Rakeesh
RetroDB Feeder
- Joined
- 10 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 4.582
- Αντιδράσεις
- 1.733
[edit by D@redevil] Έγινε μεταφορά των posts από αυτό το θρεντ σε αυτόνομο για να συνεχιστεί η συζήτηση. [edit]
Panp ανοιγεις πολυ ενδιαφεροντα θεματα για συζητηση που φοβαμαι οτι θα βγούμε off-topic μιας και μπορούν να αγγίξουν εντελώς φιλοσοφικά επίπεδα. [edit] Για να μην το ψάχνετε το ποστ του Panp αφαιρέθηκε από τον ίδιο [edit]
Όσον αφορά την ελληνοποίηση ονομάτων, μπορεί να φαίνεται κιτς αλλά δεν ειναι, τουλάχιστον σε παλαιότερες εποχές. Ήταν απαραίτητο να Λατινοποιούνται ή να Ελληνοποιούνται κέλτικα, γερμανικά ή γαλλικά ονόματα. Για παράδειγμα ο χαρακτήρας Myrddin (Μύρδιν) γίνεται Merlinus, και δεν είναι άλλος απο το μάγο Μέρλιν, ο Theoderic γίνεται Λατινικά Theudericus άρα Ελληνικά "Θευδερίκος" και όχι "Θεόντερικ", και ο DesCartes υπέγραφε στα Λατινικά ως Cartesius, άρα Ελληνικά "Καρτέσιος" και όχι "Ντεκάρτ".
Γιατί άλλα ονόματα ελληνοποιήθηκαν και άλλα όχι δεν ξέρω αλλά θα μπορούσε να μας πει ενας φιλόλογος. Εγώ υποθέτω οτι έχει να κάνει με τις ιστορικές συγκυρίες: δηλαδή αν το ονομα ενος ατομου πέρασε στην Ελληνική γραμματεία ως Σατωμπριάν ή Σατωβριάνδος, Σλήμαν ή Σλήμανος.
*Τα ονόματα Σλήμαν και Ριανκούρ ίσως (?) ήταν πιο πρόσφατα, όταν είχε περάσει ήδη η πρακτική της ελληνοποίησης των ονομάτων, οπότε πέρασαν στη Γραμματεία αυτούσια.
*Ένας άλλος λόγος είναι ίσως η ίδια η μορφή του ονόματος και πόσο συμβατό είναι με τα Ελληνικά. Ο Κάνινγκ μπορεί άνετα να γίνει τριτόκλιτο όνομα, ο Ριανκούρ δύσκολα.
Τώρα τα γαλλικά ονόματα σε -ille, λήγουν σε ένα ήχο που παριστάνεται με το σύμβολο ʝ. Ενώ αυτός ο ήχος υπάρχει στα Ελληνικά, δεν υπάρχει ως τελικός. Είναι λοιπόν σχεδόν αδύνατο να γράψεις με τα Ελληνικά το "Μαρσέιʝ". Αν το γράψεις "Μαρσέγ", είναι σαν να προφέρεται "Μαρσέɣ". Αν το γράψεις "Μαρσέιγι" είναι πιο σωστό, αλλά και λάθος γιατί στα Γαλλικά δεν ακούγεται στο τέλος -ι, ενώ οπτικά φαίνεται σαν ουδέτερο ουσιαστικό (το Μαρσέιγι, τα Μαρσέιγια). Κάποιος λοιπόν σκέφτηκε να το παραστήσει με -ιγ κάνοντας μια (όχι τέλεια) σύμβαση που βασίζεται και στη γνώση του αναγνώστη.
Τέλος το ντους > ντουζ, υποθέτω οτι είναι μια αλλαγή μέσω της λέξης "ντουσιέρα". Κανονικά μια τέτοια λέξη προφέρεται "ντουσχιέρα", αλλά θα πέρασε στα ελληνικά σαν πιο ηχηρό "ντουσγιέρα". Το -σ- όντας δίπλα σε ηχηρό σύμφωνο έγινε κι αυτό ηχηρό (Δηλαδή είναι πιο εύκολο να προφέρεις "ζγιέρα" αντί για "σγιέρα") οποτε απο σ εγινε ζ!!!
Panp ανοιγεις πολυ ενδιαφεροντα θεματα για συζητηση που φοβαμαι οτι θα βγούμε off-topic μιας και μπορούν να αγγίξουν εντελώς φιλοσοφικά επίπεδα. [edit] Για να μην το ψάχνετε το ποστ του Panp αφαιρέθηκε από τον ίδιο [edit]
Όσον αφορά την ελληνοποίηση ονομάτων, μπορεί να φαίνεται κιτς αλλά δεν ειναι, τουλάχιστον σε παλαιότερες εποχές. Ήταν απαραίτητο να Λατινοποιούνται ή να Ελληνοποιούνται κέλτικα, γερμανικά ή γαλλικά ονόματα. Για παράδειγμα ο χαρακτήρας Myrddin (Μύρδιν) γίνεται Merlinus, και δεν είναι άλλος απο το μάγο Μέρλιν, ο Theoderic γίνεται Λατινικά Theudericus άρα Ελληνικά "Θευδερίκος" και όχι "Θεόντερικ", και ο DesCartes υπέγραφε στα Λατινικά ως Cartesius, άρα Ελληνικά "Καρτέσιος" και όχι "Ντεκάρτ".
Γιατί άλλα ονόματα ελληνοποιήθηκαν και άλλα όχι δεν ξέρω αλλά θα μπορούσε να μας πει ενας φιλόλογος. Εγώ υποθέτω οτι έχει να κάνει με τις ιστορικές συγκυρίες: δηλαδή αν το ονομα ενος ατομου πέρασε στην Ελληνική γραμματεία ως Σατωμπριάν ή Σατωβριάνδος, Σλήμαν ή Σλήμανος.
*Τα ονόματα Σλήμαν και Ριανκούρ ίσως (?) ήταν πιο πρόσφατα, όταν είχε περάσει ήδη η πρακτική της ελληνοποίησης των ονομάτων, οπότε πέρασαν στη Γραμματεία αυτούσια.
*Ένας άλλος λόγος είναι ίσως η ίδια η μορφή του ονόματος και πόσο συμβατό είναι με τα Ελληνικά. Ο Κάνινγκ μπορεί άνετα να γίνει τριτόκλιτο όνομα, ο Ριανκούρ δύσκολα.
Τώρα τα γαλλικά ονόματα σε -ille, λήγουν σε ένα ήχο που παριστάνεται με το σύμβολο ʝ. Ενώ αυτός ο ήχος υπάρχει στα Ελληνικά, δεν υπάρχει ως τελικός. Είναι λοιπόν σχεδόν αδύνατο να γράψεις με τα Ελληνικά το "Μαρσέιʝ". Αν το γράψεις "Μαρσέγ", είναι σαν να προφέρεται "Μαρσέɣ". Αν το γράψεις "Μαρσέιγι" είναι πιο σωστό, αλλά και λάθος γιατί στα Γαλλικά δεν ακούγεται στο τέλος -ι, ενώ οπτικά φαίνεται σαν ουδέτερο ουσιαστικό (το Μαρσέιγι, τα Μαρσέιγια). Κάποιος λοιπόν σκέφτηκε να το παραστήσει με -ιγ κάνοντας μια (όχι τέλεια) σύμβαση που βασίζεται και στη γνώση του αναγνώστη.
Τέλος το ντους > ντουζ, υποθέτω οτι είναι μια αλλαγή μέσω της λέξης "ντουσιέρα". Κανονικά μια τέτοια λέξη προφέρεται "ντουσχιέρα", αλλά θα πέρασε στα ελληνικά σαν πιο ηχηρό "ντουσγιέρα". Το -σ- όντας δίπλα σε ηχηρό σύμφωνο έγινε κι αυτό ηχηρό (Δηλαδή είναι πιο εύκολο να προφέρεις "ζγιέρα" αντί για "σγιέρα") οποτε απο σ εγινε ζ!!!
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
)
)
