exetlaios
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 17 Mαϊ 2006
- Μηνύματα
- 4.460
- Αντιδράσεις
- 1.052
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν τρελαμένος με τις ταινίες τρόμου.
Το πάθος αυτό μου το είχε εμφυσήσει ο πατέρας μου, και καθώς έκανε ταξίδια στο εξωτερικό, είχα την τύχη να φέρνει πολλά σχετικά βιβλία.
Φυσικά στα 5-6 μου, δεν μπορούσα να διαβάσω και πολλά αγγλικά, αλλά τον έβαζα να μου δείχνει τα βιβλία (μόνος μου φοβόμουνα να τα δω) και έτσι σύντομα έμαθα να βλέπω μια φωτογραφία και να λέω τον τίτλο του έργου !
"Να ο Bela Lugosi ! Να και ο Boris Karlof ! Αυτό είναι το TEXAS CHAINSAW MASSACRE !"
Το μόνο πρόβλήμα ήταν ότι σύντομα οι φωτογραφίες δε μου φτάνανε και ήθελα να δω τις ταινίες με τα μάτια μου. Μόνο που τη δεκαετία του 80 (αρχές μάλιστα) αυτό ήταν μάλλον δύσκολο.
Οι ταινίες τρόμου ήταν κάτι σπάνιο για τα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα.
H πρώτη ταινία που είδα στην τηλεόραση, ήταν το SCARS OF DRACULΑ της Hammer Films με τον Christopher Lee. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη !
Τους επόμενους μήνες ακολούθησαν και άλλα έργα της Hammer.
Θυμάμαι ιδιαίτερα το FRANKENSTEIN MUST BE DESTROYED, γιατί αν και φοβήθηκα ... με πήρε ο ύπνος ! Κόντευα να σκάσω από το κακό μου !
Όταν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή όταν έπαιρνε ο ύπνος τον μπαμπά μου, με έπιανε ένας πανικός που θα έβλεπα το έργο χωρίς παρέα, και τον ξύπναγα διαρκώς !
Επίσης είδα το DRACULA HAS RISSEN FROM THE GRAVE, BRIDES OF DRACULA κ.α.
Θυμάμαι ότι μια εποχή η Κινηματογραφική Λέσχη έβαλε αφιέρωμα στα "κλασσικά τέρατα" της Universal της δεκαετίας του 1940.
Έτσι είδα το INVISIBLE MAN, WEREWOLF OF LONDON, THE WOLFMAN, FRANKENSTEIN κ.α.
Αργότερα έγινε και αφιέρωμα στην R.K.O. και στις ταινίες του Val Lewton.
Έτσι είδα επιτέλους τα CAT PEOPLE, ISLE OF THE DEAD, I WALKED WITH A ZOMBIE.
Επίσης ένα διάστημα έβαζε συνέχεια ταινίες του 60' της American International.
Τη γνωστή "σειρά Έντγκαρ Άλλαν Πόε" με πρωταγωνιστή τον Vincent Price σε σκηνοθεσία Roger Corman.
Έτσι είδα το PIT AND THE PENDULUM, THE HAUNTED PALACE, TOMB OF LIGEIA και άλλα.
Το πρόβλημα πάλι ήταν ότι ο μπαμπάς έκανε ταξίδια και ορισμένες φορές δεν ήταν παρόν όταν έπαιζε τα έργα αυτά.
Ο παππούς και η γιαγιά που μου κρατάγανε συντροφιά, δε συμμερίζονταν τις "μεταφυσικές μου ανησυχίες", έτσι βρισκόμουν προ μεγάλου διλλήματος.
Ή να αποφύγω την ταινία (οποία ντροπή!) ή να την δω ολομόναχος (οποίος φόβος!).
Τελικά πάντα διάλεγα το δεύτερο, αν και συχνά έκλεινα τα μάτια, ή κοίταζα αλλού, στις επίμαχες σκηνές.
Τα ίδια έργα μου φαίνονται εντελώς παιδικά πλέον, αλλά τότε ανατρίχιαζα !
Εντύπωση μου είχε κάνει και το γεγονός ότι κάποτε είχε δείξει το κλασσικό ασπρόμαυρο NOSFERATU Κυριακή απόγευμα !
Αξέχαστες εποχές !
Τώρα πιά, μου λείπουν απίστευτα όλα αυτά.
Οι "πρώτες ανατριχίλες", ο μπαμπάς μου, η δίψα για νέες ταινίες !
Τουλάχιστον νοιώθω τόσο τυχερός, που κράτησα αυτές τις όμορφες αναμνήσεις ...
Το πάθος αυτό μου το είχε εμφυσήσει ο πατέρας μου, και καθώς έκανε ταξίδια στο εξωτερικό, είχα την τύχη να φέρνει πολλά σχετικά βιβλία.
Φυσικά στα 5-6 μου, δεν μπορούσα να διαβάσω και πολλά αγγλικά, αλλά τον έβαζα να μου δείχνει τα βιβλία (μόνος μου φοβόμουνα να τα δω) και έτσι σύντομα έμαθα να βλέπω μια φωτογραφία και να λέω τον τίτλο του έργου !
"Να ο Bela Lugosi ! Να και ο Boris Karlof ! Αυτό είναι το TEXAS CHAINSAW MASSACRE !"
Το μόνο πρόβλήμα ήταν ότι σύντομα οι φωτογραφίες δε μου φτάνανε και ήθελα να δω τις ταινίες με τα μάτια μου. Μόνο που τη δεκαετία του 80 (αρχές μάλιστα) αυτό ήταν μάλλον δύσκολο.
Οι ταινίες τρόμου ήταν κάτι σπάνιο για τα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα.
H πρώτη ταινία που είδα στην τηλεόραση, ήταν το SCARS OF DRACULΑ της Hammer Films με τον Christopher Lee. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη !
Τους επόμενους μήνες ακολούθησαν και άλλα έργα της Hammer.
Θυμάμαι ιδιαίτερα το FRANKENSTEIN MUST BE DESTROYED, γιατί αν και φοβήθηκα ... με πήρε ο ύπνος ! Κόντευα να σκάσω από το κακό μου !
Όταν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή όταν έπαιρνε ο ύπνος τον μπαμπά μου, με έπιανε ένας πανικός που θα έβλεπα το έργο χωρίς παρέα, και τον ξύπναγα διαρκώς !
Επίσης είδα το DRACULA HAS RISSEN FROM THE GRAVE, BRIDES OF DRACULA κ.α.
Θυμάμαι ότι μια εποχή η Κινηματογραφική Λέσχη έβαλε αφιέρωμα στα "κλασσικά τέρατα" της Universal της δεκαετίας του 1940.
Έτσι είδα το INVISIBLE MAN, WEREWOLF OF LONDON, THE WOLFMAN, FRANKENSTEIN κ.α.
Αργότερα έγινε και αφιέρωμα στην R.K.O. και στις ταινίες του Val Lewton.
Έτσι είδα επιτέλους τα CAT PEOPLE, ISLE OF THE DEAD, I WALKED WITH A ZOMBIE.
Επίσης ένα διάστημα έβαζε συνέχεια ταινίες του 60' της American International.
Τη γνωστή "σειρά Έντγκαρ Άλλαν Πόε" με πρωταγωνιστή τον Vincent Price σε σκηνοθεσία Roger Corman.
Έτσι είδα το PIT AND THE PENDULUM, THE HAUNTED PALACE, TOMB OF LIGEIA και άλλα.
Το πρόβλημα πάλι ήταν ότι ο μπαμπάς έκανε ταξίδια και ορισμένες φορές δεν ήταν παρόν όταν έπαιζε τα έργα αυτά.
Ο παππούς και η γιαγιά που μου κρατάγανε συντροφιά, δε συμμερίζονταν τις "μεταφυσικές μου ανησυχίες", έτσι βρισκόμουν προ μεγάλου διλλήματος.
Ή να αποφύγω την ταινία (οποία ντροπή!) ή να την δω ολομόναχος (οποίος φόβος!).
Τελικά πάντα διάλεγα το δεύτερο, αν και συχνά έκλεινα τα μάτια, ή κοίταζα αλλού, στις επίμαχες σκηνές.
Τα ίδια έργα μου φαίνονται εντελώς παιδικά πλέον, αλλά τότε ανατρίχιαζα !
Εντύπωση μου είχε κάνει και το γεγονός ότι κάποτε είχε δείξει το κλασσικό ασπρόμαυρο NOSFERATU Κυριακή απόγευμα !
Αξέχαστες εποχές !
Τώρα πιά, μου λείπουν απίστευτα όλα αυτά.
Οι "πρώτες ανατριχίλες", ο μπαμπάς μου, η δίψα για νέες ταινίες !
Τουλάχιστον νοιώθω τόσο τυχερός, που κράτησα αυτές τις όμορφες αναμνήσεις ...
τερατοβρυκολακοζομπιαστικής:grindteeth: αισθητικής και να βοηθήσουν εμάς τους ανειδίκευτους να προσανατολιστούμε, να θυμηθούμε και να εντρυφήσουμε σιγά σιγά στις οδούς του καλτ τρόμου που κάποτε κατείχαμε αλλά χάσαμε τον δρόμο...
