Πρόβα για την παρέλαση στο σχολείο

[Αρμαγεδών]

Μέρες που είναι, σκέφτηκα ν' ανοίξω αυτό το θέμα Θα παρακαλέσω, βέβαια, να μην αναφερθείτε στο αν είστε υπέρ ή κατά των παρελάσεων, αλλά μόνο σε περιστατικά, αστεία και μη, αναμνήσεις κ.λπ.

Τουλάχιστον 10 με 15 πριν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ή της 25ης Μαρτίου άρχιζαν οι πρόβες για την παρέλαση. Όχι, βέβαια, μόνο για το βήμα, αλλά και τις παρατάξεις, για το ποιοι θα παρελάσουν ή όχι και το τι θα πρέπει να φοράμε. Μπορεί η όλη διαδικασία να ήταν ολίγον τι αγγαρείστικη αλλά το να χάσουμε μάθημα κανέναν δεν πείραξε

Πάμε λοιπόν...

Πρώτη φορά παρήλασα στην Ε' Δημοτικού, στις τελευταίες σειρές της παράταξής μου (δεν ήμουν και πρώτο μπόι ) φορώντας την "κλασική" ενδυμασία: άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και μαύρα σκαρπίνια και φυσικά μια μεγάλη κονκάρδα με το όνομα του σχολείου. Η όλη διαδικασία μου άρεσε πολύ και θυμάμαι το πόσο μου άρεσαν τα εμβατήρια που παιάνιζε η φιλαρμονική μας, η κοσμοσυρροή γονέων, συγγενών για να καμαρώσουν τα παιδιά...

Πριν απ' αυτό, όμως, υπήρχαν οι πρόβες στο σχολείο: ο γυμναστής αφού μας έβαλε στη σειρά, μας έβαλε σε παράταξη 4τράδων με σειρά ύψους, μας έμαθε πώς να βηματίζουμε, πότε να κοιτάξουμε δεξιά για να δούμε τους επισήμους κ.λπ. Έπειτα, έβαλε την κασέτα που περιείχε ορισμένα ηχογραφημένα εμβατήρια για να βηματίσουμε στον σωστό ρυθμό. Όλα πήγαιναν καλά και ευτυχώς ήταν πολύ καλή εμπειρία.

Η κασέτα που χρησιμοποιείται ως σήμερα:

Στην ΣΤ' Δημοτικού άλλαξαν τα πράγματα για εμένα καθώς πήγα στη φιλαρμονική ως κρουστός και έτσι έπαυσα να συμμετέχω σε παρελάσεις του σχολείου, παρόλο που στην 25η Μαρτίου τότε επιλέχθηκα ως μπροστινός και δεξιός παραστάτης, θέση την οποία αρνήθηκα για να είμαι στη φιλαρμονική, πράγμα που δεν μετάνιωσα ποτέ! Και πάλι, όμως, απολάμβανα τις πρόβες και μια φορά, μάλιστα, χρειάστηκε να κουβαλήσω το τύμπανο στο σχολείο γιατί το κασετόφωνο είχε χαλάσει!!!

Αυτά απ' το Δημοτικό που δεν συνέβη τίποτα το αστείο, απλά ήταν η έναρξη της ενασχόλησής μου με τις παρελάσεις, τις φιλαρμονικές και λοιπά

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο υπήρχε η ίδια διαδικασία στις πρόβες, αλλά λόγω του ότι είχαμε "μεγαλώσει" (κοινώς, βγήκαμε απ' τ' αυγό) υπήρχε έντονη ροπή προς τη χαζομάρα και, φυσικά, μεγαλύτερη αποχή λόγω βαρεμάρας. Εγώ, βέβαια, πάντα δήλωνα ότι θα είμαι με τη φιλαρμονική, οπότε οι γυμναστές δεν είχαν θέμα Τέλος πάντων, θα αναφέρω 2 αστεία (γελοία, αλλά τέλος πάντων) περιστατικά που θυμάμαι:

Στη Β' Γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά, από την παράταξη των αγοριών αντηχούσε η ιαχή "ο διμοιρίτης τον παίρνει!!" που για κάποιον λόγο φώναζαν ορισμένα "σαΐνια". Ο γυμναστής φυσικά απειλούσε με αποβολές αλλά δεν ίδρωνε τ' αυτί των συμμαθητών μου

Στο Λύκειο, σε πρόβα για την 28η Οκτωβρίου, στις πισινές σειρές της παράταξης των αγοριών (πάλι), ένας "πανέξυπνος" αποφάσισε να βάλει τρικλοποδιά στον μπροστινό του, ο οποίος έσκασε με τα γόνατα στο τσιμέντο με αποτέλεσμα "ν' ανοίξουν" τα γόνατά του, η παράταξη να γίνει ένα κουβάρι, ο ένας να χτυπάει τον άλλο και ο γυμναστής να μοιράζει τις αποβολές σαν στραγάλια (ήταν και αυστηρός...)...

Κάτι που θυμήθηκα ενώ έγραφα τα παραπάνω: στη Β' Λυκείου, για να "βοηθήσω" τους γυμναστές, ανέλαβα να προβάρω τα παιδιά του τμήματος με τις παραδοσιακές στολές!!! Γι' αυτόν τον σκοπό, λοιπόν, είχα φέρει στο σχολείο τη ράβδο

της φιλαρμονικής για να δίνω παραγγέλματα! Ήμουν βέβαια αρκετά "αυστηρός", καθώς λόγω της συνήθειας που είχα στη φιλαρμονική, δεν άντεχα να βλέπω το αισχρό βήμα των συμμαθητών μου. Εν τέλει, όλα πήγαν μια χαρά


Αυτάααααα από εμένα

 

[BETTY BOOP]

Η σχολική μου καριέρα ξεκίνησε και τελείωσε σε ιδιωτικά σχολεία (Νηπιαγωγείο-Δημοτικό και Γυμνάσιο-Λύκειο) στα οποία δεν έγινε ποτέ παρέλαση στο Δήμο της έδρας τους, τουλάχιστον τις χρονιές που ήμουν μαθήτρια.
Οι παρελάσεις που θυμάμαι ήταν σε γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς στις οποίες παρελαύναμε όλες οι τάξεις μπροστά από κοινό: στην αρχή και στο τέλος της εκδήλωσης. Σε αυτές τις παρελάσεις ήταν κάθε χρονιά με τη σειρα ο σημαιοφορος-οι παραστάτες-όλες οι ταξεις από τα Νήπια έως και την 'Εκτη Τάξη. Στην Τετάρτη τάξη ειχαν παρελάσει ο σημαιοφόρος-οι παραστατες-η μπαντα του σχολείου και στην συνέχεια όλες οι ταξεις. Στην Εκτη τάξη είχαν παρελάσει ο σημαιοφόρος-οι παραστατες-η χορωδία του σχολείου και στην συνέχεια όλες οι τάξεις (από το τίποτα...κάτι ήταν και αυτά...).
Το ντυσιμο σε τετοια events ηταν λευκο σορτσακι/βερμουδα για τα αγορια και φουστα για τα κοριτσια σε συνδυασμο με λευκο μπλουζακι με το σημα του σχολειου.
Στην έκτη τάξη κάτι είχε ακουστεί για παρέλαση στον Δήμο μας αλλά η στολή που ειχε προτεινει το σχολείο κοστιζε (στα μέσα δεκαετίας του 90) κάπου 30.000 δραχμές (αν θυμάμαι καλά το ποσό) και δεν υπήρξε συμφωνία για οικονομική συνδρομή από τους γονεις.
Στην Α Γυμνασίου θυμάμαι, στο μάθημα της Γυμναστικής, είχαμε κάνει μια σύντομη παρέλαση χωρίς να ακολουθήσει παρέλαση στον Δήμο της έδρας του σχολείου.
Τα επόμενα χρόνια μέχρι την Γ' Λυκείου δεν είχε γίνει καμία παρέλαση...
Δεν μου άρεσε φυσικά που άκουγα από μαθητές άλλων σχολείων ότι παρέλασαν και έτσι πήγαινα σε παρελάσεις άλλων σχολείων ως απλός θεατής...

 

[Bajar]

Συμμετείχα στην παρέλαση στην 5η και 6η Δημοτικού, στις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και σε όλο το Λύκειο. Για το Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν ήμουν πρώτο μπόι βέβαια αλλά κάποιοι έπρεπε να μπουν και στις τελευταίες σειρές. Δεν θα το έλεγα αγγαρεία ιδιαίτερα, αφού εκείνες τις εποχές η παρέλαση ήταν ένας τρόπος για να γνωρίσουμε και τα παιδιά των άλλων σχολείων κι επιπλέον οι πρόβες μας γλύτωναν από κάποιες ώρες μάθημα. Βέβαια οι καθηγητές γκρίνιαζαν γιατί δε φτάνει που είχα τις πρόβες για την παρέλαση, είχα και τις πρόβες για τη χορωδία, οπότε κάθε Οκτώβρη και Μάρτη με έβλεπαν αραιά και που!
Απ' όλες τις φορές που συμμετείχα, αυτή που θα θυμάμαι πάντα ήταν εκείνη της 28ης Οκτωβρίου στην 6η Δημοτικού. Το σχολείο ήταν ιδιωτικό και οι έξι θέσεις στη σημαία έπρεπε να δοθούν σε όσους περνούσαν με υψηλό βαθμό μια σειρά διαγωνισμάτων, 9 με ασκήσεις μαθηματικών και ορθογραφίας/γλώσσας και 1 όλων των υπόλοιπων μαθημάτων. Με τα μαθηματικά ποτέ δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά αλλά η βαθμολογία μου στην ορθογραφία και το γενικό διαγώνισμα μου έδωσε μια θέση στους παραστάτες. Λίγο με ένοιαζε αν θα ήμουν εκεί. Πιο πολύ μου άρεσε η ιδέα του να τεστάρω τις ικανότητές μου σε όλα αυτά που μου άρεσαν. Ωστόσο θυμάμαι πόσο έντονος ήταν ο ανταγωνισμός μεταξύ των καλών μαθητών της τάξης ειδικά στα προβλήματα των μαθηματικών, ενώ το γεγονός ότι συγκέντρωσα τη βαθμολογία από τα θεωρητικά μαθήματα και τη γλώσσα κι όχι από τα μαθηματικά με έφερε αντιμέτωπη με μια αφ' υψηλού συμπεριφορά εκ μέρους τους. Δε βαριέσαι! Εγώ πάντως πέρασα καλά! Α, και βέβαια οι πρόβες για την παρέλαση γίνονταν στο γήπεδο του Παναιτωλικού που ήταν ακριβώς δίπλα από το σχολείο! Μεγαλεία!

 

[johnny19818]

Στο Δημοτικό 2 φορές παραστάτης αν και γενικά στο σχολείο βαριόμουν την παρέλαση. Στο ΤΕΙ μετέπειτα από δική μου θέληση παρήλασα την 25η Μαρτίου.

 

[Uskoke]

κι εγώ ήμουνα σε ιδιωτικό σχολείο αλλά μόνο και μόνο γιατί (και οι δυο) γονείς μου δίδασκαν εκεί και όχι γιατί είχαμε τα φράγκα, φάση σαν την περίφημη Ξενέρωτη. (Dork diaries). Συμμετείχα σε όλες τις παρελάσεις και νομίζω όλοι συμμετέχαμε υποχρεωτικά, στην 6η δημοτικού ως μέγιστο σπασικλάκι που ήμουν ήμουν σημαιοφόρος, μετά στο Γυμνάσιο έπεσε η απόδοση μου και ήμουν απλώς μέλος. επειδή ήταν το σχολείο ιδιωτικό υπήρχε φυσικά έντονος ανταγωνισμός για την πρώτια και μάλιστα μια συμμαθήτρια μου που έβγαινε πάντα πρώτη έγινε μηχανικός και την είδα στον δρόμο και μου είπε κοίτα είμαι ένας μηχανικός μέσα σε όλους τους μηχανικούς. φυσικά αυτά γίναν προφανώς με φρικτή καταπίεση από το σπίτι της. τέλος πάντων η στολή ήταν γκρι μάλλινο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και μπλε ζιλέ. τόσο με ενοχλούσε το μάλλινο παντελόνι που δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι να το βγάλω! πόσο "ξενέρωτος" είμαι Θεέ μου! παρελαύνουν και τα ΤΕΙ Τζώνυ; Αρμαγεδών και η αδερφή μου είναι κρουστή στην Φιλαρμονική! αυτή είναι από 11 χρονών. να τη δεις να παίζει στα drums το run to the hills των maiden να τα παίξεις! τύφλα να έχει ο Nicko Mc Brain! τώρα στις παρελάσεις κουβαλάει ένα μεταλλόφωνο το οποίο μισεί γιατί είναι χιλιόβαρο και άβολο!! εννοείται κατά καιρούς έχει πάρει γκρανκάσα κλπ. στο στρατό τη γλύτωσα από τις παρελάσεις γιατί υποτίθεται δεν ήμουν όμορφος αν και σε μια στρατηγική πήρα μια μέρα τιμητική και μάλιστα από τον δίκα ο οποίος ήταν πολύ φειδωλός στις τιμητικές.

 

[Bajar]

τέλος πάντων η στολή ήταν γκρι μάλλινο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και μπλε ζιλέ. τόσο με ενοχλούσε το μάλλινο παντελόνι που δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι να το βγάλω! πόσο "ξενέρωτος" είμαι Θεέ μου!

Η στολή! Στο Δημοτικό ήταν μια ποδιά με ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία η οποία έπρεπε να ραφτεί σε μοδίστρα! Θυμάμαι μάλιστα ότι μας έδωσαν και το πατρόν να το δώσουμε στις μητέρες μας! Στο Γυμνάσιο πάλι έμαθα τι είναι η φούστα με πιέτα-καθρέπτη, στοιχείο το οποίο δεν με βοήθησε πουθενά γιατί τώρα κανείς δεν τις λέει έτσι.
Στο Λύκειο όμως λόγω της στολής απέκτησα μια βασική γνώση η οποία μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ενώ για μένα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα χρήσιμη, έχει ξελασπώσει πολλούς, από τον διευθυντή μου σε εμφανίσεις σε διάφορα συνέδρια και εκδηλώσεις μέχρι τον αδερφό μου στο γάμο του! Έμαθα να δένω γραβάτα! (διπλό κόμπο έτσι; )

 

[hannele]

Κι στα 3 σχολεία μου (Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο) παρέλαση έκανε μόνο η τελευταία τάξη, δηλαδή στο Δημοτικό η ΣΤ', στο Γυμνάσιο κι στο Λύκειο η Γ'. Σύμπτωση; "Εντολή" από τον Δήμο; δεν ξέρω.
(Τα μισά σχολεία του Δήμου μας έκαναν παρέλαση 28η Οκτωβρίου κι τα άλλα μισά 25η Μαρτίου κατόπιν κληρώσεως).

Στο Δημοτικό, την χρονιά που ήμουν ΣΤ, το σχολείο είχε κληρωθεί για 25η Μαρτίου. Μπλέ σκούρο παντελόνι/φούστα κι άσπρο πουκάμισο. Παρελάσαμε όλα τα παιδιά, κι τα 2 τμήματα της ΣΤ'. Η πρώτη μου παρέλαση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Στο Γυμνάσιο, η παρέλαση του σχολείου ήταν για 28η Οκτωβρίου. Επειδή όμως εκείνη την χρόνια η Γ' είχε πολλά παιδιά (5 τμήματα χ 25 παιδιά το κάθε τμήμα) επέλεξαν τα ψηλότερα. 40 κορίτσια κι 40 αγόρια. Εγινε ένας ψιλοχαμούλης βέβαια! Αρκετά παιδιά ψηλά δεν ήθελαν να παρελάσουν κι παιδιά που ήθελαν να πάρουν μέρος τα απέριπταν λόγω ύψους. Τελικά πέρασε των καθηγητών γιατί απείλησαν τους ψηλούς με απουσίες κι αποβολές (άλλες εποχές τότε). Εγώ δεν πήρα μέρος. Δεν είμαι κι πρώτο μπόι.

Στο Λύκειο, η παρέλαση ήταν για 25η Μαρτίου. Μας είχαν πει ότι δεν θα αποκλειστεί κανείς λόγω ύψους, όποιος θέλει να παρελάσει θα πάρει μέρος αλλά θα πρέπει να νοικιάσει στολή. Ήταν "παράδοση" του σχολείου για την 25η Μαρτίου τα κορίτσια να ντύνονται Αμαλίες κι τα αγόρια τσολιάδες! Βέβαια το κόστος ενοικίασης ήταν χαμηλό γιατί γινόταν ομαδικά, το σχολείο νοίκιαζε τις στολές από συγκεκριμένο βεστιάριο. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια, μπορεί ο Λυκειάρχης να είχε κάποια συγγενική σχέση με τον ιδιοκτητή του βεστιαρίου για αυτό κι η "πετριά" του με τις παραδοσιακές στολές αλλά κι η επιμονή του να γίνεται αποκλειστικά εκεί η ενοικίαση για να είναι όλες οι στολές ομοιόμορφες!

 

[Αρμαγεδών]

Αρμαγεδών και η αδερφή μου είναι κρουστή στην Φιλαρμονική! αυτή είναι από 11 χρονών. να τη δεις να παίζει στα drums το run to the hills των maiden να τα παίξεις! τύφλα να έχει ο Nicko Mc Brain! τώρα στις παρελάσεις κουβαλάει ένα μεταλλόφωνο το οποίο μισεί γιατί είναι χιλιόβαρο και άβολο!! εννοείται κατά καιρούς έχει πάρει γκρανκάσα κλπ

Χεχε, για το μεταλλόφωνο, αν είναι κιόλας το "Starlite" της Mayfield που έχουμε εμείς, την καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί ζυγίζει "κάμποσο", άσε που πιάνεται το χέρι που το "αγκαλιάζει" για να μην πέσει, και, όσο να πεις, δεν είναι και ό,τι πιο βολικό Έχω περάσει απ' όλα τα κρουστά της φιλαρμονικής (τύμπανο, γκραν κάσα, κύμβαλα, μεταλλόφωνο), και, αναμφισβήτητα, το τελευταίο είναι το πιο κουραστικό, ακολουθούμενο από την γκραν κάσα, τα κύμβαλα (16 ιντσών, παρέλασης, δηλαδή) και το τύμπανο.

Γκραν κάσα, τώρα, είναι ανάλογα τη μάρκα και το μοντέλο. Αν είναι καμιά 26 ή 28 ιντσών άσε, σε πέφτει η μέση Εμείς στη φιλαρμονική έχουμε 2 28άρες Premier της σειράς "Olympic" που η κάθε μία ζυγίζει 9 κιλά και 600 γραμμάρια!!! Μία απ' αυτές κουβαλούσα χτες επί ένα δίωρο και μετά το πέρας της παρελάσεως έπεσα τέζα στο σπίτι Αλλά λόγω εμπειρίας, πλέον, το έχω συνηθίσει Τις πρώτες φορές ήμουν κανονικό πτώμα

Αν επιτρέπεται, σε ποια φιλαρμονική είναι η αδερφή σου;

 

[Uskoke]

Στη Φιλαρμονική του Ηρακλείου-Κρήτης και είναι κορυφαία όπως και ο γαμπρός μου, ο οποίος παίζει τρομπόνι. τώρα τελευταία πήραν κάτι σαμάρια για τους κρουστούς και κάπως υποφέρεται το πράγμα. Κι εγώ έπαιζα τρομπόνι το '91 πριν πάω Κοζάνη αλλά αυτό με τις βαλβίδες όχι το άλλο με τη ματσούκα που το τραβάς, πώς το λένε. Είχα παίξει και σε μια-δυο πρόβες. Τα κουτσοκατάφερνα με το πνευστό αυτό μιας και είναι μονοφωνικό όργανο, δεν είναι σαν το πιάνο ή την κιθάρα. Και φυσικά δεν έχω μουσικές γνώσεις, θεωρητικές. Και η αδερφή μου και ο γαμπρός μου σπούδασαν το όργανο τους στην Αθήνα, και όσο ήταν εκεί δούλευαν και σε κάποια φιλαρμονική. Για το γαμπρό μου λένε ότι είναι το καλύτερο τρομπόνι της Κρήτης, όχι ότι θέλω να περιαυτολογήσω.

 

[Αρμαγεδών]

Στη Φιλαρμονική του Ηρακλείου-Κρήτης

Μία απ' τις καλύτερες φιλαρμονικές της χώρας μας, αν και δεν έχει τύχει να "συνεργαστούμε"!!! Μπράβο!!

τώρα τελευταία πήραν κάτι σαμάρια για τους κρουστούς και κάπως υποφέρεται το πράγμα

Ε, τα "σαμάρια" που, κανονικά, λέγονται "εξαρτήσεις", είναι πιο βολικά για τα όργανα, ιδίως για την κάσα. Εμείς, όμως, δεν τα πολυχρησιμοποιούμε, αν και έχουμε, διότι είναι πιο "παραδοσιακές" οι ζώνες, και πολλές φορές πιο ωραίες

Κι εγώ έπαιζα τρομπόνι το '91 πριν πάω Κοζάνη αλλά αυτό με τις βαλβίδες όχι το άλλο με τη ματσούκα που το τραβάς, πώς το λένε.

Και εγώ έκανα για κάνα χρόνο τρομπόνι με κλειδιά, το επονομαζόμενο "piston", όχι αυτό με τον "οδηγό" που λέγεται "a tiro". Βέβαια, λόγω του ότι στη φιλαρμονική έχουμε αρκετούς βαρύτονους, επέστρεψα στα κρουστά, που τα σπούδασα, κιόλας.

 

[Sid.Stavros]

Ηταν τιμη μας και καμαρι μας να κανουμε παρελαση μαλιστα στο τελος μαζευονταν ολοι στο χωριο με πρωτους παππουδες-γιαγιαδες για να καμαρωσουν τα παιδιακια. Στο νηπιο καναμε με τα ρουχα τα καλα μας και σημαιακια, στο δημοτικο μας εβαλαν να αγορασουμε μαυρο παντελονι και ασπρη μπλουζα κλειστη (για ασπρα γαντια ουτε συζητηση, μονο ο σημαιοφορος ειχε και αν που λεμε) ,φυσικα αρχες του '70 στο χωριο ποιος γονεας ηταν για τετοιες πολυτελειες και καναμε πατεντες δηλαδη μαυρο ή σκουρο κοτλε, ζαχαρι μπλουζα ή ασπρη κολεγιου κ.ο.κ. Οταν περναγαμε και βλεπαμε κανεναν γνωστο να μας χειροκροτα ή να μας φωναζει με το μικρο μας ονομα σφιγγομασταν να μην γελασουμε. Θυμαμαι σαν σε ονειρο την γιαγια μου με τα μαυρα στην αριστερη πλευρα του δρομου σοβαρη να περιμενει να περασω για να με χειροκροτησει.
Ο πιο χοντρος της ταξης επαιρνε την γκρανκασα μιας και με το μυαλο της εποχης θα ειχε την μεγαλυτερη αντοχη να την σηκωνει.
Οσον αφορα τις προβες το μεγαλυτερο προβλημα πολλων ηταν να αλλαξουν ποδι ωστε με το ''ντουμ'' της γκρανκασας να πατανε το αριστερο,περα-δωθε καναμε μεσα στο προαυλιο (χωμα-χορτα) αρα οχι οτι καλυτερο απο θεμα συντονισμου. Ξεχασα να συμπληρωσω πως οποιος ηταν να πει ποιημα ηταν ζηλευτος-τυχερος, οι συγγενεις τον ρωταγαν απο μερες πριν ''θα πεις ποιημα;'' αν ελεγες ναι προσεθεταν ''να το πεις δυνατα ε;" και για προβες καναμε μονοι μας στο δωματιο, βεβαια υπηρχε αγχος μερικων οταν βρισκονταν την κρισιμη ωρα μπροστα σε τοσο κοσμο αλλα παντα ο δασκαλος στην γωνια ηταν ετοιμος με σημειωσεις να βοηθσει εαν καποιος κολλαγε και δεν ηξερε την συνεχεια (σαν τον υποβολεα στο θεατρο απο την μικρη καταπακτη).