krios
RetroNuts!
- Joined
- 21 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 1.801
- Αντιδράσεις
- 431
Περπατώντας (ως συνήθως) παρατήρησα την αρχιτεκτονική των κτιρίων της Αθήνας. Αυτή τη φορά κοιτούσα ψηλά κι όχι κάτω. Είδα υπέροχα ξεχασμένα κτίρια, μπαλκόνια, σχέδια, ακροκέραμα κλπ. Υπάρχουν λεπτομέρειες διακόσμησης που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως οι νέες πολυκατοικίες (όπως και οι πολύ παλαιότερες τριόροφες ή διόροφες κατοικίες) αποτελούνται από οροφοδιαμερίσματα ως επί το πλείστον. Επομένως δεν υπάρχει ΄΄ο δίπλα΄΄ άρα δεν υπάρχει το διαχωριστικό. Ρετρό σιγά σιγά κι αυτό.
Όπως και τα πατζούρια τα ξύλινα των πρώτων πολυκατοικιών, τα οποία στη δεκαετία του ΄80 αντικαταστάθηκαν από σκούρα καφέ πλαστικά και τώρα τελευταία γίνονται μόνο αλουμινένια.
Τα πατζούρια τα ξύλινα μου θυμίζουν κάτι υπέροχο. Αφού τα κουφώναμε με το σιδερένιο μανταλάκι και τα στερεώναμε στο πλάι με το διχαλωτό σιδεράκι τα μεσημέρια για να έχουμε σκιά και δροσιά, καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω στις γρύλιες τους, κοιτούσαμε τη σκιά τους στον τοίχο να ΄΄περπατάει΄΄ να μεγαλώνει, να μακραίνει ώσπου να χαθεί. Ήταν μια αίσθηση που δεν περιγράφεται μάλλον με λόγια.
Όπως και τα πατζούρια τα ξύλινα των πρώτων πολυκατοικιών, τα οποία στη δεκαετία του ΄80 αντικαταστάθηκαν από σκούρα καφέ πλαστικά και τώρα τελευταία γίνονται μόνο αλουμινένια.
Τα πατζούρια τα ξύλινα μου θυμίζουν κάτι υπέροχο. Αφού τα κουφώναμε με το σιδερένιο μανταλάκι και τα στερεώναμε στο πλάι με το διχαλωτό σιδεράκι τα μεσημέρια για να έχουμε σκιά και δροσιά, καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω στις γρύλιες τους, κοιτούσαμε τη σκιά τους στον τοίχο να ΄΄περπατάει΄΄ να μεγαλώνει, να μακραίνει ώσπου να χαθεί. Ήταν μια αίσθηση που δεν περιγράφεται μάλλον με λόγια.