Λοιπόν, η Άμφισσα μου άρεσε. Μου ήταν πόλη πολύ γνωστη από την ιστορία, και τον κάμπο της (τη θάλασσα των ελαιόδενδρων) αλλά δεν είχα πάει ποτέ. Τότε περνούσα τα καλοκαίρια μου στο Διακοφτό που σε ευθεία γραμμή είναι κοντά, οπότε μια χρονιά - 2004 θαρρώ - είπα στους δικούς μου (καθόσον δεν οδηγώ πια στην Ελλάδα) ότι ήθελα να πάμε απέναντι λίγες μέρες, διότι ήθελα να πάω Άμφισσα. Μου λέγανε όλοι, μα τι να πας να δεις, δεν έχει τίποτε. Εγώ επέμενα, θέλω να δω την πόλη. Συμβιβαστικά μείναμε Ερατεινή, και πήγαμε και σε άλλα τουριστικότερα μέρη. Υπέροχα τα ορεινά της Ναυπακτίας, γραφική όπως πάντα η Ναύπακτος - πήγαμε από τη φρέσκια τότε γέφυρα του Ρίου, στην επιστροφή πήραμε το φέρρυ από Άγιο Νικόλαο που τότε ακόμη λειτουργούσε - ψιλοαπογοήτευση το Γαλαξείδι από κοντά, ενδιαφέρον και με ωραία θέα στο φράγμα του Μόρνου το Λιδωρίκι, αλλά η Άμφισσα ήταν κάτι διαφορετικό, ακριβώς επειδή δεν είχε τίποτε το τουριστικό. Ήταν μια καλοβαλμένη πόλη με το κάστρο της, το ενδιαφέρον μουσείο της, αρκετά παλιά αλλά ζωντανά κτήρια, η κανονική και όχι η τουριστική Ελλάδα που βλέπει κανείς στα νησιά. Αν ποτέ γυρίσω Ελλάδα και είμαι σε κατάσταση που να μου το επιτρέπει, θα ήθελα να πάω να μείνω μερικές μέρες, έτσι για να τριγυρνάω στην πόλη. Και σε αρκετά άλλα μέρη που δεν αναγράφονται ποτέ στις lifeστυλάδικες σελίδες οι οποίες διατάζουν στην προστακτική "Θα πάτε" "Θα φάτε" "Θα δείτε". Και που επιφανειακά δεν έχουν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά αν πας εκεί και περιπλανηθείς (κι διαβάσεις κάποια παλιά βιβλία γραμμένα με περισσότερο μεράκι παρά καλλιέπεια από ντόπιους, συχνά δασκάλους) τελικά ανακαλύπτεις ένα σωρό μικρολεπτομέρειες μοναδικές, ιστορίες και τοπικές παραδόσεις και θρύλους.