να πω κι εγώ τη ρετρό εμπειρία του εφόρου καταφυγίου μας του ορειβατικού....
Είναι μέσα της δεκαετίας του '80 και είναι ολομόναχος στο καταφύγιο... (το καταφύγιο είναι στη μέση του πουθενά πάνω στο βουνό πάνω από τις Ασίτες . είναι πολύ γερά χτισμένο και έχει πολύ καλή θέρμανση με ξυλόσομπες).
είναι παραμονή καταιγίδας και φυσάει, βροντάει και γενικά είναι έτοιμος ο καιρός να βρέξει με το τουλούμι.
μια στιγμή σαν να ακούει μια φωνή να φωνάζει, Νίκο, Νίκο.
τον έφορο όμως τον λένε Φάνη, όχι Νίκο. Μιλάμε τώρα ο άνθρωπος έχει φρικάρει.
Και μετά από λίγο ακούει ένα ουρλιαχτό, σαν αλύχτισμα.
Βγαίνει έξω με το φακό κοιτάζει γύρω-γύρω, τίποτα. Και μετά βλέπει τις γρατζουνιές στην πόρτα. Φρικάρει τελείως γιατί νομίζει ότι τον κυνηγούν χίλιοι δαίμονες.ορμαει μέσα στο καταφύγιο κλειδώνεται αμπαρωνεται και κουκουλωνεται στο κρεββάτι με τις κουβέρτες.πήγε σχεδόν 4 μέχρι να κοιμηθεί. και το πρωί που ξαστέρωσε βγαίνει έξω, και η καμινάδα έτριζε λίγο απ' τον αέρα, και ακουγόταν μες στην καταιγίδα κάπως σαν Νίκο, Νίκο. Και ο "δαίμονας" που ούρλιαζε και γρατζούνιζε την πόρτα ήταν κάποιος σκύλος, από αυτούς που δυστυχώς παρατάνε οι βοσκοί στην ερημιά να ψοφήσουν, και έψαχνε καταφύγιο για να γλυτώσει από την βροχή.
