Παράξενες φυσιογνωμίες του σχολείου!

[Rakeesh]

Υπήρχε κανενα παιδι στο σχολειο σας, απο αλλη ταξη φανταζομαι, το οποιο το ειχατε σταμπαρει καπως σαν μυστηριο τυπο; Ισως ηταν τρολλακι, ισως ειχε καποια παραξενη φυσιογνωμια, ισως ειχε κατι που σας φοβιζε, ισως ακουσατε μια παραξενη ιστορια γι' αυτον;

Οταν ημουν στις πρωτες ταξεις του δημοτικου θυμαμαι ενα μεγαλυτερο παιδι απο μενα, που ηταν ξανθομπάμπουρας και φορουσε κατι πατομπουκαλα. Ποτε δεν εμαθα το ονομα του. Τις λιγες φορες που ειχαμε μιλησει φαινοταν να θελει να με κοροιδεψει ή μου ελεγε βλακειες.

Μια φορα τον ειχα δει να καθεται μονος του σε ενα δωματιο να γραφει κατι (το οποιο βρηκα πολυ παραξενο) και τον ρωτησα που μπορω να βρω ενα δασκαλο. Τοτε με τρολαρε λεγοντας "θα πας σε εκεινη την πορτα, μετα θα στριψεις ετσι, μετα ετσι, μετα ετσι, μετα ετσι, μετα ετσι..." κανοντας νοηματα με τα χερια του. Γενικως ειχα αρχισει να τον θεωρω τρελο και να τον ψιλοφοβαμαι Μια φορα τον ειδα να μιλαει με ενα δασκαλο και μου εκανε εντυπωση να τον βλεπω να συμπεριφερεται φυσιολογικα. Ενιωσα λιγο πιο ασφαλης

 

[BETTY BOOP]

Ωραιο θεμα!!!

Στην Α' Γυμνασίου ειχε ερθει στο σχολείο από αλλο σχολείο (αν θυμαμαι καλά από ενα ''κακόφημο'' σχολείο της πόλης) ενα κοριτσι, ηταν στην ταξη μας.

Το κοριτσάκι ήταν παχουλο (με πλούσιες αναλογίες...προς ευχαριστη εκπληξη των αγοριων, η εφηβεια βλέπετε ειχε φερει τα πανω κατω!). Γνωριστηκαμε (ευγενεστατο κοριτσι!) και μου ειχε κανει εντυπωση οτι ασχολιοταν συνεχεια με αισθηματικα ζητηματα (τι ειναι ερωτας, πώς αισθάνονται οι ερωτευμενοι, πώς ειναι το ερωτικό φιλί...ειπαμε η εφηβεια), ήταν μονίμως ερωτευμενη με μεγαλύτερά της αγόρια (!), εγραφε ερωτικά στιχακια (ειχε ταλέντο!), τα αγορια την κορόιδευαν...δεν θυμαμαι ομως τι γνώμη ειχαν τα κοριτσια για αυτη τη συμπεριφορά.

Δεν υπήρξε ποτέ καλή μαθήτρια (αν θυμαμαι καλά ειχε μεινει και σε καποια μαθηματα στο τελος της σχολικής χρονιάς), ειχε φαει τιμωρίες (επιπλήξεις απο καθηγητες, ωριαια αποβολή από το μαθημα, 1-2 μερες αποβολής από το σχολειο αναλογα το παραπτωμα).

Αργότερα αρχισε να καπνιζει (και να βριζει...σαν βαρκαρης!) και αυτο με απώθησε από την παρέα της...(μπορει να καπνιζε και απο την Α' Γυμνασίου...)

Ποτέ δεν κολλήσαμε σαν φίλες, μου φαινοταν αλητάκι...

Και όμως, ειχε αποκτήσει φανατικούς οπαδούς στο σχολείο, από ό,τι θυμαμαι ειχε φιλους...

ηταν η αιτία να ξεκόψω από το κοριτσάκι με το οποίο ήμασταν μαζι στο Δημοτικό και πηγαμε μαζι στο Γυμνασιο. Δεν το λεω με κακή προθεση αλλά καποια στιγμή βαρεθηκα και τις δυο λογω συμπεριφορας, η αλλη η φιλη μου με την οποια πήγαμε μαζι την πρωτη μερα στο Γυμνασιο, ήταν που ηταν ατιθαση αλλά απόγινε!

Πριν κάποια χρονια το παχουλό εκεινο κοριτσακι ήρθε στο χωρο εργασίας μου για μια δική της υποθεση. Την αναγνωρισα αμέσως όπως και αυτή αναγνωρισε εμενα (εκεινη δεν ειχε αλλαξει σχεδον καθολου...)...αλλά και παλι στο μυαλό μου ηταν το μικρό και ατιθασο κοριτσακι που ειχα γνωρισει καποτε... :flower:

εβγαλα τον κακό μου εαυτο με αυτο το post....

 

[maryflor73]

Την εποχή εκείνη παιδιά υπήρχαν πολλά παράξενα άτομα στα σχολεία.

Τώρα που το σκέφτομαι, η τάξη μου θύμιζε παρέα από βιβλίο του Στίβεν Κίνγκ (είναι και επίκαιρος τελευταία).

Ειδικά στο Γυμνάσιο που πήγαινα τις χρονιές 84-87, ελάχιστοι ήταν οι "φυσιολογικοί".

Είχαμε ένα κοριτσάκι μάρτυρα του Ιεχωβά (χωρίς να θέλω να θίξω κάτι) στους υπόλοιπους φαίνονταν παράξενη, ακούγονταν και διάφορα περίεργα τότε και κανείς δεν την έκανε παρέα, έμοιαζε με Amish.

Μετά ήταν, ο κλασικός σπασίκλας-ξερόλας με τα πατομπούκαλα, τις συλλογές γραμματοσήμων κλπ. Κανείς δεν τον έκανε παρέα ούτε κι αυτόν τον κακομοίρη, μετά βέβαια μάθαμε ότι διδάσκει σε πανεπιστήμιο στη Βοστόνη...

Μετά, είχαμε έναν άλλο συμμαθητή ο οποίος είχε μια πάθηση ο φουκαράς, έτρεμε συνεχώς το κεφάλι του, κατά τα άλλα όμως ήταν μια χαρά. Ούτε αυτόν τον έκανε παρέα κανείς....

Γενικά πάντως και από ότι μου λέει ο γιος μου που πάει Γ' Γυμνασίου τώρα, πια δεν υπάρχουν τέτοια άτομα στα σχολεία. Δεν ξέρω τι έφταιγε τότε.

 

[Rakeesh]

ζε με Amish.

"Μικρο Σπιτι στο Λιβαδι" τυπου; :Ρ

Καλα κι εγω δεν ημουν το πιο φυσιολογικο παιδι του κοσμου.

Ειδικα δημοτικο/πρωτες ταξεις γυμνασιου με τρολλαρανε πολυ τα μεγαλυτερα παιδια (βλ. μπουλινγκ). Σε καποια φαση εκει που περπατουσα με πιανει απο το χερι ενα μεγαλυτερο παιδι και με κοιταζει αγρια για να με τρομαξει. Δεν ηταν μονο αυτο, αλλα στο ενα του ματι, το μισο λευκο ηταν κοκκινο. Δεν ξερω γιατι, ισως ειχε φαει καμια μπουνια και ματωσε. Παιζει να το ηξερε και να ηθελε να με τρομαξει με αυτο Εγω οντως, οταν το προσεξα φρικαρα και πηρα δρομο! Γενικως ηταν φυσιολογικοτατο παιδι, αλλα μετα απο αυτο εγω τον ειχα σταμπαρει σαν φρικιο και τον απεφευγα. Οσες φορες ειχα προσεξει το ματι του, δεν ειχε αυτο το κοκκινο (ο,τι κι αν ηταν, θα του περασε)

 

[takero]

Την εποχή εκείνη παιδιά υπήρχαν πολλά παράξενα άτομα στα σχολεία.
Τώρα που το σκέφτομαι, η τάξη μου θύμιζε παρέα από βιβλίο του Στίβεν Κίνγκ (είναι και επίκαιρος τελευταία).

Ειδικά στο Γυμνάσιο που πήγαινα τις χρονιές 84-87, ελάχιστοι ήταν οι "φυσιολογικοί".

Είχαμε ένα κοριτσάκι μάρτυρα του Ιεχωβά (χωρίς να θέλω να θίξω κάτι) στους υπόλοιπους φαίνονταν παράξενη, ακούγονταν και διάφορα περίεργα τότε και κανείς δεν την έκανε παρέα, έμοιαζε με Amish.

Μετά ήταν, ο κλασικός σπασίκλας-ξερόλας με τα πατομπούκαλα, τις συλλογές γραμματοσήμων κλπ. Κανείς δεν τον έκανε παρέα ούτε κι αυτόν τον κακομοίρη, μετά βέβαια μάθαμε ότι διδάσκει σε πανεπιστήμιο στη Βοστόνη...

Μετά, είχαμε έναν άλλο συμμαθητή ο οποίος είχε μια πάθηση ο φουκαράς, έτρεμε συνεχώς το κεφάλι του, κατά τα άλλα όμως ήταν μια χαρά. Ούτε αυτόν τον έκανε παρέα κανείς....

Γενικά πάντως και από ότι μου λέει ο γιος μου που πάει Γ' Γυμνασίου τώρα, πια δεν υπάρχουν τέτοια άτομα στα σχολεία. Δεν ξέρω τι έφταιγε τότε.

Ευτυχώς, πλέον τα παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα απευθύνονται σε ειδικά σχολεία κλπ. Την εποχή εκείνη (έως τα 90s) οι γονείς αρνούνταν ή δεν ήξεραν ότι το παιδί έχει πρόβλημα. Ούτε και η πολιτεία είχε δομές να αντιμετωπίσει παιδιά με προβλήματα. Εγώ στις τάξεις του δημοτικού είχα ένα συμμαθητή, τον Γιάννη, που είχε μια μορφή νοητικής υστέρησης. Ήταν πάντα γελαστός, με καλούς τρόπους και τρομερή μνήμη. Είχα να τον δω από το τέλος της Ε' δημοτικού και αρκετά χρόνια μετά είδε τη μητέρα μου και θυμήθηκε εμένα! Έχω να τον δω πάνω από 15 χρόνια στη γειτονιά του να τριγυρνάει. Ελπίζω να είναι καλά αυτή η αθώα ψυχή.

 

[ΦΖΠ1]

Εντάξει, στα '80s που πήγαινα εγώ Γυμνάσιο, παράξενος μπορεί να ήταν και κάποιος που ερχόταν με ταγάρι με ζωγραφισμένο "AC DC" επάνω... Μην ξεχνάμε για ποιές εποχές μιλάμε. Ούτε βαμμένα νύχια, ούτε χαλκάδες στις μύτες, ακόμα και το τσιγάρο με διακριτικότητα...

Ένα παιδί έφαγε αποβολή γιατί είχε κάνει κούρεμα πανκ (αυτή την όρθια σκούπα, σαν περικεφαλαία), κι από κει και πέρα, αρκετά παράξενοι ήταν όσοι έπαιζαν κάποιο μουσικό όργανο (που πάλι, τότε ήταν είδος εν ανεπαρκεία, ενώ σήμερα είναι πιο συχνό...).

"Παράξενα" μας φαίνονταν και τα παιδιά για τα οποία έρχονταν στους ελέγχους "παράξενοι" κηδεμόνες, μας φαινόταν περίεργο τότε να υπάρχουν ακόμα και παιδιά χωρισμένων γονιών στις τάξεις...

 

[Uskoke]

Εμένα το σχολείο μου μιας και ιδιωτικό ήταν γεμάτο με παράξενες φυσιογνωμίες, και όσο για τον σπασίκλα με τα πατομπούκαλα, ήμουν εγώ ο ίδιος (και τώρα ακούω το computer guy, dj palmer), και συλλογές γραμματοσήμων, τα πάντα. Είχαμε έναν ανάπηρο συμμαθητή, εγώ τον βοηθούσα πάντα, αλλά ένας κακεντρεχής συμμαθητής του έκανε bullying, αυτός το έκανε σχεδόν σε όλους, και σε μένα, διάφορους με χωρισμένους γονείς, ορφανούς κλπ. μιας και προφανώς θεωρούσαν οι γονείς ότι θα ήταν πιο προστατευμένοι στο ιδιωτικό σχολείο, go figure.

 

[Rakeesh]

Προσφατα ειδα την γαλλικη παιδικη ταινια με το Μικρο Νικολα που παει διακοπες. Καλα η φαση με το αμιλητο creepy κοριτσακι με τα γουρλωμενα ματια, ποσο γνωριμο συναισθημα

 

[elsint17]

εμεις ειχαμε εναν που τον λεγαμε μουσταφα,αυτος βασικα στο διαλειμμα περιμενε την μητερα του που ερχοταν και τον ταιζε στο στομα το φαγητο

επισης ελεγε συχνα γαμωτο ακομη και οταν δεν κολλαγε

τον συναντησα μετα απο χρονια και δεν μου μιλησε κρατησε κακια ,ειναι δημοσιογραφος πια

 

[LadyNaty]

Εμένα το σχολείο μου μιας και ιδιωτικό ήταν γεμάτο με παράξενες φυσιογνωμίες, και όσο για τον σπασίκλα με τα πατομπούκαλα, ήμουν εγώ ο ίδιος (και τώρα ακούω το computer guy, dj palmer), και συλλογές γραμματοσήμων, τα πάντα. Είχαμε έναν ανάπηρο συμμαθητή, εγώ τον βοηθούσα πάντα, αλλά ένας κακεντρεχής συμμαθητής του έκανε bullying, αυτός το έκανε σχεδόν σε όλους, και σε μένα, διάφορους με χωρισμένους γονείς, ορφανούς κλπ. μιας και προφανώς θεωρούσαν οι γονείς ότι θα ήταν πιο προστατευμένοι στο ιδιωτικό σχολείο, go figure.

Και καλά να είσαι ο σπασίκλας με τα πατομπούκαλα, το να σε θεωρούν τέτοιον χωρίς να είσαι, μόνο και μόνο επειδή είχες εξυπνάδα άνω του μετρίου (για την ακρίβεια επιπέδου MENSA) και να υποφέρεις από την απομόνωση, να μη σε καλούν σε πάρτι, να σε θεωρούν "πράγμα" και όχι άνθρωπο;; Εγώ τα πέρασα αυτά και μου άφησαν τραύματα... Επιπλέον είχα μια ακόμα ιδιομορφία, ήμουν αριστερόχειρ και ξεχώριζα (δύο τα κρατούμενα); μου άρεσε να είμαι σπορτίφ αγοροκόριτσο και όχι μικρομέγαλη δεσποινιδούλα όπως οι συμμαθήτριές μου (τρία τα κρατούμενα); έβλεπα "δύσκολες" ταινίες (π.χ. "Φάννυ και Αλέξανδρος", όταν οι περισσότερες συμμαθήτριές μου έβλεπαν τον Τομ Κρουζ και τον Ρομπ Λόου) (τέσσερα τα κρατούμενα) · αυτό με έκανε περίεργη φυσιογνωμία ήδη · πήγαινα σε δημόσιο σχολείο, αλλά είχαμε και άλλες τέτοιες φυσιογνωμίες:  μερικά παιδιά που είχαν μείνει δύο και τρεις χρονιές στην ίδια τάξη · μια αθλήτρια του ύψους που ξεχώριζε από το... ύψος της και τις κακές της επιδόσεις στο σχολείο · έναν νάνο που είχε και μία άλλη δυσμορφία στο πρόσωπο · μία τύπισσα που ήταν μεγαλύτερη από μας (ίσως και τρία χρόνια) και ήταν πιανίστρια επαγγελματίας, μια μικρομέγαλη που στα δεκαεφτά της έμοιαζε και ντυνόταν σαν σαραντάρα... Α, ναι, και ένας τύπος πανκ με μοϊκάνα βαμμένη κοκκινόξανθη, άρβυλα και μαύρα ρούχα (ο οποίος σημειωτέο εξελίχθηκε σε... έναν σούπερ-υπέρ κανονικό, έως βαρετό και σοβαρό, φλώρο αρχαιολόγο με αξιόλογη καριέρα και πολλές διαλέξεις στο εξωτερικό) αυτοί μου 'ρχονται στο μυαλό...

 

[Wally]

Τρελη ταξη

 

[Uskoke]

ευχαριστώ πολύ Lady Naty για τα καλά σου λόγια, αλλά στο σχολείο μου ήμουν σαν την μύγα μες στο γάλα, μιας και ιδιωτικό άρα πλούσιοι ενώ εγώ όχι. ό μόνος λόγος που ήμουν εκεί μέσα ήταν οι γονείς μου που δίδασκαν και οι δυο εκεί. άρα υποχρεωτικά φοιτούσα εκεί (δωρεάν εννοείται). μάλιστα θέλανε να με πάρουν από κει όταν το επίπεδο του σχολείου έπεσε πολύ αλλά δεν μας άφησαν με την δικαιολογία ότι θα ήταν δυσφήμηση, τα παιδιά των διδασκόντων να μην φοιτούν εκεί. αυτό τους μάρανε. τέλος πάντων το σχολείο εδώ και 20+ χρόνια έκλεισε στην αρχή έγινε μπαρ τώρα είναι εγκατελειμένο.