Ρετρό σχολικές εγκαταστάσεις

[Σώτος Σώτος]

Στη σχολική μου θητεία έχω μαθητεύσει/φοιτήσει σε 7 συνολικά σχολεία (δημ-γυμν-λύκειο)... Συνεπώς τα μάτια μου έχουν δει σχολικές εγκαταστάσεις διαφόρων ειδών.

Το δημοτικό σχολείο (4ο Δημ. Σαλαμίνας) από το οποίο ξεκίνησα το '80 στην πρώτη ήταν ολοκαίνουργιο, εξαιρετικό για την εποχή του, με τεράστιες αίθουσες, προαύλια, κήπο, μέχρι και παιδική χαρά!!!

Το μεθεπόμενο μου (8ο Δημ. Συκεών Θεσσαλονίκης) ήταν τραγικό... Μάλιστα την μισή τετάρτη δημ΄την κάναμε σε πρώην τουαλέτες που μετατράπηκαν σε αίθουσα ελλείψει χώρου (τα πλακάκια είχαν μείνει-θλιβερή ανάμνηση WC...) Βέβαια εδώ και χρόνια έχει γκρεμιστεί...

Τα υπόλοιπα σχολεία από συνηθισμένα έως αδιάφορα, με εξαίρεση το σούπερ Γυμνάσιο που έβγαλα την Γ' τάξη - καινούργιο, με κεραμίδια σε γραφικό στυλ, με αχανή προαύλια κλπ...

Και βέβαια έχω παρόμοιες αναμνήσεις με τους προλαλήσαντες στα κλειστά γυμναστήρια, στα χημεία κλπ...

 

[elephadas]

Χημείο είχε και το Γυμνασιολύκειο (εξατάξιο γυμνάσιο τότε) που πήγα εγώ, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. Μόνο που το χρησιμοποιούσαν για κανονική αίθουσα διδασκαλίας, και οι προθήκες με τα όργανα φυσικής και χημείας ήταν κλειδωμένες με τα περιεχόμενά τους απλώς διακοσμητικά. Το κτήριο ήταν ήδη πολύ παλιό τότε (1969 μπήκα), πρέπει όμως να υπάρχει ακόμη ως απλώς Γυμνάσιο, απ' ό,τι μόλις είδα στην ιστοσελίδα του, βεβαίως με ένα σωρό προσθήκες και αλλαγές και έξτρα κτήρια (ένα χτιζόταν ήδη στην εποχή μου αλλά έμεινε γιαπί για χρόνια). Ήταν πολύ γεροφτιαγμένα τα παλιά σχολεία.

Αλλά ίσως ακόμη πιο ρετρό πρόλαβα το Γυμνάσιο της Αθήνας (10 Αρρένων Αμπελοκήπων), όπου έβγαλα τις δύο τελευταίες τάξεις. Λέω "πρόλαβα" γιατί εγώ μεν έκανα μάθημα στο καινούριο κτήριο, αλλά σε ορθή γωνία με αυτό υπήρχε ακόμη το παλιό κτίσμα, εποχής Παπανδρέου (όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν υπουργός παιδείας στην Κυβέρνηση Βενιζέλου στις αρχές της δεκαετίας του 30 έχτισε πάμπολλα σχολεία σ' όλη την Ελλάδα - η Wikipedia λέει 3200(!!) - που έμειναν γνωστά ως "σχολεία του Παπανδρέου"). Το γκρέμισαν (με μεγάλη δυσκολία) την πρώτη χρονιά που ήμουνα στο δέκατο και το αντικατέστησαν με ένα καινούργιο κτήριο... είμαι σίγουρος ότι αυτό θα είναι πολύ πιο εύκολο να γκρεμιστεί, αν υπάρχει ακόμη, στο δικό μας καινούριο κτήριο ήδη υπήρχε τρύπα σε έναν τοίχο.

 

[BETTY BOOP]

Σε αίθουσα Βιολογίας υπήρχε ο ανθρώπινος σκελετός και διάφορα ομοιώματα του ανθρώπινου σώματος με τα εσωτερικά όργανα που μπαινόβγαιναν κιόλας (!).

Σε αίθουσα Χημείας υπήρχε νεροχύτης για το πλύσιμο των χεριών μετά από πειράματα.

Σε άλλη αίθουσα υπήρχε τηλεόραση με συσκευή βίντεο για προβολή εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Στο Δημοτικό η τηλεόραση και το βίντεο υπήρχαν στην αίθουσα τελετών, όπως τη λέγαμε.

 

[zouzou]

και τα δυο σχολεια που εζησα,εχουν κατεδαφιστει..Δημοτικο:καπου στα ιλισσια,κοντα στο θεατρο..κτιριο του '30 αν μπορω να υπολογισω καλα..σαν κατι σπιτια διπατα με αυλες που μονο σε αρχαιες ελλ.ταινιες βλεπεις.η "αυλη"ηταν και το προαυλιο του σχολειου,περιστοιχισμενο απο ακαλυπτους πολυκατοικιων..το περιεργο ηταν ,οτι σ ενα σπιτι στην αυλη ζουσε μια γρια ,η κυρα φωφω..!ειχε 3 αιθουσες διδασκαλιας(+ μια το νηπιαγωγειο)2 στο ισογειο και 2 στο πανω πατωμα.τα μαθηματα γινοταν ανα 3 ταξεις ,πρωι και απογευμα.οι τρεις πρωτες μερες πρωι και οι τρεις επομενες απογευμα εναλλαξ.οι τουαλετες ηταν "τουρκικες" κοινες για αγορια,κοριτσια κ δασκαλους! μια φορα καπου στα 70ς μια ωραια ανοιξιατικη μερα χασαμε το μαθημα γιατι ..ειχαν τιγκαρει οι βοθροι..!το..γεγονος καταγραφηκε στον τυπο της εποχης..οταν πηγαινα στην 6η δημοτικου,στα μισα της χρονιας ,μεταστεγαστηκε στο κτιριο οπου βρισκεται σημερα. το παλιο εχει γινει πολυκατοικιαρα(αρκετα χρονια αργοτερα)..θα επανελθω με το γυμνασιο-λυκειο που εχει πιο χαβαλε,γιατι τα χω..πιο φρεσκα..

Νομίζω πως λες για το δημοτικό που πήγα κι εγώ, λίγο πριν από σένα όμως. Το πρόλαβα μόνο στην πρώτη δημοτικού και μετά μετεστεγάστηκε. Να προσθέσω ότι πριν ακόμα από αυτό το κτίριο, το σχολείο λειτουργούσε σε ένα ωραιότατο νεοκλασσικό κάπου στην Ξενίας, το οποίο ήταν το σπίτι της Κοτοπούλη όταν ζούσε με τον Δραγούμη. Και φυσικά οι κατάπτυστοι πολιτικοί το γκρεμίσαν κι αυτό όπως και τόσα άλλα... (Η Βίλλα Κοτοπούλη στου Ζωγράφου ήταν εξοχικό της)

 

[nwntas]

Με αφορμή αυτή την αναφορά σε άλλο thread, θυμήθηκα τα παράθυρα που είχαμε στο γυμνασιολύκειο, και συνειρμικά τις σχολικές εγκαταστάσεις που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια.

Το δημοτικό στο οποίο πήγαινα ήταν 50/50. Το ένα κτίριο ήταν πέτρινο και έμοιαζε εξωτερικά με αυτό που έδειχναν στο καφέ της Χαράς. Ήταν χτισμένο μετά την έλευση των προσφύγων της Μικράς Ασίας, οπότε ήταν αρκετά παλιά κατασκευή. Σε αυτό τα παράθυρα ήταν μεγάλα ορθογώνια και φαίνονταν γερή μεταλική κατασκευή. Υπήρχε στο ισόγειο αίθουσα εκδηλώσεων, η οποία, όμως, είχε κάτι ξύλινες πόρτες (στυλ ακορντεόν) στη μέση, οι οποίες χώριζαν την αίθουσα στα δύο, οπότε και δημιουργούνταν δύο σχολικές τάξεις. Αυτή την αίθουσα εκδηλώσεων την είχα προλάβει όταν πήγαινα νήπιο, σε μια εκδήλωση του αδερφού μου.

Το άλλο κτίριο ήταν των αρχών της δεκαετίας του 1980, το οποίο και εικονίζεται σε ένα βιβλίο Κοινωνικής και πολιτικής αγωγής (νομίζω της έκτης δημοτικού). Εκεί υπήρχε το γραφείο των καθηγητών, τα νηπιαγωγεία και το χημείο, καθώς επίσης και 4 αίθουσες για τις μεγαλύτερες τάξεις. Το χημείο είχε κάτι ελεεινές καφεκοραλί κουρτίνες, βρώμαγε κλεισούρα, σκόνη και φαρμακίλα, είχε μέσα 4 ντουλάπες με τζαμαρία και τη γνωστή κλειδαριά με το μέταλλο, όπου η κλειδαριά όταν ξεκλείδωνες έβγαινεαπό τη μεταλλική βάση (η κλειδαριά ήταν σαν φρένο) και άνοιγες τα φύλλα της ντουλάπας. Στις ντουλάπες είχε ένα σωρό χημικά από του Μπακάκου, σπασμένους και γερούς δοκιμαστικούς σωλήνες, αλλά και διάφορες γυάλινες κατασκευές για πειράματα. Σε μια μεταλλική ντουλάπα υπήρχε η τηλεόραση και το βίντεο, ενώ δίπλα και πίσω από την έδρα του δασκάλου υπήρχε σε γυάλινη βιτρίνα το κλασικό ομοίωμα του ανοιγμένου ανθρώπου, το οποίο, απ' ό,τι είδα στις τελευταίες εκλογές, κάποιος φωστήρας το έχει εντοιχίσει στην αίθουσα εκδηλώσεων... Πάντα με αηδίαζε και ελπίζω να μην υπάρχουν παιδάκια με ψυχολογικό, εξαιτίας του όποιου βλάκα πήρε αυτή την απόφαση...

Στο προαύλιο πρόλαβα και τις παλιές βρύσες, εκείνες που ήταν μια τεράστια τσιμεντένια κατασκευή σε σχήμα χωνιού, όπου γύρω γύρω στο πάνω μέρος του χωνιού στο χείλος υπήρχαν τα βρυσάκια, και στο κέντρο του χωνιού η τρύπα για να φεύγει το νερό. Θυμάστε εσείς κάτι τέτοιο; Όταν έφτιαξαν άλλο, πιο σουλουπωμένο χώρο, τα ξήλωσαν τα χωνιά.

Στο γυμνασιολύκειο, το οποίο ήταν δύο πανομοιότυπα κτίρια που, αν θυμάμαι καλά την μαρμάρινη πλακα, θεμελιώθηκαν το 1980/1981, το αρχιτεκτονικό σχέδιο ήταν καρμπόν των σχολείων της εποχής. Διόροφα κουτιά, στην πρόσοψη των οποίων έβλεπες σειρές τα παράθυρα, ορθογώνια με ένα τριγωνικού σχήματος βαθούλωμα. Τα παράθυρα (που ήταν και η αφορμή του ποστ) ήταν τετράγωνα και περιστρεφόμενα. Εσωτερικά είχαν έναν σύρτη για να τα ανοίξεις και να μπορούν να περιστραφούν, και εξωτερικά στο τοιχάκι του βαθουλώματος υπήρχε το μέταλλο που ήταν το φρένο του παραθύρου, για να μη φέρνει βόλτα 360 μοιρών το παράθυρο. Αυτά τα παράθυρα έμπαζαν απίστευτα και σε μερικά δεν υπήρχε το μεταλλικό στοπ εξωτερικά, οπότε μερικές φορές λόγω αέρα, το παράθυρο γύρναγε με δύναμη ανάποδα και ερχόταν το μέσα έξω. Ευτυχώς λόγω Ολυμπιάδας (δεν ξέρω τι έπαιξε...) κατάφεραν και έκαναν ανακαίνιση στο κτιριο, αλλάζοντας τα παράθυρα με συρόμενα.

Στις τάξεις μέσα υπήρχαν οι φεγγίτες που είχαν θέα στο διάδρομο, αλλά και οι κλασικές μεταλλικές πόρτες με το σύρτη, λες και ήσουν στη φυλακή! Ακόμα θυμάμαι τους όγκους εσωτερικά των κτιρίων, με τα ορθογώνια βαθουλώματα εξωτερικά των αιθουσών, και την αίσθηση ότι το κτίριο είναι συναρμολογούμενο.

 

[ΦΖΠ1]

Καθόλου ρετρό, αλλά δείγμα της αρχιτεκτονικής που είχαμε κάποτε, το "στρογγυλό", το σχολείο του Αγίου Δημητρίου.Αρχιτέκτων ο Τάκης Ζενέτος που αυτοκτόνησε το 1977 πέφτοντας από το παράθυρο του γραφείου του στο Κολωνάκι...

Διαβάστε και περισσότερα εδώ.

 

[johnny19818]

Αυτός ο προσομοιωτής με ανθρώπινα όργανα τελικά βλέπω ήταν μαστ σε κάθε σχολείο. Εμείς επίσης είχαμε και ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο στο οποίο βάζανε οι δάσκαλοι τα στρώματα γυμναστικής καθώς και μπάλες και άλλα όργανα γυμναστικής.

 

[hannele]

Διαβάζω για αίθουσες Βιολογίας, Καλλιτεχνικών, Η/Υ, κλειστο Γυμναστήριο, αποδυτήρια κλπ...πολυτελειες δηλαδή!
Εμεις κι στο Γυμνάσιο κι στο Λύκειο, είχαμε μόνο:
Α) Αίθουσα Τελετών για τις εκδηλώσεις στις Εθνικές εορτές, στην οποία αίθουσα κάναμε Γυμναστική όταν έβρεχε ή έκανε κρυο.
Β) Χημείο το οποίο ήταν κι λίγο αποθήκη, δλδ εκτός από τα όργανα χημειας (δοκιμαστήρια, μπουκαλάκια κλπ) είχε μέσα τους χαρτες της Γεωγραφίας, ομοίωμα σκελετού για την Ανθρωπολογία, στρώματα & μπάλες Γυμναστικής σε μια γωνιά κλπ. Μόνο στην Χημεία όμως κάναμε μαθημα εκει μέσα. Στα άλλα μαθήματα, έπαιρνε ο καθηγητής οτι χρειαζόταν (πχ αν ειχαμε Γεωγραφία, το χάρτη), τον έφερνε στην τάξη, κι μετα τον πήγαινε πάλι πίσω.
Καλλιτεχνικά (μόνο στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο δεν είχαμε) κάναμε μέσα στην τάξη. Κλειστο Γυμναστήριο δεν είχαμε, αποδυτήρια δεν είχαμε, Η/Υ δεν κάναμε τότε αρα δεν είχαμε κι αιθουσα...
Κι δεν μπορώ να πω ότι ήταν παλιάς κατασκευης (για την εποχή τους) κτίρια...το Γυμνάσιο ήταν 10ετίας κι το Λυκείο 15ετίας...αλλά δεν είχαν αιθουσες...

 

[Bajar]

Είχα την τύχη τα δύο από τα τρία σχολεία που πήγα στη διάρκεια της μαθητικής μου ζωής να είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή. Το δημοτικό ήταν της δεκαετίας του 60 και ήταν ιδιωτικό. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο γιατί και ο αριθμός των μαθητών ήταν πάντα ορισμένος, αλλά και προαύλιο είχε και δέντρα γύρω γύρω και κυλικείο και βρύσες και βεράντα. Κάθε τάξη είχε την αίθουσά της, μετακινήσεις δεν γίνονταν ποτέ, οι χάρτες, η υδρόγειος και τα όργανα της φυσικής/χημείας (όσα μπορείς να έχεις σε τάξεις του δημοτικού) μετακινούνταν μόνο από τους δασκάλους, σπάνια θα επιφόρτιζαν κάποιο μαθητή να τα κουβαλήσει σε άλλη αίθουσα. Το μόνο μείον ήταν οι τουαλέτες που τουλάχιστον για όσα χρόνια ήμουν εκεί μαθήτρια ήταν ακόμη τουρκικες!
Για το γυμνάσιο είμαι μάλλον περήφανη κυρίως γιατί ήταν ιστορικό εκτός από μεγάλο. Χτίστηκε στην περίοδο του μεσοπολέμου από την οικογένεια των ευεργετών της πόλης μου ως πρότυπο, το υλικό του ήταν η ντόπια γκριζοπράσινη πέτρα, είχε τεράστιο προαύλιο, στίβο, γυμναστήριο για τις βροχερές μέρες το οποίο ήταν και χώρος εκδηλώσεων, ωραία μαρμάρινη εσωτερική σκάλα, τεράστια παράθυρα, χημείο αμφιθεατρικά κτισμένο, πετρόκτιστο κυλικείο, βρύσες, υπόγεια, αποθήκες κλπ. Βέβαια ανάμεσα σε όλα αυτά τα καλά είχε και τα μείον του. Είχε τόσους πολλούς μαθητές (όχι γιατί δεν είχαμε άλλα γυμνάσια αλλά γιατί το σημείο που βρισκόταν ήταν και το πιο πολυπληθές της πόλης οπότε βάσει κανονισμών έπρεπε να τους δεχθεί) που από κάποια εποχή και μετά άρχισαν να χρησιμοποιούνται και "εναλλακτικές" αίθουσες: Ένα τροχόσπιτο στο τέρμα του προαυλίου που δεν είχε ποτέ θέρμανση και που όταν έβρεχε οι καθηγητές έπρεπε να βροντοφωνάζουν για να καλύψουν το θόρυβο της βροχής πάνω στην τσίγκινη οροφή, κάποιες από τις αποθήκες, κάποιοι χώροι που φιλοξενούσαν μέχρι πρότινος τα όργανα της γυμναστικής, η αίθουσα μιας πρώην ταβέρνας μερικά μέτρα πιο πέρα από το σχολείο, μια αποθήκη πίσω από το χημείο με ένα φεγγίτη για παράθυρο το οποίο το λέγαμε "μπουντρούμι", τέτοια ωραία πράγματα. Γενικά όμως υπήρχε άνεση και όσοι μαθητές είχαν έφεση στον αθλητισμό το λάτρευαν λόγω του στίβου.
Το λύκειο πάλι ήταν το εντελώς αντίθετο. Ένα διώροφο κτήριο των αρχών του 80 με πολύ τυπικό σχέδιο, δηλαδή κάμποσες αίθουσες βαλμένες στη σειρά και στο τέλος τους το γραφείο καθηγητών/διευθυντή, τοίχοι άβαφοι σε σημείο να γυρίζουμε όλοι στα σπίτια μας με τα ρούχα κάτασπρα από τους γύψους, μικρός χώρος για τουαλέτες κάπου ανάμεσα στις αίθουσες, μικρό προαύλιο και μια τρύπα για κυλικείο κι ένας υποτυπώδης εξωτερικός χώρος για γυμναστική. Στις βροχερές μέρες εννοείται ότι χάναμε τη συγκεκριμένη ώρα! Στο πρόγραμμα δεν υπήρχαν καλλιτεχνικά ή μουσική οπότε δεν σκάγαμε για το πού θα βρεθεί χώρος. Η χορωδία έκανε πρόβες στην αίθουσα της τάξης που είχε εκείνη την ώρα γυμναστική. Αλλά...είχαμε κήπο στο πίσω μέρος του κτηρίου του οποίου η βρύση χρησίμευε για τα καλοκαιρινά μπουγέλα και ο ίδιος ο κήπος ήταν ταυτόχρονα και καπνιστήριο. Το σχολείο επειδή ήταν στην άκρη της πόλης συνόρευε με το άλσος, κανά δυο μαντριά (κάθε μέρα μαζί με τους μαθητές που πήγαιναν στο σχολείο υπήρχε κι ένα κοπάδι πρόβατα να πηγαίνει για βοσκή) και άπειρα καπνοχώραφα. Χώρους στο κτήριο μπορεί να μην είχαμε αλλά είχαμε το μεγαλείο της φύσης στα πόδια μας !

 

[Αρμαγεδών]

Όπως και οι προαναφερθέντες, είχαμε και εμείς διάφορες αίθουσες και ρετρό αντικείμενα στο σχολείο.

Δημοτικό
Το κτήριο που πήγα Δημοτικό κατασκευάστηκε το 1991 (για την ακρίβεια, αποτελεί ανακατασκευή του προηγούμενου κτηρίου με εντελώς καινούρια χαρακτηριστικά, οπότε κατασκευή), και έτσι δεν θα μπορούσε να μην έχει όλα ή τα περισσότερα κομφόρ:
α) Είχαμε "γυμναστήριο" που στην ουσία ήταν ένας πολυχώρος, με ξύλινη σκηνή για τις διάφορες γιορτές και μεγάλο κενό χώρο που τον χρησιμοποιούσαμε όταν έβρεχε. Περιττό να πω πως κάτω από τη σκηνή υπήρχαν διάφορες καρέκλες και θρανία πεταμένα, μαζί με έναν τόνο σκόνη και ιστούς αραχνών σαν του Spiderman Στον απέναντι τοίχο υπήρχαν στοιβαγμένες αναδιπλούμενες καρέκλες που τις στήναμε στις διάφορες γιορτές. Το κακό μ' αυτόν τον χώρο ήταν ότι ήταν χαμηλοντάβανος και έτσι περιοριζόμασταν στα παιχνίδια με μπάλα. Θυμάμαι, παίζαμε βόλεϋ, εγώ έκανα μανσέτα και η μπάλα έσπασε μια λάμπα φθορίου, την οποία δεν άλλαξαν ποτέ

β) Είχαμε μια αίθουσα "γενικής χρήσης" που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μεγάλη αποθήκη με διάφορα -άχρηστα ως επί το πλείστων- πράγματα και βιβλιοθήκες με τζάμι. ΟΜΩΣ, ανάμεσα σ' αυτά τα πράγματα βρίσκονταν και δύο "χρήσιμα": Ένα μισό σώμα με αποσπώμενα όργανα και ένας δύσμοιρος σκελετός, που μόνο αυτός ξέρει πώς άντεξε, μέχρι την ΣΤ' Δημοτικού που τον διαλύσαμε με ευφάνταστο τρόπο
Όταν φτάσαμε ΣΤ' τάξη, το είχαμε "χάσει" τελείως! Είμασταν μακράν η πιο ζωηρή έκτη του σχολείου, και κάναμε διάφορα "κατορθώματα", πολλά με επίκεντρο τον σκελετό. Εκτός από τις κλασικές χειραψίες τύπου "γεια σου, τι κάνεις" και το βγάλσιμο του χεριού λόγω του -απότομου- τραβήγματος, τον σκελετό τον αποκεφαλίσαμε κυριολεκτικά. Μία μέρα, αποφασίσαμε (μόνο ο Θεός ξέρει το γιατί ) να κάνουμε τους νίντζα Πήραμε έναν μακρύ ξύλινο χάρακα (άλλο ρετρό αντικείμενο και αυτό), και του τραβήξαμε μια δυνατή "σπαθιά" στον λαιμό, που τον αποκεφάλισε . Αυτό ήταν και το τέλος του...

γ) Οι βρύσες μας στεγάζονταν σε ένα κιόσκι, και ήταν εγκατεστημένες σε τσιμεντένιο τοίχο. Το σπέσιαλ μ' αυτές ήταν πως μία ήταν στραμμένη προς τ' αριστερά και κοιτούσε προς τις θέσεις των ποδηλάτων. Φυσικά δεν είχε κλειδί, αλλά καταφέραμε να καβατζώσουμε ένα για να κάνουμε την επιχείρηση "μπουγέλο".

Γυμνάσιο
Σχετικά παλιό κτήριο, στο οποίο ο πατέρας μου πήγε Λύκειο, όταν ήταν ακόμα πρωί-απόγευμα και συστεγαζόταν με το μοναδικό Γυμνάσιο που είχε η πόλη μας τότε. Λόγω παλαιότητας, λοιπόν, δεν είχε τίποτα το σπουδαίο, εκτός της βιβλιοθήκης (στην οποία ανακάλυψα τα άπαντα του Ροΐδη και από τότε τον διαβάζω) και μιας αίθουσας διαμορφωμένης ως χημείο. Αργότερα, στα μέσα περίπου της Α' Γυμνασίου, αποκτήσαμε και γυμναστήριο, με αποδυτήρια! Συμπαθητικό ήταν, αν εξαιρέσεις το ότι ήταν ΚΑΙ αυτό χαμηλοντάβανο ενώ μας το έδωσαν ως γυμναστήριο...

Στο Λύκειο επιτέλους αποκτήσαμε αίθουσα Η/Υ και ένα σοβαρό γυμναστήριο. Τεράστια εξέλιξη σε σχέση με το Γυμνάσιο. Στο γυμναστήριο, εκτός του ότι είχαμε κανονικό γήπεδο μπάσκετ με κερκίδες και ταμπλό πόντων (που δεν λειτουργούσε αλλά τέλος πάντων) είχαμε και αποδυτήρια, και μπάνια!