Εγώ στα Εξάρχεια έζησα καλά και δεν ένιωσα ποτέ κίνδυνο. Ούτε από τους "μεν" ούτε από τους "δε".
Ίσως βέβαια οφείλεται στο ότι το σπίτι μου δεν ήταν καρα-Εξάρχεια, δηλαδή δίπλα στην πλατεία αλλά πιο πέρα, κοντά στην Μαυρομιχάλη.
Μ' άρεσε αυτή η γειτονιά. Μ' άρεσε η ευκολία της, το να είσαι παντού (σινεμά, θέατρα, καταστήματα) σε πέντε λεπτά με τα πόδια. Μ' άρεσαν οι πεζόδρομοί της και ακόμα θεωρώ τη Μεθώνης και την Καλλιδρομίου δυο από τους ομορφότερους δρόμους της Αθήνας.
Γενικώς βέβαια προτιμώ τις γειτονιές που έχει περάσει πάνω τους η πατίνα του χρόνου. Που έχουν κάτι να διηγηθούν, στιγμιότυπα που αποτυπώθηκαν σε βιβλία ή ταινίες ή σου έχει διηγηθεί ο παππούς σου. Τα προάστια είναι πολύ "νεόδμητα" για τα γούστα μου.
Η εγκατάλειψη του κέντρου με θλίβει. Πήγα τις προάλλες για δουλειά, σε μια πολυκατοικία στην Μαυροματαίων. Κάποτε έπρεπε να ήσουν τουλάχιστον αεροπαγίτης για να έχεις διαμέρισμα εκεί. Τώρα μένουν ελάχιστοι, κυρίως φοιτητές ή υπερήλικες που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τα υπόλοιπα διαμερίσματα είναι επαγγελματικές στέγες. Εκεί που ήμουν εγώ υπήρχε το κλασικό χώρισμα σαλονιού - τραπεζαρίας με συρόμενη πόρτα. Μόνο που δεν ήταν τζαμένια αλλά ξύλινη. Ένα ξύλο που φαινόταν μασίφ, με σκαλιστές μπορντούρες που παρίσταναν λουλουδάκια γύρω - τριγύρω. Ένα κομψοτέχνημα! Σκέφτηκα ότι σήμερα και να βρεις τεχνίτη που να κάνει τέτοια δουλειά, θα πρέπει να τον χρυσώσεις στην κυριολεξία. Κι όμως, αυτό το υπέροχο διαμέρισμα, φιλοξενούσε ένα άχαρο, μικρομεσαίο, γραφείο διαχείρισης κοινοχρήστων.