Πόλεμος

[RIO]

Το θρυλικό παιδικό παιχνίδι, όπου δυο αντίπαλες ομάδες, πολεμούσαν μέχρι τελικής πτώσεως!Φυσικά, με μόνα πυρομαχικά το στόμα(ενίοτε και τα σάλια από τους απρόσεχτους) .Έτσι, οι μεγάλοι της γειτονιάς ξεκουφαίνονταν, από τις αγριοφωνάρες των παιδιών που προσπαθούσαν να μιμηθούν τους ήχους των όπλων.Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ένα κορίτσι που έπαιζε μαζί μας και "πυροβολούσε" κάνοντας τσικιτσικινιάου-νάου(ναι όπως το ακούτε!). Όπλα: ξύλα και παλιοσίδερα κατά προτίμηση σε σχήμα καραμπίνας.Μερίκοι και με παιχνίδια.

Αντίπαλοι: Γερμανοί με άγγλοι, ιππικό με ινδιάνους και έξτρα θεματολογίες από ταινιές, που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα(όπως τότε που μας έψαχνε ένα μεγαλύτερο παιδί ως...Predator!!!). Αποτελέσματα: Εξαιρετικά αμφίβολα, καθώς μετά απο κάθε πυροβολισμό ακολουθούσαν τα γνωστά "εγώ σου έριξα πρώτος" , "εγώ είχα καλυφθεί" κλπ. Με αποτέλεσμα, να ξεκινάει πολλές φορές κανονική μάχη -καυγάς . Μετά βέβαια, πάλι τα ίδια.

Ποιά ανάμνηση σας έχει μείνει από το συγκεκριμένο παιχνίδι;

 

[circleag]

Βάρβαρο παιχνίδι

Θυμάμαι ότι μετά το παιχνίδι ήμουν καταϊδρωμένος και με πονούσε ο λαιμός μου απο τις φωνές!

 

[Omenforever]

Έγραψες RIO... Έγραψες...

Ο "Πόλεμος" ήταν ένας από τους τρόπους επίλυσης των διαφορών των αντίπαλων γειτονιών, μαζί με το ποδόσφαιρο, το μπουγέλο, και το ...ξύλο.

Πάντα μου φαινόταν "κάπως" το να "σκοτώνω" τους αντιπάλους με ηχητικά εφέ τύπου "μπαμ-μπουμ", "ρατατατατατ" κλπ. Προσπαθούσα πάντα να βρίσκομαι πίσω τους και να τους πλησιάζω απαρατήρητος. Εξάλλου, η κατά πρόσωπο βολή πάντα σήκωνε αμφισβήτηση τύπου "δε με πέτυχες", "είσαι πολύ μακριά" και άλλες...

Η καλύτερη ανάμνηση είναι μια φορά που είχα εντοπίσει δύο αντίπαλα τυπάκια που αγνάντευαν για εχθρούς. Εμφανίζομαι πίσω τους, και τους ανακοινώνω ότι είναι νεκροί. Γυρίζουν έκπληκτοι, και με αρχίζουν στα "πίου-πίου" και τα "τρρρρρρρρρρρρρρ" και μου δηλώνουν ότι εγώ είμαι εκτός παιχνιδιού και ότι έτσι σκοτώνουμε σ' αυτό το παιχνίδι.

 

[exetlaios]

Στο χωριό μου το καλοκαίρι, υπήρχε μια μισοτελειωμένη 3-όροφη βίλλα (!!!).

Ε, ρε urban warfare που παίχτηκε στους ορόφους της !

Το τι δωμάτια "καθαρίσαμε", δε λέγεται ...

 

[dimitris261]

Θρυλικό παιχνίδι, όντως! Διαδραματιζόταν σε διάφορες ιστορικές περιόδους: Από Τρωικό πόλεμο, Μηδικοί πόλεμοι, Τουρκοκρατία, Φαρ Ουεστ, 2 ΠΠ κτλ. Μερικοί είχαν την ειδικότητα του "οπλουργού" και "υλικού πολέμου" καθώς ήταν οι υπεύθυνοι να βρουν υλικά και να κατασκευάσουν όπλα. Μια φορά, αναζητώντας μακεδονική σάρισα για τις ανάγκες του ρόλου, έπεσε το μάτι μου σε κάτι ξύλα του πατέρα μου, που τα προόριζε για στυλιάρια για κοσιές. (Για αυτούς που δε γνωρίζουν, κοσιά, είναι το κακώς ονομαζόμενο δρεπάνι που κρατά ο Χάρος σε εικονογραφίες). Η επιτυχία ήταν τεράστια, οι νέες σάρισες έγιναν ανάρπαστες, και το ξύλο που έφαγα από τον πατέρα μου, αξέχαστο.

Οι αγριοφωνάρες μας, ακουγόταν σε όλο το χωριό, ενώ οι μάχες λάμβαναν μέρος οπουδήποτε στην περιοχή, καθώς προσφερόταν η μορφολογία του εδάφους για ενέδρες, κάλυψη/ απόκρυψη, και κάθε είδους θέατρα επιχειρήσεων...

 

[dpol]

Ένα καλοκαίρι έσκαψαν το αδιέξοδο που μέναμε για να περάσουν αποχέτευση.

Αποτέλεσμα ήταν για 3 περίπου εβδομάδες να υπάρχει ένα μεγάλο και αρκετά βαθύ χαντάκι κατά μήκος του δρόμου το οποίο διακλαδιζόταν σε άλλα, μικρότερα, κάθετα μπροστά σε κάθε σπίτι.

Από ένα παρακείμενο γιαπί, προμηθευτήκαμε ξύλα, πήραμε καρφιά από τα σπίτια μας και φτιάξαμε πλήρη ατομικό εξοπλισμό.

Για 3 εβδομάδες γινόταν το έλα να δείς στο δρόμο και κάποια στιγμή όταν μαθεύτηκε το νέο, η ύπαρξη κανονικού πεδίου μάχης δηλαδή με ορύγματα, λοφάκια με χώμα, σωρούς με πέτρες κλπ, είχαμε μαζευτεί καμμιά 40αριά πιτσιρίκια από ολόκληρη σχεδόν την συνοικία. (Κάτω Πετράλωνα)

Αξέχαστες στιγμές ατελείωτου παιχνιδιού.

 

[spyros_s]

δυστυχώς ενίοτε κατέληγε σε μάχες σώμα με σώμα για να καταλήξουμε σε νικητή!

 

[exetlaios]

Η καλύτερη ανάμνηση είναι μια φορά που είχα εντοπίσει δύο αντίπαλα τυπάκια που αγνάντευαν για εχθρούς. Εμφανίζομαι πίσω τους, και τους ανακοινώνω ότι είναι νεκροί. Γυρίζουν έκπληκτοι, και με αρχίζουν στα "πίου-πίου" και τα "τρρρρρρρρρρρρρρ" και μου δηλώνουν ότι εγώ είμαι εκτός παιχνιδιού και ότι έτσι σκοτώνουμε σ' αυτό το παιχνίδι.

Σκέφτεσαι να τους πετύχαινες στο "Πέυκο" και να σου ξανακάνανε τους ίδιους ήχους ;

 

[iliekater]

Κάποτε είχα την φοβερή ιδέα να φτιάξουμε βόμβες ! Ναι , το παιχνίδι ανέβηκε σε τρομερά επίπεδα . Παίρναμε πεταμένα σακουλάκια από γαριδάκια , τα σχίζαμε λιγάκι και τα γεμίζαμε με χώμα . Όσο πιο λεπτοτριμένο τόσο καλλύτερο ήταν για "εκρηκτική" ύλη ! Αντιλαμβάνεστε πως όταν "έσκαγε" ένα τέτοιο πράγμα προκαλούσε τόσο χαμό και αναστάτωση στον εχθρό , που έμοιαζε με πραγματικό πόλεμο . Τι μπουγέλα ; Εδώ μιλάμε για ΧΩΜΑ ! Πραγματικά δεν ξέρω πώς μας άρεσε τότε τόσο πολύ να γινόμαστε σκ...α ! Πάντως στα μάτια μας ήταν φοβερή προσομείωση των μαχών ! Είχε όλα τα εφέ : σκόνη και χαμός και φυσικά ήταν κάτι που ήθελες πολύ περισσότερο να το αποφύγεις από μερικές αόρατες σφαίρες ! Μόνο κρότο δεν είχε , αλλά αυτό λυνόταν εύκολα ! ΜΠΑΜ ! . Το καλλύτερο ήταν να "φας" περισσότερους μαζί ! :animlaugh:

 

[iliekater]

Κάποτε είχα την φοβερή ιδέα να φτιάξουμε βόμβες ! Ναι , το παιχνίδι ανέβηκε σε τρομερά επίπεδα . Παίρναμε πεταμένα σακουλάκια από γαριδάκια , τα σχίζαμε λιγάκι και τα γεμίζαμε με χώμα . Όσο πιο λεπτοτριμένο τόσο καλλύτερο ήταν για "εκρηκτική" ύλη ! Αντιλαμβάνεστε πως όταν "έσκαγε" ένα τέτοιο πράγμα προκαλούσε τόσο χαμό και αναστάτωση στον εχθρό , που έμοιαζε με πραγματικό πόλεμο . Τι μπουγέλα ; Εδώ μιλάμε για ΧΩΜΑ ! Πραγματικά δεν ξέρω πώς μας άρεσε τότε τόσο πολύ να γινόμαστε σκ...α ! Πάντως στα μάτια μας ήταν φοβερή προσομείωση των μαχών ! Είχε όλα τα εφέ : σκόνη και χαμός και φυσικά ήταν κάτι που ήθελες πολύ περισσότερο να το αποφύγεις από μερικές αόρατες σφαίρες ! Μόνο κρότο δεν είχε , αλλά αυτό λυνόταν εύκολα ! ΜΠΑΜ ! . Το καλλύτερο ήταν να "φας" περισσότερους μαζί ! :animlaugh:

 

[Omenforever]

Σκέφτεσαι να τους πετύχαινες στο "Πέυκο" και να σου ξανακάνανε τους ίδιους ήχους ;

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είχαμε "άλλα".

 

[bspus]

Πάντα μου φαινόταν "κάπως" το να "σκοτώνω" τους αντιπάλους με ηχητικά εφέ τύπου "μπαμ-μπουμ", "ρατατατατατ" κλπ. Προσπαθούσα πάντα να βρίσκομαι πίσω τους και να τους πλησιάζω απαρατήρητος. Εξάλλου, η κατά πρόσωπο βολή πάντα σήκωνε αμφισβήτηση τύπου "δε με πέτυχες", "είσαι πολύ μακριά" και άλλες...

Γι αυτο η καλυτερη εκδοχη αυτου του παιχνιδιου ηταν με νεροπιστολα. Εκει δε χωραει αμφιβολια ποιος πετυχε ποιον. Βεβαια η "τεχνολογια" και τα φραγκα μετα επαιζαν μεγαλο ρολο καθως επηρεαζαν τη μαχητικη ικανοτητα (βεληνεκες, πυρομαχικα κλπ) οπως στον πραγματικο πολεμο

Για τα μεγαλα παιδια, το παιχνιδι συνεχιζεται ακομα ως paintball. Δεν το εχω δοκιμασει ποτε αν και θα ηθελα

 

[mytinyworld]

Αν και κορίτσι, χωνόμουν πολλές φορές στην παρέα του αδερφού μου (μεγαλύτερου κατά 4 χρόνια) προσπαθώντας να τους ακολουθήσω στο παιχνίδι! Βέβαια, οι αντοχές μου δεν ήταν οι ίδιες και λόγω πολύ μικρής ηλικίας και λόγω φύλου! Το πιο διαδεδομένο όπλο στην γειτονιά μας ήταν τα φυσοκάλαμα που φτιάχαναμε από κάτι μαύρες λεπτές πλαστικές σωλήνες από μια οικοδομή και για σφαίρες χρησιμοποιούσαμε αυτά τα μπαλάκια/καρπούς που βγάζει η ακακία σε τσαμπιά και μοιάζουν με ρεβύθια! Κρεμάγαμε ένα τσαμπί πάνω μάς και βουυυρρρ! Τώρα τι πόλεμος ήταν αυτός, θα σας γελάσω!! Πόλεμος με φυσοκάλαμα!!

Επίσης, ξέχασα να σας πω ότι όποιος έτρωγε τέτοιο βόλι.... ήταν χαμένος στην πραγματικότητα! Μιλάμε για τρελλό πόνο και τσούξιμο Χμ, μήπως τελικά ήταν λίγο επικίνδυνο αυτό που κάναμε?? :xm: :xm:

 

[DoctorGalifrean]

Εγω απο αυτο θυμαμαι οτι παντα ειχαμε ψευτικα οπλα με καψουλια, αλλα αξεχαστη θα μου μεινει μια φορα που ειχαμε και χειροβομβιδες! Ηταν αυτες οι στρακαστρουκιες (ετσι τις ζητουσαμε απο τον περιπτερα, αλλα αν θυμαμαι καλα μετα τις λεγαμε "σκορδακια") που εσκαγαν αν τις πατουσες η τις πετουσες καπου με δυναμη.

 

[BETTY BOOP]

Πόλεμο παιζαμε με νεροπίστολα τα οποια γεμίζαμε με νερο ή ακόμα και με τουρμποτόξο και με μπουγελόφατσες...

και με ηχητικά εφέ τύπου "μπαμ-μπουμ", ''τρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ''...

για βομβες ειχαμε τσαλακωμενες μπαλιτσες χαρτιού (σκίζαμε περιοδικά, παλια τετραδια, εφημερίδες...)

:sealed:

και επειδή ολα ειναι μεσα στη ζωη...το παιχνιδι με πολεμο επεκτεινοταν...

Μαζευομασταν στα κατωφλια των σπιτιων, υποτιθεται οτι ηταν ταφοι τα κατωφλια.

Μαζευαμε λουλουδια απο τους κηπους και στολιζαμε τα κατωφλια-μνήματα, προσποιούμασταν οτι κλαιγαμε για τα θυματα του πολέμου...

Γρηγορα αφησαμε αυτο το παιχνιδι γιατι οι μεγαλοι μας εκαναν παρατηρηση οτι παιζαμε χαζά παιχνίδια, ότι βρεχόμασταν με νερο και μπορει να αρρωσταιναμε, οτι γεμιζαμε τον τοπο τσαλακωμενα χαρτια (οι βομβες που ανεφερα παραπανω) και οτι χαλουσαμε τα λουλουδια από τους κήπους και τις αυλες των σπιτιων...