"Προτιμώ το .....είδος στα video games επειδή..."

[SurvivalHorror]

Όπως λέει και ο τίτλος"Προτιμώ το ..... είδος στα video games για τους εξής λόγους.

Έτσι περιμένω να μάθω για τα δικά σας,με όσους λόγους σας έρχονται,δεν είναι απαραίτητο να είναι 10.

Το προσωπικό αγαπημένο μου είδος είναι τα Survival Horror παιχνίδια και θα αναλύσω 10 λόγους για αυτή μου την επιλογή


1)Ατμόσφαιρα:

Όσα χρόνια κι αν έχω παίξει video games,η ατμόσφαιρα σε αυτό το είδος είναι ανυπέρβλητη.Έχω παίξει παιχνίδια με εντυπωσιακές τοποθεσίες,αλλά αυτή η σκοτεινή,τρομακτική ατμόσφαιρα δε συγκρίνεται με τίποτα.Η ομίχλη που σκεπάζει σχεδόν τα πάντα και σου επιτρέπει να δεις μόνο όσα πρέπει και μόνο όταν βρίσκεσαι κοντά κάπου.Ατμόσφαιρα που σε "τρώει"εσωτερικά,σε παρασύρει και σε κάνει να νιώθεις αβοήθητος.

2)Ελάχιστα ή καθόλου Πυρομαχικά:

Ειδικά στα παιχνίδια που θεωρώ survival horror με την αρχική τους έννοια(στα τωρινά μόνο σε δυσκολότερα επίπεδα παρατηρείται αυτό το φαινόμενο),οι σφαίρες ήταν είδος πολυτελείας κι αν αποφάσιζες να τις ξοδέψεις αλόγιστα σε εχθρούς χωρίς να χρειάζεται,ξέμενες και παρακαλούσες να βρεις το μαγικό αυτό κουτάκι σύντομα.Σε παιχνίδια δε που δεν έχεις σφαίρες,εκεί προσπαθείς να βρεις κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να σωθείς.Με αυτό τον τρόπο έμαθα να εκτιμάω τα πυρομαχικά και να προσέχω πολύ στη χρήση τους.

3)Απόλυτο Σκοτάδι

Ειδικά σε παιχνίδια όπως τα παλιά Silent Hill στον διαβολικό κόσμο δεν έβλεπες τίποτα.Άκουγες την καυτή ανάσα των τεράτων πίσω σου και έτρεχες να σωθείς χωρίς να βλέπεις καλά καλά το πού πηγαίνεις !Ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.Να θυμίσω σκηνικά στο Boat και Lighthouse,Amusement Park section που όποιος τα έχει ζήσει με νιώθει.Για τους Sewers καλύτερα να μην αναφερθώ...Μόνος σύμμαχος ένας φακός και ένα απόλυτο σκοτάδι που απλωνόταν με έκανε να μη μπορώ χωρίς αυτό πλέον.Project Zero,The Evil Within DLC"Kurayami Mode",Forbidden Siren είναι κάποια άλλα παραδείγματα.

4)Σχεδιασμός εχθρών-τεράτων

Μεγάλο θέμα κι αυτό.Τα περισσότερα τέρατα-έχθροι έχουν καταπληκτικό σχέδιο(βλέπε ενδεικτικά Licker,Hunter,Tyrant,Nemesis,Pyramid Head,Scarlet)και πέρα από την τρομακτική τους όψη,χαιρόσουν να τους βλέπεις.Φυσικά ήθελες να σωθείς στις μάχες μαζί τους,αλλά δεν σήμαινε αυτό ότι δεν παραδεχόσουν αυτούς που τους σχεδιάσανε.Επειδή από μικρό μου άρεσαν τα τερατόμορφα πλάσματα κτλ,δέσανε απόλυτα με τα γούστα μου.


5)Μουσικές(soundtrack)


Ναι πολύ σημαντικό κομμάτι σε ένα είδος παιχνιδιών το συγκεκριμένο.Οι μουσικές σε κάνουν να δεθείς με ένα παιχνίδι και ειδικά με τοποθεσίες συγκεκριμένες.Ακούγοντας κάποιο κομμάτι από αυτά,ταξιδεύεις ξανά στο μέρος που το πρωτάκουσες.Πώς να ξεχάσω μουσικές Silent Hill 2 κυρίως,Resident Evil 1,τερματισμό Project Zero και αρκετές άλλες που μνημονεύονται μέχρι σήμερα για την ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητά τους.

6)Συναισθήματα

Από τα σημαντικότερα επιχειρήματα για μένα.Με κανένα άλλο είδος δεν στεναχωρήθηκα,έκλαψα,χάρηκα,συγκινήθηκα,τρόμαξα,ένιωσα απόγνωση κτλ τόσο πολύ όσο το συγκεκριμένο.Τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα στα παιχνίδια που δε μπορείς να κρατηθείς ψύχραιμος και ατάραχος.Αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων,αυτή η μίξη τους είναι κάτι το μοναδικό.Kαι φυσικά πολύ λίγες προσωρινές χαρές μέχρι την επιστροφή στην ωμή πραγματικότητα.

7)Τρομερές ιστορίες-σενάριο

Το σενάριο σε πολλά από αυτά τα παιχνίδια θα ήταν άνετα σενάριο στις καλύτερες ταινίες τρόμου που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν.Ακόμη και στο πρώτο Resident Evil υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο σενάριο,στο Silent Hill ειδικά στο 2 έχουμε ό,τι καλύτερο έχει βγει από πλευράς σεναρίου στο είδος και φυσικά πολλά Ιαπωνικά έχουν την τιμητική τους με τη διαφορετικότητα που βλέπουν τα πράγματα από τον υπόλοιπο κόσμο.Οι απρόσμενες αλλαγές στο σενάριο,οι μοναδικές ιδέες σε αφήνανε με ανοιχτό το στόμα πολλές φορές.(Deadly Premonition π.χ)

8)"Αρρώστια"

Είναι με διαφορά το πιο άρρωστο είδος...Μόνο εδώ θα δεις τόσους τεμαχισμένους ανθρώπους,τόνους αίματος,χαρακτήρες με έντονα ψυχολογικά προβλήματα,με άρρωστα κίνητρα,εδώ καταργείται το "όριο"σε πολλές ιστοριές και όλα επιτρέπονται(θανάτους μικρών παιδιών με βίαιο τρόπο(Silent Hill 3,The Room,Homecoming)μέχρι και παιδεραστία(Downpour),αλλά μόνο στο βωμό των παιχνιδιών χωρίς να τα επικροτούν και χωρίς να το δείχνουν.Τα παιχνίδια αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την πραγματικότητα που πολλές φορές είναι αποτρόπαια και παρουσιάζουν αυτό ακριβώς,άρρωστες πτυχές της ζωής που αποτυπώνονται και στους χαρακτήρες.

9)Ένα με τον πρωταγωνιστή

Λένε ότι τα πρώτου προσώπου παιχνίδια σε κάνουν ένα με τον πρωταγωνιστή.Προσωπικά δε συμφωνώ καθόλου,εγώ όχι μόνο δε γινόμουν ένα,αλλά χανόμουν από το παιχνίδι με την κάμερα,δεν ένιωθα ότι έχω κάποιον χαρακτήρα,αλλά ένα όπλο ή δύο χέρια και σταματούσα συνήθως το παιχνίδι.Στα τρίτου προσώπου survival horror παιχνίδια γινόμουν πολλές φορές ένα με τον πρωταγωνιστή,έμπαινα στη θέση του και μου μεταφερόταν όλα τα συναισθήματά του καθώς τον (με)βοηθούσα να προχωρήσει.Το δέσιμο ήταν τόσο έντονο σε κάποια από αυτά που καθόμουν και αναρωτιόμουν αν έκανα τη σωστή επιλογή,τι θα μπορούσα να αλλάξω κτλ.

10)Αιφνιδιασμός-Τρόμος

Όσο κι αν δεν είναι τόσο έντονος σε μένα όσο παλιά(Παίζω από το 1998 αυτό το είδος)ακόμη υπάρχουν στιγμές που πετάγομαι από το κρεβάτι ή την καρέκλα.Το κατεξοχήν στοιχείο αυτών των παιχνιδιών είναι ο τρόμος μέσω ενός απρόσμενου πετάγματος κάποιου πλάσματος από το πουθενά(λέγε με τζάμι,οροφή,πάτωμα,αεραγωγό,ασανσέρ κτλ)που στιγμιαία σε κάνει να τα χάσεις,άλλες φορές με τρόμο στο μάτι χωρίς να κινδυνεύεις(σκιές στο σκοτάδι που εξαφανίζονται,στιγμιαία επίθεση από πίσω σου καθώς γυρνάς και το τέρας εξαφανίζεται)για να σε κρατάει στην τσίτα και να μη νιώθεις ΠΟΤΕ σίγουρος και ασφαλής.Ειδικά σε παιχνίδια όπως το Resident Evil 3(Nemesis) και μετέπειτα πολλά τέρατα σε ακολουθούν σε δωμάτια συνεχόμενα...

 

[Wally]

Πλεον μονο τα Bullet Hell

1)Δεν εχω χρονο για campaigns

2)Οταν ειναι δικαια, ειναι οτι πιο τιμιο σε παιχνιδια

3)Εχεις απτο στοχο...κυνηγας score! Εχουμε ξεχασει το πιο φυσιολογικο πραγμα, που ηταν αυτονοητο τα πρωτα χρονια του gaming

4)Σου δινει μεσα σε λιγα λεπτα, πολυ ικανοποιηση....πχ να φας χωρις να χασεις ζωη ενα δυσκολο Boss...σε 4 λεπτακια εισαι χαρουμενος!

5)Απλουστατα mechanics, μεγαλες απαιτησεις απο τον παιχτη

6)Παιζεις με arcade stick

 

[Leon]

Τα δικά μου είναι τα Fighting games και οι λόγοι είναι πολύ κοντά σε αυτούς του Wally.

1) Δεν έχω χρόνο (αλλά ούτε και όρεξη) για Campaigns.

2) Δεν με ενδιαφέρει η ιστορία (τα πιο πολλά έχουν αλλά ποιος νοιάζεται). Αγνό ξύλο.

3) Το αγαπημένο μου VS είναι με τον αντίπαλο δίπλα μου στην ίδια οθόνη. Άλλη αίσθηση, το multiplayer είτε μέσω internet είτε ακόμα και μέσω LAN δεν με ενθουσιάζει τόσο.

4) Είναι το μόνο "ανταγωνιστικό" είδος που μου αρέσει. Δεν τη βρίσκω με άλλα e-sports όπως FPS, RTS, MOBA.

5) Απαιτούν απόλυτη ακρίβεια και πλήρη συγκέντρωση. Μπορεί να μην μπορώ εγώ να έχω την ικανότητα να μετράω frames και να ξεκινήσω αντεπίθεση στα απόλυτα σωστό, αλλά θαυμάζω αυτούς που μπορούν.

6) Όλοι μπορούν να τα χαρούν. Από δύο άσχετους που ανταλλάσσουν μπουνιές και δεν ξέρουν από ειδικές κινήσεις και combo μέχρι το απύθμενο βάθος στο οποίο έχουν φτάσει οι πρωταθλητές.

7) Σου δίνει σε λίγα λεπτά πολύ ικανοποίηση. Το να βγάλεις νοκ άουτ ένα φίλο σου/αντίπαλο από τον οποίο έτρωγες μόνο ξύλο είναι μεγάλη απόλαυση. Όπως σε ένα κανονικό αγώνα μποξ οι άπειρες ώρες προπόνησης οδηγούν σε ένα αγώνα που μπορεί να κρατήσει μερικά δευτερόλεπτα. Αλλά αξίζει.

8) Παίζει με arcade stick.

9) Character design. Αν και επουσιώδες όλοι θυμόμαστε τους εικονικούς χαρακτήρες των fighting games. Δεν υπάρχει gamer που να μην γνωρίζει όλους τους χαρακτήρες του SF2.

10) To τελευταίο arcade genre που ακόμα υπάρχει στα arcades (έστω και μόνο στην Ιαπωνία). Η arcade σκηνή επιβιώνει στην χώρα του ανατέλλοντος πλοκαμιού και στα ουφάδικά της βρίσκεις παιχταράδες που παίζουν fighting games.