Ρετρό χειρότερες ταινίες

[RIO]

Ποιές ήταν οι ταινίες, τις οποίες δεν αντέχατε με τίποτα; Εγώ δεν μπορούσα με τίποτα, τις 80ς αμερικανικές με σχολεία.Όπου πάντα υπάρχει ένα φυτό, που θέλει την πιο ωραία του σχολείου, ένας νταής που τον δέρνει, οι καρικατούρες καθηγητές, με ντουλάπια για τα πράγματα των μαθητών, που στο μεταξύ εχουν παρκάρει έξω το ακριβό σπορ αμάξι τους και όλα αυτα τα κλισέ(και κυρίως αληθοφανή)του είδους.Έπισης δεν την πάλευα με τίποτα με κάτι γελοίες σεξοκωμωδιές τύπου πόρκυς, η τις αντίστοιχες ιταλικές...

 

[Rakeesh]

Γενικως δεν μπορω να δω νεανικη ταινια φαντασιας που να εχει πολλα φτηνιαρικα εφφε με φωτακια, και ηχητικα εφφε απο συνθεσαιζερ και μπιου-μπιου. Ειναι ντροπη απο το 77 που υπηρχε ο Πολεμος των Αστρων, να εχουν βγει απαραδεκτες παραγωγες με απαραδεκτα εφφε

Επισης θυμαμαι στη σχολη μας ειχαν βαλει να δουμε το Yellow Submarine. Σε λιγο με ειχε πιασει ναυτια και ζητησα να βγω εξω, οπου εμεινα μεχρι το τελος της ωρας :Ρ

ΥΓ. Για την κατηγορια ταινιων που αναφερεις, ειχα ξεκινησει threadακι εδω. Μπορεις να παραθεσεις τις δυσαρεστες αναμνησεις σου εκει :Ρ

 

[stakovios]

Θα ξαφνιάσω πολύ κόσμο ίσως, αλλά δεν μου αρέσουν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας και οι ταινίες με πολλούς πολλούς ρόλους. Για παράδειγμα, όταν είδα για πρώτη φορά το πρώτο μέρος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με μεγάλη παρέα, κατέβασα ρολά... Το ίδιο ισχύει και για τις αμερικάνικες ταινιούλες με κολέγια, έρωτες ουάν νάιτ σταντ και σενάριο μηδέν.

 

[manos426f]

Για παράδειγμα, όταν είδα για πρώτη φορά το πρώτο μέρος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με μεγάλη παρέα, κατέβασα ρολά..

That makes two of us! (αν και η τριλογία αυτή δεν είναι retro βέβαια).

Άλλη τριλογία που δεν αντέχω όμως,είναι τα παλιά (καλά,και τα νεότερα,εννοείται) Star Wars.

(Γενικά από Star Wars,μόνο το Dark Forces στο PC μου άρεσε.. )

Για Star Trek δε συζητάμε καν! (Εκεί ούτε το Klingon στο PC έσωσε την κατάσταση! :xm: )

 

[bspus]

Το χειροτερες ειναι σχετικο. Μερικες ειναι τοσο κακες που αυτο απο μονο του τις κανει cult οποτε αρχιζει και ανεβαζει το fun factor. Παραδειγμα, zombi flesheaters 2

http://www.imdb.com/title/tt0096511/

Αυτα που δεν αντεχω ειναι καθε λογης western (spaghetti και μη).

 

[Λορένα]

Δεν μου αρεσαν ποτε οι γλυκαναλατες αμερικανικες ιστοριες αγαπης, τυπου : ρομαντικη κομεντι.

Επισης δεν μου αρεσαν ποτε οι χριστουγενιατικες ταινιες (εκτος τις παλιες κλασσικες ασπρομαυρες) με πρωταγωνιστες πιτσιρικια που περιμεναν δωρα και οικογενειακη ατμοσφαιρα γενικοτερα

Απορια : Γιατι το Χολυγουντ τους θελει ολους παντρεμενους, ευτυχισμενους, με τουλαχιστον 4 παιδια και σπιτι στα προαστια?

Υ.Γ. bspus τα παλια γουεστερν ειναι απο τα αγαπημενα μου

 

[RIO]

Aπαράδεκτες ήταν και κάτι περιπέτειες τέλη 80ς, όπου ένας βετεράνος του βιέτναμ και γνώστης όλων των πολεμικών τεχνών του κόσμου, έπαιρνε ένα σπαθί και πήγαινε να εκδικηθεί, αυτούς που σκότωσαν την οικογένεια του, τον φίλο και παλιό συμπολεμιστή του, την αγαπημένη του κλπ. Επίσης, κάτι περιπέτειες τύπου φονικό όπλο, όπου οι ήρωες ενω βρίσκονταν ανάμεσα σε καταιγισμό πυροβολισμών και εκρήξεων, έλεγαν αστειάκια και εξυπνάδες(όχι και πολύ επιτυχημένες πάντοτε)...

 

[bspus]

Απορια : Γιατι το Χολυγουντ τους θελει ολους παντρεμενους, ευτυχισμενους, με τουλαχιστον 4 παιδια και σπιτι στα προαστια?

Υ.Γ. bspus τα παλια γουεστερν ειναι απο τα αγαπημενα μου

To αμερικανικο ονειρο. Επισης ενα απο τα 4 παιδια πρεπει υποχρεωτικα να ειναι αγορι που ασχολειται με το baseball-football η αλλο παρομοιο σπορ.

Εχω δει τοσα πολλα western απο μικρος που γι αυτο πλεον δεν τα αντεχω. Απο μικρο οταν με αφηναν στον παππου, που γινοταν συχνα, σχεδον καθε βραδυ νοικιαζε βιντεοκασετα western ως φανατικος του ειδους και δεν με αφηνε να νοικιαζω ταινιες τρομου που μου αρεσαν. Πρεπει να τις ειχαμε δει ολες οσες ειχε το videoclub. Παιδικα τραυματα

 

[alkis21]

Εγώ πάλι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το όνειρο το αποκαλούμε (συχνά υποτιμητικά) "Αμερικάνικο" λες και το Ελληνικό όνειρο είναι διαφορετικό... ο μέσος Έλληνας μια βίλα στα προάστια ή την επαρχία δεν φιλοδοξεί για να πάει να μείνει με την οικογένειά του; Δεν γνωρίζω κανέναν να ονειρεύεται να περάσει στη ζωή του σε ένα δυάρι στην Κυψέλη με γάτες και χρυσόψαρα...

Για να επιστρέψω στο θέμα, νομίζω πως κανένα από τα είδη που προαναφέρθηκαν δεν θα τα κατέτασσα στις χειρότερες ταινίες διότι κανένα δεν παίρνει τον εαυτό του σοβαρά... δεν νομίζω δηλαδή ούτε το Nerds ούτε το Die Hard να αυτοπροβάλλονται ως τέχνη και τροφή για σκέψη. Αντιθέτως, εγώ μισώ μέχρι θανάτου τα σοβαροφανή, αυτά που είναι γεμάτα από θολά πλάνα και αρθρώνουν το πολύ 5-10 φράσεις σε όλη την ταινία και θεωρούνται "κουλτούρα". Σε μικρότερη ηλικία ένιωθα ηλίθιος με αυτά τα έργα διότι δεν καταλάβαινα τι ήθελαν να πουν και νόμιζα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα όταν άκουγα άλλους να τονίζουν με στόμφο φράσεις όπως "είχε μια αφαιρετική διαφορετικότητα που έφτανε σε νέα επίπεδα εξιδανίκευσης". Στην πορεία κατάλαβα πως κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα διότι πολύ απλά δεν υπήρχε κάτι για να καταλάβεις.

Ευρεία παραγωγή τέτοιων έργων γινόταν από Γαλλία και Ανατολή (Εγγύς και Άπω). Δεν ντρέπομαι να πω ότι είμαι fan του Hollywood (ναι, αυτό που όλοι βρίζουν και όλων οι αγαπημένες ταινίες είναι από αυτό).

 

[dadmin]

Εγώ πάλι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το όνειρο το αποκαλούμε (συχνά υποτιμητικά) "Αμερικάνικο"

Δεν αποκαλειται (εννοειται υποτιμητικα) "Αμερικανικο" γιατι ηταν διαφορετικο πχ απο αυτο που θελουμε (σε καποιο βαθμο) ολοι. Αλλα γιατι προβαλλοταν μονο αυτη η πλευρα της ζωης και μαλιστα σε βαθμο σχεδον αρρωστο. Την ιδια εποχη που η αναπτυσσομενη (μετα τον πολεμο) Ευρωπη εδινε μια πιο "πραγματικη" αποψη για τη ζωη και το (οποιο) μελλον.

Και εγω δεν μιλαω για "δυσκολες" ταινιες με "κρυφα" νοηματα - αλλα για εναν Ευρωπαικο κινηματογραφο πιο κοντα στα καθημερινα απο τα ερωτευμενα ζευγαρακια του Ανατολικης ακτης.

Απο την αλλη βεβαια - και για να ερθω καποια στιγμη στο θεμα μας - η χειροτερη ταινια που εχω δει ειναι "Η αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι", οχι λογω θεματολογιας - αλλα γιατι εζησα τις πιο βαρετες 3.5 ωρες της ζωης μου σε σινεμα (ευτυχως ηταν καλοκαιρινο και οι μπυρες και τα σουβλακια εκαναν θραυση)

 

[alkis21]

Απο την αλλη βεβαια - και για να ερθω καποια στιγμη στο θεμα μας - η χειροτερη ταινια που εχω δει ειναι "Η αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι", οχι λογω θεματολογιας - αλλα γιατι εζησα τις πιο βαρετες 3.5 ωρες της ζωης μου σε σινεμα (ευτυχως ηταν καλοκαιρινο και οι μπυρες και τα σουβλακια εκαναν θραυση)

Συμφωνώ μαζί σου, αν και το βιβλίο είναι αριστούργημα...

Αν μιλάμε για ΤΗΝ χειρότερη ταινία της ζωής μου, αυτή είναι η μισή "Αντίο Παλλακίδα μου". Και λέω η μισή γιατί ενώ μια φίλη μου με είχε πάει με το ζόρι να τη δούμε, στο διάλειμμα της είπα ότι πάω τουαλέτα και την έκανα.

 

[Rakeesh]

Καλες ηταν οι ταινιες με σκληρους συνταξιοδοτημενους μπατσους και βετερανους στο Βιετναμ. Νομιζω ομως οτι πολλες τετοιες ταινιες ηταν B-movies που απλα ακολουθουσαν τη μοδα που ανοιξαν σοβαρες κινηματογραφικες παραγωγες, οπως Ραμπο, Die Hard, Lethal Weapon.

Μπορει στο σινεμα το 1984 να ψαρωνες που εβλεπες τις εκρηξεις του Ραμπο στο σινεμα, αλλα αμα ολη τη δεκαετια του 90 βλεπουμε Ν παρομοιες βιντεοταινιες στη βραδυνη ζωνη του ΑΝΤ1 και του ΣΤΑΡ, πλεον χανεται η αξια του ειδους

(off-topic)

Απο οσο εχω διαβασει το κονσεπτ του Αμερικανικου Ονειρου ηταν κατι το επαναστατικο: ο καθενας εχει την ευκαιρια να φτιαξει τη ζωη του χαρη στην εργασια του και μονο, και οχι χαρη στην καταγωγη, το κοινωνικό αξίωμα ή τον κοινωνικο βαθμο.

Αυτο ισως μας φαινεται γελοιο γιατι: στην Ελλαδα τωρα εχουμε λιγο-πολυ "Σοβιετικη" νοοτροπια: Δεν αγαπαμε τα ρισκα και το καινουργιο, αγαπαμε την ασφαλεια και τα δεδομενα απο το κρατος αγαθα. Πχ μεταξυ μιας ξεκαρφωτης βιλλας στα προάστεια και μιας ισοβιας θεσης στο Δημοσιο, οι Ελληνες θα επιλεγαμε το δευτερο

 

[Artemis]

Ολες σχεδον του Τζιμ Καρευ τις θεωρω βλακωδες δεν ειναι του στυλ μου τετοιου ειδους κωμωδιες προτιμω αυτες που εχουν εξυπνους διαλογους και σε κανουν να γελας επειδη το αξιζουν ειναι πετυχημενες σε αυτο που προσφερουν και οχι επειδη καποιος παριστανει τον βλακα. Και μια αλλη εμετικη δεν θυμαμαι τον τιτλο με εναν τυπο μαλλον νανος πρεπει να ηταν που παριστανε ενα μωρο και το ειχαν ντυμενο με κατι ζιπουνακια και ρουχαλακια μωρου. Ελεος!

 

[Wally]

Φρικαρω με το Γερμανικο σινεμα του 60-70-80. Απλα δεν το παλευω. Δεν αντεχεται. Δεν μπορω να παρακολουθησω ουτε ενα καρε.

Επισης σιχαινομαι το 90% των Ελληνικων κινηματογραφικων παραγωγων μετα τα μεσα του 70 που παρουσιαζαν μια κακομοιριασμενη Ελλαδα, με μουντρουχηδες κατοικους, χωρις ονειρα-στοχους-ελπιδα. Και μην μου πει κανεις οτι ηταν προφητικες! Απο κατι τετοια φτασαμε εκει που φτασαμε...

Απο Αμερικανικες αν θελετε τιτλο, η πρωτη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι to Death Becomes Her (Ο θανατος σου παει πολυ). Αηδιαστικη, βαρετη, ανοητα υπερβολικη και την πετυχαινω συνεχεια στα ζαπινγκ!! Καταρα!!

 

[Clemence]

παντως εχω μια υποψια οτι για τον μεσο αμερικανο εκεινα τα χρονια ηταν πολυ καλα χρονια, σε σχεση πχ με τα σημερινα. οποτε δε νομιζω πως μπορει καποιος απο μας, ευρωπαιος και μικρος τοτε, να εχει γνωμη για το θεμα. το αμερικανικο ονειρο της βιλλιτσας στα προαστεια ισως ακομα τοτε να μην ειχε γινει εφιαλτης, ισως να ηταν στ΄αληθεια πιο αθωες εποχες. αυτα βγαζω απο συνομιλιες μου με συγγενεις που εζησαν τη ζωη τους στις ηπα.

και επι του θεματος: η χειροτερη ταινια που ειδα ποτε? απο ρετρο θα ελεγα όλες οι ταινιες στυλ σβατσενεγκερ - η γυναικεια φυση μου επαναστατουσε. απο νεωτερες ΜΙΑ κατεχει σταθερα την πρωτη θεση: οι ωρες- η γυναικεια φυση μου δε με προετοιμασε για τοση αδικαιολογητη κλαψα! πιστευω πως ενοιωσα για μια φορα πως νοιωθουν οι αντρες οταν τους βαζουν να δουν μια ρομαντικη κομεντι

 

[manos426f]

Απο Αμερικανικες αν θελετε τιτλο, η πρωτη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι to Death Becomes Her (Ο θανατος σου παει πολυ). Αηδιαστικη, βαρετη, ανοητα υπερβολικη και την πετυχαινω συνεχεια στα ζαπινγκ!! Καταρα!!

Πώς φαίνεται φίλε ότι δε μπορείς να συλλάβεις τον σουρεαλισμό της μαύρης αυτής κωμωδίας,το δραματουργικό ξετύλιγμα της πολύπλοκης κατάσταση που περιγράφει μέσα από την έκρηξη της υπερβολής της,τον ολοκληρωτισμό του ανθρώπου προς άνθρωπο και τον απολυτότητα των συναισθημάτων,που θέλει να μεταδώσει,μέσω της μαύρης σκιαγράφησης των χαρακτήρων-αντιηρώων της!

Ακόμη περαιτέρω δε,τονίζει την αέναη ανησυχία του ανθρωπίνου πνεύματος,αναφορικά με το τέλος της πορείας της ύλης που φιλοξενεί αυτό,όπως και την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να παρακάμψει την αναπόφευκτη εξέλιξη του χρόνου πάνω στη σάρκα και να παραμείνει εσαεί μιας πηγή λάμψης και νεότητας για όλους τους υπολοίπους.

Θα έλεγα μάλιστα ότι την ίδια ώρα καταφέρνει περίτεχνα να τονίσει και την ανυπολόγιστη δύναμη του "εγώ" που έχει και κρύβει ο καθένας μας,το οποίο υπό κάποιες συνθήκες σύγκρουσης ή/και αμφισβήτησής του,μπορεί να οδηγήσει σε συντελιακές καταστάσεις και δρόμους άνευ δυνατότητας επιστροφής..!

 

[Wally]

Ψηφιζω Μανο στην ΕΡΤ να κανει τους κινηματογραφικους προλογους. Χωριστρα και μουστακι και εισαι ετοιμος!!

 

[Mandrake]

Ολες σχεδον του Τζιμ Καρευ τις θεωρω βλακωδες δεν ειναι του στυλ μου τετοιου ειδους κωμωδιες προτιμω αυτες που εχουν εξυπνους διαλογους και σε κανουν να γελας επειδη το αξιζουν ειναι πετυχημενες σε αυτο που προσφερουν και οχι επειδη καποιος παριστανει τον βλακα. Και μια αλλη εμετικη δεν θυμαμαι τον τιτλο με εναν τυπο μαλλον νανος πρεπει να ηταν που παριστανε ενα μωρο και το ειχαν ντυμενο με κατι ζιπουνακια και ρουχαλακια μωρου. Ελεος!

Εάν αναφέρεσαι στην ταινία "Το Μωρό" ("The Baby") ('73), εμένα προσωπικά μου άρεσε!

Πάντως, γενικά βλέπω πολλά διαφορετικά πράγματα και σε όλα βρίσκω και καλά! Αυτές που δε μπορώ, βέβαια, είναι κάτι Αμερικανικές χαζοκωμωδίες τύπου "Κάτι Τρέχει Με Τη Μαίρη", "American Pie" (τέσσερις πλέον; ), "Freddy Got Fingered" (νομίζω "Με Το Δάκτυλο Στον Φρέντυ" ο Ελληνικός τίτλος..δε θυμάμαι), "Το Πλοίο Της Τρελής" και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες... Αν είναι να δω κάτι για να γελάσω, προτιμώ να πάω ακόμη πιο πίσω και να δω Monty Pythons ("Οι Ιππότης Της Ελεεινής Τραπέζης", "Το Νόημα Της Ζωής", "Η Ζωή Του Μπράϊαν" κτλ.), Peter Sellers ("Τζέϊμς Μποντ "007": Καζίνο Ρουαγιάλ", "Το Πάρτι", "Το Ποντίκι Που Βρυχάται" κ.α.), Mel Brooks ("Μπότες, Σπιρούνια Και Καυτές Σέλες", "Ο Ρομπέν Των Δασών Και Οι Ήρωες Με Τα Κολάν", "Φρανκενστάϊν Τζούνιορ" κ.α.) και άλλοι πολλοί και αξιόλογοι, κυρίως πίσω στα '60s-'70s!

Κι επειδή αναφέρω Mel Brooks και τις παρωδίες που κάνει, μην πάει το μυαλό σας ότι μου αρέσουν γενικά τέτοιες σαχλαμάρες που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια όπως κάτι "Scary Movie" και τα συναφή. Επιεικώς άθλια! Και θέλω να πιστεύω πως είμαι αρκετά συγκαταβατικός σε τέτοιους χαρακτηρισμούς για ταινίες.

 

[johnny19818]

Αν και τα περισσότερα τα είπατε θα πω κι εγώ ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν να κάνουν με ιστορικές μάχες με σπαθιά, λόγχες και τα σχετικά.

 

[filmmusic]

Αν και τα περισσότερα τα είπατε θα πω κι εγώ ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν να κάνουν με ιστορικές μάχες με σπαθιά, λόγχες και τα σχετικά.

Έλα βρε Johnny..

Δε σου αρέσει /δεν έχεις δει δηλαδή το Braveheart; :xm:

Εμένα πάλι οι κωμωδίες δε μου αρέσουν πολύ, ιδιαίτερα κάποιες χαζές. (θα συμφωνήσω και με τον φίλο που είπε για Jim Carrey)

Δηλαδη:

3-4 ταινίες να έχω σταματήσει στη μέση στη ζωή μου;

Ε, 2 από αυτές ήταν το Meatballs και το Caddyshack!

(και οι 2 με Bill Murray).

Και όμως βλέπω ότι αυτές είναι κλασικές και αρέσουν πολύ!