Ρετρό συναισθήματα.

[Fred Madison]

Εν μέσω καλοκαιριού και παραθερισμού στο εξοχικό μου σπίτι, σπίτι το οποίο μεγάλωσα από τα πρώτα μου χρόνια, μπορώ να φέρω πάμπολες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Τι να τακτοποιώ προσεκτικά και νοικκυρεμένα τον C64 μου προσπαθώντας να τα έχω όλα σε τάξη, τι να παίζω ηλεκτρονικά "ζητιανεύοντας" πεντάδραχμα από γονείς και αδέλφια,

τι να παίζω με την τρελομπάλα μου στην αυλή, τι επικές μεσημεριανές πολύωρες μάχες στο σουμπούτεο κλπ. Αφορμή για όλα αυτά που γράφω τι είναι αλήθεια;

Σήμερα με το που έπιασα ένα παλιό τεύχος από το περιοδικό micromad του 1986 και στο καπάκι ένα του Sport Billy αμέσως μπροστά μου για ακόμη μια φορά πέρασαν άπειρες εικόνες. Μόνο και μόνο που έβλεπα

όλες αυτές τι διαφημίσεις, τα εφταψήφια τηλεφωνικά νούμερα, τα εξώφυλλα των παιχνιδιών με έπιασε μια στεναχώρια και μια θλίψη. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια αλλά είπα σήμερα να το θίξω σαν θέμα και να μοιραστούμε

απόψεις. Δε ξέρω πως εσείς αισθάνεστε για όλη αυτή τη ρετρό

κατάσταση που διατηρούμε μέσα μας. Δε με νοιάζει το ότι μεγαλώνω (παω πρός τα 38) ειλικρινά. Δε ξέρω όμως και τι είναι αυτό που με κάνει από τη μια να αισθάνομαι μια γλύκα και ταυτόχρονα μια βαριά διάθεση .

Φταίει η ολότελα άγευστη εποχή μας ; Φταίει ο χαμός ανθρώπων που δεν είναι κοντά μας; Φταίει η εν μέρη απώλεια της παιδικής αφέλειας και ενθουσιασμού; Δεν έχω ιδέα.

Από την άλλη παραμένω ολότελα ρετροφανατικός σε ότι έχει να κάνει και ακουμπά απτά την παιδική μου ηλικία και ένας άνθρωπος με καθημερινό ενθουσιασμό για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν και

που λίγο έχουν αλλάξει σαν θεματική από αυτά που είχα στην ηλικία των 12. Τα παιχνίδια και η ζωγραφική ήταν οι δυο κύριες ασχολίες μου. Τα παιχνίδια και η ζωγραφική παραμένουν ακόμη και σήμερα.

Λίγα έχουν αλλάξει στον πυρήνα μου και γι' αυτό με θεωρώ ιδιαίτερα τυχερό. Μόλα ταύτα οι παραπάνω προβληματισμοί που και που, μου χτυπούν τη πόρτα.

Οι δικές σας βιωματικές απόψεις;

 

[misha]

Εγώ οταν γράφτηκα εδώ βρήκα πολλά πράγματα που θυμόμουν ως παιδί μέσα απο θέματα του φόρουμ φωτοραφίες πχ με αυτοκόλλητα απο γαριδάκια και άλλα πολλά μπορω να πω οτι συγκινηθηκα

Μια άλλη φορά συγκινήθηκα οταν βρήκα στην αποθήκη μαζι με κατι ξεχασμένα πράγματα μια ξεχασμένη κασέτα που είχε ηχογραφήσει η κατα δυο χρόνια μικροτερη αδερφή μου με δυο αλλά παιδάκια συμμαθητές της και εκει ακουσα κατι σοκιν ανεκδοτα που λεγαμε οταν ημασταν μικροι.Μάλιστα ανεβασα το ηχητικο ντοκουμεντο στο γιουτουμπ και εκανα θέμα εδω οπου θα ακουσεις και το αποσπασμα.

 

[Vetusomaru]

Αν και retromaniac έχω μάθει να εκτιμώ τα ωραία πράγματα της κάθε εποχής. Αν είναι δύο πράγματα που δεν μπορώ ν' αποδεχτώ στην σημερινή εποχή είναι τα εξής:

- Πρώτον, το χάλι της τηλεόρασης σήμερα. Κάτι με τα κρούσματα λογοκρισίας του EΣΡ (που αρκετές φορές φτάνουν σε ηλίθιο βαθμό), κάτι με την απουσία ποιοτικών εκπομπών και σειρών (η τελευταία κωμική σειρά της προκοπής που είδα ήταν το Παρά Πέντε, από 'κει κι έπειτα μονάχα την Εργαζόμενη Γυναίκα συμπάθησα αλλά δεν το έβλεπα και φανατικά αλλά τουλάχιστον ήταν πιο προσεγμένη κι αξιοπρεπής σειρά συγκριτικά με τις άλλες σαβούρες), κάτι με την παραμέληση της παιδικής ζωνής (μονάχα το Star Channel δείχνει να νοιάζεται κάπως αλλά κι αυτό κουτσά στραβά)...Eυτυχώς που υπάρχει το internet και η πρόσβαση σε κανάλια του εξωτερικού για να καλύπτουν το κενό της σημερινής, σάπιας ελληνικής τηλεόρασης που με το ζόρι κρατιέται ζωντανή.

- Δεύτερον, η απουσία των arcades. Το ξέρω ότι οι εποχές αλλάζουν αλλά όσο να 'ναι σπαράζει ακόμα η καρδιά μου όταν για παράδειγμα πηγαίνω τα καλοκαίρια στην Ακράτα και στην θέση των arcade λεσχών βρίσκω καφετέριες, internet cafes, mini markets και ταβέρνες. Aκόμα και τα touchscreen bartop arcades με τα διάφορα casual games που έχουν απομείνει σε διάφορες καφετέριες, bars, κέντρα ψυχαγωγίας κ.ο.κ. και κάποτε είχαν τεράστια πέραση στο ευρύ κοινό που δεν πολυασχολείται με τα videogames τώρα τα βλέπουν να πιάνουν σκόνη σε μια γωνία καθώς πλέον ο κόσμος παίζει παιχνίδια στα κινητά τους και τα tablets τους όταν βγαίνουν έξω. Για μένα οι arcade λέσχες δεν ήταν μόναχα μέρη που έλιωνα στα videogames, ήταν μέρη που έκανα διάφορες ωραίες παρέες που με συντρόφευαν τα καλοκαίρια και δεν περιοριζόντουσταν μονάχα στα videogames. Αντιθέτως στα net cafes που ο καθένας είναι αποβλακωμένος στο pc που κάθεται δύσκολα να κάνεις νέες παρέες εκεί. Σε αποξενώνουν τελείως.

 

[Rakeesh]

Δυστυχως, πιστευω οτι αυτα που νιωθαμε μικροι και δεν μπορουμε να νιωσουμε πλεον, ηταν θεμα ηλικιας και οχι επειδη ζησαμε "πιο μαγικες" εποχες.

Ειναι αλλιως καλωδιωμένος ο εγκεφαλος του παιδιου. Το παιδι εχει ορθανοιχτα ματια και αυτια και ρουφαει ολα τα ερεθισματα σε μεγαλο βαθμο, γιατι ετσι το εχει κανει η φυση για να καταλαβει το περιβαλλον. Οταν ομως ωριμασουμε, παυουμε να λειτουργουμε ετσι, και ελαττωνεται η περιεργεια και ο ενθουσιασμος μας.

Εγω πχ. τα τελευταια χρονια εχω παρατηρησει οτι δεν με εντυπωσιαζει τιποτα ως πρωτογνωρο. Νιωθω πως ο,τι βλεπω τα εχω ηδη ξαναδει, ειτε ειναι καινουργιο, ειτε ειναι κατι παλιο που ετυχε να το δω τωρα πρωτη φορα.

Μου λειπει αυτο που θα με ενθουσιασει, θα με ταρακουνησει και θα με αναστατωσει, και δεν ξερω ποτε θα το ξανανιωσω

 

[krios]

Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε τι θέλεις να πεις Fred Madison. Η παιδική ηλικία είχε κυρίως κάτι που δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά. Την ανεμελιά. Κατά καιρούς σε διάφορα θέματα έχουμε αναφερθεί σε αυτά τα συναισθήματα. Έχει να κάνει και με το πόσο ευαίσθητος είναι κανείς νομίζω. Κοιτούσα σήμερα στην εθνική οδό κάποια εργοστάσια που κάποτε ήταν ανοιχτά και ως παιδί τα έβλεπα τεράστια, τώρα να γκρεμίζονται. Κατασκευές που σκουριάζουν, κτίρια εγκαταλελειμμένα που διατίθενται, ανάμεσα στα πράσινα πεύκα και τα καμμένα λίγο μακρύτερα, λίγα πρόβατα πιο πέρα από το εργοστάσιο της ΙΖΟΛΑ, καλαμποκιές και φυτεμένα χωράφια. Και όλα κάτι μου θύμισαν όλα κάτι με έκαναν να νιώσω. Πριν λίγες μέρες έπιασα στα χέρια μου ένα Μίκυ Μάους και για δευτερόλεπτα ένιωσα αυτό ακριβώς που ένιωθα όταν ήμουν παιδί με κάθε νέο τεύχος που αγόραζα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση και σε μένα. Από το άκουσμα ενός ποπ ''χαζοτράγουδου'' έως την τραγική μετάλλαξη της εικόνας της παιδικής γειτονιάς μου. Η ζωή συνεχίζεται, το ρετρό συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Κι εμείς οι ρετροφανατικοί θα θυμόμαστε και θα συγκινούμαστε.

 

[Fred Madison]

Ακριβώς φίλε krios. Όλοι και όλες για να βρισκόμαστε εδω μέσα είμαστε κάτω από κοινό παρονομαστή. Το θέμα είναι πως αυτό το οποίο ονομάζουμε ρετρό το διαχειριζόμαστε. Είναι κάτι που μας φέρνει χαρά και λύπη/νοσταλγία συνάμα; Και αν ναι πρός τα που γέρνει η ζυγαριά; Θα μου πείς ο καθένας είναι μια άλλη περίπτωση και πολύ καλά θα κάνεις να το πείς αυτό. Αφορμή του θέματος αυτού δεν ήταν το να πούμε για πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε πια, για την αθωότητα-ανεμελιά-ξεγνοιασιά πέστο όπως θες. Αφορμή ήταν το πως φιλτράρουμε όλη αυτή τη κατάσταση που ονομάζουμε ρετρό και πως επιδρά στην καθημερινότητά μας...

 

[Λορένα]

Η παιδικη μου ηλικια, αν και εχει αρκετα δυσαρεστα.. την θυμαμαι παντα με νοσταλγια.

Αναπολω τα μεσημερια του καλοκαιριου με καυσωνα, που ολοι κοιμοταν και εγω ημουν ελευθερη να κανω οτι θελω.

Αναπολω τα παιχνιδια που παιζαμε με τα αλλα παιδια

Το δημοτικο σχολειου του χωριου μου.

και πολλα πολλα αλλα...

Οτιδηποτε μου θυμιζει εκεινη την εποχη, με συγκινει. Ενα βιβλιο που διαβαζα τοτε, και βρηκα τωρα, οταν το ανοιγω ειναι σαν να ξαναζω το τοτε. Καθως δεν εχω και πολλα ρετρο αντικειμενα απο τοτε (ας ειναι καλα η μαμα και η αδερφη), τα ελαχιστα που βρισκω, ειναι μια χαρα για μενα.

Με την εγγραφη στο ρετρομανιαξ μοιραστηκα τις αναμνησεις μου (και θυμηθηκα και αλλες ξεχασμενες) με τους υπολοιπους εδω. Βοηθησε στο εμφανιστει το παιδι που ηταν ακομη κρυμμενο μεσα μου και να συμφιλιωθει με τον ενηλικα που ειμαι τωρα

 

[krios]

Ακριβώς φίλε krios. Όλοι και όλες για να βρισκόμαστε εδω μέσα είμαστε κάτω από κοινό παρονομαστή. Το θέμα είναι πως αυτό το οποίο ονομάζουμε ρετρό το διαχειριζόμαστε. Είναι κάτι που μας φέρνει χαρά και λύπη/νοσταλγία συνάμα; Και αν ναι πρός τα που γέρνει η ζυγαριά; Θα μου πείς ο καθένας είναι μια άλλη περίπτωση και πολύ καλά θα κάνεις να το πείς αυτό. Αφορμή του θέματος αυτού δεν ήταν το να πούμε για πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε πια, για την αθωότητα-ανεμελιά-ξεγνοιασιά πέστο όπως θες. Αφορμή ήταν το πως φιλτράρουμε όλη αυτή τη κατάσταση που ονομάζουμε ρετρό και πως επιδρά στην καθημερινότητά μας...

Η φίλη krios για να μην παρεξηγηθεί δεν υπονόησε πως επαναλαμβάνεται το θέμα που άνοιξες Fred Madison. Η ζυγαριά η δική μου κλίνει προς την πικρή γεύση (για να είμαι ακριβώς στο θέμα σου) και στην καθημερινότητά μου επιδρά θετικά μόνο αν θυμηθώ κάτι ακόμα ή βρω κάτι ακόμα που με φέρνει πιο κοντά στην παιδική μου ηλικία. Και σίγουρα με χαρά θα το μοιραστώ μαζί σας.

 

[Σώτος Σώτος]

Η γεύση της νοσταλγίας είναι πάντα γλυκόπικρη όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή.


Γλυκιά επειδή μας θυμίζει ότι ζήσαμε κάποτε ανέμελα, ευτυχισμένα σχετικά (για τους περισσότερους) χρόνια ως παιδιά, με ατελείωτο παιχνίδι, με φίλους, με αδέλφια, ξαδέλφια και γονείς νέους και δυνατούς.

Πικρή επειδή μας θυμίζει επίσης οτι η ζωή μας τότε δεν ήταν μόνο καλές στιγμές αλλά και δυσάρεστες π.χ. σχολικό άγχος, φτωχά χρόνια για κάποιους, απώλεια αγαπημένων προσώπων…

Προσωπικά από τότε που ενηλικιώθηκα και πήρα στα χέρια μου τη ζωή μου έπαψα να πολυασχολούμαι με τα παιδικά μου χρόνια, πιό πολύ με απασχολούσε το παρόν, να ζήσω καλά και να δημιουργήσω.

Όλα άρχισαν να αλλάζουν όμως με τη γέννηση του γιού μου στα 32 μου και κυρίως από τότε που αρχίσαμε να επικοινωνούμε ουσιαστικά, δηλ. στην ηλικία των 3-4 χρονών. Άρχισα λοιπόν θέλοντας να προσφέρω στον γιό μου τις αναμνήσεις μου να ξαναθυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια (χαρακτηριστικό κομμάτι της επικοινωνίας μας ήταν κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί να μου ζητάει επίμονα: “Μπαμπά σε παρακαλώ πες μου μια ιστορία, μια ιστορία!”)

Όλη αυτή η διαδικασία με άλλαξε πολύ επειδή θυμήθηκα και αναβίωσα καλές και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου αλλά και μερικές πολύ τραυματικές εμπειρίες από τα παιδικά μου χρόνια (σεισμό του ʼ81, δυστύχημα με θάνατο μικρού παιδιού, συνεχείς μετακομίσεις - ξεριζωμούς σε άλλα μέρη)…

Το μάθημα που παίρνω από τη ζωή μου ως τώρα είναι ότι πρέπει να ζούμε και να «ρουφάμε» κάθε λεπτό της ζωής μας σε όποια περίοδο ή κατάσταση βρισκόμαστε. Κάθε περίοδος της ζωής έχει την ομορφιά της. Μπορεί πλέον να είμαστε + - 40 χρονών οι περισσότεροι χωρίς το εφηβικό σφρίγος και κυρίως την ανεμελιά του τότε αλλά έχουμε (αρκετοί φαντάζομαι) την απερίγραπτη χαρά να μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά !!! Αυτό κι αν είναι συναρπαστικό ταξίδι !!!

Υ.Γ. Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες πλέον είναι η παρέα με όλους εσάς τους «ρετρομανείς»…

 

[Fred Madison]

Η φίλη krios για να μην παρεξηγηθεί δεν υπονόησε πως επαναλαμβάνεται το θέμα που άνοιξες Fred Madison. Η ζυγαριά η δική μου κλίνει προς την πικρή γεύση (για να είμαι ακριβώς στο θέμα σου) και στην καθημερινότητά μου επιδρά θετικά μόνο αν θυμηθώ κάτι ακόμα ή βρω κάτι ακόμα που με φέρνει πιο κοντά στην παιδική μου ηλικία. Και σίγουρα με χαρά θα το μοιραστώ μαζί σας.

Αγαπητή μου krios με συγχωρείς για το σφάλμα πρός το φύλο σου. Δεν το γνώριζα.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν θεώρησα πως επανέλαβες κάτι.

Ίσα ίσα, νομίζω πως οι δημοσιεύσεις σου στο συγκεκριμένο θέμα είναι ιδιαίτερα εύστοχες.

 

[johnny19818]

Δυστυχώς έχουν αλλάξει πολλά από τα αθώα χρόνια που θυμόμαστε ως παιδάκια. Λείπει η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά των παιδικών μας χρόνων. Επίσης θα συμφωνήσω με τον Vetus και θα προσθέσω ότι, όσο κι αν ακουστεί παράξενο, μου λείπουν τα μαγαζιά με αποκλειστικότητα. Δηλαδή μαγαζί μόνο με κονσόλες ή υπολογιστές για παράδειγμα. Εντάξει, δεν απορρίπτω τις μεγάλες αλυσίδες που έχουν από βιβλία μέχρι και τηλεοράσεις απλά σε ένα μαγαζί όπως προανέφερα νομίζω ότι ο πωλητής ήταν πιο συγκεντρωμένος σε αυτό που πουλάει και πιο γνώστης.

Η εγγραφή μου στο εν λόγω φόρουμ με έκανε να θυμηθώ πράγματα που τότε δεν έδινα καν σημασία και να εκτιμήσω κάποια άλλα. Το ρετρό θεωρώ ότι είχε ταυτότητα! Δεν ήταν κάτι του συρμού. Νομίζω ότι τώρα η μαζοποίηση έχει παρασύρει πολλά στο πέρασμα της. Δεν έχω παράπονο από την τωρινή μου ζωή, αλλά πολλές φορές αναπολώ τα "παλιά" εκείνα χρόνια με νοσταλγία. Θυμάμαι πως ήταν η γειτονιά μου πριν αλλάξει τελείως. Κάποια μαγαζιά που με το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν και πολλά άλλα. Επίσης τα μουσικά ακούσματα των τελευταίων 6 χρόνων προσωπικά με αφήνουν αδιάφορο. Νομίζω ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα που λένε.

 

[Metalcandyman]

To Μονο πραγμα που με λειπει ειναι τα arcades οπως τα βιωσα και τα ζουσα εκεινα τα χρονια μαζι τιποτα αλλο.Ολα αυτα τα συναισθηματα εκει μεσα με τους κολητους μου και τα εκατονταδες σκηνικα που εχω ζησει και τι δεν θα δεινα να μπορουσα να τα ξαναζησω.

 

[BETTY BOOP]

Το καλοκαίρι πηγαίνω στο χωριό στο Ηράκλειο της Κρήτης και η σκέψη μου πετά στο παρελθόν, τότε που έκλειναν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές κι εγώ ετοίμαζα τα πράγματά μου για να βρεθώ στο αγαπημένο μου μέρος και στους αγαπημένους μου φίλους. Ηταν η πιο χαρούμενη και ανεμελη περίοδος και θυμάμαι...πολύ παιχνίδι όλη μερα!

Πολλά πραγματα εχουν αλλάξει από τοτε...

βέβαια η χαρά που ένιωθα τότε όταν πήγαινα στο χωριό το καλοκαίρι είναι διαφορετική από τη χαρά που νιώθω τωρα όταν πηγαινω εκει...τότε οι διακοπές μου διαρκούσαν κάπου 2-2,5 μήνες (και περισσότερο...όταν δεν πήγαινα ακόμα στο σχολείο, τώρα η διαρκεια των διακοπων εχει μειωθεί λόγω...επαγγελματικών υποχρεωσεων...)

Όταν τελείωναν οι διακοπές, με βαριά καρδιά (και ... κλάμα πολλές φορές) έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη και στις σχολικές μου υποχρεώσεις.

Την ίδια λύπη νιώθω και τώρα όταν είναι να επιστρεψω στην πολη μετά από διακοπές...

Με την επιστροφή στην πόλη, ξεκινούσε σιγά-σιγά και η προετοιμασία για το σχολείο με την αγορά των απαραίτητων εφοδίων (σχολική τσάντα, βιβλία, τετράδια...). Τακτοποιούσα τα σχολικά ειδη στο γραφείο, ξεφύλλιζα τα καινουρια βιβλία, άλλα πραγματα μου φαινονταν γνωστά και άλλα αγνωστα...

Με μεγάλη χαρά ξεκινούσα τη νεα σχολική χρονιά και την πρώτη μέρα στο σχολείο έβλεπα τους συμμαθητές μου ανανεωμένους από τις διακοπές. Πάντα είχα αγωνία να πετύχω μια καλή θεση στη νέα τάξη στο θρανίο (και με ποιο παιδάκι θα καθίσω!)...

Οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα ήταν για μένα, όπως και για όλα τα παιδιά, μια μεγάλη χαρά αφού θα ξεκουραζόμασταν για πολλές μέρες.

θυμάμαι ακόμα και τη σχολική μου καριέρα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο με το πολύ φορτωμένο πρόγραμμα και τις πολλές ώρες διαβάσματος στο σπίτι...

θυμάμαι επίσης την δυσφορία που ενιωθα όταν είχα να διαβάσω μαθήματα που αντιπαθούσα, πρώτο και καλύτερο τα Μαθηματικά, για το οποίο είχα ξεκινήσει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι από την Α' Γυμνασίου!

Η συμμετοχή μου ως μέλος του φορουμ retromaniax με γέμισε χαρά και με έκανε να θυμηθώ πολλά πράγματα από το παρελθόν και να ενώσω τις αναμνήσεις μου με τις αναμνησεις των αλλων μελών.