Εγώ πάλι, επειδή παραθέριζα κυρίως σε μέρη που είχαν τουρισμό, δεν έχω πολλά να πω, γιατί οι ντισκοτέκ που υπήρχαν εκεί (π.χ. οι περίφημες ντίσκο της Ρόδου, αλλά και η Fortezza στα Χανιά που ήταν πλωτή, αν θυμάμαι καλώς) ήταν από αξιοπρεπείς μέχρι εκπληκτικές, καλύτερες κι από αυτές των Αθηνών. Ωστόσο, μία εμπειρία από επαρχιακή παρακμιακή ντίσκο έχω κι εγώ. Ήταν κάπου στο Παράλιο Άστρος, το '87, ένα υπαίθριο καφέ μπαρ που το είχαν δύο αδελφές (κοπέλες εννοώ, όχι γκέι άντρες, για να εξηγούμεθα). Η μια ήταν ψηλή, μελαχρινή κι εντυπωσιακή, η άλλη ήταν λίγο κοντύτερη, ξανθούλα και με μια ιδέα τοπικού πάχους στους γοφούς. Δεν ήξερα τα ονόματά τους, γι' αυτό τη μελαχρινή την έλεγα "Κάρμεν" (από τη γνωστή τσιγγάνα) και την ξανθιά "Μαντόνα" (γιατί επιδίωκε να φέρνει λίγο προς τη βασίλισσα της ποπ). Τεσπα, για να μην τα πολυλογώ, όταν περνούσε η ώρα, εκεί γύρω στις 11, οι ιδιοκτήτριες άλλαζαν το φωτισμό (έβαζαν κάποια στοιχειώδη φωτορυθμικά), μετακινούσαν τα τραπεζοκαθίσματα από μια κυκλική τσιμεντένια "πίστα", φώναζαν τον άντρα, αρραβωνιαστικό (δε θυμάμαι πια τι της ήταν) της μελαχρινής και αυτός πήγαινε πίσω από το μπαρ, εκεί που ήταν το κασετόφωνο κ έκανε τον dj. Τότε μαζευόταν όλη η νεολαία του Παράλιου (και του Μεσόγειου) Άστρους, μαζί και οι παραθεριστές κ γινόταν ένας ψιλοχαμός... Εννοείται ότι η πρόχειρη αυτή "ντίσκο" ήταν μια κάποια λύση γι' αυτούς που δεν είχαν μεταφορικό μέσο, λεφτά ή διάθεση να πάνε στο Ναύπλιο όπου υπήρχαν "κανονικές" ντίσκο....
