Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότερες ταινίες ήταν εμπορικά προϊόντα, και ήταν γυρισμένες κυρίως για να κόψουν εισιτήρια. Όχι για να ασκούν κοινωνική κριτική ή κοινωνική πολιτική. Κάποιες από αυτές, κυρίως λόγω του ταλέντου σεναριογράφου / σκηνοθέτη / ηθοποιών, εξυψώθηκαν στο επίπεδο τέχνης, αλλά δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός τους σκοπός. Αν λοιπόν η εικόνα της πραγματικότητας που έδιναν ήταν παραμορφωμένη αλλά σύμφερε εμπορικά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Γιατί να έχουν? Δεν ξέρω αν η τέχνη αντικατοπτρίζει την εποχή τους, αυτές όμως οι ταινίες δεν την αντικατόπτριζαν. Την παραμόρφωναν.
Βεβαίως, ειδικά οι παλιότερες, δεν έπρεπε να απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα, διότι οι θεατές έπρεπε να μπορούν να ταυτιστούν σε κάποιο βαθμό με τους ήρωες. Και, για τον ίδιο λόγο, οι ήρωες δεν έπρεπε να αποκλίνουν από τα στερεότυπα. Ο κακός εφοπλιστής, ο καλός εργάτης, η γεροντοκόρη θεία, η μεγάλη αδελφή, ο γελοίος "φίφης" απαραίτητα κομμωτής ή μόδιστρος κλπ. Οι χαρακτήρες δεν μπορούσαν να έχουν βάθος και να είναι περίπλοκοι. Το ίδιο και οι καταστάσεις. Ενώ η πραγματικότητα δεν ήταν, φυσικά, έτσι.
Οι συγγραφείς και οι σκηνοθέτες φρόντιζαν τα ηθικοπλαστικά διδάγματα πρώτον για να αποφύγουν τη λογοκρισία και δεύτερον γιατί το αντίθετο θα ήταν κακό για τα εισιτήρια. Ο κόσμος δεν ήθελε να βλέπει τους κακούς να κερδίζουν στην οθόνη. Αρκούσε που το έβλεπαν και το ζούσαν στην πραγματική τους ζωή. Οι ταινίες πουλούσαν όνειρο. Μια συνοικιακή μοδίστρα μπορούσε να γίνει "Παριζιάνα" και να παντρευτεί έναν καλό γαμπρό, μια γλάστρα πεταμένη από το μπαλκόνι μπορούσε να "τυλίξει" έναν καλό γαμπρό - τελικά όλα γυρνούσαν γύρω από τον καλό γαμπρό
- κλπ κλπ.
Το αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα τότε μπορεί να συζητηθεί. Σίγουρα ήταν διαφορετικά. Αλλά ούτε οι ταινίες της εποχής ούτε οι ωραιοποιημένες μας αναμνήσεις δίνουν την πραγματική εικόνα του τότε.
