Ρετρό λύπες (λύπες των παιδικών μας χρόνων)

[Λορένα]

Και εννοω λυπες (στενοχωριες) που ενώ εμας μας έκαναν να δακρυσουμε εκεινα τα τρυφερα χρόνια της αθωοτητας .... οι υπολοιποι (οικογενεια, περιγυρος κτλ) ωστοσο, να φανει πως δεν συμμεριζονται και ιδιαιτερα τον πονο μας..γιατι το θεωρησαν ασημαντο προφανως.

Μια τετοια λυπη λοιπον (ασημαντη για τους αλλους) βιωσα οταν πεθανε το γατακι μου (καλα.. μην γελατε..) αλλά το τι κλαμα εριξα τοτε.. δεν λεγεται! Εκλαιγα μια βδομαδα ασταματητα, δεν ηθελα να παω σχολειο, και.. εν ολιγης εφτασα σε τετοια κατασταση απελπισιας, που αναγκασα την μαμα μου, να ψαχνει στην γειτονια να βρει παρόμοιο (στο τριχωμα) γατακι, (και η μανα μου, ποτε δεν συμπαθησε τις γατες, αντιθετα τις κλωτσουσε οποτε εβρισκε ευκαιρια.. σε τετοιο σημειο την εφτασα).

Δυστυχως ουτε και οι συμμαθητες μου, συμμεριστηκαν τον πονο μου, με αποτελεσμα, να πλακωθω αγρια με καποιον (αγορι) οταν μου ειπε : καλα να παθει το ψοφόγατο.... οποτε και, κυριολεκτικα του επιτεθηκα, και χρειαστηκαν οι δασκαλοι να μας χωρισουν (τοση μανια ειχα!!!). Στην διευθυνση που μας πηγαν, ξεσπασα σε κλαμματα (καθως θυμηθηκα την αφορμη), με αποτελεσμα, να με λυπηθουν και να μου την χαρισουν. Δεν συνεβει ομως το ιδιο, και με τον ατυχο συμμαθητη μου, που και του καταφερα καποιες γρατσουνιες και πηρε και τιμωρια .

Ενταξει... δεν μπορω να πω, πως δεν ντρεπομαι για την αντιδραση μου τοτε, ωστοσο με πειραξε πολυ που με κοροιδεψε! Και.. κοροιδεψε και το γατακι μου

 

[Wally]

Εχασα το τελευταιο επεισοδιο της Ομαδας G διοτι η μανα μου με αναγκασε να παω με εναν βλαμμενο γιο μιας φιλης της για ποδηλατο στο παρκο!

Εχασα μια ολοκληρη ασκηση στις Πανελληνιες στα Μαθηματικα διοτι μπερδεψα (!!!!??!!) τους αριθμους Ν με τους αριθμους Ζ...

Αυτα μου ερχονται στο μυαλο αλλα πρεπει να υπαρχουν μερικες χιλιαδες ακομα...

 

[tsalk]

Όταν τελείωναν κάποιες αγαπημένες σειρές των 70s (τύπου ο Δρόμος, Μεθοριακός Σταθμός, λούνα Πάρκ) είχα ρίξει πολύ κλάμα θυμάμαι. Δυστυχώς εχουν σβηστεί όλες αυτές οι σειρές στο σύνολό τους από την ΕΡΤ (την οποία και πληρώνουμε κάθε μήνα) και έτσι δεν θα τις ξαναδώ ποτέ για να ξανακλάψω.(Ευτυχώς που έχουν μείνει κάποια ελάχιστα πλάνα επίσημα από αυτές τις σειρές ώστε να παρηγορούμε εγώ και κάποιοι άλλοι που μεγαλώσαμε με αυτά τα σήριαλ.

 

[Juanita]

Σε καταλαβαίνω Λορένα μου... απόλυτα...

Εμείς είχαμε κάποτε ένα παπαγαλάκι που όχι μόνο το είχαμε μάθει να μένει έξω από το κλουβί, αλλά και να κάνει βόλτες μαζί μας στο δρόμο.

Ένα Μαρτιάτικο πρωινό καλή ώρα σαν και σήμερα η αδερφή μου το πήρε μαζί της να πάνε βόλτα στην Πατησίων και θεωρώντας πως έκανε πολύ κρύο για το παπαγαλάκι που καθόταν στον όμο της το "πλάκωσε" με το παλτό της. Ούτε και εκείνη κατάλαβε πότε σταμάτησε το καημενούλι να αναπνέει αφού κανα δυό τρία λεπτά αργότερα το βρήκε άπνοο πατικωμένο στον όμο της...

Στο σχολείο ευτυχώς δε με κορόιδεψε κανείς. Αντιθέτως οι δύο κολλητές μου συμπαραστάθηκαν στον πόνο μου...΄

Μετά από αυτό, δεν ξαναπήραμε παπαγαλάκι...

Τον ίδιο πόνο είχα νιώσει και όταν αναγκάστηκα να αποχωριστώ το παπάκι μου.

Το είχα πάρει Μεγάλη Βδομάδα από τη λαϊκή, και φρόντιζα να έχει του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά (αγαπημένο του φαί τα μακαρόνια ). Μόνο που όταν μεγάλωσε και έγινε πάπια κανονική δεν μπορούσαμε να το έχουμε σπίτι και το έστειλε η μάνα μου τον Αύγουστο στο χωριό...

Κλάμα;;; Όσο δε φαντάζεστε αφού δεν επρόκειτο να το ξαναδώ. (Στο χωριό της μάνας μου πάω μιά φορά στα 10 χρόνια και μεγάλη τιμή τους κάνω : ) Πάντως, νέα του μάθαινα για καιρό αφού το είχε αναλάβει μιά ξαδέρφη υπό την προστασία της.

Πρέπει να πήγε πλήρης ημερών.

Και μιάς και το ανέφερε ο Wally... Η 28/7/1981 ήταν για χρόνια η χειρότερή μου μέρα

 

[Omenforever]

Έχανα «Αστυνόμο Σαΐνη» γιατί εκείνη την ώρα είχα χορό… Μιλάμε για πληγή που δεν κλείνει με τίποτα…

Θα επανέλθω αν θυμηθώ κάτι, που χρόνια ψυχανάλυσης έχουν θάψει

 

[Hera]

η πίκρα μου ήταν οταν ήμουν απογευματινή στο σχολείο (δευτέρα δημοτικού) που έχανα το Κάθε μεσημέρι!!!

άλλη μία όταν πέθαινε ο πρωταγωνιστής σε διάφορες ταινίες αλλά τί ανακούφιση όταν τον ξανάβλεπα σε άλλες ταινίες.

Επίσης όταν στα 6 μου βρήκα κομμάτια την αγαπημένη μου χελώνα στον κήπο (βασικά οχι στον κήπο, κομμάτια την βρηκα σ ενα υπόστεγο, μάλλον πήγε να σκαρφαλώσει κάπου και πάει)

Αλλη μια μεγάλη πίκρα που δεν ήμουν αρκετά μεγάλη (1975) για να ζητήσω σε γάμο τον Βαρτάνη (μη γελάτε ρε)

 

[Dragon_K.]

Επικό κλάμα στο νηπιαγωγείο επειδή δεν ήξερα τι χρώμα να ζωγραφίσω το...αχλάδι. Όλα τα παιδάκια είχαν τελειώσει και τραγουδούσαν κι εγώ έκλαιγα... είναι κι ένα από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από τότε.

Αρχές 90ς οι γονείς μου δεν με είχαν αφήσει να πάω στη συναυλία του Alice Cooper στη Λεωφόρο, αν και γενικώς με άφηναν. Νομίζω οτι είχα τιμωρηθεί για κάτι. Ποταμοί δακρύων έπνιξαν τη γειτονιά μου. Ράγισαν ακόμη και οι πέτρες

 

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

θυμάμαι 2 περιστατικα

1. Πρωτομαγιά '81 ή 82 στη Φιλαδέλφεια. Μου έχουν πάρει οι γονείς μου το μπαλόνι με ήλιο (μίκυ μάους) και καθόμαστε στου Δελληολάνη για παγωτό.Το μπαλόνι είναι δεμένο στην καρέκλα. Αφού έφαγα το παγωτό, προσπαθώ να λύσω το μπαλόνι απο την καρέκλα για να παίξω. Μια λάθος κίνηση αρκεί και.... πάει το μπαλόνι και σκαλώνει πάνω σε ένα δέντρο. Είδαν και έπαθαν οι γονείς μου, για να με πείσουν οτι θα μου πάρουν ακριβώς το ίδιο. Εγώ πενθούσα για αυτό που έχασα......

2. χειμώνας του '83 στην Κέρκυρα. Πέφτω το βράδυ για ύπνο και το πρωί που ξυπνάω γι να πάω σχολείο, τι να δω; Υπολείματα χιονιού, έξω απο το σπίτι. Δεν φτάνει που είχα χάσει την ευκαιρία να παίξω με το χιόνι, το οποίο λατρεύω, είχα και τους συμμαθητές μου, οι οποίοι εκείνο το βράδυ είχαν μάθημα στην Φιλαρμονική του χωριού, να διηγούνται τι ωραία που πέρασαν. Την επόμενη χρονιά γράφτηκα και εγώ στην Φιλαρμονική μπας και.... αλλά δεν..

 

[theoritikos]

Εγώ είχα την τάση να κλαίω γοερώς για πολύ ασήμαντα πράγματα σε σημείο που έφτανα τους γονείς μου στο αμήν!

Πχ επειδή ξεκόλλησαν οι σελίδες από το ημερολόγιο (με άκουσε όλη η πολυκατοικία, και όλοι έρχονταν να ρωτήσουν γιατί κλαίω! #) ) ή γιατί η φέτα του ψωμιού που μου έδωσαν ήταν στραβή!

 

[thamonas]

!

Καταρχήν να πω οτί συμπάσχω με την Juanita και την Λορένα και συμμερίζομαι τον πονο τους..να χάνεις ένα κατοικίδιο είναι μέγαλο πλήγμα για ένα παιδί. Ειδικά το καήμενο το παπαγαλάκι πολύ κριμά.

Εγω είχα στεναχωρηθεί πολύ όταν ήμουν μικρός και είχε πεθάνει ένα εκ των δύο χαμστερς που είχα. Ήταν καλοκαίρι και είμασταν διακοπές και βέβαια είχα πάρει το κλουβί με τα χαμστερ μαζι και ερχόντουσαν όλα τα παιδάκια να τα χαζεύουνε...μία κοπέλα θέλησε να το πιάσει στα χέρια της αλλά αυτό πήδηξε και έπεσε στο έδαφος από την παλάμη της...μετά απο λίγες μέρες πέθανε. Το κλάμα που είχα ρίξει δεν λέγεται..είχαμε κάνει και τάφο να το θάψουμε με τα αλλα΄παιδάκια. Η αλήθεια είναι οτί τα συγκεκριμένα ζωακια είναι πολύ ευπαθή και πεθαίνουν πολύ εύκολα..

Άλλη στεναχώρια ήταν στη πρώτη Γυμνασίου που μου είχαν κλέψει το σκυλάκι μου τον Ροκύ (πείτε μου ποιος είχε σκύλο τότε και δεν τον έλεγε Ροκυ )

Χαρακτηριστικά θυμάμαι που είχα στεναχωρηθεί πολύ όταν ο κακός Βασιλιάς Λαβίκ σκότωσε τον αδερφό του βασιλιά Αρθούρου, τον Κάυ..Ο Βασιλιάς Αρθούρος (Βασιλακης Καϊλας) κρατούσε στα χέρια του τον Κάυ (Αργυρης Παυλίδης) την στιγμή που ξεψυχούσε και τον αποχαιρετουσε. Μόνο με την αναφορά αυτών των δύο ιερών τεράτων της μεταγλώτισσης οι πιο πολλόι εδω μέσα,πιστεύω να καταλαβένετε τον πόνο μου. Οι ερμηνείες ήταν για όσκαρ χωρίς υπερβολή ...Για τα αγόρια της εποχής πρέπει να ήταν το αντίστοιχο με το θάνατό του Αντονυ για τα κορίτσια.

Επίσης θυμάμαι πόσο είχα συγκινηθεί με τον αποχαιρετησμό του Ε.Τ. και του Ελλιοτ. Η αγαπημένη μου ταινία ως παιδί.

 

[Rakeesh]

Εγω ετσι ειχα νιωσει οταν ενιωσα το γατακι μου τον... Κοναν (μη γελατε). Ιστορικοι υπολογισμοι δειχνουν οτι η αποφρας ημερα επεφτε Παρασκευη 3 Απριλιου 1992

Επισης σοκ ειχα παθει στα τελευταια επεισοδια του Σακα και του Καπτεν Κουκ

 

[Λορένα]

το δικό μου πεθανε μερα Τριτη (καταθλιψη.. καθε Τριτη για κανα διμηνο μετα) 17 φεβρουαρίου 1987 (επισης καταθλιψη στην επετειο του μηνα, και του χρονου).

Το δε.. ονομα του (απο το γατακι μου), ηταν...

υποσχεστε να μην γελασετε..? (πολύ?)

0

"Μπιλιγάλας" πως μου ρθε και τον εβγαλα ετσι...

Ακόμη θυμαμαι που ερχοταν στα μισα του δρομου, οταν γυριζα μαζι με τα αλλα παιδια απο το σχολειο! ΑΚουγε τις φωνες μας, και ετρεχε να με βρει! Εγω το επαιρνα στην αγκαλια μου, τα αλλα παιδια το χαιδευαν, και το γυριζα σπιτι αγκαλιά, οπου παντα... μα παντα, ακουγα και την αναλογη κατσαδα απο την μανα μου, πως με γεμισε τριχες!

Φυσικα.. ποτε δεν την ακουσα

 

[dream_specialist]

Μια μεγάααααλη λύπη που πέρασα σε μικρή ηλικία ήταν όταν μια χρονιά γυρνώντας από την κατασκήνωση ανακάλυψα ότι οι γονείς μου προκειμένου να βάψουν το δωμάτιο μου, είχαν κατεβάσει όλες μου τις αφίσες Tom Cruise ( ) από τους τοίχους.

Το χειρότερο ήταν ότι οι περισσότερες ήταν κολλημένες με σελοτέιπ οπότε στη προσπάθειά τους να τις κατεβάσουν, απλά τις κατακρεούργησαν...

Η συλλογή μου ήταν πάρα πολύ σπάνια (έτσι νόμιζα τότε), μάζευα μετά μανίας αφίσες μέχρι και φίλες μου που αλληλογραφούσα απ΄το εξωτερικό είχα βάλει να μου στέλνουν οτιδήποτε σχετικό έβρισκαν.

Τον είχα μάλιστα σε μια να φοράει...σουτιέν...

Πώπω το κλάμα που είχα κάνει για βδομάδες δεν περιγράφεται...

Ήμουν πραγματικά απαρηγόρητη.

 

[RETRODISCOVERER]

Στα δωδεκα,δεκατρια μου οταν ειχα την πρωτη 'σοβαρη σχεση"(μην γελατε σοβαροτατη ητο)και ημερα 25ης Μαρτιου..οι δικοι μου δεν με αφησαν να βγαλω την κοπελα σε κλαμπ μετα την παρελαση...ενα κλαμα που δεν με αφησαν κι αλλο ενα που μετα μου το χτυπαγε και αυτη με τη σειρα της..!(ωραια γκομενα,μη χεσω!)

Επισης θυμαμαι κι ενα τηλεοπτικου τυπου ορυμαγδο οταν τελειωσε το χαμογελατε ειναι μεταδοτικο...(μεχρι και τα καγκελα του σχολειου ειχαμε πηδησει για να παμε στο λιμανι που εκανε εκπομπη ο Μικρουτσικος)(ο οποιος γυριζε την Ελλαδα προς το τελος της τηλ.σαιζον)και να τελειωνε ετσι αδοξα ολο αυτο?

παντως καπου εκει ηταν που αρχισα να καταλαβαινω για πρωτη φορα στη ζωη μου οτι ολα τα καλα τελειωνουν καποτε(τωρα θα μου πειτε σιγα τα αυγα,αλλα για μας τοτε που ειμασταν παιδακια αυτα φανταζαν "μεγαλα")

κι ενα τελευταιο...στεναχωρηθηκα που εκλεισε το "popori" ενα μαγαζι με γλυκα και καραμελες που ηταν στη Χανδακος(στο Ηρακλειο)(...Κρητη)και πηγαιναμε καθε που σχολαγαμε να βγαλουμε το αχτι μας.,,,

 

[thamonas]

Επισης θυμαμαι κι ενα τηλεοπτικου τυπου ορυμαγδο οταν τελειωσε το χαμογελατε ειναι μεταδοτικο...(μεχρι και τα καγκελα του σχολειου ειχαμε πηδησει για να παμε στο λιμανι που εκανε εκπομπη ο Μικρουτσικος)(ο οποιος γυριζε την Ελλαδα προς το τελος της τηλ.σαιζον)και να τελειωνε ετσι αδοξα ολο αυτο?

και εγώ κλαίω κάθε φορά που βλέπω τον Μικρούτσικο (από τα νεύρα μου).. πιστεύω οτί είναι από τους πιο άθλιους στα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα, μαζί βέβαια με πολλούς άλλους...Η τηλεόραση στην Ελλάδα έχει πιάσει πάτο και οι ηλίθιοι καναλάρχες αντί να κόβουν μισθούς στους TV personas (και καλά) απολύουν τεχνικό και εταιρικό προσωπικό.

 

[misspepper77]

Εμείς κάποτε στο εξοχικό μας έιχαμε μαζέψει ένα αδέσποτο (τύπου λυκόσκυλο) και το φωνάζαμε Τζακ...Να διευκρινήσω πως σήμερα φοβάμαι τα σκυλιά σε υπερβολικό βαθμο, γιατί έτυχε να με πάρει στο κατώπι κηνυγόσκυλό.

Τέλος πάντων τότε είχα τρομερή αδυναμία στο Τζακ.Το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε να γυρισουμέ στην Αθήνα και ποιός θα πρόσεχε τον καψερό τον Τζακ...να τον πάρουμε μαζί ήταν αδύνατό...χμμμ παρόλο που είχαμε αυλή(...για κάτσε γιατί αυτό δεν το είχα σκεφτεί τότε μανούλα μου γλυκειά...)

Αποφασίστηκε λοιπόν να τον δώσουν σε κάποιον τσοπάνη εκεί κοντά...

Ναι μιλάμε για πολύ κλάμα στον αποχωρίσμό με τον Τζακ.

Μάλιστα το επόμενό καλοκάιρι πήγαμε όλοι μαζί η πιτσιρικαρία που κάναμε παρέα για να τον "σώσουμε"...Κανονικά έφοδος στο μαντρί ,τον λύσαμε και τον πήραμε σπίτι...Μόλις ο πατέρας μου μου είπε(...ναι εγώ έστησα την επιχειρηση),ότι θα μπορούσε να φέρει την αστυνομία ο τσοπάνης (και ναι το μυαλό μου πήγε πως δεν θα τα γλύτωνα τα ισόβια),έριξα καινούργιο κλάμα...

Με άφησαν παρόλλαυτά να περάσω όλο το απόγευμα μαζί με τον Τζακ και έκτοτε δεν έχω ξανακουμπήσει σκύλο.

Μεγάλο τραύμα φυσικά ο θάνατός του Άντονυ...αλλά αυτό δεν το σχολίασα γιατί με μεγάλη ευκολία κλαίω και τώρα αν τύχει να δω τα αντίστοιχα επεισόδια όπότε δεν είναι ρετρό λύπη για να το παραθέσω.

 

[michpan]

Ο θάνατος του Anthony στην Candy Candy..

Μιχάλης

 

[krios]

Είναι παραμονή του Πάσχα και έπρεπε να πάμε επίσκεψη σε έναν ξάδελφο του πατέρα μου, ο οποίος συγγενής στην καλύτερη περίπτωση όταν θύμωνε έκαιγε το σπίτι του. Η αγαπημένη μου ''θεία Γκλόρια'' φίλη της μαμάς μου (μου έφερνε πάντα φοβερά δώρα, κασετίνες με πολλές θήκες και φερμουάρ καθώς και βιβλία με σπαζοκεφαλιές) μου έστειλε ένα τεράστιο σοκολατένιο αυγό (αυτό που είχε μέσα καραμελάκια). Οι δικοί μου θεώρησαν σωστό να το προσφέρουν στο παιδί του παραπάνω συγγενή. Στο αυτοκίνητο έκλαιγα, μόλις πήγαμε κλώτσησα το παιδάκι όταν του έδωσαν το αυγό μου, έκανα όλη την ώρα μούτρα και όταν η μαμά του με ρώτησε τι είχα της απάντησα: οι δικοί μου πήραν το αυγό μου που μου το έφερε η θεία Γκλόρια και το έδωσαν στο κ...παιδό σου. Αυτή ήταν η ύστατη ευκαιρία και ελπίδα μου να μου το δώσουν πίσω. Η μάνα μου με κλώτσησε κάτω από το τραπέζι και όχι μόνο αυτό, οι υπόλοιποι έβαλαν τα γέλια (εκτός από τη γιαγιά μου που προσπαθούσε ως συνήθως να με παρηγορήσει). Ήταν μια πικρή εμπειρία σε ηλικία τεσσάρων ετών. Μετά μεγάλωσα και έμαθα πόσο πονάει όταν αγαπάς τους φίλους σου και εκείνοι σε προδίδουν...

 

[Snoopitsa]

Πολύ κλάμα έριχνα όταν άκουγα το τραγούδι "κι όλο κλαίνε τα καβουράκια" γιατι έιχαν χάσει την μαμά τους, όταν έβλεπα την "Λάσυ" και το "Χωρίς Οικογένεια" (μιλάμε για πολύ κλάμα όμως ) κι όταν ήμουν μικρότερη, στο νηπιαγωγείο, γιατί δεν με άφηναν να παίξω ...πως λέγεται αυτό το μουσικό όργανο που έχει χρωματιστές μεταλλικές πλακίτσες και το χτυπάς με ένα σαν σφυράκι(στρόγγυλο όμως μπροστά) και κάνει γκλίν γκλίν???(περιγραφικότατη, δεν μπορείτε να πείτε!!!)

 

[serano915]

Παιδικό τραύμα μου έχει αφήσει ο θάνατος του Άντονυ! Ξέρω δεν είναι πρωτότυπο, πολλές Κάντυ φανς ανα την υφήλιο μοιράζονται το δράμα μου αλλά οφείλω να πω ότι για χρόνια μετά με είχε στοιχειώσει εκείνο το επεισόδιο. Ακόμα και τώρα όταν το βλέπω με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδία, ένα κάτι... Είχα κλάψει τόσο πολύ που δεν ξαναείδα Κάντυ-Κάντυ και την ιστορία την έμαθα μερικά χρόνια αργότερα όταν δανείστηκα το μάνγκα από μία φίλη μου. Αν και τώρα δηλώνω Τερρυκιά ( ) ο θάνατος του Άντονυ είναι νομίζω η μεγαλύτερη παιδική μου λύπη...

Μία άλλη παιδική λύπή (μικρότερη, αλλά που τη θυμάμαι ακόμη!) είναι ένα απόγευμα που είχα στηθεί στην τηλεόραση να δω το Robin Hood No Daibouken και εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφάσισε να δει και ο αδερφός μου τηλεόραση! Στην αρχή τον παρακαλούσα, αργότερα στήσαμε καβγά (τρικούβερτο!) ώσπου υπερίσχυσε η δική του γνώμη (με περνάει και 6 χρόνια οπότε δεν είχα και πολλές ελπίδες, κατάρα!) Το αποτέλεσμα;;;; Πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου κλαίγοντας και μετά από λίγο βαρέθηκε και έκλεισε την τηλεόραση λέγοντας μου "Ορίστε δες τώρα ότι θες" λες και μου έκανε χάρη! Αλίμονο... το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν οι τίτλοι του τέλους... Πίκρα! Μεγάλη όμως!!!