Ρετρό γεγονότα μέσα στους κινηματογράφους

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας telonio
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Chris27 είπε:
Cine Faros. Koropi city. εδω και 50 χρονια, γινονταν καμπριο τα καλοκαιρια
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Το ίδιο και στην Σινεμά Φρύνη στα Καμίνια (δεν υπάρχει πια). Άνοιγε η οροφή του από τα 70s.

Ένα ρετρό γεγονός σε σινεμά που δεν θα ξεχάσω ήταν στο Ρόκυ 4, ο κόσμος στο τέλος είχε σηκωθεί όρθιος και ζητωκραύγαζε, χειροκτροτούσαν φωνάζανε, κάποιοι αγκαλιαζόντουσαν.
 
Εδω το κανουμε σπιτι μας οταν βλεπουμε τα Ροκυ δεν θα γινοτανε στα σινεμα με τοσο κοσμο να σε παρασυρει.
 
Σινέ Πλάζα - Αμπελόκηποι (δεν υπάρχει πια) έτος 1984

επαναπροβολή της ταινίας ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ (1959), ο κόσμος τόσος πολύς που τους έβαζε υπεράριθμους και στρωματσάδα κάτω στη μοκέτα. Στη σκηνή της γαλέρας με τον ρυθμό που έδινε ο τυπάς με το σφυρί για να ξέρουν οι έρμοι πως να τραβήξουν κουπί δεν ακουγόταν κιχ κι ας υπήρχε τόσος κόσμος μέσα. στη σκηνή όμως με τα άρματα στο τέλος όταν πια βγαίνει πρώτος ο Μπεν Χούρ ξέσπασε όλος ο κινηματογράφος σε χειροκροτήματα τόση ώρα ώστε η προβολή διακόπηκε, έγινε διάλειμμα και ξανασυνεχίστηκε μετά.
 
Κινηματογράφος Ανδόρα - Αμπελόκηποι ("πρόσφατα ανακαινισμένος" όπως έλεγε στην εφημερίδα αλλά στα 15 λεπτά προβολής πιανόταν ο απαυτός σου από τα άθλια προπολεμικά καθίσματα), Γενάρης 1994.

Τέταρτη -πέμπτη (δέκατη; ) εβδομάδα προβολής της ταινίας "Τα χρόνια της αθωότητας" του Σκορσέζε (1993). Πήγαμε με την τότε κολλητή μου να το δούμε επιτέλους μια που όταν εμφανίστηκε πρώτη φορά στις αίθουσες γινόταν ο κακός χαμός και δεν βρίσκαμε εισιτήριο, χώρια που ψάχναμε απογευματινή προβολή. Στην αίθουσα εμείς οι δύο, 3 ηλικιωμένες κυρίες γύρω στα 75 κι ένας μπάρμπας της αυτής ηλικίας που μάλλον συνόδευε κάποια από αυτές (ή και όλες, ποιος ξέρει). Όλοι κι όλοι 6 άνθρωποι είμαστε συν τον υπεύθυνο προβολής (που ήταν κι ο ίδιος που έκοβε τα εισιτήρια και ο ίδιος που λειτουργούσε και το μπαρ και ίσως έκανε και τη φασίνα του σινεμά μετά, δεν ξέρω). Καθίσαμε με την κολλητή στη μέση ακριβώς αφού είχαμε όλο το σινεμά δικό μας και στην πίσω μας σειρά οι ηλικιωμένες κυρίες με τον μπάρμπα.
Ξεκινά η ταινία, πρώτο πλάνο ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, νεότατος, κομψότατος μέσα στα ρούχα εποχής, με αυτό το απίστευτο σκουροπράσινο βλέμμα που σου ανέβαζε πάραυτα τους παλμούς στο 170, ένα χάρμα οφθαλμών. Πριν προλάβουμε εμείς οι μικρές να μειδιάσουμε στη θέα του, ακούγεται από πίσω μας ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός από τη μία κυρία και ταυτόχρονα από τη διπλανή της : "αααααχ, τι μανάρι!"
Ο μπάρμπας ξερόβηξε ενοχλημένος κι εμείς κοιταχτήκαμε μεταξύ μας κρατώντας με κόπο τα γέλια μας.
Η προβολή συνεχίστηκε σε ήρεμη ατμόσφαιρα αλλά κοντά στην ώρα του διαλείμματος ξαφνικά βγαίνει από πάνω από τον εξώστη ο υπεύθυνος κι ενώ παίζει κανονικά η ταινία, βάζει μια φωνή: διάλειμμα να κάνω; Κι ακούγεται ο μπάρμπας: κόφτο λίγο να πάμε προς νερού και συνεχίζεις μετά!
Ε, εκεί δεν αντέξαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας.
 
Στο Village Ρέντη το 1997 πήγα με την φίλη μου να δούμε το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό. Βγάλαμε εισιτήρια μπήκαμε στην αίθουσα. Ξεκίνησε η ταινία. Μετά από κάνα δεκάλεπτο με ρωτάει, rc τι βλέπουμε?. Εμφανίστηκε εντωμεταξύ και ο Σταλόνε, δεν ξέρω της λέω. Είδαμε τελικά το Cop Land, αρκετά καλή ταινία, αλλά για άλλο είχαμε βγάλει εισιτήρια. Τώρα πως έγινε αυτό, το ψάχνουμε.
 
Blue Max είπε:
Στο Village Ρέντη το 1997 πήγα με την φίλη μου να δούμε το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό. Βγάλαμε εισιτήρια μπήκαμε στην αίθουσα. Ξεκίνησε η ταινία. Μετά από κάνα δεκάλεπτο με ρωτάει, rc τι βλέπουμε?. Εμφανίστηκε εντωμεταξύ και ο Σταλόνε, δεν ξέρω της λέω. Είδαμε τελικά το Cop Land, αρκετά καλή ταινία, αλλά για άλλο είχαμε βγάλει εισιτήρια. Τώρα πως έγινε αυτό, το ψάχνουμε.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Είχα πάθει το ίδιο στην Αίγλη στο Χαλάνδρι.

Δύο αίθουσες όλες και όλες και ενώ ήταν να δούμε το Insomnia πάνω στη βιασύνη μου μπηκαμε στο Catch Me If You Can.

Μου 'χωνε για ώρα όταν το αντιληφθήκαμε.
 
Θυμάμαι ότι από τις πρώτες ταινίες που είδα σε θερινό σινεμά ως παιδάκι ήταν τα Σαγόνια του Καρχαρία κάπου μέσα 80ς. Μάλιστα ήταν σε ταράτσα με τεράστια, όπως φάνταζε, οθόνη..είχα σκιαχτεί τρελλά με την ταινία..κόσμος τίγκα, ουρές για να μπούμε…αλλά το σάντουιτς με βραστό λουκανικάκι μας αποζημίωσε…:)
 
Αρχές 1986 και βγαίνουμε πρώτη φορά (ακολούθησαν μερικές χιλιάδες ακόμα) με τον τότε φίλο μου, μετέπειτα κολλητό κι εδώ και αρκετά χρόνια και κουμπάρο μου. Πάμε στο Άθμονον στο Μαρούσι. Ο κινηματογράφος αυτός μερικά χρόνια μετά έγινε το γυμναστήριο της Σοφίας Σακοράφα. Τώρα πια δεν ξερω τι είναι.

Πάμε να δούμε Ρόκυ 4.. Φτάνουμε στο σινεμά, πληρώνουμε εισιτήριο και βλέπουμε να γίνεται χαμός στο φουαγιέ. Μεταξύ αυτών και κάποιοι γνωστοί μας. Και κατευθύνονται όλοι μέσα στην αίθουσα. Μπαίνουμε από τους τελευταίους κι ίσα που βρίσκουμε να κάτσουμε. Σβήνουν τα φώτα κι εμφανίζεται ο Ρόκυ να προπονείτε για το μεγάλο αγώνα. Στο επόμενο πλάνο ο Ντράγκο να κάνει το ίδιο. Κοιταζόμαστε έκπληκτοι. Τι γίνεται εδώ; Που είναι τα προσεχώς; Πως γίνεται να ξεκινάει έτσι η ταινία; Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι σε κανέναν άλλο δεν κάνει εντύπωση αυτό. Ξανακοιταζόμαστε. Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι; Ναι, δεν ξέρω πως τα καταφέραμε αλλά ήρθαμε στο διάλειμμα..

Τελικά είδαμε την ταινία ως το τέλος και φυσικά μετά κάτσαμε και στην επόμενη προβολή ως το διάλειμμα για να έχουμε δει ολόκληρη την ταινία. Μάλλον περιττό να αναφέρω το τι γινόταν στο κατάμεστο από εφήβους σινεμά στο τέλος της ταινίας όταν ο Ρόκυ άρχισε να κερδίζει τον αγώνα..
 
Χειροκροτήματα στο φινάλε του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» (Dead Poets Society). Ο κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης είχε νομίσει ότι θα 'χε μπει στην αίθουσα κάνας αστέρας της ροκ και τον επευφημούσε η νεολαία. Του εξήγησαν όμως ότι το κοινό πάντοτε χειροκροτούσε στο φινάλε της συγκεκριμένης ταινίας.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα