Προσκοπισμός....

[Omenforever]

Άρε Pook, πάλι ΕΠΗ έγραψες ρε man...

:thanx2:

 

[Clemence]

το πιο αστείο απ΄όλα που έχω διαβάσει εδώ μέσα ήταν το ''οδηγήτρια'' - σιγά μην ήταν και βρεφοκρατούσα ''οδηγοί'' λέγονταν πάντα, άντε στο πιο χαϊδευτικό ''οδηγίνες'' !!! πήγα κι εγώ για ένα φεγγάρι με μοναδικό στόχο μια κατασκήνωση στον όλυμπο πακέτο με 2ήμερο στη θεσσαλονίκη ... ευτυχώς άντεξα μέχρι εκεί. οι διαταγές και το πνεύμα πειθαρχίας δε με συγκίνησαν ποτέ ούτε εμένα (τα ταξίδια πάλι πάντα ).

το τί περάσαμε στον όλυμπο άλλο πράμα ... νερό να μην έχουμε και να μας φέρνουν με τα βυτιοφόρα οι στρατιώτες, χρήση του νερού με το σταγονόμετρο, ''βρυσάκια'' για να κάνουμε μπάνιο σε κατασκευές από ξύλο και λινάτσες, σκοπιές μέσα στο κρύο τις νύχτες (απίστευτο κρύο για αύγουστο μήνα για μας από τα νότια και νησιωτικά) και που είχαν και μια δόση αληθινού φόβου γιατί είχαν αναφερθεί κλεψιές ... νερού (τί άλλο να κλέψεις εκεί πάνω). ορκίστηκα πως έτσι και γυρίσω καλά στο σπίτι μου θ΄αφήνω τις βρύσες να τρέχουν για μέρες μόνο για να τις ακούω

πέτρες απίστευτες που ήταν κατόρθωμα ακόμα και η ήπια πεζοπορία, άγρια φύση (άγριες φτέρες 2 μέτρα, φίδια πάνω στα δέντρα), στήσιμο σκηνής απ΄το μηδέν σ΄ένα χώμα ψημένο σκληρό απ΄την αυγουστιάτικη ζέστη ... ακόμα και τώρα όποτε τα σκεφτώ αδυνατώ να πιστέψω ότι τα έκανα εγώ αυτά!

η τελική φάση ήταν και η πιο αστεία: τις 2 μέρες στη θεσσαλονίκη τις πέρασα άρρωστη με πυρετό και χωρίς να μπορώ καν να μείνω κάπου ξαπλωμένη φυσικά! αυτές ήταν και οι τελευταίες ώρες ever που πέρασα σαν οδηγός #)

αλλά ξέφυγα, ήθελα να ρωτήσω αν κανείς θυμάται τί ήταν το μεγάλο παιχνίδι και αν το είχε παίξει ποτέ. το λέω γιατί χρόνια το άκουγα αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν ...

και τέλος το παρακάτω αφιερωμένο σε όλους:

http://www.youtube.com/watch?v=oEhfr6KGfz8

 

[asikamin]

Ωραία ήταν , μάθαμε και κάποια βουνά της χώρας , χλωρίδα και πανίδα που σπάνια πλέον συναντάς!

Κατασκήνωση , sleepin bag , zwan κονσέρβες , μουράτοι σουγιάδες , πολύ τραγούδι και ωραία ομαδικά παιχνίδια!

5 πολύ ωραία χρόνια της ζωής μου , 11-16 !

 

[ertfan]

Ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα δεν υπήρχε να κάνω κάτι τέτοιο, τη στιγμή που εμείς οι άντρες πρέπει να πάμε φαντάροι ούτως η άλλως. Όχι οι επαγγελματίες μόνο όπως θα έπρεπε, αλλά όλοι και μάλιστα με τσαμπουκά επειδή το λέει το Σύνταγμα.

Τεσπα - θα πω pass στους κόμπους και ας έχασα κάποιες εκδρομές στη φύση. Αυτό το βρίσκεις άλλωστε και μόνος σου αργότερα όποτε γουστάρεις στο χαλαρό.

 

[status]

Ωραία φάση ο προσκοπισμός, μαθαίνει πειθαρχία, μια χαρά προπαρασκευαστικό στάδιο για το στρατό είναι, αναλόγως πως την παλεύεις βέβαια.

 

[keropi]

Eγώ παιδάκι μία και μοναδική φορά πήγα για δοκιμή και μου φάνηκε ΤΡΟΜΕΡΑ cheesy και lame. Τραγούδια και παιχνίδια μου φανήκανε παντελώς χαζά, ακόμα τα θυμάμαι... Άλλη φορά δεν ξαναπάτησα....

Στο στρατό μια χαρά ήμουν και δεν είχα προβλήματα, μου άρεσε κιόλας!

Βασικά είναι ανάλογα το τί σηκώνει το κάθε παιδάκι και αν του αρέσουν τέτοια πράματα... και μεγάλο ρόλο παίζει και σε τί ομάδα προσκόπων θα πέσεις (όπως και σε τί μονάδα στο Στρατό, και σε τί συνάδελφους κτλ...)

 

[spirtoulis]

Εγώ πήγαινα στoυς Οδηγούς. Ήταν ωραία σαν εμπειρία. Θυμάμαι μας μαθαίναν τραγουδάκια και τις Αποκριές ντυνόμασταν σαν γκρουπ.

 

[Eagle 1]

Είχα κάνει διαδοχικά λυκόπουλο και μετά πρόσκοπος μέχρι τα 15 μου. Είχα φτάσει υπενωμοτάρχης σε βαθμό είχα θυμάμαι αρκετά πτυχία, τα τελευταία 2 χρόνια ήμουν αεροπρόσκοπος. Για εμένα ο προσκοπισμός υπήρξε μία πολύ θετική εμπειρία με ελάχιστα αρνητικά (που πήγαζαν κυρίως από την εξουσία μερικών ονειροπαρμένων, ευτυχώς πολύ λίγων). Ήμουν σε καλή ομάδα, με γνωστά παιδιά από το σχολείο και γενικά καλούς ανωτέρους. Τα θετικά της μικρής επαρχιακής πόλης όπου οι περισσότεροι γνωρίζονται....

Οι δραστηριότητες ήταν κυρίως την Κυριακή, μια και το σχολείο τότε ('60 έως αρχές '70) λειτουργούσε και το Σάββατο. Πολλές οι εκδρομές στη φύση, τα καλοκαίρια στη θάλασσα, χρήσιμες γνώσεις, παιχνίδια, παρελάσεις, λαμπαδοφορίες κλπ.

Παραθέτω μερικά από τα εξαρτήματα που έχω εδώ, τη ζώνη, τις φούντες που έμπαιναν στις κάλτσες, το μαχαίρι και το πτυσσόμενο κουταλομαχαιροπήρουνο. Κάπου στη μητέρα μου πρέπει να βρίσκεται και το χιτώνιο, ο κρίκος για το μαντήλι και μερικά ακόμα.

Το μαχαίρι ήταν πολύ χρήσιμο στις εκδρομές σαν πολυεργαλείο. Σε νυκτερινές εξόδους με διανυκτέρευση σε σκηνάκια γύρω από κεντρική φωτιά ήταν σύνηθες το παιχνίδι της απαγωγής ενός (τον έδεναν σε δένδρο οι άλλες ομάδες) και τον έψαχναν οι δικοί του μέσα στη νύχτα. Σε μία από αυτές έπιασαν ένα καλό φίλο μου, οπότε εγώ φώναζα που δεν πρόσεχε. Σε έξοδο να τον βρούμε έδεσαν και εμένα (να μάθεις να μη φωνάζεις, μου είπαν). Δεν πρόσεξαν όμως το μαχαίρι μου που το σκέπαζε το χιτώνιο, το οποίο κατάφερα να βγάλω, να κόψω τα σκοινιά και να γυρίσω πριν τη συγκεκριμένη ομάδα στον καταυλισμό. Το τι έγινε όταν ήρθαν και δήλωσαν "χάσαμε έναν" και τους βγήκα εγώ μπροστά περιπαίζοντάς τους, δεν λέγεται.... Ωραίες εποχές και αναμνήσεις.

 

[lostromos74]

20 χρόνια (ναι, είκοσι....) χρόνια στο Σώμα, είδα τα πάντα.

Δεν θα πω πολλά. Μπήκα λυκόπουλο 9 χρονών και έφυγα Έφορος Εφαρμογής Προσκοπικού Προγράμματος, με την Ανώτατη Παγκόσμια Εκπαίδευση (Δ.Δ) την οποία πέρασα και σε Ελλάδα αλλά και στο (άκρως προηγμένο) εξωτερικό και σχεδόν όλες τις Σχολές Εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου.

Αμέτρητες στιγμές, ημέρες, εβδομάδες σε σκηνές, παρέες, διανυκτερεύσεις.... Παρέες και εμπειρίες ζωής. Ταξίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό, συνέδρια, σεμινάρια σε όλη την Ευρώπη (ως βαθμοφόρος).

Τα πράγματα είναι όπως τα είπαν ήδη κάποιοι. Ναι είναι άκρως συντηρητικός χώρος, με συνεχή άλλοτε εμφανή και άλλοτε υποδόρια προπαγάνδα για πατρίδα και θρησκεία, αμέτρητοι άσχετοι βαθμοφόροι να κάνουν κουμάντο (στην ιδιαίτερη πατρίδα μου ένας γονέας προσκόπου που είχε κάνει μερικούς μήνες προσκοπάκι στα νιάτα του, έγινε κατευθείαν Περιφερειακός Έφορος, κάτι σαν ένας έφεδρος φαντάρος να γίνει κατευθείαν Συνταγματάρχης δηλαδή.... χωρίς το παραμικρό πτυχίο, εκπαίδευση, τίποτα.)

Σε κάθε δράση, κλειστού ή ανοιχτού χώρου, ακόμη και συνέδριο ή σεμινάριο, γίνεται πάντα έπαρση σημαίας και προσευχή... Και υποστολή μετά.

Είναι όντως μια μικρογραφία της κοινωνίας, προς το πιο συντηρητικό της, βέβαια. Γλείψιμο, κλίκες, αδικίες, ό,τι υπάρχει και παντού στην κοινωνία.

Μολαταύτα, εγώ και ουκ ολίγοι άλλοι δεν μασούσαμε. Γουστάραμε τις εκδρομές, τις κατασκηνώσεις, τα βουνά, και δεν μας επηρέασε το όλο συντηρητικό και χριστιανοπατριωτικό κλίμα.

Με φάγανε βέβαια, διότι δεν έκανα τα χατήρια τους, δεν έκανα δημόσιες σχέσεις, κατακεραύνωνα τους άσχετους και τους ιδιοτελείς.

Δεν πειράζει. Οι εμπειρίες έμειναν.

Συμβουλή; Όποιος θέλει ας στείλει το παιδί του σε μια Ομάδα Προσκόπων, ή μια Αγέλη Λυκοπούλων για τα μικρότερα.

Και ας κρίνει ο ίδιος, από όσα θα δει και από όσα θα του πει το παιδί του.

Ο Προσκοπισμός φτιάχτηκε από Λόρδο, στον πόλεμο τον Μπόερς, ως παραστρατιωτική οργάνωση, για να βοηθάνε τα παιδιά τον στρατό.

Ήταν δομημένος αμιγώς στρατιωτικά, με αναφορές (όπως στον στρατό) προσοχές αναπαύσεις, με παιδάκια 10-12 χρονών, Ενωμοτάρχες, να ουρλιάζουν στην αναφορά σε στάση κλαρίνο προσοχής:

«Αρχηγέ μου αναφέρω Δύναμη Ενωμοτίας 8, παρόντες 7, απών ένας αδικαιολόγητος» κλπ. (αυτά τουλάχιστον μέχρι και τα 80'ς...)

Αρχηγοί να κάνουν επιθεώρηση στις γωνιές ή στις σκηνές (στις δράσεις υπαίθρου) με ύφος μεταξύ 100 καρδιναλίων και του λοχία στο full metal jacket, και να τρέμουν τα παιδάκια..

Από την δεκαετία του 80 και μετά άρχισαν οι αλλαγές (καταδέχτηκαν να πάρουν και γυναίκες, κάτι σαν τα μικτά σχολεία….) και από το ’90 και μετά χαλάρωσαν αρκετά τα πράγματα, αλλά πάλι όταν ως Αρχηγός έβγαινα για να «επιθεωρήσω» την Ομάδα, στην έπαρση σημαίας, ο Υπαρχηγός μου (και ο κάθε Υπαρχηγός) τάραζε τα προσκόπια στις προσοχές και αναπαύσεις..

Βέβαια έπεφτε γέλιο, κάπου τα απολαμβάναμε αυτά, και σχεδόν κανείς μας δεν νομίζω ότι επηρεάστηκε ουσιαστικά από αυτά.

Πιστεύω ότι σήμερα, που πλέον ο Προσκοπισμός λειτουργεί κυρίως (εκτός από κάτι πορωμένους εξουσιολάγνους Αρχηγούς – όχι λίγους βέβαια) ως …εκπολιτιστικός σύλλογος, και οι δράσεις του δεν πολυδιαφέρουν από αυτές ενός άντε μοντέρνου συλλόγου, η ύπαρξή του δεν είναι απαραίτητη.

Και το λέω με βαθιά λύπη, διότι πέρασα εξαιρετικές στιγμές εκεί, στη φύση, σε νυχτερινές πορείες, σε ορειβατικά καταφύγια, στα βουνά, σε σχολές εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου…

Συγκινούμαι όταν βλέπω πολλούς παλιούς μου προσκόπους να με βλέπουν στον δρόμο και να με φωνάζουν «Αρχηγέ» ή και «Έφορε».

Όμως, νομίζω ότι η οργάνωση αυτή έκανε τον κύκλο της.

Σήμερα υπάρχουν άπειρα ενδιαφέροντα για ένα παιδί, απροσμέτρητα πραγματικά, άπειροι σύλλογοι, όμιλοι, οργανώσεις, που κάνουν, πολλοί από αυτούς, απείρως πιο σημαντικά μοντέρνα και προηγμένα πράγματα.

Ο Προσκοπισμός είναι μια γλυκεία ανάμνηση, γλυκόπικρη για πολλούς από μας, και θα έπρεπε να είχε κλείσει τον κύκλο του.

Όμως, σε μια τέτοια κοινωνία που ζούμε, όταν πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου είναι συντηρητικό, όταν ακόμη η εκκλησία κάνει κουμάντο, την τρέμουν οι πολιτικοί και ο λαός γεμίζει τους ναούς, τότε, θα μου πείτε γιατί να διαλυθεί και να μην υπάρχει Προσκοπισμός; Σωστά, θα σας απαντήσω. Έχετε δίκιο.

Είναι ένα brand name, διεκδικεί μια θέση στην πίτα, και πορεύεται μαζί με τα πιο συντηρητικά μεν, τα απολιτίκ τύπου ατενίστας, και τα καθωσπρεπικά τμήματα της κοινωνίας και θα πορεύεται όπως μια μεγάλη εταιρεία όσο έχει πελάτες. Και είμαι βέβαιος ότι θα έχει για πάντα.

(δεν θα βάλω φωτογραφίες, γιατί θα με πάρουν τα κλάματα...)

 

[BETTY BOOP]

Δεν πηγα ποτέ στους προσκόπους, δεν μου δημιουργηθηκε η επιθυμία να συμμετεχω...

Πάντως πολλές φορές βλέπω ομάδες παιδιών-προσκόπων που ξεκινούν πολύ νωρίς το πρωί για αποστολή με την ομάδα...Με τη στολή τους χαιρεσαι να τα βλέπεις!

Πάντως ειναι μια ευχαριστη δραστηριοτητα η συμμετοχη σε ομαδα προσκόπων που εχει να προσφερει πολλά στα παιδια. Κυρίως, δεν ειναι κλεισμένα σε ενα διαμερισμα μπροστά σε μια οθονη τηλεόρασης, υπολογιστή, ηλεκτρονικού παιχνιδιού...

 

[totis]

Θα μπορούσα να γράφω μέρες για το συγκεκριμένο θέμα  μέλος μιας οικογένειας  χωμένης στον προσκοπισμό.Μπαμπάς την περίοδο της κατοχής  ο αδερφός  την ίδια περίοδο με εμένα η μαμά στις κατασκηνώσεις μαγείρισσα και εγώ 26 χρόνια σε διάφορα πόστα. Τα   ον προσκοπισμό τον έζησα την εποχή της χούντας  σε πολλές περιπτώσεις  συμβάδιζε με τη στρατοκρατική νοοτροπία  και τη δεκαετία του 80  που αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί και έγινε μεικτός. Δυστυχώς ένας από τους λόγους που έσβησε είναι η νοοτροπία και η φιλοδοξία κάποιων οι οποίοι προσπάθησαν να ικανοποιήσουν την προσωπική τους φιλοδοξία αποκτώντας αξιώματα  και δημιουργώντας τεράστια προβλήματα διότι ήταν άσχετοι. Άτομα χωρίς εμπειρία χωρίς επαφή με τα παιδιά  δεν προσαρμόστηκαν στην εποχή τους κρατώντας παράλληλα τον χαρακτήρα  του κινήματος. Στα χρόνια που πέρασα έζησα πολλά  και σαν μικρός και σαν μεγάλος  απόκτησα φίλους έμαθα να είμαι ομαδικός  έμαθα στις κατασκηνώσεις να φροντίζω τον εαυτό μου  και σαν αρχηγός είμαι περήφανος που κατάφερα ακόμη και σήμερα 25 χρόνια μετά να χαίρονται τα παιδιά που με συναντάνε στον δρόμο  και τέλος εκεί γνώρισα τη σύζυγο μου οπότε όπως καταλαβαίνετε τα καλά που έχω να πω είναι πολύ περισσότερα από τα στραβά .

 

[totis]

 

[foutix]

Πέρασα και εγώ για 2-3 μαζώματα από το σώμα προσκόπων αλλά δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το θέμα. Πιο πολύ ήθελε να πηγαίνουμε η μητέρα μου, καθώς ήταν στα ανώτερα κλιμάκια ένας β ξαδερφός μου, αλλά μια το οτι ήταν κάπως μακριά από το σπίτι μας και έπρεπε να μη πηγαινοφέρνει κάποιος, μια οτι δεν με ενθουσίαζαν οι κατασκευές που είχαν παρουσιάσει τις 2-3 φορές που πήγα, δεν κάθισε η φάση. Από την άλλη ένας μικρότερος, ξαδερφός μου που πήγε για 2-3 χρόνια στο ίδιο σώμα προσκόπων, δεν πέρασε άσχημα όπως μου έλεγε. Του κάναμε και πλάκα όταν επέβαλε την τάξη κατά το προσκήνυμα του επιταφίου, με τα σπρωξίδια των γιαγιάδων...χαχαχαχα. Σήκωνε καζόυρα η φάση...

 

[totis]

οι 2 πρώτες φωτογραφίες είναι από το μονοπάτι των λυκοπούλων  και οι υπόλοιπες 4 είναι από τον κανονισμό των προσκόπων ο οποίος κυκλοφόρησε το 1966!!!