Προσωπικές εμπειρίες από αγαπημένους μας ηθοποιούς

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας tonytony
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
domniki είπε:
Δυστυχώς δεν είχε τύχει ποτέ να τον δω από κοντά σε παράσταση, αλλά έχω ακούσει ότι έζησε στιγμές λατρείας από τον κόσμο στο παρελθόν. Νομίζω ότι η μορφή του βγάζει κάτι το τρομερά οικείο και προσιτό, χωρίς να είναι επιτηδευμένο.

Μου έχουν πει πάντως ότι αν κάποιοι σημερινοί ηθοποιοί νιώθουν "σταρ", δεν έχουν βιώσει την λατρεία που γνώρισε ο Βέγγος.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Θεωρώ οτι ο Βέγγος ηταν αυτό ακριβώς που βλέπαμε. Ουσιαστικά τον εαυτό του υποδυόταν στους ρόλους του. Ηταν ο καλός άνθρωπος κυριολεκτικά! Δεν του έχει αποδοθεί τυχαία ο τίτλος. Αμφιβάλλω αν αυτός ο άνθρωπος είχε ελαττώματα ή παραξενιές. Ηταν μια τεράστια ευαισθητη καρδιά που σκορπούσε γύρω του αγάπη. Κακία, εγωισμος, ζήλεια, εκδικητικότητα, καλάμι δεν υπηρχαν στο λεξιλόγιο του. Άνθρωπος βασανισμένος απο μικρο παιδι, ευσυνείδητος, συνεσταλμένος, εργατικός, τίμιος, συνεπής, σεβόταν τους πάντες. Χρεοκόπησε αρκετές φορες ακριβως γιατί στις δουλειές του ηταν συνεπής στις υποχρεώσεις του με τις πληρωμές, τα ενσημα κλπ. Δεν ηταν ο επιχειρηματιας που θα έριχνε τον εργαζόμενο για να κερδίσει εις βαρος του. 
 
1@hannele[/USER]Ο αγαπητός μας Θανάσης και ελαττώματα είχε και παραξενιές. Ειδικά για το δεύτερο, είναι γνωστή η απέχθεια του για την σκόνη και η τελειομανία του. Αλλά ποιος άνθρπωπος δεν έχει κάτι; Γι αυτό τον αγαπήσαμε και θα τον έχουμε μες την καρδιά μας μια ζωή. Λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει, στο άκουσμα του μικρού τους ονόματος ο κόσμος να λέει το επιθετό τους. Ο Θανάσης μας είναι ένας απ αυτούς. Σε όλα τ άλλα συμφωνώ hannele

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μου έχουν πει ότι βρισκόταν σε κάποια επαρχιακή πόλη (μιλάμε για πριν από δεκαετίες) και οδηγούσε το αυτοκίνητό του και μόλις τον αναγνώρισε ο κόσμος όρμησε και σήκωσε το αυτοκίνητο στα χέρια. Επίσης, πάλι σε κάποια στιγμή που περπατούσε στο δρόμο τον αναγνώρισαν και έγινε τέτοιος πανζουρλισμός απλά και μόνο για να τον αγγίξουν, σε σημείο να κινδυνεύσει η ζωή του.

Το απίστευτο είναι ότι δεν έχω δει μια συνέντευξή του, μια πρόσφατη συνέντευξη. Αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν ξέρω τι σκέφτονται! Βλέπω συνεντεύξεις από τόσους και τόσους, που δεν έχουν και πολλά να πουν, εκτός από τα "γκομενικά" τους, και δεν έχω δει μια συνέντευξη αυτού του ανθρώπου. Ή μια συνέντευξη της γυναίκας του, των παιδιών του...
 
Απο τοτε που αποσύρθηκε, δεν εδινε συνεντεύξεις, δεν ήθελε γιατί θεωρουσε οτι δεν είχε τίποτα να πει εφόσον πλεον δεν εργάζεται. Είχε αποτραβηχτεί απο τα φώτα παντελώς. Για αυτό ενδεχομένως να μην υπάρχουν κι συνεντευξεις του. Η αλήθεια είναι οτι οι δημοσιογράφοι τον "κυνηγούσαν" για συνέντευξη αλλά ηταν αρνητικος.

Ωστόσο υπάρχει αυτό το βίντεο με "συνέντευξη" 
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
hannele είπε:
Απο τοτε που αποσύρθηκε, δεν εδινε συνεντεύξεις, δεν ήθελε γιατί θεωρουσε οτι δεν είχε τίποτα να πει εφόσον πλεον δεν εργάζεται. Είχε αποτραβηχτεί απο τα φώτα παντελώς. Για αυτό ενδεχομένως να μην υπάρχουν κι συνεντευξεις του. Η αλήθεια είναι οτι οι δημοσιογράφοι τον "κυνηγούσαν" για συνέντευξη αλλά ηταν αρνητικος.

Ωστόσο υπάρχει αυτό το βίντεο με "συνέντευξη" 
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Είναι υπέροχος. Κυρίως υπάρχουν βίντεο άλλων που μιλούν για τον Βέγγο, αλλά ελάχιστα κομμάτια που μιλάει ο ίδιος.
 
Ήταν το 1980 αν θυμάμαι καλά και είχαμε δει την ταινία "Ο παρθενοκυνηγός", όταν σε φανάρι επί της Κηφισίας σταματά δίπλα μου ένα Autobianchi με οδηγό (και μόνο επιβάτη) τον.... Μουστάκα! Τον αναγνώρισα, το είπα στην παρέα μου και αρχίσαμε να τον χαιρετάμε.

Μας είδε, μας χαμογέλασε και ένας από εμάς του φώναξε: "Είδαμε την ταινία σας".

"Σας άρεσε?" μας είπε και απαντήσαμε ομοθυμαδόν-ασκαρδαμυκτί (που θα έλεγε και ο Χάρρυ Κλινν) "Ναίιιιι".

Ξαναχαμογέλασε και τότε του είπα: "Είπα στην παρέα μου, αυτή η μύτη κάτι μου θυμίζει" που ήταν ατάκα από την ταινία.

Γέλασε από καρδιάς, άναψε πράσινο, μας χαιρέτισε και έφυγε μπροστά. Το Subaru 500 με 3 άτομα δεν μπορούσε να φτάσει το Autobianchi. .........
 
Μεταφέρω εμπειρία φίλης

Γιώργος Παρτσαλάκης: τον είχε συναντήσει φίλη σε πλοίο για την Κρήτη πριν λίγα χρόνια. Όπως τον βλέπουμε στους ρόλους του, έτσι μου είπε. Κοινωνικός, με χιούμορ, έτοιμος να σου πετάξει την ατάκα. Είχαν μαζευτεί 3-4 πιτσιρίκια γύρω του για αυτόγραφο, τους έπιασε κουβέντα σε ποιές τάξεις πανε, ποιο μάθημα τους αρέσει κλπ. Μιλούσαν όλα μαζί κι τους λεει: "παιδιά συγκρατηθείτε! συγκρατηθείτε! ένας-ένας!"  :D
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μέσα σε 20 χρόνια δημοσιογραφίας έχω δει, έχω γνωρίσει και έχω πάρω άπειρες συνεντεύξεις και δηλώσεις...  Στο μυαλό όμως μου έχουν μείνει πολύ λίγα άτομα και εμπειρίες... 

Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μίλησα στο τηλέφωνο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν ήμουν ακόμα στη σχολή δημοσιογραφίας και αυτή είχε ανεβάσει τη ""Μελωδία της ευτυχίας". Μια συνέντευξη που δεν πήρα ποτέ... 

Οι δύο συνεντεύξεις από τον Θύμιο Καρακατσάνη σε καλοκαιρινές θεατρικές παραστάσεις στο Φεστιβάλ της πόλης μου. Το τι γινόταν πριν και μετά τη συνέντευξη δεν περιγράφεται!!!

Όταν ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας του ANT1 πηγαίναμε τακτικά στα στούντιο Φάρος και παρακολουθούσαμε διάφορες εκπομπές, κυρίως της Σεμίνα Διγενή. Σε μια λοιπόν εκπομπή της Διγενή είχα την ευτυχία να γνωρίσω τη Σπεράντζα Βρανά και τη Λάουρα. 

Τον αείμνηστο Φαίδωνα Γεωργίτση τον βλέπαμε σχεδόν καθημερινά γιατί έπαιρνε την κόρη του από τη σχολή. 

Όταν ήμουν στη δεύτερη σχολή μου, στα Ανάβρυτα, είχα πέσει πάνω στα γυρίσματα δύο αγαπημένων σειρών... Του επεισοδίου που ο μπαλαμός (Γκλέτσος) το κάνει το κονέ με την Ερατώ (Άννα Μαρία - Λογοθέτη) και του επεισοδίου που ο Ακάλυπτος (Καφετζόπουλος) κλείνεται στο μοναστήρι και ο "Κτηνίατρος" (Παρτσαλάκης) πάει να τον πάρει... 

Κάπου έχω και μια φωτογραφία μου με τον Νίκο Βερλέκη αλλά που; 

Άφησα για το τέλος τη μεγάλη μου αδυναμία (που τον είδα και πρόσφατα σε ένα διήμερο μαθητικού θεάτρου). Τον πιο απλό, τον πιο χαρούμενο άνθρωπο, πραγματικό "εργάτη" του θεάτρου, της τέχνης και θα μπορούσα να γράφω πάρα πολλά γιατί τα αξίζει. Τον Πάνο Σταθακόπουλο! Απλά δεν υπάρχει! Α... τον είδα και δύο μέρες πριν τις εκλογές το ξέχασα αυτό! 
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ήταν 1989, απόκριες και είχαμε πάει μασκαρεμενοι με μερικούς φίλους στην Πλάκα.

Αν θυμάστε μια εποχή ήταν παράδοση τις απόκριες στα στενάκια της Πλάκας να γίνεται κανονικός πόλεμος και μάχες με πλαστικά ρόπαλα και αποκριάτικους αφρούς για αυτό και εγώ είχα εφοδιαστεί με 2 τεράστια ρόπαλα!

Το παιχνίδι στην Πλάκα ήταν απλό καθώς ή που θα γνωρίζαμε κορίτσια και θα πηγαίναμε παρέα σε κάποιο απο τα ρεμπεταδικα ή που θα γυρίζαμε χαμογελαστοί στο σπίτι με καμία δεκάρια καρούμπαλα απο τις ροπαλιες. :D

Anyway..

Κάποια στιγμή λοιπόν είχαμε πέσει σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών που είχαν και εκείνοι ρόπαλα και για να μην μας βουρδουλιασουν αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα στα στενακια για να βγούμε σε κάποιο κεντρικό πεζοδρόμιο με κόσμο.. Τρέχοντας λοιπόν πέφτω πάνω σε 4 ανθρωπους όπου ασυναίσθητα χωρίς να προλάβω να δω τα πρόσωπα τους σταματάω να τους ζητήσω συγνώμη που έπεσα πάνω τους, και ξαφνικά βλέπω...

Τον μακαρίτη τον Στάθη Ψάλτη μαζί με 3 δίμετρες γυναικαρες (ήταν πολύ όμορφες γυναίκες, η μία από αυτές τις γυναικαρες ήταν η Καιτη Φινου).

Οπως καταλαβαίνετε έμεινα "κάγκελο" με τα 2 ρόπαλα στα χέρια να κοιτάω τον Σταθαρα με τις γυναικαρες!

Με κοιτούσαν και αυτοί κάπως μάλλον γιατί νόμιζαν ότι θα τους ροπαλιασω! :D

Τέλος πάντων αφού κατάλαβε ο Στάθης ότι απλα έχω κομπλαρει...

Χαμογελάει και μου λέει:

- Τι κοιτάς καλέ, δεν είμαι ο Στάθης Ψάλτης απλα του μοιάζω!!

Του Χαμογελάω και εγώ και γυρίζω και φεύγω για να μην χάσω την παρέα μου με τον χαμό που γινόταν.

Απο τότε δεν τον ξαναείδα,.. Μου έχει μείνει τόσο ζωντανή αυτή η εικόνα στο μυαλό μου.. Μα τόσο ζωντανή που θυμάμαι ακριβώς μέχρι και το σημείο που τον είχα δει σαν να ήταν χθες..

Α ρε Σταθαρα.. Rip!
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ή φιλιτσα καλογερακου που έπαιξε και στην Μαρια την άσχημη , ήρθε με το θεατρικό " οργισμένα νιάτα" παρέα και με άλλους διάσημους ηθοποιους ! Στο τέλος της παράστασης ήρθε και μας εξήγησε τα περί του θεατρικού και τις πιο βαθιές έννοιες. Το έκανε γιατί της το ζήτησαν τα παιδιά του λυκείου, πολύ γλυκειά και πολύ ενημερωμένη! Σε όλες τις ερωτήσεις απάντησε! Ψαγμενο άτομο και φυσικά πιο όμορφη από την τιβι ίσως γιατί έκανε και τα μαλλιά της κάστανα. Δυστυχώς ή Πυλιχου ήταν αδιαθετη ή κοπέλα και έφυγε κατευθειαν μετά.
 
Λοιπόν, ας πώ κι εγώ τις εμπειρίες μου...
Αρχές 90'ς στο δημοτικό είχε έρθει θεατρική παράσταση 'Ο Δόν Κιχώτης' με πρωταγωνιστή τον Τάσο Προύσαλη, ανηψιό του Αθηνόδωρου Προύσαλη, γνωστός απο τις ταινίες των 80'ς.Στο τέλος της παράστασης τρέξαμε να τον δούμε απο κοντά για αυτόγραφα.
Τη Τζοβάνα Φραγκούλη στην εκκλησία του Ταξιάρχη στη Λέσβο.Εμείς ειχαμε πάει για διακοπές στο τόπο καταγωγής του πατρός μου και αυτή μάλλον για κάποια βάπτιση.Μάλιστα βγάλαμε και φωτογραφίες μαζί της.
Όταν πήγα στρατό στην Ορεστιάδα μια παρασκευή εξοδούχος είδα τον Στάθη Ψάλτη που είχε θεατρική παράσταση.
Λίγα χρόνια αργότερα αρχές του 2000 σε σούπερ μάρκετ που δούλευα είδα τη Μαριάννα Τουμασάτου.Ήταν γυναικάρα με τα όλα της.Μάλιστα μια συνάδελφος μου είπε κάτι που παρατήρησε σε αυτήν και μπορώ να πώ οτι κολακεύτικα ευχάριστα.(δε θα μπώ σε λεπτομέρειες;))
Πάλι στο ίδιο σούπερ μάρκετ είδα την ηθοποιό Καίτη Παπανίκα.Ήταν με ένα χαμόγελο στα χείλη, τότε ήταν λίγο υπέρβαρη, καμία σχέση με την εμφάνισή της λίγο πριν φύγει απο τη ζωή.Τέλος θα πώ για δύο τραγουδιστές που έχουν παίξει και σαν ηθοποιοί(τι να κάνω αυτούς είδα:lol:)Ο πρώτος είναι ο Σάκης Ρουβάς.Οι θείες μου που τότε ήταν έφηβες ζήτησαν απο το πατέρα μου να τις πάει στο στούντιο του ciao antenna (η κάποιο άλλο, δε θυμάμαι ακριβώς) για να παρευρεθούν σαν κοινό που θα έκανε εμφάνιση ο Σάκης Ρουβάς.Όταν φτάσαμε με πήραν κι εμένα μέσα καθώς ήθελα να δω και γω έναν διάσημο απο κοντά.Ήταν η περίοδος που είχε κόψει το μαλλί του.Βγήκε στη σκηνή με ένα κόκκινο κουστούμι και όλα τα κορίτσια όρμησαν πάνω του αδιαφορώντας για τον μικρό πανικόβλητο που παραλίγο να τον ποδοπατήσουν.Ειλικρινά εκείνη τη στιγμή φοβήθηκα.Το βίντεο πάντως παίζει στο youtube και με δείχνει σε κάποιες στιγμές.:lol:(πάλι δε θα μπώ σε λεπτομέρειες)
Ο άλλος τραγουδιστής ήταν ο Αντώνης Ρέμος και τον είδα την περίοδο που δούλευα σαν εργάτης πίστας στο αεροδρόμιο.(φόρτωμα-ξεφόρτωμα αεροπλάνων)Ξεφόρτωνα τις αποσκευές σε ελικοφόρο που γύρισε απο Ζάκυνθο καθώς οι επιβάτες έμπαιναν στο λεωφορείο.Αυτός κατέβηκε τελευταίος και προτού μπει κι αυτός μέσα ήρθε και πήρε τη βαλίτσα του απο το καρότσι που τις στιβάζαμε σα να μη τρέχει τίποτα...
 
Διαβασα προ ολιγου σε αλλο θεμα ενα σχολιο της @TZELASO για τη Ρενια Λουιζιδου και θυμηθηκα ενα περιστατικο:
Καποιο απογευμα, αρχες του 1988 εκανα περιπατο στο Θησειο και συγκεκριμενα στην οδο Ηρακλειδων που τοτε ακομα δεν ειχε πλημμυρισει απο δεκαδες καφετεριες. Εκει σε μια μονοκατοικια στεκοταν μπροστα στην ανοιχτη πορτα η Ρενια και χαζευε τον κοσμο που περνουσε. Περασα αρκετα κοντα της, στα δυο μετρα περιπου, και ειχα την ευκαιρια να την κοιταξω.
Ηταν πολυ λεπτουλα, γυρω στο 1,65, ειχε σκουρο μαλλι, εξαιρετικα λευκη επιδερμιδα, πολυ ωραια μακιγιαρισμενη και πανεμορφη. Αληθινη κουκλα πορσελανης. Κοριτσι σπανιας και ξεχωριστης ομορφιας. Τα βλεμματα μας διασταυρωθηκαν για δυο - τρια δευτερολεπτα και εγω συνεχισα να ανηφοριζω για την πλατεια Θησειου. Απο τοτε δεν ετυχε αλλη φορα να ξαναδω τη Ρενια απο κοντα.
Οπως εμαθα αργοτερα ρωτωντας κατι κατοικους της περιοχης, τη μονοκατοικια οπου ειδα τη Ρενια την ειχε νοικιασει η παραγωγη της τηλεοπτικης σειρας Ενας φιλησυχος ανθρωπος για να γινουν εκει τα γυρισματα.
Οταν μετα απο μηνες η σειρα προβληθηκε στην τηλεοραση την παρακολουθησα και μπορεσα να θαυμασω ξανα οχι μονο την ομορφια αυτης της κοπελας, αλλα και το ταλεντο της.
 
Λοιπόν έχω κ εγώ σήμερα να καταθέσω τα δικά μου "συναπαντήματα" με διασήμους.
Τυχαίνει να έχω εκλεκτή κ πολύχρονη φιλία με άτομο που διατηρεί εστιατόριο το οποίο είναι καλλιτεχνικό στέκι κ στο οποίο έχω δει πάρα πολλούς Έλληνες ηθοποιούς. Ένα βράδυ θυμάμαι καλοκαιρινό πριν κάνα 10αρι χρόνια τρώγαμε σε τραπεζάκι έξω με την κολλητή μου, που με είχε "φάει" να πάμε. Ενώ λοιπόν τρώγαμε το ωραίο φαγητάκι κ κουβεντιάζουμε στο χαλαρό, πιάνω με το πλάι του ματιού μου μια φιγούρα γνώριμη κ πολυαγαπημένη μου. Ο Μήνας Χατζησάββας έτρωγαν στο χαλαρό με τον Κώστα Φαλελάκη. Εγώ γυρνώντας αφελέστατα απευθυνόμενοι κ στους δύο λέω : "Αχ καλέ κ εσείς εδώ...." με τον Χατζησάββα να απαντάει εντελώς ακομπλεξάριστα:
"Εμείς εδώ όπως κ εσείς που σας έχω ξαναδεί εδώ" .Κ αρχίζει να γελάει ο Φαλελάκης κ έτσι άρχισε μια σύντομη κ ωραία συζήτηση μεταξύ μας, όπου κ με έκανε να καταλάβω πως εκτός από μεγάλος ηθοποιός ο Χατζησάββας είχε όλα τα προσόντα για να τον εκτιμήσεις ως έναν καταδεκτικό κ ακομπλεξάριστο άνθρωπο, πολύ απλός κ ξεχωριστός που ένιωθες πραγματικά μεγάλη τιμή να σου μιλάει.
Πρέπει εδώ να σημειώσω πως όλες τις φορές που βρέθηκα στο μαγαζάκι αυτό, δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ που δεν ήρθε μεταμεσονύκτια μετά τις παραστάσεις του στην "Αθηναΐδα" ο Σταμάτης Κραουνάκης. Αμέτρητες οι φορές που τον είδα να αποκοιμιέται στην καρέκλα, ενώ τα μέλη της Σπείρας-σπείρας έτρωγαν κ συζητούσαν.
Έχω δει τη Ζωζώ τη Σαπουντζάκη, που αν κ το προχωρημένο της ηλικίας της ,το πρόσωπο της ήταν σαν αυτό μιας κούκλας, να μασάει τις μπουκίτσες της πολύ πολύ σιγά κ να τρώει σα σπουργίτι!
Κάρμεν Ρουγγέρη με θίασο ολόκληρο ,την Τιτίκα τη Σαριγκούλη ως κ τον Μαζωνάκη έχω δει εκεί μέσα κ σίγουρα ξεχνάω πολλούς άλλους.
Επίσης στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια κ επειδή δεν ήθελα να εξαρτώμαι πλήρως από τους γονείς μου οικονομικά, δούλευα σε ζαχαροπλαστείο μεγάλης αλυσίδας κ είχαμε ντανιάσει τα σοκολατένια αυγά του Πάσχα, που ήταν τόσα πολλά που δε βλέπαμε το δρόμο έξω.Μιλάμε για 2003 που κ οι εποχές ήταν εντελώς αλλιώς κ ο κόσμος κυκλοφορούσε κ ξόδευε. Μπαίνει λοιπόν μέσα ο Δάνης Κατρανίδης, μια φιγούρα πολυ petit, όχι ψηλός αλλά πολύ όμορφος, αν κ εμφανές το προχωρημένο της ηλικίας. Εύκολος πελάτης μου ζήτησε αυγό για βαφτιστήρι κ πήρε κ ένα "καλοθρεμμενο", μεγάλο από αυτά που δύσκολα φεύγανε!!!!
 
Εχθές, είχα μια συζήτηση με έναν παλαιό συνεργάτη και πάνω στην κουβέντα ανέφερε τον Κατσιφάρα (τον παλιό υπουργό του Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν και πολύ φίλος του). Θυμήθηκα λοιπόν, ένα συμβάν και άρχισα να γελάω γιατί σκέφτηκα «Αυτό θα πρέπει να το γράψω στο retromaniax να το διαβάσουν τα παιδιά». Και υπάρχουν και φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ κάπου μέσα στο σπίτι, αλλά δεν ξέρω πού είναι αυτή τη στιγμή. Θα ψάξω να τις βρω αλλά δεν θέλω να τις ποστάρω, κολλάω, διότι φαινόμαστε φάτσα κάρτα και εμείς. Πρέπει να έχουν περάσει και δέκα χρόνια από τότε.
Καλοκαίρι. Ζέστη. Αύγουστος. Βραδάκι. Ποτάκι. Είμαστε καθισμένοι με τον άντρα μου στο στέκι μας στην Σκόπελο, ένα μπαράκι που είχε ένας φίλος μας. Καθόμαστε στο αμέσως μετά το ακριανό τραπέζι, και ρομαντζάρουμε, αγναντεύοντας την θάλασσα. Κάποια στιγμή, βλέπω από μακριά ένα βεραμάν μπλουζάκι να πλησιάζει, το οποίο ήταν τόσο τεράστιο, σαν να το φορούσαν δύο άτομα. Δεν είδα ποιοι ήταν δίπλα του γιατί δε φαίνονταν στο σκοτάδι. Λέω στον άντρα μου: «Καλέ, ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που είναι τόσο παχύς και φοράει τόσο μεγάλο μπλουζάκι?» Ο άντρας μου γύρισε παραξενεμένος να κοιτάξει και αρχίσαμε να γελάμε. Εντός πέντε λεπτών, έχουν έρθει και κάθονται δίπλα μας ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Δημήτρης Κοντομηνάς (αυτός ήταν το βεραμάν μπλουζάκι!!), ο Αλέξης Γεωργούλης, ένας ακόμα νεαρός άντρας που δεν τον ήξερα (φίλος τους προφανώς και ήταν πανέμορφος) και ένας πολύ κομψός ηλικιωμένος κύριος με μουστάκι, με κίτρινο μπλουζάκι και βερμούδα. Δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος είναι… Μου λέει ο άντρας μου: Πρέπει να είναι ο Πεπονής… Τελικώς, κάποιος από την παρέα τον φώναξε: «Κατσιφάρα» και κατάλαβα ότι ήταν αυτός. Παράγγειλαν το ποτό τους και έκατσαν να συζητήσουν.

Ένα θα σας πω... Έγινε της Πόπης (αν μου επιτρέπεται η έκφρασις)!!! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε! Μαζεύτηκε όλη η παραλία στο μαγαζί και γύρω-γύρω. Δεν έμεινε καρέκλα άδεια. Γέμισε όλο το μπαράκι, ακόμα και στο εσωτερικό του που έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ μικρό. Έγινε η νύχτα μέρα. Να έρχονται να χαιρετάνε τον Λαζόπουλο, να του σφίγγουν το χέρι… Να θέλουν να του πουν μια καλή κουβέντα…. Να θέλουν να του πουν κάτι χιουμοριστικό… Περνούσαν και του φώναζαν «Βίβα Λάρισα, φόρτσα Θεσσαλία». Τα κοριτσάκια να συνωστίζονται γιατί ήθελαν να βγάλουν φωτογραφία με τον Γεωργούλη. Έγινε ΧΑΜΟΣ στην κυριολεξία! Και αυτό κράτησε τουλάχιστον μία ώρα, μη σας πω και παραπάνω. Εμείς πάλι, καθόμασταν στο τραπεζάκι μας και ούτε που τους μιλήσαμε. Λέγαμε με τον άντρα μου «καλά οι άνθρωποι ήρθαν να κάτσουν για ένα ποτάκι και έχουν πλακώσει όλοι να τους μιλήσουν!!!». Αλλά καταλαβαίνετε ότι η Σκόπελος δεν είναι Μύκονος που μπορεί να βλέπεις αρκετούς celebrities και τότε ο Λαζόπουλος ήταν πολύ στα χάι του με το «Τσαντίρι» του, οπότε η εμφάνισή του ήταν ένα γεγονός για τους ντόπιους αλλά και για τους Έλληνες τουρίστες.
Συνεχίσαμε λοιπόν, το ποτάκι μας και είχαμε πιάσει συζήτηση με δυο φίλους μας που έκατσαν μαζί μας. Όταν κάπως ηρέμησαν πια τα πράγματα, ο Κατσιφάρας γυρίζει γελώντας και μου λέει: «Μα ελάτε να βγάλετε κι εσείς μια φωτογραφία! Όλοι έβγαλαν σήμερα! Να μη βγάλετε κι εσείς που σας πρήξαμε?» Εγώ άρχισα να γελάω και του λέω: «Δεν υπάρχει λόγος… Εντάξει, όλα καλά! Μια χαρά είμαστε!» Και να με τραβάει από το χέρι και να μου λέει «μα όχι ελάτε εδώ να καθήσετε»! Με κάθησε δίπλα στον Λαζόπουλο, οπότε έπιασα την συζήτηση μαζί του. Τον ρώτησα αν έχει ξανάρθει Σκόπελο και μου είπε ότι έχει έρθει πολλές φορές από τότε που ήταν φοιτητής ακόμα, πράγμα που δε με εξέπληξε γιατί είναι Λαρισαίος και είναι πολύ εύκολο να έρθει κάποιος στις Σποράδες από εκεί. Εν πάση περιπτώσει, μιλήσαμε λίγο όλοι μαζί, ήταν πολύ ευχάριστοι και χαμογελαστοί, χαλαροί και κατάλαβα ότι ο Κατσιφάρας είχε στήσει αυτί πριν, την ώρα που μιλούσαμε με την φίλη μας, η οποία είναι νηπιαγωγός και μας έλεγε τι γίνεται με τα ολοήμερα σχολεία που τότε είχε αρχίσει να εφαρμόζονται. Φυσικά, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, ήρθε και ο ιδιοκτήτης του μπαρ που είναι φίλος μας.

Ο Κοντομηνάς όλη αυτή την ώρα ήταν μισοξαπλωμένος σε ένα καναπεδάκι που ίσα-ίσα τον χωρούσε. Κάποια στιγμή μου μίλησε. Ο μικρός διάλογος που ακολούθησε μεταξύ μας ήταν αστείος αλλά είχε πολιτική χροιά. Θα τον παραθέσω και αν θέλετε το σβήνετε.
- Εσύ κοριτσάρα μου είσαι από εδώ?
- Ναι, του απαντάω. Είμαι Σκοπελίτισσα και έχουμε σπίτι εδώ.
- Ωραία, μου λέει. Να σου πω, να σου πω. Πες στον Κατσιφάρα ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία!
Άρχισα να γελάω.
- Μα ξέρετε, του λέω. Εγώ ούτως ή άλλως ψηφίζω Νέα Δημοκρατία!
Ο Λαζόπουλος έσκασε στα γέλια! Και ο Κοντομηνάς επίσης… Άρχισε να φωνάζει στον Κατσιφάρα: «Γιώργο, Γιώργο, σου βρήκα ψηφοφόρο για την επόμενη τετραετία!»

Ο Αλέξης Γεωργούλης με τον φίλο του και τον φίλο μας χάθηκαν κάπου μέσα στο μπαράκι για να απολαύσουν την δυνατή μουσική. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι ο Γεωργούλης, ουδεμία σχέση έχει με τον άντρα που βλέπουμε στην μικρή οθόνη. Ένας αδύνατος, νεαρός άντρας, με κάπως μακρύ πρόσωπο, ντυμένος με τζινάκι, μέτριος στην εμφάνιση, που ίσως και να μην γύριζα ποτέ να τον κοιτάξω. Ενώ ο φίλος του ήταν πάρα πολύ όμορφος. Επίσης, ο Κατσιφάρας παρόλα τα χρόνια του, ήταν πολύ κομψός και περιποιημένος αν και φορούσε πρόχειρα ρούχα, τα οποία όμως φαίνονταν ολοκαίνουρια. Του κουτιού, που λένε. Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση.

Περίπου δύο ώρες μετά την άφιξή τους και αφού πια είχε κοπάσει η επέλαση των μυρίων, σηκώθηκαν, μας χαιρέτησαν δια χειραψίας και ο Κατσιφάρας χαμογελώντας μας ζήτησε συγγνώμη για την αναστάτωση που μας προκάλεσαν. Του απαντήσαμε ότι δε μας πείραξε καθόλου. ότι ίσα-ίσα περάσαμε πολύ όμορφα και δεν του λέγαμε ψέμματα. Ήταν αλήθεια. Έφυγαν και κατευθύνθηκαν προς ένα τεράστιο κότερο, το οποίο είχαμε δει φυσικά πιο πριν, αλλά τότε ψυχανεμιστήκαμε ότι ήταν του Κοντομηνά. :)
 
Το καλοκαιρι του 1996 είχα βρεθεί στο στρατιωτικό νοσοκομείο 401 με ένα φίλο μου, για να δούμε άλλον φίλο μας φαντάρο που νοσηλευόταν. Μπαίνουμε στο ασανσέρ μαζι με μια κυρία. Ήταν η Ρένα Παγκράτη. Ήταν πολύ περιποιημένη, άψογη μπορώ να πω, καλοντυμένη με άριστο ελαφρύ μακιγιάζ. Επιμένω ότι είχε μια άριστη εμφάνιση χωρίς υπερβολές σε τίποτα και έδινε την εντύπωση μιας πλούσιας γυναίκας. Εγώ την γνώρισα αμέσως, καθοτι ήμουν φανατικός των ελληνικών ταινιών - βίντεοταινιών της εποχής, όπως επίσης διάβαζα όλα τα κουτσομπολίστικα της εποχής. Θυμήθηκα ότι είχε εκφράσει παράπονα ότι δεν την παίρνουν σε δουλειές χρόνια πριν. Κατι μας ρώτησε, μάλλον που είναι η πτέρυγα τάδε. Και λέω εγώ, η κυρία Ρένα ή κάνω λάθος; Και μου απαντάει κάπως θυμωμένη, όλοι το ίδιο ρωτάνε. Δεν θυμάμαι αν απαντήσαμε στην πρωτη ερώτηση της, κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και σκορπίσαμε. Παρότι ήμουν 20 χρόνων κατάλαβα απόλυτα τον λόγο της ενόχλησης της και δεν με πείραξε καθόλου.
 
Σας παραθέτω ιστορία που μας αφηγήθηκε ο πατέρας μου τώρα που είχα πάει στο χωριό.

Δεκαετία του '60. Κέντρο Αθήνας. Το θέατρο Χατζηχρήστου στην Πανεπιστημίου εντός της στοάς. Ο πατέρας μου βρισκόταν μια ολόκληρη ημέρα εκεί μαζί με τον αδερφό του σε κάποιο άλλο μαγαζί για τοποθέτηση ανελκυστήρα. Κάποια στιγμή -προς το μεσημέρι- βλέπει να αριβάρει ο Χατζηχρήστος και παρατηρεί την εξής σκηνή. Να βγαίνουν όλοι οι μαγαζάτορες στις εισόδους των καταστημάτων τους και να αρχίζουν να βαράνε προσοχές, "Καλησπέρα σας κ. Χατζηχρήστο, τι κάνετε κ. Χατζηχρήστο, πως είστε κ. Χατζηχρήστο κλπ".

Ο πατέρας μου γυρνάει και λέει στον θείο μου, "Καλά πως κάνουν έτσι λες και είναι ο πρόεδρος της Αμερικής? Σιγά πια!" και ο Χατζηχρήστος τον άκουσε και τσαντίστηκε τόσο πολύ που τον αγριοκοίταξε με ύφος "Πως τολμάει αυτός ο απλός ανθρωπάκος να μη θαυμάζει το μεγαλείο μου!!"
 
Δεν ξέρω αν μετράει αλλά έχω γνωρίσει τον γιο του Τάσου Κωστή και του Γιώργου Κωνσταντίνου.

Το γιό του Τασου Κωστή τον γνώρισα στον στρατό, σειρά μου. Δεν κάναμε παρέα μου ήταν λίγο αχώνευτος. Ειδα και τον πατέρα του κάποιες φορές στα επισκεπτήρια.

Ο γιος του Κωνσταντίνου είναι φίλος ενός φίλου μου και έχουμε γνωριστεί. Πολύ καλό παιδί. Ειναι φανατικός με επιτραπέζια και τις περισσότερες φορές κανονίζουν να μαζευόμαστε και να παίζουμε. Ειναι επίσης επαγγελματίας πιανίστας, μας είχε καλέσει μια φορά σε μία εκδήλωση που έπαιζε. Μου κάνει εντύπωση που και αυτόν τον λένε Γιώργο. Και πολλές φορές τον τρολλάρω όταν το θυμάμαι για το πως τους ξεχώριζε η μάνα του στο σπίτι όταν ήθελε να φωνάξει κάποιον :P
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα