Προσωπικές εμπειρίες από αγαπημένους μας ηθοποιούς

[hannele]

Επειδή αρκετοί συμφορουμίστες εχουν αναφερθεί σε προσωπικές τους εμπειρίες με την Αλίκη και τον Δημήτρη, ας μην αναφερθώ και εγω στα ίδια πρόσωπα.

Θα μιλήσω για την μια και μοναδική φορά που συνάντησα...τον Δημήτρη Χορν.

Ιούνιος 1993 και εχω παει με τη μαμα μου σε μεγάλο γνωστό κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας -να μην πω ποιο και θεωρηθεί διαφημιση- για να δωσω προφορικά για το Lower. (Δεν ξερω αν γίνεται μέχρι σήμερα αυτό, αλλα εκείνη την εποχή η προφορική εξεταση για τα ξενογλωσσα διπλωματα γινόταν σε ξενοδοχεία, όπου συγκεκριμένη ώρα και ημέρα ξένοι καθηγητές εξέταζαν τους υποψηφίους).

Στο ισόγειο του ξενοδοχείου υπήρχε πολυτελές εστιατοριο, γνωστό την εποχη εκείνη, οπου συχνάζαν πολλοι επώνυμοι για φαγητό.

Την λοιπον ώρα που πήγαμε να μπουμε μεσα στο ξενοδοχείο, στην εισοδο, πέφτουμε face to face με ενα κύριο που εβγαινε. Ο κύριος αυτός ήταν αριστοκρατικότατος με αρχοντικο στιλ μιας αλλης εποχης, περιποιημένος, ηλικιωμένος αρκετά, με κάτασπρα μαλλιά, με μεγάλα γυαλιά και με blazer σακάκι στο κουστούμι του.

Σημειωτέον οτι μέχρι τότε δεν ειχα δει ποτέ το Χορν ηλικιωμένο. Δεν τον ειχα δει ποτέ ούτε σε φωτογραφίες (δεν εκανε και εμφανισεις), ουτε στο θεατρο (δεν επαιζε πια) και η εικόνα που είχα για αυτόν, ήταν η εικόνα του νεαρού Χορν με τα μαύρα μαλλιά που τον βλεπαμε στην tv στις ταινίες.

Οντας λοιπον εκείνη την ώρα face to face με τον ηλικιωμένο κύριο, καρφώνω το βλεμμα μου πάνω του γιατί η φυσιογνωμία του μου ήταν γνωστή. Κάποιον μου θύμιζε, αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω που εχω ξαναδει αυτή τη φυσιογνωμία. Εκείνος καταλαβε την αντίδραση μου και με κοιταξε χαμογελώντας. Πάνω στην ώρα, ερχεται τρεχατος ενας υπάλληλος του ξενοδοχείου και λεει: "κύριε Χορν, κύριε Χορν! ξεχάσατε το μαντήλι σας στο τραπέζι σας!"

Απλά...πάγωσα!!! Οχι μονο γιατί είδα το Χορν, αλλα κυριως γιατί ήταν η πρωτη φορά που τον εβλεπα "γέρο" και επεσα απο τα συννεφα! Οπως όταν εχεις χρόνια να δεις καποιον και λες "κοιτα πως άλλαξε"! Γυρίζω και λεω στη μαμα μου, η οποια δεν είχε παρει χαμπαρι γιατί αυτά τα δευτερόλεπτα εψαχνε κατι στην τσαντα της, "μαμά κοίτα! ο Δημήτρης Χορν!". Μας χαμογέλασε ξανα με ενα τεραστιο χαμόγελο (σ.σ. μάλλον το χάρηκε που ενα μικρο παιδι τότε τον αναγνωρισε), μπηκε σε ενα αυτοκινητο που ήταν εξω και τον περίμενε και εφυγε. Ειχαμε μείνει και οι δυο στο πεζοδρόμιο αποσβολωμένες! Περίττο να σας πω, οτι ο Χορν ήταν το θεμα συζητησης για μερες μεσα στο σπιτι. Ξέχασα να πω, οτι τον συνοδευε και ενας αλλος κύριος, νεαρός ομως, που ακουσα να τον λεει "Θεοδόση"...γραμματέας του ήταν??? σοφέρ του ήταν??? δεν ξερω....

Αυτά... opcorn:

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι, δεν είχα πάει ποτέ στα καμαρίνια να ζητήσω αυτόγραφο. Ποτέ δεν ήθελα να δω ηθοποιό από κοντά. Παρόλα αυτά είχα μια διαφορετική εμπειρία με ηθοποιούς:

Το 1995 η Αλίκη είχε μεταφέρει τη «Μις Πέπσι» στην Θεσσαλονίκη. Μαζί της ο Κώστας Αρζόγλου. Εκεί, η Αλίκη συνήθιζε να τρώει σε ένα εστιατόριο, το οποίο ανήκει στον πατέρα μιας πολύ φίλης μου, ο οποίος είχε πάρα πολύ φιλικές σχέσεις μαζί της και με πολλούς άλλους του καλλιτεχνικού χώρου. Είμαστε από το ίδιο νησί και γνωριζόμαστε παιδιόθεν. Ένα ΣΚ είχαμε κανονίσει να ανέβω από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη να τη δω. Μου λέει όταν έφτασα «Θα πάμε το βράδυ να δούμε την Αλίκη και μετά θα την πάρουμε να βγούμε να φάμε με την οικογένειά μου. Φυσικά θα έρθεις μαζί μας..» Χαρά εγώ! Όσο να πεις Δεν ήμουν fan της Αλίκης, και μέχρι τότε δεν την είχα δει στο θέατρο. Αλλά είναι γεγονός ότι ήταν (και παραμένει) ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Το βράδυ λοιπόν, πήγαμε και είδαμε την παράσταση. Μέχρι εκεί καλά. Τα υπόλοιπα ήταν μαγεία όπως και να το κάνουμε.

Εγώ, η φίλη μου και η μαμά της μαζί με την Αλίκη (ντυμένη υπέροχα με ένα βεραμάν σύνολο Giorgio Armani και πολύ όμορφη και μακιγιαρισμένη), βγήκαμε από το θέατρο και επιβιβαστήκαμε σε ένα αμάξι τόσο παλιό και κακομοιριασμένο που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Η Αλίκη μπροστά, συνοδηγός βέβαια, και εμείς οι τρεις πίσω. Καταλαβαίνετε πώς ένιωθα... Εγώ και η Αλίκη στο ίδιο αυτοκίνητο. Φτάνουμε λοιπόν, στο κέντρο (ήταν ένα Piano-Restaurant) και τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να στέκεται δίπλα μου, στην είσοδο, μικροκαμωμένη, πιο κοντή από μένα (εγώ 1,65 αλλά και οι δύο φορούσαμε τακούνια) να λέει «αχ, εδώ ήρθαμε; Εγώ θα ήθελα να πάμε να φάμε κανα ψαράκι». Εκείνη μπήκε μέσα και έκατσε εκεί που της είπαν τα γκαρσόνια, τα οποία ήταν εκστασιασμένα και εμείς περιμέναμε το μπαμπά της φίλης μου για να μπούμε μέσα. Όταν λοιπόν, ήρθε και εκείνος με την υπόλοιπη παρέα (τρία αμάξια) μπήκαμε μέσα. Την είδα να μιλάει με μια άλλη ξανθιά κυρία αλλά στην αρχή δεν κατάλαβα ποια ήταν. Φανταστείτε λοιπόν στο τραπέζι. Στις δύο κορυφές ο μπαμπάς της φίλης μου και η φίλη μου, δίπλα της εγώ (σε κατάσταση έκστασης), απέναντί μου με τη σειρά, μια φίλη της Αλίκης, ονόματι Λέλα, η Νόρα Βαλσάμη (αυτή ήταν η ξανθιά που δεν είχα καταλάβει!), η Αλίκη, ο Κώστας Αρζόγλου, και συνέχιζε η μαμά της φίλης μου, και δίπλα σε μένα, μια άλλη φιλική οικογένεια που δεν ήξερα και δε θυμάμαι καθόλου. Τι να σας πω. Πέρασα ένα βράδυ ονειρεμένο Να με ρωτάει η Αλίκη από πού γνωριστήκαμε με την φίλη μου. Της είπα ότι καταγόμαστε από το ίδιο νησί. Φυσικά ήξερε από τον μπαμπά της φίλης μου από πού ήμαστε και κουβεντιάζαμε γι' αυτό. Να μιλάω με τη Νόρα Βαλσάμη όλο το βράδυ για τις παλιές ταινίες και για τους ηθοποιούς εκείνης της εποχής και για τις νέες ταινίες της εποχής εκείνης που τις περισσότερες βγάλαμε απαίσιες, την είχα ρωτήσει για τον Κώστα Καρρά που ήταν πάντα η αδυναμία μου και με την Βαλσάμη είχε παίξει πολλές φορές στο θέατρο και μου είχε πει πόσο υπέροχος ήταν, με τη κυρία Λέλα που ζούσε στη Βοστώνη και τότε ο Γιάννης Παπαμιχαήλ κανόνιζε να πάει εκεί να σπουδάσει. Η Βαλσάμη από κοντά ήταν μια ΘΕΑ. Άβαφη σχεδόν, είχε μόνο μαύρη μάσκαρα που τόνιζε τα υπέροχα μάτια της και το προσωπάκι της είχε φακιδούλες. Ίχνος μεικ-απ σας λέω. Με κόκκινο φούτερ και μπλουτζήν. Υπέροχη. Σαν κοριτσάκι. Το 1995. Για τον Αρζόγλου δε θυμάμαι τίποτα. Τόσο αδιάφορος μου φάνηκε. Συγγνώμη που είπα πολλά αλλά ήταν μια βραδιά που δεν θα την ξεχάσω όσο ζω.

Ίσως να ήταν και πριν από το 1995. Γιατί θυμάμαι δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον άντρα μου που τον γνώρισα καλοκαίρι του 1993. Άρα είναι μάλλον τον προηγούμενο χειμώνα.

 

[tonytony]

Σ ευχαριστούμε πολύ για την περιγραφή της όμορφης βραδιάς , ήταν υπέροχη! Για να σε βοηθήσω χρονολογικά , ήταν χειμώνας 1992. Η Αλίκη ξεκίνησε τη "Μις Πέπσι" στη Θεσσαλονίκη 27 Οκτωβρίου 1992 και έμεινε εκεί ως 6 Δεκεμβρίου 1992. Μετά έφυγε περιοδεία. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να την είδες.

 

[TZELASO]

Tonytony, σ' ευχαριστώ... Ναι το είδα μέσα στα θεατρικά... Άρα ήταν εκεί... Φθινόπωρο του 1992... Μπερδεύτηκα γιατί δεν ήμασταν βαριά ντυμένες παρόλο που στη Θεσσαλονίκη το τσούζει.... Αλλά βέβαια είναι κι αυτό το βραδινό ντύσιμο που πάντα πρέπει να είναι ελαφρύ για εμάς... Το παράξενο είναι ότι θυμάμαι ακόμα και το σακάκι και το παντελόνι που φορούσα.... Μαύρο με παγιέτα πολύ λεπτή, μαύρη και αυτή... Ακόμα και τις μαύρες καστόρινες γόβες μου...

 

[UnfinishedSongs]

Καλησπέρα σε όλους!

Εγώ είμαι καινούρια στην παρέα σας, σήμερα έγινα μέλος, αλλά μιας που είμαι πολύ θεατρόφιλη και αγαπώ τον χώρο και τους ανθρώπους του, θα ήθελα να μοιραστώ μια όμορφη και αναπάντεχη εμπειρία που είχα πριν από μερικούς μήνες.

Πρέπει να ήταν τον Δεκέμβρη, πέρσι, το 2015. Είχα πάει με μια φίλη να δω το Nine που παιζόταν στο Πάνθεον, και στο τέλος επέμενε να πάμε να συναντήσουμε μια ηθοποιό που της άρεσε πολύ, αλλά δεν τη βρίσκαμε. Όπως ψάχναμε μέσα στους διαδρόμους και τα καμαρίνια, κάποια στιγμή κοιτάμε δίπλα και βλέπουμε την μεγάλη -και δεν εννοώ ηλικιακά- Μάρω Κοντού, να μας χαμογελά αποστασιοποιημένα και ζεστά. Εγώ μόλις την είδα, τα 'χασα, δεν είχα σκοπό να πλησιάσω από τη σαστιμάρα (εδώ, να αναφέρω ότι γενικότερα η κ. Κοντού δεν δεχόταν κόσμο, γιατί πήγα στην παράσταση τρεις φορές, κάτι που το βρίσκω άκρως λογικό από τη στιγμή που δεν είναι πια η λυγερή παιδούλα που ήταν, και έπειτα από μια παράσταση σχεδόν τριών ωρών). Η φίλη μου χώθηκε επιφυλακτικά αλλά σβέλτα στο καμαρίνι και την χαιρέτησε. Δεν μας έδιωξε. Καθόταν σε μια καρέκλα και μας δέχτηκε κατευθείαν. Κατάλαβε την αμηχανία μας και μας έπιασε από μόνη της την κουβέντα, αν μας άρεσε η παράσταση, αν την βρήκαμε καλή στον ρόλο της, ποια ήταν η ηλικία μας, τι σπουδάζουμε και άλλα τέτοια...

Είχε μεγάλα μάτια. Ζεστά. Χαμογελούσε όλη την ώρα, παρά την φανερή κούρασή της. Και δέχτηκε κάθε φιλοφρόνηση ταπεινά.

Ώσπου ήρθε μια από τις συμπρωταγωνίστριές της, με τη μισή της ηλικία, την χαιρέτησε χαρούμενα και έφυγαν μαζί.

Εγώ όταν άκουγα Μάρω Κοντού, πάντα είχα μια εικόνα στο μυαλό μου τόσο μακριά από εμένα λες και ανήκε σε άλλον κόσμο. Που πραγματικά οι άνθρωποι αυτής της υπέροχης εποχής έρχονται από άλλον κόσμο, αν το καλοσκεφτούμε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχα την τιμή να την δω, να της μιλήσω. Και όμως το έζησα και αυτό. Και αυτό που μου έκανε εντύπωση, πέρα από την ευγενική δεκτικότητα που είχε, ήταν η οικειότητα με την οποία αντιμετώπιζε και αντιμετωπιζόταν από τον υπόλοιπο θίασο, κι ας τους έριχνε και είκοσι, και τριάντα, και σαράντα χρόνια.

Αγαπημένη ηθοποιός, βαθιά συνδεδεμένη με την παιδική ηλικία και τη δική μου και των γονιών μου ακόμα.

Και τελικά αυτό που κράτησα ήταν ότι πρέπει τελικά να είναι και ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

 

[elsint17]

εγω θα αναφερω μονο για οσους εχω γνωρισει η συναντησει εκτος απο τις συνεργασιες μου σαν ηθοποιος

τον κωστα βουτσα τον εχω συναντησει αρκετες φορες.η εικονα που εχω σχηματισει για αυτον ειναι ουδετερη.ουτε θετικη ουτε αρνητικη.παντως δεν εχω αυτη την εικονα που σχηματιζω για αυτον οταν τον βλεπω σε τηλεοπτικες συνεντευξεις και εμφανισεις που φαινεται πολυ ωραιος τυπος.

ο θανασης βεγγος ηταν σαν μικρο παιδι,ντροπαλος με ηθος,θετικοτατη με λιγα λογια εντυπωση

ο ντινος ηλιοπουλος στο λημμα κυριος επρεπε να μπει η φωτογραφια του

ο σωτηρης μουστακας χαμογελαστος και ετοιμος να ριξει αστειο

ο αθηνοδωρος προυσαλης ηταν φιλος ενος συναδερφου και τον εχω δει σε παρεα,ωραιος τυπος,φιλικος και ανετος

ο αντρεας ντουζος αρκετα φιλικος

η ελενη ανουσακη εχει μια "τρελλα" με την καλη εννοια

ο χαρης ρωμας εδειχνε να θελει να τρανηξει την προσοχη

η δημητρα σερεμετη ηταν φιλη της γιαγιας μου,εχω αμυδη εικονα αλλα ηταν φιλικη πιστευω γενικα

ο αγγελος γεωργιαδης εδειχνε απροσιτος αλλα ευγενης

ο δημητρης σουλης φιλικος και χαιροταν αν τον αναγνωριζες

ο κωστας φλωρατος τυπικος αλλα ευγενης

αν εχω ξεχασει καποιον θα επανερθω

απο τους νεοτερους μου εκαναν θετικη εντυπωση ο βασιλης λαζαριδης,ο γιαννης σπουργιτακης και ιδιατερα η μαρη λιωκη

ενω ο νικος γιαννικας (τον ειχα συναντησει οταν εκανε το λελο) εδειχνε να τοχει παρει πανω του,σχετικα αδιαφορη εντυπωση ο γιαννης παπαθανασης ενω την αρνητικοτερη ολων ο ιωαννης παπαζησης

 

[Gordon]

Μια χρονιά, εντελώς αναπάντεχα πέτυχα λίγο πριν την Ανάσταση τον Τσιβιλίκα στη Θεσσαλονίκη, στην Αγία Σοφία. Μέσα στο χάος της μέρας, δεν φάνηκε να τον αναγνωρίζει κανείς και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Πανύψηλος, ευθυτενής πολύ ελαφρά γερασμένος, σοβαρός, καμμιά σχέση με τον χαζούλη που είχα δει μερικές μέρες πιο πριν στη Ρένα που ήταν οφ-σάιντ. Κρατώντας τη λαμπάδα του ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Μου έκανε ένα ελαφρύ νεύμα, του στιλ "σε είδα, είναι και γιορτή ας χαιρετηθούμε ας πούμε" και μετά γύρισε και κοίταζε μπροστά του σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Δεν ξέρω αν είχε έρθει με την οικογένειά του, δεν τους έχω δει και ποτέ για να τους αναγνωρίσω. Όχι, δεν μιλήσαμε εξ'άλλου είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Ένα-δυο χρόνια μετά πέθανε.

Πάλι Μεγάλη Εβδομάδα, μερικά χρόνια πιο πριν, συγκεκριμένα Μεγάλη Παρασκευή, πέτυχα από μακριά την Ανδρίτσου και τον Καπουτζίδη, μακριά από το πολύ πλήθος, να περιμένουν τον Επιτάφιο να περάσει. Πρέπει να είχαν έρθει για το Σεσουάρ για Δολοφόνους. Η Ανδρίτσου νταρντάνα και τον Καπουτζίδη ακόμα τον κυνηγούσε ο "Χοσέ" από τις Σαββατογεννημένες. Πρέπει να ήταν τη χρονιά μετά από αυτές.

 

[Θεία Λένα]

ΩΩΩΩΩωωωωωωω τι θέμααααααααα...... 

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά...... χμ.,......

 

[xortiani]

Καλησπέρα στην παρέα σας, εξαιρετικό το θέμα σας..

-Την Αλίκη Βουγιουκλάκη είχα προλάβει  να δω στην  Αθήνα μια και μοναδική φορά, στο θέατρο , το έτος 1993 νομίζω στην παράσταση ¨Ωραία μου κυρία¨ με  τον Στέφανο  Ληναίο συμπρωταγωνιστή. 

Στην παράσταση πετούσε. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε η φωνή της, που ήταν δυνατή  και περισσότερο ¨βαριά¨,   όχι ¨γλυκιά ¨  όπως περίμενα   εγώ..

Μετά την παράσταση  δέχθηκε κόσμο στα παρασκήνια. Χαιρέτησε όσους πήγαμε με χειραψία και μίλησε λίγο με όσους της μιλήσανε. Θυμάμαι τη θεία μου, που με είχε πάρει μαζί της, να της μιλά τουλάχιστον για 1 λεπτό , κρατώντας της το χέρι κι εκείνη να χαμογελά .Θυμάμαι επίσης την χειραψία μας, πόσο εύθραυστο   και παγωμένο ήταν το χεράκι της . Η ίδια μου φάνηκε τρομερά αδύνατη και λεπτοκαμωμένη   από κοντά , καμία σχέση με την πληθωρική εντύπωση που μου έδωσε κατά την παράσταση, όταν ήταν πάνω στη σκηνή. 

- Τη δεκαετία του 1990 , μετά το 1993  σίγουρα, είχα πετύχει.. σε ταξί ,την  Τζόλη Γαρμπή , γλυκύτατη και γελαστή γιαγιά .Τη χαιρέτησα, μιλήσαμε  και λίγο .  Κατέβηκε στη  διασταύρωση Μαυροματαίων και   Λ. Αλεξάνδρας ( τί θυμάται κανείς...) . 

-Στο χωριό μας στη Μαγνησία έκανε χρόνια διακοπές  η η Αντιγόνη Βαλάκου   . Κάθε Μ. Εβδομάδα τη βλέπαμε στην εκκλησία ,  πολύ ήρεμη, πολύ μετρημένη αλλά και πολύ απλή . Θυμάμαι να μιλά με την μητέρα μου  και άλλες γυναίκες από το χωριό , γνωστές της  και άγνωστες, με οικειότητα.

- Τον Βόγλη είχα  συναντήσει.. σε ποινικό  δικαστήριο  στη Αθήνα, λίγα χρόνια πριν , όπου είχε παραστεί αυτοπροσώπως ( το σημειώνω  γιατί μου είχε κάνει εντύπωση τότε, καθώς  δικαίωμα να μην εμφανιστεί καν ο ίδιος και να εκπροσωπηθεί απλά από δικηγόρο) . Για την ιστορία, αθωώθηκε στη δίκη  . Ηταν άνω των 70 τότε, ιδιαίτερα σοβαρός  (και κάπως ταλαιπωρημένος μου είχε φανεί) . Ολο το ακροατήριο και οι δικαστές τον χαιρέτησαν φεύγοντας , στο τέλος της δίκης, ονομαστικά. 

  - Τον Δημητρη Παπαμιχαήλ , επίσης είχα πετύχει στην Αθήνα στα δικαστήρια ( για κάποιο χρονικό διάστημα ήταν συχνά εκεί) τα τελευταία  του χρόνια. Αμίλητος,  τον χαιρετίσαμε όλοι που περάσαμε από μπροστά του(  δηλαδή περιπου 100 άτομα σε ένα  5λεπτο...) , δεν νομίζω ότι μας είδε  , φαινόταν  απορροφημένος σε σκέψεις .Τον περιτριγύριζα  για λίγη ώρα, δεν μπόρεσα να του μιλήσω. Δεν είχε καμμια στρατιά δικηγόρων γύρω του , ήταν μόνος και απόμακρος .   

 

[Imgema]

Η οικογένειά μου έχει γνωρίσει προσωπικά την Δέσποινα Στυλιανοπούλου. Καπου γνώρισε την μάνα μου, η οποία είναι αισθητικός και μέσω της δουλειάς της είχε γνωρίσει πολλές celebrities, όμως με την συγκεκριμένη κόλλησαν και άρχισαν να κάνουν παρέα παρά την όποια διαφορά ηλικίας. Ηρθε στο σπίτι μας, πήγαμε στο δικό της, την φιλοξενήσαμε ένα καλοκαίρι στο χωριό... Πολύ καλή κυρία και γενικά δεν μου φάνηκε να είχε καβαλήσει το καλάμι. Μας έλεγε και διάφορες ιστορίες και κουτσομπολιά από γυρίσματα και είχε γέλιο.

Δυστυχώς κάτι παίχτηκε και έκοψαν την παρέα εδώ και κανα δύο χρόνια. Είχα προτείνει να παίρναμε και καμιά συνέντευξη για το Retromaniax αλλά δεν προχώρησε.

 

[Bambinella]

Γλυκυτατο και συμπαθεστατο το Δεσποινακι. Αμα τυχει ποτε να την ξαναδεις, προσπαθησε το και παλι για συνεντευξη.

 

[LadyNaty]

Εγώ μπορώ να πω λίγα πράγματα... Έχω μοιραστεί ένα ταξί με τον αείμνηστο Σταύρο Παράβα, καθώς πήγαινα σε μία συναυλία στο Θέατρο Βράχων... Ζήτησε αν θα δεχόμουν να τον πάρουμε με το ταξί (είχα ανεβεί πολύ πιο πριν) και δέχτηκα... Δεν μιλούσε πολύ στο δρόμο (είχε ήδη τα προβλήματά του) και κατέβηκε λίγο πριν να φτάσω στο Θέατρο Βράχων... Ο ταξιτζής τον λυπήθηκε... Κι εγώ...

Άλλες εμπειρίες μου: επί τρία ή τέσσερα χρόνια, μου δίδασκε υποκριτική σε ένα ωδείο ο Τέλης Ζώτος, ο οποίος είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν (από όσο ξέρω, ζει ακόμη)… Έμαθα πολλά από αυτόν και επίσης, χάρη σ' αυτόν, ανακάλυψα τη μαγεία του χορού... 

Άλλες εμπειρίες: στην πολυκατοικία μου ζούσαν κατά τη δεκαετία του 90 ο ζεν-πρεμιέ των 80ς Σπύρος Μισθός (τότε ήταν παντρεμένος με την πρώτη του γυναίκα) και η δεύτερη πιο χαρακτηριστική "άσχημη" του παλιού κινηματογράφου (η πρώτη ήταν μακράν η Ταϋγέτη), Αθηνά Μερτύρη (πέθανε το 2007).

Από τους πιο καινούργιους: στο ωδείο που προανέφερα ήμουν συμμαθήτρια στο τραγούδι με την Μαριάννα Μαρτέλη (κατά κόσμον Μαρία Μαυρίκογλου, είναι η "Λίλα" του "Κωνσταντίνου και Ελένης"), η οποία ήταν ακριβώς όπως φαινόταν στην τηλεόραση, ενώ χάρη σε μια άλλη φίλη από το ίδιο ωδείο, είχα γνωρίσει τον Ταξιάρχη Χάνο (ο οποίος έχει πολύ, πολύ πλάκα και αυτοσαρκαζόταν για το όνομά του), τότε ακόμη παντρεμένο με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και με την κόρη του (Μαρία Χάνου, η "Βέλη" της "Μουρμούρας") μικρό κοριτσάκι... Υποθέτω βέβαια, ότι μπορώ επίσης να αναφέρω τη Μαρία Κορινθίου (πάλι σε σχολή φωνητικής την είχα πετύχει κι αυτήν, τότε πολύ νεότερη και συμπαθέστατη θα έλεγα) και την Άντα Λιβιτσάνου (τη γνώρισα πριν καμιά δεκαετία μέσω του πρώην αρραβωνιαστικού της, με τον οποίο διατηρώ ακόμη επαφές). Αυτά από μένα (και αν θυμηθώ τίποτε άλλο, θα το γράψω).

 

[maryflor73]

Εμείς συναντήσαμε τον κ. Αντώνη Αντωνίου (τον Μηνά της Μουρμούρας) σε διάδρομο σούπερ μάρκετ. Τα παιδιά μου ξετρελάθηκαν, του ζήτησαν να φωτογραφηθεί μαζί τους, ήταν ευγενέστατος, καθόλου επηρμένος, άψογος κύριος, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Στο ίδιο σούπερ μάρκετ, παλιότερα, είχαμε δει τον κ. Κώστα Ιντζεγιάν από τους ευτυχισμένους μαζί, περικυκλωμένος από πιτσιρικάδες με καλή διάθεση.

Στο πλοίο, πριν από τέσσερα χρόνια, καθόμασταν δίπλα δίπλα με την κα Βάνα Μπάρμπα. Επίσης, πολύ απλή και προσιτή. Κι άλλη φορά σε πλοίο, στο κατάστημα των δώρων βρέθηκα δίπλα στον κ. Δημοσθένη Παπαδόπουλο, από το λίγο που τον παρατήρησα (όσο πιο διακριτικά γινόταν) είχα την αίσθηση ότι βιαζόταν να φύγει, να μην τον αναγνωρίσουν. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρη.

 

[hannele]

Θανάσης Βέγγος: ΛΑΤΡΕΙΑ!! Μια γλύκα! Τον είχα δει σε εκδήλωση που είχε κανει ο Δήμος Πειραιά στον παλιο ατμοηλεκτρικό σταθμό του Νέου Φαλήρου πριν 10 χρονια περιπου, για να τον τιμήσει επειδή ηταν Φαληριώτης κι επειδή ο πατέρας του εργαζόταν στον σταθμό. Αρκετά καταβεβλημένος λόγω ηλικίας, τον υποβασταζαν για να περπατήσει, ηταν παρών με την οικογένεια του, τρομερά ευσυγκίνητος και ευαίσθητος. Όσο ο κόσμος τον πλησίαζε για να του μιλήσει, να τον χαιρετήσει, τόσο εκείνος έκλαιγε κι έλεγε "σας ευχαριστώ για την αγάπη σας, δεν ξέρω αν την αξιζω, δεν έκανα κάτι το σπουδαίο". Παράδειγμα προς μίμηση, σεβασμού κι ταπεινοτητας για ολους τους νέους ηθοποιούς. 

Γιώργος Κωνσταντίνου: Τον περασμενο χειμωνα, ημουν σε ταξί, σταματάμε στο φανάρι κι περνάει μπροστά μας ο Κωνσταντίνου πεζός. Ντερέκι! Τι ύψος έχει αυτός ο άνθρωπος; Αν τώρα -που είναι σε μια ηλικία προχωρημένη- είναι τόσο ψηλός, στα νειατα του ποσο ηταν;; 2 μετρα;; 

Τάσος Κωστής (ο "Φοίβος" του Ρετιρέ): Δεν έχω προσωπική εμπειρία, μεταφέρω εμπειρία φίλης. Τον είχε συναντήσει σε εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείου πριν 2 χρόνια περιπου. Ενω θα μπορουσε να "χρησιμοποιησει" την επωνυμια του κι να περασει πρωτος, ηταν τυπικοτατος και περίμενε την σειρα του, τον αριθμό του όπως όλοι. Του πρότειναν καποιοι να περάσει μπροστά κι αρνήθηκε. Ωστόσο -όπως μου είπε η φίλη μου- τυπικος εως απόμακρος με τον κοσμο που του μιλούσε, έδειχνε οτι δεν ήθελε πολλά-πολλα. (Λογικό, ο άνθρωπος θα είχε αγωνία για την υγεια του, τις χαιρετούρες θα κοίταζε. 

 

[hannele]

Επανέρχομαι με Αλίκη και Δημήτρη...

Τον Δημήτρη τον έβλεπα  -εφηβη εγώ τότε-  πολύ συχνά στην πλατεία Κοραή του Πειραιά (πλατεια Δημαρχείου) αρχές δεκαετίας του '90, αν κι δεν έμενε στον Πειραιά αλλά στο Χαλάνδρι. Έμπαινε κι έβγαινε συχνα πυκνά στο Δημαρχείο κι σύχναζε στις καφετέριες της πλατείας, παρολο που δεν ηταν πια αντιδήμαρχος Πειραιά γιατί είχε αλλάξει η δημαρχιακή αρχή (σ.σ. Για την ιστορία να πω οτι είχε εκλεγεί πρώτος σε σταυρούς με τον συνδυασμό του τοτε εκλεγέντα δημαρχου Ανδρέα Ανδριανόπουλου το 1987). Ευγενικος πολυ, χαιρετούσε όσους τον πλησιαζαν, δεν απεφευγε κανεναν, αλλά ηταν "βαρύς" με την εννοια οτι δεν ηταν ποτε χαμογελαστός , ηταν λιγομίλητος, σοβαρός κι τυπικός. Οχι απο σνομπισμο ή καλαμι, ήταν φανερό οτι ο άνθρωπος "κουβαλούσε" τα προβλήματα του, κι προβληματα υγειας κι προσωπικά του θέματα. Όταν καθόταν στις καφετέριες, πάντοτε συνοδευόμενος απο 2-3 ατομα, έδειχνε αρκετά μελαγχολικός κι σκεπτικός....Απο το '93-'94, περιπου, δεν τον είδα ποτε ξανά μέχρι που πέθανε...

Την Αλίκη, την είχα δει κι στις 2 παραστάσεις της Μελωδίας, με τον Ληναίο τον πρωτο χρονο κι τον Γαλανο τον δεύτερο. Παρότι άρρωστη (όπως είχαν πει οι γιατροί της, πρεπει να ηταν ηδη άρρωστη 2-3 χρόνια πριν την εκδήλωση των συμπτωμάτων) είχε τρομερή ζωντάνια κι ενέργεια πανω στην σκηνή. Δεν ξέρω αν η σκηνή της έδινε ζωτικοτητα  κι στα καμαρίνια κατέρρεε, αλλά φαινόταν σαν να μην έχει απολύτως τίποτα. Η μονη διαφορά που ειχα παρατηρησει, ηταν οτι στο 2ο χρονο ηταν ελαφρως παχουλη στην περιοχή της κοιλιάς, αλλά τελικά το "πάχος" αυτό προφανως θα ηταν πρήξιμο λόγω της ασθένειας...

 

[hannele]

Τάσος Χαλκιάς (ο Σάκης ο υδραυλικός): Τον είχε γείτονα συγγενής μου στο Χαϊδάρι για ενα διάστημα κι τον είχα γνωρίσει. Έμενε με ενοίκιο (σ.σ. ο Χαλκιάς) κι μετα άλλαξε γειτονιά. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Απλός, καλομίλητος, άνετος σαν να σε ξέρει απο καιρό. Του είχα πει πως είχα πάει στο θέατρο κι τον είδα λόγω της σειράς κι το χαιρόταν που ο ρόλος του υδραυλικού είχε απήχηση. Χαμογελαστός, κοινωνικός, θετικές οι εντυπώσεις μου. Η γυναίκα του μικροσκοπική, γύρω στο 1.55, χαμηλών τόνων, αρκετά μαζεμένη κι συνεσταλμένη, θα έλεγα ενα βήμα πίσω από το Χαλκιά κι ας μου επιτραπεί η λέξη "φευγάτη", έδειχνε εύθραστο πλάσμα βυθισμένο σε σκέψεις...

Κωνσταντίνα Μιχαήλ (η Λίλη του Σάκη του υδραυλικού): Μεταφέρω εμπειρία φίλου που την είχε συναντήσει καλοκαίρι σε εστιατόριο στην Οία της Σαντορίνης λίγο μετά το τέλος του "Λαβ Σορρυ", περίπου 23-24 χρόνια πριν. Ο φίλος δούλευε εκεί. Ηταν με 2 φίλες της, η μια εκ των οποίων με αγορίστικο κούρεμα (του είχε κανει εντύπωση το extreme κούρεμα της φίλης ). Καθισμένες σε απόμερο τραπέζι, δεν αποχωρίστηκε τα γυαλιά ήλιου της που φορούσε συνεχώς, αρκετά αμήχανη σαν να κρυβόταν κι γενικά  -όπως μου ειπε-  έδειχνε άτομο ιδιαίτερα φοβισμένο που προσπαθούσε να αποφύγει την αναγνωρισιμότητα. Πήραν πρωινό κι έφυγαν όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

 

[johnny19818]

Πριν 5-6 χρόνια είχα συναντήσει σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ψηλός με βαμμένο μαλλί. Κρατιόταν από το χερούλι του λεωφορείου και μιλούσε συνεχώς στο κινητό με άγχος θα έλεγα. Το 2011 η θεία της γυναίκας μου μας κάλεσε στο εξοχικό της στη Χαλκιδική. Στην παρέα έφερε και την Ισαβέλλα Βλασιάδου με την οικογένειά της. Η Ισαβέλλα είναι προσιτή, χαμογελαστή και πρόσχαρη. Πολύ καλή και αυτή και ο σύζυγός της για παρέα. 

 

[hannele]

Λένε οτι οι κωμικοί ηθοποιοί στην προσωπική τους ζωή είναι άτομα μελαγχολικά κι κλειστά. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό για ολους,  πάντως η εικόνα που αποκόμισα απο 3 μεγάλους μας κωμικούς απέχει αρκετα απο την μπριόζα κι κεφάτη παρουσία που έβγαζαν προς τα έξω.

Νίκος Ρίζος:Τον είδα μια και μοναδική φορά, αρχές δεκαετίας του '90 σε μια επιθεώρηση στο Δημ.Θέατρο Πειραία. Το μονο που θυμάμαι απο την εν λόγω παράσταση ειναι ο ρόλος του στο νούμερο του, που έκανε ενα σείχη. Ευγενικός μεν αλλά "βαρύς", δλδ λιγομίλητος, τυπικός, πολύ σοβαρός. Τον περίμενα όπως στις ταινίες του, πειραχτήρι, έτοιμος να πετάξει το αστείο, να σου κανει πλάκα. Δεν ήταν έτσι...

Στάθης Ψάλτης: Τον είχα δει στο Δελφινάριο σε καλοκαιρινή επιθεώρηση πριν 15 περίπου χρόνια. Μαζί του έπαιζαν ο Κώστας Ευριπιωτης, ο Βουτσάς. Δεν ηταν βαρύς όπως ο Ρίζος, αλλά δεν ηταν κι εξω καρδιά όπως τον φανταζομουν. Πιο πολύ μελαγχολικό θα τον χαρακτηριζα, έβγαζε το βλέμμα του μια αδιόρατη θλίψη, αλλά τρομερά ευγενεστατος και κύριος!

Κώστας Βουτσάς: Θα συμφώνησω με τους προλαλήσαντες, ουτε κρύο ουτε ζέστη. Τον έχω δει αρκετές φορες σε παραστάσεις. Αλλες φορες ηταν πιο ομιλητικός  με τον κόσμο στα καμαρινια, αλλες όχι. Απο οτι έχω καταλάβει είναι μαλλον ανάλογα την κατάσταση στην οποία θα τον πετύχεις, αν έχει διάθεση να μιλήσει θα το κανει, αν δεν έχει απλα κλείνουν την πόρτα του καμαρινιου -οπως προαναφερθηκε σε προηγουμενα posts- οτι δήθεν δεν ειναι μεσα κι λείπει κι τέλος. 

 

[domniki]

Θανάσης Βέγγος: ΛΑΤΡΕΙΑ!! Μια γλύκα! Τον είχα δει σε εκδήλωση που είχε κανει ο Δήμος Πειραιά στον παλιο ατμοηλεκτρικό σταθμό του Νέου Φαλήρου πριν 10 χρονια περιπου, για να τον τιμήσει επειδή ηταν Φαληριώτης κι επειδή ο πατέρας του εργαζόταν στον σταθμό. Αρκετά καταβεβλημένος λόγω ηλικίας, τον υποβασταζαν για να περπατήσει, ηταν παρών με την οικογένεια του, τρομερά ευσυγκίνητος και ευαίσθητος. Όσο ο κόσμος τον πλησίαζε για να του μιλήσει, να τον χαιρετήσει, τόσο εκείνος έκλαιγε κι έλεγε "σας ευχαριστώ για την αγάπη σας, δεν ξέρω αν την αξιζω, δεν έκανα κάτι το σπουδαίο". Παράδειγμα προς μίμηση, σεβασμού κι ταπεινοτητας για ολους τους νέους ηθοποιούς.

Δυστυχώς δεν είχε τύχει ποτέ να τον δω από κοντά σε παράσταση, αλλά έχω ακούσει ότι έζησε στιγμές λατρείας από τον κόσμο στο παρελθόν. Νομίζω ότι η μορφή του βγάζει κάτι το τρομερά οικείο και προσιτό, χωρίς να είναι επιτηδευμένο.

Μου έχουν πει πάντως ότι αν κάποιοι σημερινοί ηθοποιοί νιώθουν "σταρ", δεν έχουν βιώσει την λατρεία που γνώρισε ο Βέγγος.

 

[johnny19818]

Επίσης έχω πετύχει τον Σπύρο Μεριανό στο αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης όπως και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Ο μεν Μεριανός καθόταν λίγο ανήσυχος περιμένοντας την ανακοίνωση της πτήσης του. Δεν φαινόταν και στα καλύτερά του. Ο δε Αλκίνοος μιλούσε, προφανώς, με έναν άλλο Κύπριο στην τοπική διάλεκτο και φυσικά δυσκολα ξεκαθάριζες τι έλεγε. Κύριος όμως, έδωσε προτεραιότητα στην πύλη αναχώρησης σε μια κυρία με παιδάκι.