Οσο ήμουν στη συμπρωτεύουσα λόγω σπουδών, έτυχε να έχω συναντήσει τυχαία διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες, ηθοποιούς & τραγουδιστές. Με διάσημους με τους οποίους εχει υπάρξει αλληλεπίδραση, δύο είναι τα σκηνικά που μου έρχονται κατά νου.
1. Συναυλία Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έχει τύχει να έρθει στην πόλη μου μια χρονιά, είχα δίσκο του προς υπογραφή, δυστυχώς δεν τον πρόλαβα για να μου δώσει το αυτόγραφο. Έρχεται στο ίδιο μαγαζί την επόμενη χρονιά και τυχαίνει ένας συνάδελφος της μητέρας μου, να έχει έναν γνωστό που δουλεύει στο μαγαζί και λέει ότι θα έρθει σε επαφή με τον Παπακωνσταντίνου και μπορεί να του δώσει το CD προς υπογραφή. Πάμε στο μαγαζί, παίρνω το δίσκο στα χέρια και είμαι πανευτυχής. Τυχαίνει να κάθομαι δίπλα στην έξοδο του μαγαζιού. Τελειώνει η συναυλία, βλέπω έναν τύπο να ανοίγει δρόμο και τον Βασίλη να περπατά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Εκείνη την ώρα έχω παγώσει, σηκώνω δειλά δειλά το χέρι για να τον χαιρετήσω, μου αρπάζει το χέρι και μου κάνει χειραψία, τόσο σφιχτή που ακόμα τη θυμάμαι. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση η απλότητα του, αυτή η χειραψία, θα μπορούσε να είναι και από κάποιον φίλο.
2. Είμαι με το σχολείο συνοδός και έχουμε πάει να δούμε μια θεατρική παράσταση. Έχει τελειώσει η παράσταση και η μαθητιώσα νεολαία, θέλει να φωτογραφηθεί με κάποιους από τους ηθοποιούς. Εκεί, μια μαθήτρια λέει φωναχτά "Πάμε να φύγουμε, εφόσον δεν βλέπω πουθενά την τάδε που ήθελα να φωτογραφηθω μαζί της" και εκείνη τη στιγμή, ανεβαίνει από τη σκάλα και έρχεται προς εμάς ο Μάριος Αθανασίου που έχει ακούσει την ατάκα και λέει "Αμα θέλετε να βγάλετε φωτογραφία με την τάδε, εμένα δεν με χρειάζεστε", η μαθήτρια κοκκινίζει από ντροπή και λέει "Όχι, όχι, θέλουμε και με σας φωτογραφία". Και εδώ μου έκανε εντύπωση η απλότητα του και φυσικά η χαβαλεδιάρικη διάθεση του, ούτε κόμπλεξ, ούτε τίποτα.
1. Συναυλία Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έχει τύχει να έρθει στην πόλη μου μια χρονιά, είχα δίσκο του προς υπογραφή, δυστυχώς δεν τον πρόλαβα για να μου δώσει το αυτόγραφο. Έρχεται στο ίδιο μαγαζί την επόμενη χρονιά και τυχαίνει ένας συνάδελφος της μητέρας μου, να έχει έναν γνωστό που δουλεύει στο μαγαζί και λέει ότι θα έρθει σε επαφή με τον Παπακωνσταντίνου και μπορεί να του δώσει το CD προς υπογραφή. Πάμε στο μαγαζί, παίρνω το δίσκο στα χέρια και είμαι πανευτυχής. Τυχαίνει να κάθομαι δίπλα στην έξοδο του μαγαζιού. Τελειώνει η συναυλία, βλέπω έναν τύπο να ανοίγει δρόμο και τον Βασίλη να περπατά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Εκείνη την ώρα έχω παγώσει, σηκώνω δειλά δειλά το χέρι για να τον χαιρετήσω, μου αρπάζει το χέρι και μου κάνει χειραψία, τόσο σφιχτή που ακόμα τη θυμάμαι. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση η απλότητα του, αυτή η χειραψία, θα μπορούσε να είναι και από κάποιον φίλο.
2. Είμαι με το σχολείο συνοδός και έχουμε πάει να δούμε μια θεατρική παράσταση. Έχει τελειώσει η παράσταση και η μαθητιώσα νεολαία, θέλει να φωτογραφηθεί με κάποιους από τους ηθοποιούς. Εκεί, μια μαθήτρια λέει φωναχτά "Πάμε να φύγουμε, εφόσον δεν βλέπω πουθενά την τάδε που ήθελα να φωτογραφηθω μαζί της" και εκείνη τη στιγμή, ανεβαίνει από τη σκάλα και έρχεται προς εμάς ο Μάριος Αθανασίου που έχει ακούσει την ατάκα και λέει "Αμα θέλετε να βγάλετε φωτογραφία με την τάδε, εμένα δεν με χρειάζεστε", η μαθήτρια κοκκινίζει από ντροπή και λέει "Όχι, όχι, θέλουμε και με σας φωτογραφία". Και εδώ μου έκανε εντύπωση η απλότητα του και φυσικά η χαβαλεδιάρικη διάθεση του, ούτε κόμπλεξ, ούτε τίποτα.
