Ρετρό καθηγητές

[SEBASTIAN]

Διάβασα με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον τις καταγεγραμμένες εμπειρίες των καλών φίλων του φόρουμ και μου επιτρέπετε να εκφράσω τον βαθύ μου αποτροπιασμό για όλες τις περιπτώσεις δασκάλων και καθηγητών που χρησιμοποίησαν βία σε μικρά και ανυπεράσπιστα παιδιά. Αίσχος ντροπή και όνειδος μαζί για αυτά τα ανθρωποειδή-ορκ που κατά τραγική ειρωνία της μοίρας έπρεπε να διδάξουν και να μάθουν γράμματα (!!!) στα παιδιά όλων μας.
Κρεσέντο σκοταδισμού σε μια εποχή τόσο παρωχημένη που φαντάζει και ευτυχώς είναι πολύ μακρινή. Δάσκαλοι και καθηγητές να τους πιείς στο ποτήρι, που ξυλοκοπούσαν ανελέητα μικρά παιδιά βγάζοντας τα κτηνώδη κομπλεξικά απωθημένα τους. Ας τολμούσαν να τα κάνουν και τώρα. Ο εξοστρακισμός τους θα ήταν η μικρότερη δυνατή τιμωρία που θα έπρεπε να επιιβληθεί.
Ειχαν τύχει και στον γράφοντα περιπτώσεις βίας και ξυλοδαρμού των "σεβάσμιων" δασκάλων σε συμμαθητές μου και σε μένα. Αλλά επειδή οι συγκεκριμένοι έχουν αποδημήσει εις Κύριον θα μου επιτρέψετε να είμαι πολύ φειδωλός στους χαρακτηρισμούς μου γιατί ανήκουν πλέον σε άλλη διάσταση και ας κριθούν εκεί.
Εν κατακλείδι είναι ίσως το μοναδικό ρετρό θέμα του φόρουμ που δεν το θυμόμαστε με νοσταλγία αλλά με αποτροπιασμό ειδικά στο θέμα της απρόκλητης βίας δασκάλων σε μικρά παιδιά.

 

[BETTY BOOP]

Στο μάθημα των Γαλλικών είχα από την Α έως και την Γ Γυμνασίου μια καθηγήτρια η οποία δεν με χώνευε από την αρχή.
Μου άρεσαν τα γαλλικά και έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να ανταπεξέλθω στο μάθημά της. Διάβαζα, έκανα τις ασκήσεις που μας έβαζε αλλά είχα ένα μικρό αγκαθάκι με την ορθογραφία, ως προς την διόρθωση από την καθηγήτρια: μου έβαζε μηδέν ακόμα κι αν είχα ασήμαντα λάθη (η διόρθωση γινόταν με κόκκινο στυλό)...Είχα αφάνταστα στενοχωρηθεί αλλά δεν το έβαζα κάτω, διάβαζα πολύ και περνούσα τις εξετάσεις για τα διπλώματα γαλλικών που είχαμε στο επίπεδό μας. Στο Λύκειο άλλαξα καθηγήτρια και ησύχασα...

 

[Bambinella]

Στο μάθημα των Γαλλικών είχα από την Α έως και την Γ Γυμνασίου μια καθηγήτρια η οποία δεν με χώνευε από την αρχή.
Μου άρεσαν τα γαλλικά και έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να ανταπεξέλθω στο μάθημά της. Διάβαζα, έκανα τις ασκήσεις που μας έβαζε αλλά είχα ένα μικρό αγκαθάκι με την ορθογραφία, ως προς την διόρθωση από την καθηγήτρια: μου έβαζε μηδέν ακόμα κι αν είχα ασήμαντα λάθη (η διόρθωση γινόταν με κόκκινο στυλό)...Είχα αφάνταστα στενοχωρηθεί αλλά δεν το έβαζα κάτω, διάβαζα πολύ και περνούσα τις εξετάσεις για τα διπλώματα γαλλικών που είχαμε στο επίπεδό μας. Στο Λύκειο άλλαξα καθηγήτρια και ησύχασα...

Σοβαρα μιλας; Σε μηδενιζε για λαθη ασημαντα; Τοτε λοιπον ειχε μεγαλη εμπαθεια και κακως γινονται καθηγητες ανθρωποι σαν αυτην.

 

[BETTY BOOP]

@Bambinella
σε συζήτηση που είχα στο παρελθόν με μια πολύ καλή μας φίλη, επίσης καθηγήτρια γαλλικών , μου είχε πει ότι βαθμοί όπως το μηδέν, αποθαρρύνουν τα παιδιά για μάθηση. Θα μπορούσε να γράψει η καθηγήτρια ένα σύντομο σχόλιο για την ορθογραφία αλλά όχι να βάλει και μηδέν...
Γενικά δεν είχα πρόβλημα με δασκάλους/καθηγητές στο σχολείο αλλά η καθηγήτρια των γαλλικών στο σχολείο μας ήταν περίπτωση.

 

[Uskoke]

εγώ όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είχα πρόβλημα σχεδόν με κανένα καθηγητή, γιατί με συμπαθούσαν εξ' αιτίας του πατέρα μου και της μάνας μου (κι οι δυο ήταν διορισμένοι στο ίδιο σχολείο-που φοιτούσα αναγκαστικά κι εγώ, μιας και ήταν ιδιωτικό). εγώ ήμουν ο κλασσικός τύπος του σπασίκλα, που διάβαζε πολύ κλπ. εκτός από τον γυμναστή που δεν με χώνευε, γιατί όπως είπα ήμουν σπασικλάκι, αντιαθλητικός, δεν συμμετείχα στα παιχνίδια, στο ποδόσφαιρο, ήμουν αδέξιος κλπ. το χειρότερο όμως ήταν η παρέλαση! στην οποία δεν έβρισκα τίποτα το χρήσιμο. ίσως όμως αυτός να έβρισκε, μιας και όπως προείπα ήταν ιδιωτικό. σοβαρότατο πρόβλημα όμως αντιμετώπιζα δυστυχώς με τους συμμαθητές μου, κλασσικοί τύποι από νεοπλουτάκια, οι οποίοι είχαν όλη την έπαρση και τον εγωισμό που τους έδινε η θέση τους. ένα περισσότερο με αντιπαθούσαν γιατί η μάνα μου, αρνιόταν πεισματικά τις προσκλήσεις των γονιών τους για κοινωνική συναναστροφή (ελάτε στο σκάφος, ελάτε στο ξενοδοχείο να σας περιποιηθούμε κλπ.) οπότε μας θεωρούσαν και ψηλομύτες και ακατάδεχτους συν τοις άλλοις. η μάνα μου το έκανε όμως για να μην τους είναι υποχρεωμένοι, αυτοί δεν κάναν τις προσκλήσεις για το καλό της ψυχής τους αλλά γιατί σίγουρα θέλαν κάποιο αντάλλαγμα. χώρια που μετά θα άρχιζαν τα κουτσομπολιά, πήγε στον τάδε γιατί όχι και σε μένα κλπ.

 

[Takero72]

Στις Α' και Β' Γυμνασίου (1984-1986) είχα την τύχη (και την τιμή) να έχω μια ρετρό φιλόλογο, την κα Βαρλάμη. Πρέπει να ήταν 40+ χρονών. Ρετρό από την άποψη ότι τέτοιοι άνθρωποι σε ενέπνεαν να γίνεις καλύτερος μόνο και μόνο από τον ωραίο τρόπο που σου φέρονταν. Δεν έκανε το σούπερ μάθημα, δεν άρχιζε τις φαμφάρες ότι τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο κλπ. Και μόνο που σε κοίταγε, κέρδιζε την εκτίμηση σου και σου έδινε, χωρίς να σου πει κάτι ιδιαίτερο, κίνιτρο να γίνεις καλύτερος απλά και μόνο για να της ανταποδώσεις την καλοσύνη που σου έδειχνε. Πολλά παιδιά έλεγαν το ίδιο με εμένα, ακόμα και πολύ παλιότεροι μαθητές που την είχαν καθηγήτρια! Και έρχομαι στο ζουμί της υπόθεσης. Μια φορά έκανα την καγκουριά μου στην τάξη και εισέπραξα σφαλιάρα! Πόσο δίκιο είχε. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν το έκανε για να με τιμωρήσει/μειώσει αλλά για να μου δείξει ότι φέρθηκα υποτιμητικά σε συμμαθητή μου και την απογοήτευσα. Φυσικά το μεγαλείο της το έδειξε την επόμενη ώρα στο μάθημα όπου μου φερόταν σαν να μην είχα κάνει κάτι γελοίο πριν μισή ώρα! Μέσα σε λίγη ώρα η Κυρία αυτή με τιμώρησε κάνωντας με να μετανοιώσω για τη βλακεία μου και με ενθάρυνε να συνεχίσω να προσπαθώ να γίνω καλύτερος. Τι πεφωτισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί;;; Τι απίστευτες γνώσεις παιδαγωγικής είχαν; Μακάρι να υπάρχει σε κάθε σχολείο μια κα Βαρλάμη! Νομίζω ότι δεν ζει πιά. Θα θυμάμαι πάντα τη γλυκιά της μητρική όψη και τη σφαλιάρα που μου άξιζε.

 

[Mygdala]

Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, λέω απόψε να σας διηγηθώ ένα αστείο σκηνικό (αν και όλοι έχουμε βιώσει άπειρα τέτοια με cult καθηγητές). Το σημερινό αφορά έναν από τους Φιλόλογους που είχα στην Α Λυκείου. Μιλάμε ότι οπτικά ήταν ένα ενσαρκωμένο σκίτσο του Ακοκαλίδη από τα κόμικς Κωμωδίες του Αριστοφάνη (σας έχω φωτο..)! Γλυκύτατος άνθρωπος, καλός και χαλαρός, ωστόσο το γράμμα Σ το πρόφερε συνήθως ως Θ κι έτσι το χαμε συνηθίσει και αποδεχτεί όλοι μας φυσικά στην τάξη. Ξεκινάει να μας διαβάζει το θέμα Έκθεσης (γιατί είχαμε τεστ κι έπρεπε να το μεταφέρουμε γραπτώς στην κόλλα μας): «Μπλα, μπλα, μπλα, οι πολιτικοί και οι ιθύνοντες της χώρας..μπλα μπλα» Περνάει πάνω απ τα θρανία μας για να δει αν είχαμε ολοκληρώσει το θέμα και παρατηρεί σε όλους γραμμένη την λέξη Ισύνοντες (εμείς χαμπάρι δεν είχαμε τότε περί της έννοιας..). Φουντώνει ξαφνικά και φωνάζει « Όχι ρε παιδιά ισύνοντες, ΙΣΥνοντες!» Ε, λέμε κύριε κ μεις αυτό γράψαμε! «´Οχι, όχι, Ισύνοντες!!» Εμείς, λόγω άγνοιας του όρου όπως είπαμε νωρίτερα, μείναμε για λίγα λεπτά παγωμένοι μη ξέροντας τι σκ@@ά να γράψουμε τελικά.. Ε, είδε κ απο ειδε ο άνθρωπος και μας το γράφει στον πίνακα: ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ. Μιλάμε «κλάψαμε» όλοι (αυτόματα και παράλληλα) μαζί από τα γέλια τόοοοσο πολύ σ εκείνη τη φάση που ο καθηγητής σάστισε (σου λέει βλαμμένα θα ναι τα παιδιά). Να ναι καλά στην άλλη διάσταση που πλέον είναι, πάντως ακόμη τον μνημονεύουμε και σκάμε στα γέλια (για τη δική μας αφέλεια και *****υνση που σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη προφορά του και εμφάνιση μας χαρίστηκε μία επική σχολική στιγμή) Από τότε και μετά δεν ξεχάσαμε ποτέ τη σημασία της εν λόγω λέξης

 

[retrofan]

Είχαμε έναν θεολόγο. Από τους αντιπαθητικούς. Στεγνό μάθημα, γλυκερή φωνή. Οι παραδόσεις του μας κοίμιζαν (κυριολεκτικά). Το παρατσούκλι του "Παπακοιμήσης". Τον πρώτο μήνα είχα την φαεινή ιδέα να "συμμετέχω". Μάζεψα καμιά δεκαριά "τσιτάτα" εκκλησιαστικά για την φύση και θέση των γυναικών (τα απόλυτα φαβορί ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Ιερός Αυγουστίνος). Του τα ανέφερα και τον ρώτησα αν η εκκλησία θεωρεί ακόμα ότι εκφράζεται απ' αυτά. Ίδρωσε, κοκκίνισε, γυαλίσανε τα μάτια του και μ' άρχισε τις φωνές ότι είμαι προβοκάτορας. Κάθισα αναψοκοκκινισμένη και βαθύτατα προσβεβλημένη γιατί γνησίως δεν ήθελα να τον "στριμώξω" αλλά ν' ανοίξω διάλογο. Δεν ασχολήθηκα άλλο μαζί του ούτε με το μάθημά του.
Δυο χρόνια μετά συνταξιοδοτήθηκε και ήρθε ένας νέος θεολόγος, χαρά Θεού. Αγαπούσε και τη μουσική (βυζαντινή και δημοτική), έπαιζε και κιθάρα. Στο πρώτο μάθημά του μας είπε για τις χριστιανικές "αγάπες", τα κοινά τραπέζια των πιστών στους πρώτους αιώνες. "Πρώτα πρέπει να χορταίνει ο άνθρωπος και μετά ν' ακούει τον λόγο του Θεού. Κηρύττουμε σε γεμάτα στομάχια".

Είχαμε και μία γαλλικού. Μας έκανε τα εξτρά γαλλικά (το σχολείο μου ήταν δίγλωσσο), μετά το κανονικό πρόγραμμα, την ετοιμασία ουσιαστικά για τα διπλώματα. Όποτε τη θυμάμαι αυτή τη γυναίκα αισθάνομαι τύψεις. Ήταν ηλικιωμένη, σοβαρά ηλικιωμένη, σίγουρα πάνω από 70, να μην πω κοντά στα 80. Δεν άκουγε, δεν καλοέβλεπε, ο ειρμός της δεν ήταν κι ο πιο συνεκτικός. Στο τμήμα μου ήμασταν σχεδόν αποκλειστικά κορίτσια (στο σχολείο γενικά υπήρχαν ελάχιστα αγόρια, καθ' ότι παραδοσιακό θηλέων) και της κάναμε καζούρα "κοριτσίστικη", για να μην πω "γυναικουλίστικη". Κρυφογελούσαμε πίσω από την πλάτη της, την κάναμε επίτηδες να μπερδεύεται, την ρωτούσαμε για να πέσει σε "παγίδες", μια φορά που μας βάλει στην σειρά για να διαβάσουμε μια έκθεσή μας, διαβάζαμε η μία μετά την άλλη το ίδιο κείμενο, εκείνη μάλλον δεν άκουγε κι έλεγε μόνο "Très bien, très bien mesdemoiselles", εμείς είχαμε ξεραθεί στα γέλια. Μερικές φορές αισθανόμουν πως κάπως το εισέπρατε αυτό το κλίμα απαξίωσης και κοροϊδίας αλλά δεν έλεγε τίποτα. Φορούσε πάντα έναν μπερέ και φουλάρια στον λαιμό της. Πολλά φουλάρια της είχαν τρύπες ή ήταν ξηλωμένα. Τα δείχναμε με το δάχτυλο και δώσ'του χάχανα.
Λίγο μετά το σχολείο έμαθα ότι ήταν από πλούσια οικογένεια της Αλεξάνδρειας αλλά φτάσανε στην Ελλάδα μετά τον Νάσερ κατεστραμμένοι οικονομικά. Είχε δυο γονείς που γηροκόμησε και μια αδελφή άρρωστη (οι φήμες άφηναν να εννοηθεί κάτι ψυχικό) που εξαρτιόταν από την ίδια. Τα γαλλικά της, που τα είχε μάθει ως πλουσιοκόριτσο της παροικίας, ήταν και το μόνο προσόν που μπορούσε να της φέρει κάποιο εισόδημα. Εξακολουθούσε να δουλεύει με την ανοχή του σχολείου (του οποίου ήταν κι η ίδια απόφοιτη στην Αίγυπτο) γιατί δεν είχε συμπληρώσει τις προϋποθέσεις για την σύνταξη.
Σφίχτηκε η καρδιά μου όταν κατάλαβα την δύσκολη ζωή της και ντράπηκα, ντράπηκα πολύ. Δεν τόλμησα να της ζητήσω συγγνώμη αλλά η "μαντάμ", ή μάλλον η ιστορία της, λείανε τις αιχμηρές γωνίες της νιότης μου, με *****ωσε, τολμώ να πω μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο.

 

[Mygdala]

Σύντομο ρετρο σχολικό στιγμιότυπο με Λυκειάρχη. Φάτσα μπουλντογκέ, κεφάλι ταψί, καράφλα, ψηλός, επιβλητικός, αυστηρός και ταυτόχρονα υποδόρια αστείος (για εμάς τουλάχιστον). Έρχεται για λίγο στην τάξη -στη θέση ενός άλλου καθηγητή- υποτίθεται για να να λύσει μια παρεξήγηση που δημιουργήθηκε ενωπίω όλου του σχολείου (κατά την πρωινή προσευχή) επειδή κάποια παιδιά μεγαλύτερης τάξης του παραπονέθηκαν για την επίμονη και αυστηρή του στάση σχετικά με ένα αίτημα τους (λεπτομέρειες δε θυμάμαι). Ξεκινάει και μας λέει με έμφαση και επίπλαστο συγκαταβατικό ύφος: «Μα παιδιά…δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράτε έτσι…εγώ είμαι δημοκρατικός τύπος». Που λέτε, δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και μια συμμαθήτρια μου του ανταπαντά «Μα κύριε (τάδε) δεν έπρεπε κι εσείς να…» και καπάκι της λέει κοφτά (με έκφραση στη μούρη όλα τα λεφτά) « Σκάσε Σάντρα, εγώ μιλάωω!!»
Παιδιά κόντευα να πνιγώ απ τα γέλια και να πέσω απ την καρέκλα ειλικρινά…το εγώ ειμαι δημοκρατικός τύπος ρεμιξ με το σκάσε Σάντρα ΕΓΩ μιλάω με στειλε! Επική μορφή (Θεός σχωρέστον)!!

 

[paulochelao24]

Οι πιο σπαστικοί καθηγητές που είχα δεν ήταν ούτε θεολόγοι,ούτε φιλόλογοι (με εξαίρεση 2-3 φιλόλογους στο λύκειο).Ήταν καθηγητές καλλιτεχνικών, μουσικής και φυσικομαθηματικοί. Στο δε γυμνάσιο σε κάθε τάξη είχα διαφορετικό φυσικό και μαθηματικό που σημαίνει ότι μας δίδαξαν όλοι σχεδόν οι φυσικομαθηματικοί που ήταν στο σχολείο. Με εξαίρεση βέβαια έναν χημικό που αντικατέστησε για ένα μήνα αυτόν που είχαμε στην τρίτη γυμνασίου. Αυτός ήταν πολύ καλός, συζητήσιμος,έδινε ευκαιρίες στους μαθητές,μας έκανε πειράματα στο μάθημα για να γίνει πιο κατανοητό αλλά δυστυχώς για ένα μήνα και λίγες ημέρες,μέχρι που επέστρεψε ο προηγούμενος (για κακή μας τύχη). Οι καθηγήτριες μουσικής στον κόσμο τους και στις τρείς τάξεις όπως και οι των καλλιτεχνικών που χαντάκωναν τυχόν ταλέντα. Για λύκειο αν και δε ήταν τα καλύτερα χρόνια μου ως μαθητής, μπορώ να πω είχαμε πιο ανθρώπινους καθηγητές και καθηγήτριες (με εξαίρεση βέβαια μια φιλόλογο των γαλλικών που έκανε και κάποια φιλολογικά και φιλοσοφία και άλλους δύο του ίδιου κλάδου.

 

[Bambinella]

Σύντομο ρετρο σχολικό στιγμιότυπο με Λυκειάρχη. Φάτσα μπουλντογκέ, κεφάλι ταψί, καράφλα, ψηλός, επιβλητικός, αυστηρός και ταυτόχρονα υποδόρια αστείος (για εμάς τουλάχιστον). Έρχεται για λίγο στην τάξη -στη θέση ενός άλλου καθηγητή- υποτίθεται για να να λύσει μια παρεξήγηση που δημιουργήθηκε ενωπίω όλου του σχολείου (κατά την πρωινή προσευχή) επειδή κάποια παιδιά μεγαλύτερης τάξης του παραπονέθηκαν για την επίμονη και αυστηρή του στάση σχετικά με ένα αίτημα τους (λεπτομέρειες δε θυμάμαι). Ξεκινάει και μας λέει με έμφαση και επίπλαστο συγκαταβατικό ύφος: «Μα παιδιά…δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράτε έτσι…εγώ είμαι δημοκρατικός τύπος». Που λέτε, δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και μια συμμαθήτρια μου του ανταπαντά «Μα κύριε (τάδε) δεν έπρεπε κι εσείς να…» και καπάκι της λέει κοφτά (με έκφραση στη μούρη όλα τα λεφτά) « Σκάσε Σάντρα, εγώ μιλάωω!!»
Παιδιά κόντευα να πνιγώ απ τα γέλια και να πέσω απ την καρέκλα ειλικρινά…το εγώ ειμαι δημοκρατικός τύπος ρεμιξ με το σκάσε Σάντρα ΕΓΩ μιλάω με στειλε! Επική μορφή (Θεός σχωρέστον)!!

Ε, καλα...Δεν ειναι η πρωτη φορα που καποιος παριστανει τον μεγαλο δημοκρατη και μολις ακουσει κουβεντα που δεν του αρεσει, σηκωνεται και φευγει. Πολυ συχνα και προτου την ακουσει, αμα τη εμφανισει του αντιπαλου του.

 

[Mygdala]

Ε, καλα...Δεν ειναι η πρωτη φορα που καποιος παριστανει τον μεγαλο δημοκρατη και μολις ακουσει κουβεντα που δεν του αρεσει, σηκωνεται και φευγει. Πολυ συχνα και προτου την ακουσει, αμα τη εμφανισει του αντιπαλου του.

Εννοείται πως δεν είναι η πρώτη φορά..αλλά αν έβλεπε κανείς φάτσα, φωνή, ύφος και timing ατάκας θα κλαιγε…κωμωδία λάιβ