Μια τετοια ταινια μπορει να χαρακτηριστει και το πολυ αγαπημενο μου American Gothic του 1988.
{ακολουθει spoiler!} Οπου αφου η παρανοικη οικογενεια εχει δολοφονισει ολα τα μελη της παρεας των κατασκηνωτων τους απομενει η πρωταγωνιστρια η οποια (λογω και του οτι ειχε περασει μια τραυματικη εμπειρια μετα το χαμο του παιδιου της) τρελαινεται και γινεται μελος της οικογενειας!
Ομως σε μια στιγμη παρανοιας καταλαβαινει οτι οι ανθρωποι αυτοι δεν ειναι αυτο που νομιζε ετσι με ολο το μενος που της εχει απομεινει τους δολοφονει εναν εναν! Συγκλονιστικη για μενα η σκηνη στο τελος με τον πατερα πριν πεθανει οπου κανει ενα τελευταιο διαλογο με τον θεο!
Αυτό το είδος είναι πραγματικά πολύ βαρύ και σοκαριστικό, και τέτοιες ταινίες δεν ξεχνιούνται εύκολα . Ειδικά το The Last House on the Left (1972) με είχε ταράξει αρκετά με τον τρόπο που παρουσίαζε τα γεγονότα. Πολύ καλή και ρεαλιστική η ερμηνεία ενός από τους κακούς νεαρούς, του ηθοποιού και μουσικού David Hess, ο οποίος ανέλαβε και το soundtrack. Ήταν πολύ πειστικός κι έβγαλε έναν εντελώς κακό χαρακτήρα, άκρως αντίθετο από την πραγματική του καλλιτεχνική φύση. Αντιμετώπισε βέβαια δυσκολίες στη συνεργασία του με την κοπέλα που πρωταγωνιστεί, καθώς εκείνη δεν έπαιζε πολύ καλά και παρέμενε ανέκφραστη και ακίνητη σαν ξύλο στις σκηνές του βιασμού. Τότε εκείνος αναγκάστηκε να την τρομοκρατήσει για να βγει η σκηνή, και της είχε πει διάφορα.
Το ωραίο κομμάτι "Wait for the rain" του David Hess που ακούγεται στην ταινία: