Για ξυστρα ειχαμε πρωτα απο ολα το ισιο μαχαιρι της μαμας, ναι γκουμουτσοδουλεια αμα δεν ''το ειχες'' αλλα αμα ''ηξερες'' εκανες την δουλεια σου.Μετα βγηκαν πλαστικες (μονες φυσικα αν και καποια χρονια μετα ειδα και διπλες αν θυμαμαι καλα για μολυβια με χρωματα που ηταν πιο χοντρα) μετα μεταλλικες (πιο ακριβες) ενω ενας που ειχαν οι γονεις του πιο πολλα λεφτα του ειχαν παρει μεταλλικη σε πλαστικο κουτακι με ανταλλακτικη λεπιδα μεσα και φυσικα τον ζηλευαμε ολοι. Για την ψιλη ισια βιδα φυσικα και δεν υπηρχαν τοτε τα ψιλα κατσαβιδακια-σετ των ωρολογοποιων αρα η δουλεια γινοταν με την μυτη απο το κουζινομαχαιρο με αποτελεσμα φυσικα το λουκι μετα απο καιρο να ''ανοιγει'' και αντε να την ξεβιδωσεις μετα.
Να ομως που καποιος ειχε ναυτικο πατερα και του εφερε ''απο τα καραβια'' που λεγαμε τοτε μια ξυστρα μεγαλη με χερουλι,τετραγωνη εβαζες στο πλαϊ στην τρυπα το μολυβι,γυρναγες το χερουλι μερικες φορες σαν παλαι στο γραμμοφωνο και αυτο ηταν,εβγαινε το μολυβι ωραια κομμενο χωρις γραμμες ενω τα ξυσματα τα μαζευε απο κατω μιας και ολοι οι αλλοι επρεπε να παμε να ξυσουμε στο καλαθακι (ουαι και αλιμονο εαν καποιος εξυνα και επεφταν κατω στο τσιμεντο της ταξης). Εννοειται πως εκεινη την χρονια ο μαθητης με αυτην την ξυστρα ηταν απο τους πιο αγαπητους στο διαλειμμα (''να ξυσω κι εγω;'').
Επι τη ευκαιρια να αναφερω πως στην χαρτογραφια επρεπε να προσεχουμε πως ξινουμε με το μαχαιρι για να γινουν τα ρινισματα χρωματος (μετα περναγαμε απο πανω βαμβακι και γεμιζε το κενο) γιατι με την ξυστρα εβγαιναν πιο χοντα και δεν εκαναν ενω επισης επρεπε να προσεχουμε να μην το παρακανουμε στην ξυστρα γιατι μετα στην καλλιγραφια τα πρωτα γραμματα εβγαιναν πολυ λεπτα ασε δε που εσπαγε πανευκολα η μυτη.
Πριν χρονια μπαινω σε ενα βιβλιοπωλειο και ζηταω μια ξυστρα, με κοιταει περιεργα ο υπαλληλος ''ειστε μουσικος ετσι;'' οχι καμια σχεση του ειπα την θελω για τα μολυβια που τα εχω για να γραφω σημειωσεις και μετα μου εξηγησε πως πλεον δεν πουλαει ξυστρες σε μαθητες ή σε κανεναν αλλον παρα μονο σε κατι παλιους μουσικους που γραφουν παρτιτουρες.
προς μεγάλη μου χαρά
Μόνο που οι δικές μου είχαν ένα μαύρο γατάκι. Ήταν όλες με ζωάκια απ ο,τι θυμάμαι κι εγώ!
