Παλιές φωτογραφίες της Ελλάδας.

Αν κρίνω από τις όχι και τόσο καλλίγραμμες γάμπες και την εν γένει εμφάνιση της ασπρουλιάρας Εγγλέζας τουρίστριας στην Κέρκυρα του 1958, τα κομπλιμέντα δεν ήταν κάτι καθημερινό στη βαρετή ζωή της (δακτυλογράφο τη φαντάζομαι). Γι' αυτό και το ενθουσιασμένο χαμόγελο που δείχνει ότι ήταν καταχαρούμενη με το καμάκωμα των φανταρακίων, ίσως γιατί δεν κατάλαβε τι της είπαν. Ειδικά ο ψηλότερος από τους δυο το βρήκε πολύ αστείο (ο άλλος ήταν πολύ ζουμπάς για καμάκι τέτοιου ύψους έτσι κι αλλιώς). Ο κομψευόμενος νεαρός από πίσω δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον. Ας ήταν καθημερινά κλεισμένος σε στρατόπεδο κι αυτός και θα βλέπαμε αν θα την έβρισκε γοητευτική ή όχι.
 
Ελέφαντα, με το θέμα οδήγηση στην Ελλάδα τι συμβαίνει; Έχεις τυπικό θέμα με το αμερικανικό δίπλωμα ή εννοείς κάτι άλλο; (Αν υπάρχει κάποιο προσωπικό ζήτημα μην αναφέρεις κάτι)
 
Όχι καλέ, απλώς φοβάμαι να οδηγήσω έτσι που οδηγούν στην Ελλάδα και ιδίως Αθήνα. Θα με τρακάρουν από την πρώτη μέρα, διότι ακολουθώ τους κανόνες και τα όρια ταχύτητας, σταματάω στα στοπ, δεν γκαζώνω στο κίτρινο, δεν πάω ανάποδα σε μονόδρομους, και - το χειρότερο - περιμένω να κάνουν κι οι άλλοι το ίδιο. 40 χρόνια οδήγησης σε μικρές αμερικανικές πόλεις σου αφήνουν κουσούρι.
 
Always Somewhere είπε:
Ε ρε κάτι ζουμερές ντοματουλες και κάτι αυγουλαρες!!! Αυτές ήταν εποχές.. Γνήσια ζαρζαβατικα χωρίς φάρμακα!
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Ζουμερές και νόστιμες ντομάτες και νόστιμα φρούτα πράγματι υπήρχαν, γιατί ωρίμαζαν στο φυτό πριν τα κόψουν και δεν ταξίδευαν μακρυά πριν πουληθούν (και μπορεί να ήταν και πιο νόστιμες ποικιλίες), αλλά από φάρμακα και διάφορα -κτόνα είχαν ήδη μπόλικα. Θυμάμαι πόσο απαίσια μυρίζανε τα Μονοπώλια από τα διάφορα γεωργικά φάρμακα, και είναι γύρω στο 70. Και οι συγγενείς μου στο χωριό που ήταν αγρότες ραντίζανε με διάφορα. Σίγουρα χρησιμοποιούσαν λιγότερα και για λιγότερους λόγους απ' ό,τι τώρα,, αλλά από την άλλη πολλά από εκείνα τα φάρμακα ήταν χειρότερα από κάποια σημερινά. Προσωπικά έχω ψεκαστεί με δακοκτόνο αρκετές φορές στο δημοτικό (*) διότι το σχολείο μας ήταν στην άκρη της πόλης, μετά είχε ελαιώνες, και κάθε χρόνο ερχόταν μία Ντακότα και ψέκαζε πετώντας πολύ χαμηλα και περνώντας κάμποσες φορές πέρα-δώθε. Οπότε εμείς τρέχαμε να δούμε το θαύμα, αφού αεροπλάνο σπάνια βλέπαμε κι αυτό πολύυυυυ ψηλά. Και ο πιλότος δεν ήταν πάντοτε ακριβής στο πότε ξεκινούσε ή σταματούσε το ψέκασμα, και συχνά αποκτούσαμε κι εμείς ανοσία στον δάκο, όχι μόνο οι ελιές.

(*) πράγμα που ίσως εξηγεί τα διάφορα τρελά κι ανόητα που γράφω κατά καιρούς
 
Είσαι ψεκασμένος; Δηλαδή ένας ψεκασμένος ελέφαντας. Πάντως μην ανησυχείς μπούρδες δε λες.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα