Ρετρό κατοικίδια ζώα...

[teo214]

Κουράγιο φίλε μου σε καταλαβαίνω απόλυτα.

Πριν 10 μέρες έχασα και εγώ τον αγαπημένο μου γάτο από καρκίνο στον πνεύμονα. Σε 2 μήνες θα γινόταν 4 χρονών.

 

[Saulot]

ΚαουράγιοΤεο. Δυστυχώς οι Σιαμέζες είναι επιρεππής στον καρκίνο και στην λευχαιμία περισσοτερο απο τις αλλες γάτες. οι 2 πρώτες μου ετσι με αφησαν.

 

[Marioland]

Αχ παιδιά, τι μου θυμίσατε!

Το πρώτο μου κατοικίδιο ήταν ένας Σιαμέζος γάτος που τον λέγαμε Λεονάρντο. (Απο εκεί και το Leeonardo που είναι το handle μου στο Xbox Live/Steam.) Ήταν κάργα δεμένος με τον αδερφό μου κι εμένα που ήμασταν τότε πολύ μικρά. Τον θυμάμαι αχνά. Μετά είχαμε τον Ρούντυ, ένα καφέ κυνηγόσκυλο τεράστιο που του τρέχανε τα σάλια. Είχε σώσει τον αδερφό μου μια φορά που είχε χαθεί στον λόφο του Λεβίδη κάποια στιγμή που είχε χιονίσει. τον βρήκε και τον έφερε απ' το μανίκι! Εμένα με αγάπαγε ιδιαιτέρα επειδή ήμουν παιδάκι και έφτανε να γλείψει την μαρμελάδα απο την φρυγανιά μου. Έβαζε τις μπροστινές ποδάρες του, με ακινητοποιούσε και μου άφηνε ορφανή την φρυγανιά. Επειδή ήταν ωραίο και ικανό σκυλί, μας τον κλέψανε...

Τέλος, αυτό που θυμάμαι και είχα μεγάλη αγάπη ήταν η Ροζίτα! Ένα ασπρόμαυρο ημίαιμο κανίς. Το είχα συνέχεια αγκαλιά και χάδια και παιχνίδια. Η δε μητέρα μου έβρισκε παρηγοριά. Σε κάποια δύσκολη στιγμή είχε κάτσει στα σκαλιά και έκλαιγε και η Ροζίτα το κατάλαβε και έβαλε το κεφαλάκι της στα πόδια της και την κοίταζε κατάματα. Η μητέρα μου της μιλούσε και η Ρόζίτα ανταποκρίνονταν όλως περιέργως λες και καταλάβαινε.

Την χάσαμε πριν απο αρκετά χρόνια σε ηλικία 15 χρονών. Είχαμε πάει για Πάσχα στο Ναύπλιο. Η κυρία που είχαμε αφήσει πίσω και την τάιζε, είχε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη και το σκυλί τρόμαξε με τα βεγγαλικά και το έσκασε. Δεν την βρήκαμε ποτέ. Έκλαιγε η κακομοίρα η κυριούλα με αναφιλητά και κλαίγαμε κι εμείς όλοι μαζί μέχρι που ανησύχησαν οι γείτονες και μαζεύτηκαν να δούν ποιος πέθανε Εννοείται την συγχωρέσαμε την εν λόγω κυρία (ήταν και μεγάλη σε ηλικία) και τώρα βλέπουμε την Ροζίτα στις φώτο. Όλες βέβαια με εμένα να την έχω αγκαλιά Έχουμε και το βιβλιαράκι με τα εμβόλιά της...

Η μητέρα μου θέλει τώρα μια πατσαβουρίτσα για το σπίτι σε στύλ Τερέζ Δάγκα (αν θυμάστε τους Μεν και τους Δεν)

 

[Domenica]

Εκεί στα 80ς ξεκινησε η μόδα με κατοικίδια status symbol. Θυμάμαι μανία με κατακαημένα χάσκευ που έλιωναν στον κυκλαδίτικο ήλιο, γατούλες Αγκύρας και Σιάμ και γιγάντια χρωματιστά και πλουμιστά ενυδρεία με εξωτικά ψαράκια. Εγώ είχα ᾽᾽θαλάσσια᾽᾽ χελωνάκια που ενίοτε τα έβγαζα βόλτα στην μπανιέρα και μια γατούλα την Μιλένα. Τα χελωνάκια ζούσαν λίγο όμως. Φιλος που λάτρευε τα επιβατηγά φέρυ (τώρα ειναι καπετάνιος σε ένα) ειχε πολλές γάτες και όλες με ρετρό καραβίσια ονοματα. Θυμάμαι την Ρομίλντα (μαμα της Μιλένας) καθώς και τα Πασειδών και Απόλλων Εξπρές. Η Μιλένα χαρίστηκε όταν φύγαμε από Σύρο. Μετά με τον άντρα μου είχαμε παπαγαλάκια, ένα καναρίνι υπέργηρο που λεγόταν Φιρφιρίκος, χρυσόψαρο, χαμστεράκι αλμπίνο που λεγόταν Ελρικ από τον αλμπίνο ήρωα του Μ.Μούρκοκ και γατούλα. Ολα πέθαναν πλην της γάτας σε έναν τραγικό καύσωνα νομίζω καλοκαίρι του 1999. (κλαψ!!!) Την γατούλα την αφήσαμε στον παππού γιατί στην Αγγλία δεν επιτρέπονται ξένες γάτες. Ειναι 12 έτων και ακμαιότατη. Θυμάμαι πάντως κόσμο να δίνει πολλά λεφτά για ᾽᾽γνήσιες᾽᾽ ράτσες γατιών και σκυλιών.

 

[helona]

Πάντα ήμουν φιλόζωη, πάντα ήθελα ένα σκυλάκι μικρούλι λευκό. Κατά καιρούς είχα διάφορα ζωάκια. Αλλά ήθελα το σκυλάκι. Το απέκτησα πριν 12 χρόνια και το έχω ακόμη

Κριέ μου αρέσει πολύ η φωτογραφία αυτή!!!

 

[misha]

Εμείς απο την αρχή είχαμε και έχουμε πάντα στο κτήμα μας που είναι λίγο έξω απο την πόλη που μένω πολλές γάτες (τουλάχιστον δέκα) και απο κανα δυο τρία σκυλιά είχαμε όμως και στο διαμέρισμα μας γάτες που εζησαν αρκετά χρόνια και πέθαναν απο φυσικά αίτια μάλιστα τις παίρναμε στο χωριό για διακοπές και προσαρμόζονταν μια χαρά και μετά πάλι στο σπίτι στην πόλη.

Στην αρχή (1991)είχαμε στο διαμερισμα μας τον Τικο εναν κιτρινοασπρο γατουλη που εφερε η αδερφή μου απο την παιδική χαρά.Οσο ζούσε ο Τικο απο το ίδιο μέρος έφερε κανα δυο χρόνια αργοτερα εναν κανελλή γάτο τον Τάκη και λίγο αργότερα μια θεία μου μας έφερε απο την Γλυφάδα που εμενε εναν μαυρόασπρο γατο τον Νενε ετσι είχαμε φτάσει στο διαμέρισμα μας να έχουμε τρείς γάτους και τους πηγαινοφέρναμε με το αυτοκινητο στα κλουβια τους για διακοπές στο χωριό.

Το έτος 2001 πεθαίνει ο πρωτος μας γάτος απο φυσικά αίτια σε ηλικία δέκα έτων.Λίγο αργοτερα το ίδιο έτος μεταφέρουμε τους άλλους δυο γάτους μας Τάκη και Νενέ στο κτήμα μας οπου και προσαρμόζονται μια χαρά με τις άλλες γάτες.

Ο ενας γάτος (Νενές)χάθηκε απο το κτήμα μας αγνωστο που (η αλήθεια είναι οτι ήταν ο μόνος που δεν στειρωσαμε και χανόταν για μέρες και μετά ξαναερχόταν) και ο Τάκης πέθανε τον Απρίλιο που μας πέρασε σε ηλικία 18 ετών απο βαθιά γεράματα.

Παρουσιάζω και φωτογραφία απο ενα γάτο (αναμεσα στα πολλά)που εχουμε στο κτημα μας είναι ο αγαπημένος μου Μπούλης.

[edit] Dead pic [edit]

 

[θανος]

λοιπον οταν ημουν πολυ μικρος (2 χρονων) η θεια της μαμας μου μας εφερε ενα καννις την γκρετα που επειδη ημουν μικρος και εγω και τα αδερφια μου του παταγαμε καταλαθος την ουρα που εμεινε προς τα πανω μετα απο λιγο καιρο το ξαναπηρε η θεια μου γιατι ο μπαμπας δεν ανεχοταν τον σκυλο μεσα στο σπιτι ειχαμε ακομα τον αρη τσοπανοοσκυλο που ειχε το ιδιο προβλημα στην καρδια με τον παππου μου και ετσι επαιρνε ενα χαπι για την καρδια ο παππους και ο αρης το ιδιο το μισο οταν πεθανε ο παππους μπηκε μεσα στο δωματιο ο αρης ειδε πως πεθανε και εφυγε δεν τον ξαναδαμε ποτε μετα ειχαμε την γκρετα γερμανικο ποιμενικο που ηταν μαζι μας για 17 χρονια μεχρι που εφυγε απο κοντα μας αναμεσα στα χρονια που ειχαμε την γκρετα ειχαμε ακομα τον εκτορα ο οποιος ηταν παλαβος με ολη την σημασια της λεξεως εμπαινε και τσακιζε τα τριανταφυλλα εκλεβε τα σεντονια της μπουγαδας και τα κουναγε σαν σημαια ετρωγε το φαι απο τα καναρινια σιφουνας πραγματικος τελικα ειδαμε και αποειδαμε και των δωσαμε καποιο καιρο μετα μια θεια μου μας εδωσε τον φιοντορ ο οποιος φιοντορ ειτε το πιστευετε ειτε οχι ειχε μια προτιμηση στα αγορια εποχη ζευγαρωματος και αντι να κυνηγαει την γκρετα κυνηγαγε τα αγορια σκυλια της γειτονιας δεν ειχα ξαναδει ποτε μου κατι τετοιο ουτε ξερω αν εχει δει καποιος κατι παρομοιο τωρα εχουμε την τζακι το κουνελι που ειναι 4 χρονων και τον ραμπο ενα παπαγαλο αμαζονιου που ειναι γυρω στα 6 και μας τρελαινει ολη μερα με τα κραξιματα του ενω εχει μαθει να λεει και καποιες λεξεις οχι καθαρα ομως

 

[johnny19818]

Κάποια στιγμή μας έδωσαν 2 καναρίνια, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό και τα είχαμε στο ίδιο κλουβί. Αυτά κάποια στιγμή ζευγάρωσαν και τσουπ το θηλυκό έκανε ένα αυγουλάκι. Έλα σου όμως που ο κάναρος ήταν επιθετικός και έσπασε το αυγουλάκι. Νομίζω ότι σε τέτοια περίπτωση πρέπει να βάζεις τα πουλιά σε διαφορετικά κλουβιά. Κάποια στιγμή ψόφησε το θηλυκό και μας έμεινε το αρσενικό για μερικά ακόμη χρόνια. Στο κλουβί του είχαμε ποτίστρα, ταίστρες με καναβούρι και κεχρί και μια κούνια στην οποία κοιμόταν το βράδυ. Επίσης είχαμε γυάλα με χρυσόψαρα επί χρόνια.

 

[perlastar]

Πάντα αγαπούσα τα ζώα, αλλά οι γονείς μου, ειδικά η μητέρα μου, δεν τα άντεχε καθόλου κι έτσι έπρεπε να τους παρακαλάω να μου πάρουν ένα. Για σκύλους και γάτες ούτε συζήτηση, με το ζόρι μου πήραν κάποτε μία καρδερίνα που την ονόμασα Φερίκο και την αγαπούσα πολύ, αλλά δυστυχώς πέθανε την ημέρα των γενεθλίων μου (κάπου το έχω ξαναναφέρει αυτό και δεν θυμάμαι που.) Έπειτα είχαμε ένα ωραίο ενυδρείο για αρκετά χρόνια, και μου άρεσε να ταϊζω ή να χαζεύω τα ψαράκια. Τα ενυδρεία όμως θέλουν πολλή φροντίδα, κι ο πατέρας μου είχε αναλάβει όλη την περιποίηση. Στενοχωριόμουν πολύ και όταν πέθαιναν τα ψάρια, και ειδικά μία φορά μου έμεινε τραύμα από ένα μικρό ψάρι που είχε πεθάνει, αλλά δεν φαινόταν πουθενά μέσα, ήταν σαν εξαφανισμένο. Μετά από μέρες, εμφανίστηκε ως σκελετός, το είχαν φάει τα άλλα, γι'αυτό δεν φαινόταν. Ειδικά μετά από αυτό, δεν επιδίωξα ποτέ ξανά να πάρω ψάρια. Γάτες και σκύλους χαιρόμουν μόνο από συγγενείς και γείτονες που είχαν και μου άρεσε να παίζω με αυτά και να τα ταϊζω. Επίσης, κάποτε έπαιζα και ταϊζα με μπιμπερό ένα αρνάκι που είχε ένας γείτονας στην αυλή του για κάποιο διάστημα.

 

[asikamin]

 

[BETTY BOOP]

φιλόζωη κι εγώ...

 


-είχα χρυσόψαρα σε γυάλα (η γυάλα έμεινε, τα χρυσόψαρα...''έφυγαν'',είχα στενοχωρηθεί πολύ...τα είχα αγοράσει από λαική αγορά)


-μετά απέκτησα καναρινάκια-παπαγαλάκια σε κλουβί (''έφυγε'' το ένα...μου πήραν άλλο ακριβώς ίδιο για να μη στενοχωρηθώ, έμαθα την αλήθεια μετά από πολύ καιρό...αυτά που είχαμε, μας τα έκλεψαν με το κλουβί αργότερα...)


-είχα γατάκι που βρήκα (δεν ξέρω τι απέγινε μετά...)


-είχα σκυλάκια, δώρο από φιλικό σπίτι, μας είχαν κάνει άνω-κάτω, τα επιστρέψαμε...


-μετά κάναμε καλή εντύπωση ως φιλόζωοι σε γατάκια και έμειναν στο σπίτι...


-κάποτε είχα και μια χελώνα μεγάλη...

 


βεβαια το να έχεις κατοικίδια έχει τις χαρές και τις λύπες του...

 

[johnny19818]

Κάποια στιγμή μας έδωσαν 2 καναρίνια, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό και τα είχαμε στο ίδιο κλουβί. Αυτά κάποια στιγμή ζευγάρωσαν και τσουπ το θηλυκό έκανε ένα αυγουλάκι. Έλα σου όμως που ο κάναρος ήταν επιθετικός και έσπασε το αυγουλάκι. Νομίζω ότι σε τέτοια περίπτωση πρέπει να βάζεις τα πουλιά σε διαφορετικά κλουβιά. Κάποια στιγμή ψόφησε το θηλυκό και μας έμεινε το αρσενικό για μερικά ακόμη χρόνια. Στο κλουβί του είχαμε ποτίστρα, ταίστρες με καναβούρι και κεχρί και μια κούνια στην οποία κοιμόταν το βράδυ. Επίσης είχαμε γυάλα με χρυσόψαρα επί χρόνια.

Και μια φορά η μάνα μου πήρε ένα ψάρι το οποίο με το που το έβαλε στη γυάλα έκανε ένα σάλτο και πήδηξε έξω. Ούτε ώρα δεν κράτησε. Θυμάμαι το άγχος της όταν φεύγαμε για μερικές μέρες από το σπίτι, σε τι κατάσταση θα βρει το ψάρι όταν γυρίσουμε, μην είναι πολύ βρώμικο το νερό, να έχει φαγητό κ.α.

 

[Uskoke]

Εγώ είμαι μέγας...γατομπαμπάς και στα '80ς είχα τον Βλάμη, ένα τσοπανόσκυλο το οποίο ψιλοήταν άγριο και τον δώσαμε σε στάνη, και την Αφροδίτη και τη Σούζυ, δυο γνήσιες κεραμιδόγατες οι οποίες μάλιστα είχαν αρρωστήσει και για να μην τις πηγαίνουμε κάθε μέρα στον κτηνίατρο, τους έκανε ή μάνα μου τις ενέσεις και αυτές μόλις την βλέπανε της κάνανε φφφτ γιατί την είχαν συσχετίσει με τον πόνο της ένεσης. Η Σούζυ πέθανε, και η Αφροδίτη είχε έρθει μαζί μας στο χωριό για καλοκαίρι και δεν μπορέσαμε να την ξαναπάρουμε πίσω. Μετά είχα τον Γκάρφιλντ ένα μαύρο κεραμιδόγατο ο οποίος το έσκασε, τον Τίγρη ένα τιγρέ κεραμιδόγατο ο οποίος πάλι το έσκασε, και (ουφ) τον Tree έναν ολόασπρο κεραμιδόγατο με ένα μπλέ και πράσινο μάτι, ο οποίος επίσης το έσκασε! Είχα επίσης δυο μικρές νεροχελώνες, τον Πίπη και την Λιλύ οι οποίες ψόφησαν κι οι δυο. Τώρα έχω την Ζουζού, μια κεραμιδόγατα στα χρώματα του λύκου (σπάνιο χρώμα μου 'χουν πει) και δυο θηλυκές νεροχελώνες (red eared sliders) οι οποίες δεν έχουν όνομα και η μια είναι τέρας σαν πιάτο σούπας και η άλλη μικρότερη. Τα έχω και τα δυο νομίζω 3 χρόνια. Πάντα προτιμούσα κεραμιδόγατες γιατί είναι πιο ανθεκτικές και δένονται μαζί σου και σου έχουν αιώνια ευγνωμοσύνη γιατί τις έσωσες απ΄τον δρόμο ενώ οι ράτσας το θεωρούν ...αυτονόητο να τις υπηρετείς. Χώρια τα άπειρα ποντίκια που έχει σκοτώσει η Ζουζού (μας έχουν καταστρέψει το πλυντήριο δυο φορές-τα ποντίκια).



Η Ζουζού

 

[cloud]

Δεν θυμάμαι και πολλές φορές να είμαι χωρίς κάποιο ζώο (Πριν από 1,5 χρόνο περίπου δεν είχα κάτι για κάποιους μήνες..), και από τα χέρια μου μόνο σκυλιά δεν έχουν περάσει... Κατά τα άλλα όσο ήμουν μικρός είχα...

Κότες..

Πάπιες...

Αρνιά...

Κατσίκια...

Χελώνες...

Κουνέλια...

Παπαγαλάκια...

Ψάρια...

Και αμέτρητες γάτες.

Αργότερα "καταστάλαξα" στις γάτες, και αυτή την στιγμή είμαι με 2 γάτους.

 

[BETTY BOOP]

φιλόζωη κι εγώ... 


-είχα χρυσόψαρα σε γυάλα (η γυάλα έμεινε, τα χρυσόψαρα...''έφυγαν'',είχα στενοχωρηθεί πολύ...τα είχα αγοράσει από λαική αγορά)


-μετά απέκτησα καναρινάκια-παπαγαλάκια σε κλουβί (''έφυγε'' το ένα...μου πήραν άλλο ακριβώς ίδιο για να μη στενοχωρηθώ, έμαθα την αλήθεια μετά από πολύ καιρό...αυτά που είχαμε, μας τα έκλεψαν με το κλουβί αργότερα...)


-είχα γατάκι που βρήκα (δεν ξέρω τι απέγινε μετά...)


-είχα σκυλάκια, δώρο από φιλικό σπίτι, μας είχαν κάνει άνω-κάτω, τα επιστρέψαμε...


-μετά κάναμε καλή εντύπωση ως φιλόζωοι σε γατάκια και έμειναν στο σπίτι...


-κάποτε είχα και μια χελώνα μεγάλη...

 


βεβαια το να έχεις κατοικίδια έχει τις χαρές και τις λύπες του...

Kαναρινάκι και παπαγαλάκι που είχα (εικόνα από το Διαδίκτυο)

 

[QueenofHearts]

Ζώα είχαμε κι εμείς σχεδόν πάντα και αν δεν είχαμε δικά μας, σίγουρα φροντίζαμε κάποιο στη γειτονιά. Μέχρι και σαλιγκάρια και μαντώδη είχαμε, αλλά αυτά που αξίζει να αναφέρω περισσότερο λόγω της ρετρό αξίας τους είναι δύο γατάκια, την Καρολάιν και τη Μπρουκ. Ναι, τα ονόματά τους τα πήραν από την "Τόλμη και Γοητεία". Η Καρολάιν ήταν λευκή-τιγρέ, μακρύτριχη από τη μέση και κάτω με πολύ ωραία ουρά και η Μπρουκ ένα γκρι ριψοκίνδυνο τιγράκι.

 

[TZELASO]

Και ρετρό ζώα είχαμε και τώρα έχουμε....

Η γιαγιά μου είχε ένα καναρίνι που έζησε 12 χρόνια από την περιποίηση! Το έλεγε Τζώρτζη! Ακόμα θυμάμαι το μαρουλάκι που του έβαζε κάθε μέρα...

Επίσης, είχαμε ψαράκια που η μαμά μου τους άλλαζε το νερό και έζησαν πολύ καιρό σε γυάλα, και δύο χελωνάκια, αλλά αυτά δεν έζησαν πολύ παρόλο που προσπαθήσαμε.

Στην οικογένεια, πάντα λατρεύαμε τις γάτες... Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να τις παρατηρώ. Ηρεμώ και μόνο που τα βλέπω αυτά τα ζώα. Λατρεύω αυτό το μεγαλόπρεπο που έχουν... το ναζιάρικο... την απαλή γουνίτσα τους... Λατρεύω που αν δε θέλουν να τις χαϊδέψω, φεύγουν όταν τις πλησιάζω και όταν τους έρχεται η όρεξη, έρχονται για χάδια, συνήθως όταν ασχολούμαι με κάτι... και παρατάω αυτό που κάνω για να ασχοληθώ μαζί τους...

Έχω φωτογραφίες από τη μαμά μου στα νιάτα της να έχει αγκαλιά τον Νουάρ και τον Πιτσούκο. Όταν γνώρισε τον μπαμπά μου, είχε ένα όμορφο γατί που το φώναζε Κωστάκη.

Μετά στα χρόνια....

Η Μιμή (το όνομα βγήκε από την ηρωίδα στην όπερα "Μποέμ"). Ήταν ένα υπέροχο τιγρέ θηλυκό γατάκι. Την βρήκε ο αδελφός μου και την περιμάζεψε. Στην αρχή την πήρε η θεία μου η οποία την λάτρευε αλλά όταν ταξίδευε, την έφερνε σε εμάς. Ήταν πολύ καλή γάτα, γλυκιά, χαδιάρα.

Η Λάνα (από την Λάνα Τάρνερ, βέβαια). Ήταν ένα υπέροχο τιγρέ θηλυκό γατάκι. Το βρήκε η αδελφή μου όταν σπούδαζε στην Πάτρα, οπότε το έφερε πίσω. Παρόλο που έμοιαζε πολύ με την Μιμή εμφανισιακά ήταν το ακριβώς αντίθετο σε χαρακτήρα. Στριμμένο και παράξενο, μας πλησίαζε μόνο όταν ήθελε να φάει. Μετά έφευγε αφού σου έκανε πρώτα "χχχχ...".

Στη Σκόπελο τάιζα 3 γατιά για πολλά χρόνια. Τον Ναπολέοντα, τον Λουσιέν και τον Ζαν-Μπατίστ. (Μη σχολιάσετε τα ονόματα παρακαλώ!!!!) Τώρα ταϊζουμε τους απογόντους τους.Τον χειμώνα την έβγαζαν όπως-όπως. Και τα καλοκαίρια μόλις άνοιγε το σπίτι, έρχονταν ξανά και ξανά στην αυλή!!!! Φυσικά οι γονείς μου πήγαιναν και πριν από εμάς, οπότε τρώγαν και από εκείνους. Πάντα ταϊζαμε γατιά στο νησί. Ο μπαμπάς μου έβγαζε ό,τι αποφάγια είχαμε μέρα παρά μέρα....

Πώς μου αρέσει αυτή η διαφορά στον χαρακτήρα τους!!!!! Λένε ότι οι γάτες μοιάζουν εμφανισιακά αλλά ότι όλες έχουν διαφορετικό χαρακτήρα.

Τώρα έχω τρία γατιά. Το Κουρελάκι, τον Πασά και τον Ρόρυ. Είναι και τα τρία σωσμένα από άθλιες συνθήκες στο δρόμο.

Το Κουρελάκι είναι το θηλυκούλι μας. Όταν το βρήκα ήταν τόσο χάλια, που το βγάλαμε Κουρελάκι γιατί έμοιαζε με κουρέλι. Είναι τιγρέ, γλυκιά και χαδιάρα με καταπληκτικό χαρακτήρα και τεράστια εξυπνάδα. Έχει χάσει το ένα μάτι της, το ένα δόντι της αλλά είναι πια πολύ καλά.

Ο Πασάς ονομάστηκε έτσι εις ανάμνησιν του Ιμπραήμ Πασά (από ένα τούρκικο σήριαλ που λάτρευα). Ήταν παράλυτος από τη μέση και κάτω και το πόδι του ήταν τόσο ανοιγμένο που φαινόταν το κόκκαλο από μέσα. Μου πήρε δύο μήνες για να τον κάνω καλά, αλλά τώρα είναι μια χαρά. Είναι απλά χαζός. Είναι ένας γλυκός, πανέμορφος, ασπρόμαυρος γάτος, αλλά είναι ντιπ χαζός.

Ο Ρόρυ (το όνομα ανήκει σε έναν ήρωα ΒΙΠΕΡ ΝΟΡΑ που διάβαζε η μαμά μου όταν της τον πήγαμε) και βρέθηκε από τον άντρα μου πολύ μικρούλης, να κλαίει μόνος του στον κήπο μας στο νησί και τον κράτησε η μαμά μου. Τώρα που η μαμά μου αναχώρησε για τα επέκεινα, τον κρατήσαμε και προσπαθήσαμε να μη νιώσει την έλλειψη. Είναι στριμμένος, μας δαγκώνει αν πάμε να τον χαϊδέψουμε και βαράει τα άλλα δύο γατιά που απλά τον ανέχονται.... Ηρεμεί μόνο στην αγκαλιά του άντρα μου αλλά κι αυτό ενίοτε...

 

[petran79]

Κλασσικά αμέτρητες αδέσποτες γάτες και γάτοι στην αυλή μας. Δυστυχώς ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα που κάποια είχαν σκοτωθεί από αμάξι μπροστά στο σπίτι μας.

Πολύ μικρός που ήμουν είχαμε και ένα αρσενικό κολλευ αλλά όταν μεγαλωσε οι γονείς μου δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν πια και τελικά το πήγαν σε συγγενείς στο χωριό που έζησε μέχρι τα γεράματα. Όποτε πηγαίναμε στο χωριό πάντα ήθελε να μπει στο αμάξι να φύγει μαζί μας.

Σε άλλο χωριό συγγενών είχανε και έναν γάιδαρο Κύπρου και πήγαινα και τον έβλεπα και του μιλούσα. Σε αυτόν πάνω είχε βρει θάνατο πριν χρόνια ο παπάς του χωριού που είχε μπλεχτεί στο σαμάρι και σερνόταν ανάποδα, χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Έτσι χωρίς να φταίει το καημένο το λέγανε Φονιά. Δυστυχώς μετά μάθαμε πως συγγενής τον δηλητηρίασε επειδή δεν μπορούσε να τον θρέψει και πέθανε βασανιστικά. Καλύτερα να τον αμολαγε ελεύθερο.

Μου είχε μείνει σκηνή στη Γερμανία όταν σε μια εκδρομή με παρέες μια κυρία είχε φέρει ένα κουναβι και το αγκάλιασαμε. Μοναδικό ζώο. Επίσης μια φίλη της αδερφής μου είχε και σκαντζόχοιρους.

Απειρα επίσης ωδικά πτηνά και από τον πατέρα μου. Καρδερίνες, φλώροι, καναρίνια, σκαρθια κλπ Άλλα το σκαγανε, μια καλιανδρα την ελευθέρωσε ο ίδιος ο πατέρας μου, αλλά τα σκότωναν κάργες και γερακια, αλλά αρρωστενανε και κάποια λίγα έζησαν ως το τέλος.

Πλέον επειδή μπουχτισα με γατιά, σκυλιά, πουλιά και ποτέ δεν είχα δικό μου κατοικίδιο και ήθελα κάτι διαφορετικό, διαλεξα από τα πιο δύσκολα, 2 τσιντσιλά. Δύσκολα κυρίως επειδή είναι σβέλτα, αλτικα και τραυματιζονται εύκολα αν δεν προσέχεις ενώ θέλουν και συγκεκριμένη θερμοκρασία για να μην υπερθέρμανθουν που σημαίνει επιπλέον αποφυγή ταλαιπωριας και άγχους. Μπορεί να πεθάνουν και από το φόβο τους