Ρετρό συμβίωση: Το διπλανό παιδί στο θρανίο

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι ότι κάθε χρόνο είχα αγχος με ποιο παιδάκι θα καθήσω στο θρανίο. Στο δημοτικό ήθελα να κάθομαι με κορίτσι αλλά μερικές φορές με έβαζαν με αγόρι (τα πηγαίναμε καλά ευτυχώς). Στην Γ δημοτικού είχα γνωρίσει δύο κορίτσια που ήταν κολλητές (είχαν έρθει από άλλο τμήμα), είχα καθήσει με τη μία στο θρανίο αλλά είχα και την αγωνία μήπως πάει να καθήσει με την άλλη ξαφνικά στη μέση της χρονιάς και μείνω μονη μου (το οποίο έγινε αλλά με έβαλαν με άλλο κοριτσάκι).

Αργότερα στο γυμνάσιο πήγα με τη μία εκ των προαναφερθεισών κολλητων και καθήσαμε στο ίδιο θρανίο αλλα στη μέση της χρονιας με αφησε και κάθησε αλλού. Ετσι εμεινα στο θρανίο (ήταν μονός ο αριθμός των μαθητών στην τάξη) παρέα με την τσάντα δίπλα (από αυτή την άποψη με βόλευε γιατί απλωνόμουν).Στο λύκειο αλλάξαμε τμήματα...Στην Α και Β λυκείου ημουνα μόνη στο θρανίο.Στην Γ λυκείου είχα σταμπάρει μια κοπέλα και της είχα ζητήσει να καθήσουμε στο ίδιο θρανίο.Μετά από λίγο καιρό πήγε και κάθησε αλλού και είχα απλα! Τι εποχές!!!

 

[patousaki]

Kαι ενώ όσο διαβάζω, τόσο μου έρχονται στιγμές που έχω ζήσει και νόμιζα ότι δε θα θυμόμουν ποτέ, έρχεται το post του pooky(1)...

...και για λίγο έχω αρχίσει να ταξιδεύω, μια που και εγώ είμαι παιδί του Χολαργού, ή τουλάχιστον έτσι νοιώθω...

Δημοτικό, Γυμνάσιο, 2 τάξεις Λυκείου... (3η στο "αντίπαλο" στρατόπεδο του Παπάγου!)...

...και φτάνω στις τελευταίες γραμμές...

Μαχαίρι στην καρδιά. Θα συμφωνήσω σε όλα. Όλα στη ζωή, όλα από τη ζωή, και σίγουρα όχι, ο χρόνος ΔΕΝ γιατρεύει τα πάντα.

Λυπήθηκα αφάνταστα pooky!

 

[billy]

Billy είσαι σίγουρος ότι ο διπλανός σου στην πρώτη γυμνασίου δεν ήμουν εγώ;; Γιατί ακριβώς τα ίδια λόγια μου είχαν πει διάφοροι στο γυμνάσιο.

Μουαχαχά !!

1000% *δεν* ήσουν εσύ εκείνος !!

 

[don dokken]

...στα χρονια τα δικα μου αποτελουσε casus belli κατσεις στο ιδιο θρανιο με κοριτσι στο δημοτικο..και ,...,δε θυμαμαι κιολας τους τοτε διπλανους μου!

να μια καλη ασκηση για το αλτζχαιμερ..

για γυμνασιο και λυκειο ιτς οκευ,τους βλεπω συχνα μεχρι σημερα..

Ο ενας ειδικα απορω πως μου μιλαει μετα απο τοσα που τραβαγε..

Κορυφαιες στιγμες,η εμπνευση ενος μαθημματικου(θρυλικου σ ολο το παγκρατι) να με βαλει στο πρωτο θρανιο μονο μου,σε αποσταση αναπνοης απο τον πινακα..

Καθε φορα που πηγαινε να γραψει τον εβαζα σημαδι με αθορυβα ροχαλιδια

Και στην τριτη λυκειου απαντωντας σε ερωτησεις της γαλλικους(αν φρανσε μπιενσυρ καθοτι το κατειχα)πεταω ενα ελληνοπρεπεστατο ΤΑ ΒΛΕΠΩ στον διπλανο μου ,με τον οποιο παιζαμε συγχρονως ποκα και δε θεωρησα σωστο να διακοψω την παρτιδα..!!

 

[Kambia]

BTW ποιοι από εσάς χώριζαν το θρανίο με μια γραμμή όταν τσακωνόσασταν με τον δίπλα σας?

H γραμμή πάντα υπήρχε για να μην απλώνουμε τα πράγματά μας σαν μπουγάδα πάνω στο θρανίο!

 

[joe]

Δευτέρα Γυμνασίου κι εγώ καλό κορίτσι - καλή μαθήτρια - πρώτο θρανίο.
Μια καθηγήτρια από αυτές τις στριμμένες έρχεται με ύφος και με χωρίζει από τη διπλανή μου για να μου φέρει δίπλα τον Παναγιώτη - κακό μαθητή - φασαριόζο - γαλαρία.

Αποστολή: η συμμόρφωσή του.

Εγώ στενοχωρήθηκα, αυτός έγινε έξαλλος.

Επί έναν ολόκληρο μήνα αρνιόταν πεισματικά να μου μιλήσει. Στο "φυτό"; Ο Χριστός κι η Παναγία

Καθόταν με την πλάτη στραμμένη και ζωγράφιζε σ' όλα τα χαρτιά του το έμβλημα των "guns n' roses".

Μια μέρα γυρνάει στο άσχετο και μου κάνει "ε! ε! να σου πω". Γεμάτη απορία εγώ "τι;"

Κι ακολουθεί η φοβερή στιχομυθία:

-Ξέρεις τι είναι πίπα;

-Παναγιώτη! Καπνίζεις;

Από τότε γίναμε καλοί φίλοι, αντέγραφε σ' όλα τα διαγωνίσματα, μου έμαθε για τη ροκ μουσική και μου έλυσε (στο θεωρητικό βέβαια, μην σας μπαίνουν ιδέες ) και κάποιες βασικές απορίες γιατί "ντάξει μωρέ! Καλό κορίτσι είσαι. Να ξέρεις τι σου γίνεται γιατί κυκλοφορούνε και πολλοί μ...κες εκεί έξω"

ΥΓ. Pooky(1) λυπήθηκα πραγματικά διαβάζοντας το ποστ σου.

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχα τρελη στιχομυθια! Ο τυπος πρεπει να ειχε λιωσει στις ταινιες του Γκουσγκουνη!

 

[theoritikos]

...στα χρονια τα δικα μου αποτελουσε casus belli κατσεις στο ιδιο θρανιο με κοριτσι στο δημοτικο..

Στο δικό μου Γυμνάσιο ήταν μεγάλη προσβολή να κάθεται στο ίδιο θρανίο ένα αγόρι με ένα κορίτσι, γίνονταν ο περίγελος της παρέας για όλη τη μέρα!

 

[Maddog]

Μου κάνει εντύπωση που όλοι θυμάστε τόσο καθαρά τους διπλανούς σας. Με όσους έκατσα στα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ήθελα μεν να καθίσω (δεν με αναγκάσανε ποτέ να καθίσω κάπου που δεν ήθελα) αλλά για τις περισσότερες χρονιές έχω το απόλυτο κενό μνήμης όσον αφορά το με ποιόν ακριβώς καθόμουνα και για κάποιες άλλες δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν αυτός με τον οποίο νομίζω ότι καθόμουνα είναι όντως ο σωστός. Εδώ δεν είμαι καν σίγουρος αν έκατσα ποτέ με κορίτσι ή όχι.

Το μόνο που είμαι απόλυτα σίγουρος είναι ότι καθόμουνα πάντα στην τελευταία σειρά θρανίων και κανένας από τους 3-4 φίλους που ακόμα κρατάμε σταθερή επαφή από την εποχή του σχολείου δεν υπήρξε ποτέ διπλανός μου. Παράξενο ε;

Ο μόνος τον οποίο θυμάμαι πεντακάθαρα είναι ο τύπος που καθόμασταν μαζί στην Β' Δέσμη. Εξαιρετικό παιδί και περάσαμε καλά, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πως του ήρθε να ακολουθήσει αυτή την Δέσμη. Για το αποτέλεσμα, see below.

Και στην τριτη λυκειου απαντωντας σε ερωτησεις της γαλλικους(αν φρανσε μπιενσυρ καθοτι το κατειχα)πεταω ενα ελληνοπρεπεστατο ΤΑ ΒΛΕΠΩ στον διπλανο μου ,με τον οποιο παιζαμε συγχρονως ποκα και δε θεωρησα σωστο να διακοψω την παρτιδα..!!

Χαχαχαχα!

Ρε Don, και εγώ στην Δέσμη είχα ασχοληθεί με το συγκεκριμένο άθλημα. Έβγαινε και κανά πακέτο τσιγάρα...αν και ευτυχώς Γαλλικά δεν προσπάθησε να με διδάξει ποτέ κανένας.

 

[Marioland]

Εγώ θυμάμαι στο Δημοτικό καθόμουν μαζί με την χαζοχαρύμενη χαζοβιόλα της τάξης, την Ελένη. Εγώ βέβαια δεν είχα την ίδια άποψη και κάναμε τρελό παρεάκι. Υπήρχαν στιγμές που γελάγαμε χωρίς λόγο με μια μόνο γκριμάτσα ή με ένα χαζό σχεδιάκι. Στην Πέμπτη και έκτη Δημοτικού θυμάμαι τον Σταμάτη, έναν φίλο πολύ ψηλό που ήταν σκανταλιάρης αλλά μοιραζόμασταν την καψούρα για videogames. Ζήλευα πάντα τις κασσέτες που είχε για το Gameboy.

Στο γυμνάσιο καθόμουν σε τετράδα με τους κολλητούς μου. Οπως μας έλεγε ο πατέρας μου "Η συμμορία του κόκκινου κεφτέ". θυμάμαι μια καθηγήτρια που, ενώ την αγαπούσαμε και μας αγαπούσε, πέρναγε τα πάνδεινα. Μια ημέρα είχαμε μια συζήτηση περι αρχαίων ριζών των λέξεων και πιάσαμε την λέξη "*****ας". Την ηχογραφίσαμε και πέρυσι που την ξαναβρήκαμε, της δώσαμε την κασσέτα και της ζητήσαμε αναδρομικά συγγνώμη.

Στο λύκειο - δύσκολα χρόνια γιατι έδωσα δύο φορές πανβλακωδελλήνιες- πέρασα με ένα παιδί που αν δεν καθόμασταν μαζί, δεν θα μιλούσαμε ποτέ.

Ώντας ανέκαθεν ενας Geek και αυτός ενας αθλητής, με βοήθησε 2-3 φορές στις περίεργες καταστάσεις (βρισκόμουν συχνά λόγω της ετυμολογίας μου). Με την σειρά μου του έδινα άπειρες ώρες γέλιου ζωγραφίζοντας περίεργα πράγματα και κοροιδεύοντας την ανοργασμικιά φιλόλογο που διάβαζε Καβάφη, Ελύτη και λοιπούς ποιητές με μονότονη φωνή.

Τέλος, Pooky Λυπάμαι αφάνταστα. Και, ναι. Το οτι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα ειναι μύθος. Μύθος για εμάς που είμαστε απροετοίμαστοι ακόμα για ο,τι μας επιφυλάσσει αυτή η ζωή.

 

[Λορένα]

Πρωτη δημοτικου, καθισα στο τελευταιο θρανιο με ενα κοριτσακι που εμελλε να γινει και η κολλητη μου. Δεν χωρισαμε σε οοοοολο το δημοτικο. Ειχαμε το ιδιο στυλ ρουχων και μαλλιων και μοιαζαμε σαν αδερφες.

Στην τάξη ομως ειμασταν 7 αγορια και 7 κοριτσια, και 1 αγορι και ενα κοριτσι περισσευαν.

Οι υπολοιποι ειχαμε καταληξει σε ζευγαρια, και το κοριτσι που περισσευε δεν ηθελε να καθισει με το αγορι (που επισης περισσευε), Ετσι η δασκαλα κανονισε, καθε βδομαδα να αλλαζουμε θεση, και καθε κοριτσι με την σειρα να καθεται στο θρανιο του αγοριου.

(μ' αρεσει που επειδη ηταν χαμηλων τονων, και τον κοροιδευαν τα υπολοιπα αγορια, τελικα ηταν ο μονος που καθισε σε ολα τα σχολικα χρονια με ολα τα κοριτσια )

Η διαχωριστικη γραμμη, κλασσικα στο κεντρο του θρανιου, οταν μαλωναμε και οταν απλωνομασταν υπερβολικα.

Μεγαλο θεμα ειχαμε και με τις κασσετινες, που τις απλωναμε και αυτες ανοιχτες πανω -πανω στο θρανιο, γιατι δεν μας εφτανε μονο : 1 μολυβι, 1 μπλε στυλο, 1 κοκκινο στυλο, 1 γομολαστιχα 1 ξυστρα (κατα προτιμηση σιδερενια, η πιο "καλη" ηταν) και 1 χαρακας.

θελαμε να εχουμε και δευτερο μολυβι (συνηθως εκεινο με τις μυτες) και δευτερη γομα, και πρασινο στυλο και τα χρωματα. Οποτε ειχαμε την κασσετινα ανοιχτη που τα ειχε οοοοοολα αυτα

Στο γυμνασιο τα πραγματα αλλαξαν, η διπλανη αλλαζε σχεδον καθε χρονο. Συνηθως ηταν απλα η διπλανη και δεν καναμε παρεα στα διαλειμματα. Αλλοτε ημουν εγω η καλυτερη μαθητρια, αλλοτε εκεινη. Διαχωριστικες γραμμες δεν υπηρχαν, στα θρανια ημουν στην μεση προς το τελος (ενα ψιλο προβλημα μυωπιας με εμποδιζε να ειμαι τερμα πισω), και απο στυλο και μολυβια.. 1 μπλε στυλο μονο, και αλλο 1 στην τσαντα σε περιπτωση που εχανα το πρωτο.

Διορθωτικο επισης δεν ειχα ποτε.

 


Να σημειωσω πως καλη παρεα εκανα με τους μπροστινους του θρανιου μου και με τους πισω.


Ειμασταν μια καλη παρεουλα (ή ενα καλο πηγαδάκι). Οι μπροστινοι ηταν συνηθως κοριτσια και οι πισω συνηθως αγορια.

Ενα φεγγαρι ηθελα να μακρυνω τα μαλλια μου (τα ειχα κοψει κοντα) και ο πισω μου για να με "βοηθησει" οπως ελεγε, μου τα τραβαγε καθε τρεις και λιγο, οταν ηθελε να με ρωτησει : τι ωρα ειναι, αν εχω δευτερο στυλο, αν ξερω τιποτα απο μαθημα, ή αν ηθελε να μονο να μου κανει πλακα

Η μπροστινη με καλυψε κανα δυο φορες οταν πηγε να με παρει ο υπνος απο την νυστα, λογω που ειχα ξενυχτυσει το προηγουμενο βραδυ

 

[user]

Α, οι διπλανοί......
Στο Δημοτικό πρώτη διπλανή μου η Μαρία. Έχω προσπαθήσει να τη βρω μέσω facebook και μέσω του παλιού ιδιοκτήτη του σχολείου που ήταν θείος μου (ιδιωτικό και δεν πλέρωνα μία.... ) αλλά δεν κατάφερα τίποτε. Καλή της ώρα όπου και να είναι, καθόμασταν 3 χρόνια μαζί, για αν μη μιλάω όπως είχε πει η δασκάλα. Στη τρίτη δημοτικού αναγκάστηκε να μας χωρίσει γιατί μας έπιασε να ρίχνουμε ρουφηχτά φιλιά.......

Τα ίχνη της χάθηκαν όταν πέρασα στο Λύκειο, μια και ο καλός μου θείος είχε μόνο Δημοτικό και όχι Γυμνάσιο.

Εκεί άρχισα αν μισώ το σχολείο και να μην έχω πολλά - πολλά με κανένα, καθόμουν όπως έλαχε, συνήθως με τους αλητάμπουρες της τάξης μια και προτιμούσα την απομόνωση των τελευταίων θρανίων.

Περνάμε στο Λύκειο που κάθισα με ένα παιδί που έμελλε να μου σημαδέψει τη ζωή, για μια ζωή. Ο Κώστας, ένα εκπληκτικό άτομο με τρέλα για το ZX-Spectrum, εγώ είχα υπολογιστή, αυτός όχι και θυμάμαι είχα τσοντάρει το μισό ποσό στα γενέθλιά του σαν δώρο να τον αποκτήσει. Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Στην Τρίτη Λυκείου ήμουν ήδη μαζί με την αδερφή του την Ειρήνη που είχε τρέλα για το ZX, όπως και ο αδερφός της, θυμάμαι είχα φρικάρει όταν του μίλησα για το πόσο αγαπώ την αδερφή του, μάλιστα αντί να θυμώσει μας διευκόλυνε και μας κάλυπτε και στους δικούς μου και στους δικούς του. Πόσες φορές δεν είχε τριγυρίσει στο Χολαργό μόνος του για να είμαι πριβέ με τη κοπέλα μου δε λέγεται......

Ο Κώστας είχε μείνει κολλητός μέχρι τα χρόνια της Παντείου, με την αδερφή του είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε γάμο, τους έχασα την ίδια μέρα όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τους σκότωσε περνώντας στο αντίθετο ρεύμα κάπου κοντά στο Διακοφτό, στην Εθνική Αθηνών - Πατρών ένα καλοκαίρι καθώς πήγαιναν στο εξοχικό των δικών τους. Δυστυχώς εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν μόνο αυτοί, μαζί τους και άλλες αγέννητες ψυχές και εγώ μαζί.....

Άλκη εξαιρετικό θέμα φίλε.!!!!

Pooky με συγκίνησες αφάνταστα... πραγματικά είσαι ψυχάρα. Σε είχα συμπαθήσει καιρώ τώρα διαβάζοντας τις απόψεις σου και μπορώ να πω ότι ανατρίχιασα με αυτό που μόλις διάβασα. Οποιαδήποτε άλλα λόγια είναι περιττά... ποιος είμαι εγώ που θα δώσω συμβουλές του τύπου, υπομονή, κουράγιο κ.τ.λ...

 

[Butterfly]

Εγώ θυμάμαι στο δημοτικό, όταν τσακωνόμουν με τη διπλανή μου τραβάγαμε γραμμή στη μέση του θρανίου κ κάναμε σύνορα!!! χααχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!!!!

 

[user]

Εγώ θυμάμαι στο δημοτικό, όταν τσακωνόμουν με τη διπλανή μου τραβάγαμε γραμμή στη μέση του θρανίου κ κάναμε σύνορα!!! χααχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!!!!

Και ποιός δεν το έκανε αυτό ?

 

[Butterfly]

Και ποιός δεν το έκανε αυτό ?

τα αγόρια

 

[user]

LOL ! Εμείς πάντως το κάναμε αυτό, ανεξαρτήτως φύλου...

 

[status]

τα αγόρια

Χα, έπαιξες και έχασες, έχω κάνει εγώ γκρίζες ζώνες με τους διπλανούς μου..:ρ

 

[θανος]

φοβερες αναμνησεις παντα ειχα διπλανους παιδια που μιλαγαμε αλλα καναμε και τρελλα θυμαμαι να εχουμε ζωγραφισει σε ολο το θρανιο με ενα παιδι το σημα του ολυμπιακου(μας πηρε τα διαλειμματα μιας μερας να το κανουμε)και οταν σχολαγαμε το ειδε η δασκαλα και μας εβαλε να το σβησουμε δυστυχως επισης δεν ξεχναω που ο διπλανος μου ειχε ενα στυλο μπλανκο που δεν ανοιγε και πηγε να τον ανοιξει με τα δοντια εσπασε και το καταπιε και τον τρεχανε στο νοσοκομειο(χασαμε ολη την μερα μαθημα μετα) στο γυμνασιο προτιμουσα να καθομαι με συγκεκριμενα ατομα ωστε να μην χρειαζεται να ανεχομαι τον καθενα στο λυκειο καθομασταν 4 παιδια και καναμε της κοπανες ολοι μαζι μια φορα ο μαθηματικος ειχε γραψει στο απουσιολογιο αυτοι οι 4 λειπουν παντα μαζι χαχαχχαχα

 

[metal kristi]

εγω παντα καθομουν με αγορακια και τα κοληταρια μου παντα αγορακια ηταν

θυμαμαι χαρακτηριστικα εναν απο τους κολιτους μου ο οποιος ηταν ερωτευμενος με μια γεωργια και του ηρθε η αναγκη να φωναξει μεσα στο μαθημα το ονομα της.

επειδη δεν μπορουσε αρχησε να το γραφει πανω στο θρανιο τραβωντας το ααααααα...

το εφτασε στην δικη μου πλευρα το εγραψε στο τετραδιο μου και συνεχισε στον τοιχο διπλα μου

επειδη ουτε εγω μπορουσα να του φωναξω ουτε να του ριξω φαπα του δαγκωσα το χερι σαν βουβη ταινια αρχησε να κλαιει απο τον πονο και εγω να χαμογελο χαιρεκακα

 

[Maverick]

Στο Δημοτικό καθόμουν με τη Μ. και μετά με τη Σ....

Ήταν καλύτερα με τη Μ. γιατί παίζαμε ζωγραφίζαμε και κάναμε πολλές τρέλες...

Η Σ. ήταν από τις ψηλομύτες της τάξης, κλαμπ στο οποίο ποτέ δεν έγινα μέλος, και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ... Άσε που με κόλλησε και ψείρες...

Μια μέρα που μιλούσαμε πολύ με τη Μ., ο δάσκαλος με έβαλε να κάτσω με ένα αγόρι για όλη την υπόλοιπη μέρα για τιμωρία. Ήμουν από τη σειρά των αγοριών! Κοιτούσα απέναντι και έβλεπα τις συμμαθήτριές μου! Μου άρεσε πάρα πολύ!

Στο Γυμνάσιο κάθισα την πρώτη τάξη με μια τυχαία, γιατί δεν ήξερα κανέναν.

Σε λίγους μήνες όμως ανακάλυψα την μέλλουσα ΔΙΠΛΑΝΗ μου με την οποία κάθισα τα υπόλοιπα χρόνια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής μας...

Λέγαμε τα μυστικά μας, προαυλιζόμασταν μαζί, της διάβαζα τα ποιηματάκια μου και με βοηθούσε στη μουσική. Μιλούσαμε στα Γαλλικά, ζωγραφίζαμε το τέλειο σπίτι των ονείρων μας, πηγαίναμε μαζί στη χορωδία και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια στη γυμναστική. Ξέραμε καλύτερα η μία για την άλλη πιο είναι το αγαπημένο της χρώμα, το αγαπημένο της φαγητό, τι σιχαίνεται να κάνει, τι μουσική της αρέσει, απ’ ό,τι ήξεραν τα αδέρφια ή τα φλερτ μας. Κρατούσαμε η μία το χέρι της άλλης όταν ο καθηγητής άνοιγε το μπλοκάκι του και τρέμαμε παρέα… Οι καθηγητές μας μπέρδευαν γιατί είχαμε και οι δύο κόκκινα μαλλιά, άσπρο δέρμα και φακίδες. Εξάλλου, μετά από τόσα χρόνια συγχρωτισμού πάντα δυο άνθρωποι τείνουν να κάνουν κάποιες ίδιες κινήσεις, μορφασμούς, χειρονομίες και να μοιάζουν πιο πολύ.

Έξω από το σχολείο δεν είχαμε επαφές. Αυτή ήταν πολύ μαζεμένη από το σπίτι της κι εγώ γύριζα συνέχεια στους δρόμους… Πριν λίγους μήνες όμως βάφτισα την κόρη της και έτσι γίναμε και κουμπάρες!!!

 

[nikostoum]

εγω στο δημοτικο (μεγαλωσα στην επαρχια) δεν ειχα προβλημα ...αφου ολοι στην γειτονια ειμασταν συμμαθητες