερναν να ξεφύγουν, όσα τις έτρωγαν όμως έπεφταν κατω ζαλισμένα, τα αφήναμε λίγο και τις ξανάτρωγαν όταν πηγαν να ξαναπετάξουν. Τα χρυσαφιά ήταν τα πιο δυνατά, πετούσαν σα σφίγγες. Μερικοί απο μας δέναμε στον κορμό τους κλωστή και αυτά πεταγαν όσο τους επέτρεπε το μήκος της κλωστής. Είχαν μια σχισμή στην πλάτη τους ανάμεσα στο κεφάλι και τα φτερά τους και η κλωστή περναγε πολύ άνετα. Ομως ηταν παίδεμα να το δέσεις απο κατω γιατί κουνούσαν τα πολύ δυνατά τους πόδια και έμπλεκαν την κλωστή. Αυτή ηταν μια ασχολία που διήρκεσε για 4-5 χρόνια, μετά μετακόμισα και δεν ξανασχολήθηκα. Οπως και με αλλα παιχνίδια.Πρέπει να πω ότι ΠΟΤΕ δε σκοτώναμε καποιο απ'αυτά, ούτε να τα πατήσουμε ούτε τίποτε. Επίσης, ποτέ κανείς μας δεν έπαθε τίποτα, ούτε καποια μολυνση. Παρότι τα πόδια τους ηταν δυνατά και μυτερά και καποιες παλάμες μάτωναν, κανείς μας δεν έπαθε τίποτα. Οπως είπα, δεν πηγαιναν σε περιττώματα αλλά σε δέντρα, ως επι το πλείστον συκιές και κλήματα.
Γνωρίζει κανείς για τί πράμα μιλάω; Αν ναι, ας πει τις εμπειρίες του.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
.
.
