Omenforever
RetroMasteR
- Joined
- 26 Mαϊ 2006
- Μηνύματα
- 1.931
- Αντιδράσεις
- 1.172
Δεν αναφέρομαι γενικώς σε φασαρίες τύπου να μιλάνε μεταξύ τους οι μαθητές, να πετούν χαρτάκια, να γράφουν με στυλό τον μπροστά τους κλπ. Μιλώ για κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο, που συνέβαινε στα δικά μου γυμνασιακά χρόνια στις αρχές του ’90. Θέλω να ξέρω αν το είχατε κι εσείς, και να αναρωτηθούμε μαζί αν συμβαίνει και σήμερα.
Κάπου στα μέσα της σχολικής ώρας λοιπόν, εκεί που η ένταση και η ανία είχε συσσωρευθεί, και ο/η Καθηγητής/Καθηγήτρια γύριζε προς τον πίνακα γινόταν το εξής: Άναρθρες κραυγές άρχιζαν να κατακλύζουν την ατμόσφαιρα συνδυασμένες με τις κλαγγές θρανίων που χτυπιούνταν ανελέητα είτε μέσω κρούσης της ξύλινης πλάκας (που ακουμπούσαμε για να γράψουμε) με την υπόλοιπη μεταλλική κατασκευή, είτε χτυπώντας το λαμαρινοειδές μέταλλο κάτω από την ξύλινη πλάκα (που χρησίμευε ως ράφι για τα βιβλία μας, συχνά γεμάτο αρχαίες μασημένες τσίχλες), είτε απλούστατα ανασηκώνοντας το θρανίο από το δάπεδο και επιστρέφοντάς το με δύναμη προς αυτό.
Το όλο σκηνικό κρατούσε 1 ως 4 δευτερόλεπτα, μέχρι δηλαδή να στρέψει ο εκπαιδευτικός το βλέμμα του προς εμάς. Το μυστικό ήταν να μην προλάβει αυτός να εντοπίσει κανέναν από τους υπαιτίους της εν λόγω φασαρίας (που συχνά ήταν το 86,667% των μαθητών).
Το κορυφαίο κομμάτι της όλης εμπειρίας ήταν η γεμάτη αδρεναλίνη «προετοιμασία» της: Δοκιμαστικοί ήχοι, βλέμματα με νόημα για να διερευνήσουμε τις προθέσεις των υπολοίπων συμμαθητών, και αφού όλοι το έχουν πάρει απόφαση ότι προχωρούμε, ο πιο τολμηρός να δίνει το παράγγελμα με κάποια ζουγανελική κραυγή τύπου «Εεεε!»,«Ωωωω!» κλπ. και όλοι να τον ακολουθούμε στο απόλυτο χάος.
Δεν το κάναμε σε όλους τους Καθηγητές, μόνο σε αυτούς που μάς «έπαιρνε». Οι αντιδράσεις των Εκπαιδευτικών ποικίλαν από θυμό μέχρι γνήσια απορία πάνω στο γιατί ουρλιάζουμε και βροντάμε σαν κανίβαλοι. Ενώ, θυμάμαι χαρακτηριστικά και έναν ολίγον «ελαφροΐσκιωτο» Φυσικό να αποδέχεται την «ανάγκη» μας για εκτόνωση (μετά από απανωτά δικά μας ξεσπάσματα) και να μάς προτρέπει ο ίδιος να εκραγούμε με το παράγγελμα «Σηκώστε το!».
Σας λένε κάτι τα ανωτέρω, ή απλά το τμήμα μου ήταν «ιδιαίτερο»;…
Κάπου στα μέσα της σχολικής ώρας λοιπόν, εκεί που η ένταση και η ανία είχε συσσωρευθεί, και ο/η Καθηγητής/Καθηγήτρια γύριζε προς τον πίνακα γινόταν το εξής: Άναρθρες κραυγές άρχιζαν να κατακλύζουν την ατμόσφαιρα συνδυασμένες με τις κλαγγές θρανίων που χτυπιούνταν ανελέητα είτε μέσω κρούσης της ξύλινης πλάκας (που ακουμπούσαμε για να γράψουμε) με την υπόλοιπη μεταλλική κατασκευή, είτε χτυπώντας το λαμαρινοειδές μέταλλο κάτω από την ξύλινη πλάκα (που χρησίμευε ως ράφι για τα βιβλία μας, συχνά γεμάτο αρχαίες μασημένες τσίχλες), είτε απλούστατα ανασηκώνοντας το θρανίο από το δάπεδο και επιστρέφοντάς το με δύναμη προς αυτό.
Το όλο σκηνικό κρατούσε 1 ως 4 δευτερόλεπτα, μέχρι δηλαδή να στρέψει ο εκπαιδευτικός το βλέμμα του προς εμάς. Το μυστικό ήταν να μην προλάβει αυτός να εντοπίσει κανέναν από τους υπαιτίους της εν λόγω φασαρίας (που συχνά ήταν το 86,667% των μαθητών).
Το κορυφαίο κομμάτι της όλης εμπειρίας ήταν η γεμάτη αδρεναλίνη «προετοιμασία» της: Δοκιμαστικοί ήχοι, βλέμματα με νόημα για να διερευνήσουμε τις προθέσεις των υπολοίπων συμμαθητών, και αφού όλοι το έχουν πάρει απόφαση ότι προχωρούμε, ο πιο τολμηρός να δίνει το παράγγελμα με κάποια ζουγανελική κραυγή τύπου «Εεεε!»,«Ωωωω!» κλπ. και όλοι να τον ακολουθούμε στο απόλυτο χάος.
Δεν το κάναμε σε όλους τους Καθηγητές, μόνο σε αυτούς που μάς «έπαιρνε». Οι αντιδράσεις των Εκπαιδευτικών ποικίλαν από θυμό μέχρι γνήσια απορία πάνω στο γιατί ουρλιάζουμε και βροντάμε σαν κανίβαλοι. Ενώ, θυμάμαι χαρακτηριστικά και έναν ολίγον «ελαφροΐσκιωτο» Φυσικό να αποδέχεται την «ανάγκη» μας για εκτόνωση (μετά από απανωτά δικά μας ξεσπάσματα) και να μάς προτρέπει ο ίδιος να εκραγούμε με το παράγγελμα «Σηκώστε το!».
Σας λένε κάτι τα ανωτέρω, ή απλά το τμήμα μου ήταν «ιδιαίτερο»;…
