Ρετρό χειρότερες ταινίες

[johnny19818]

Έλα βρε Johnny..
Δε σου αρέσει /δεν έχεις δει δηλαδή το Braveheart; :xm:

Εμένα πάλι οι κωμωδίες δε μου αρέσουν πολύ, ιδιαίτερα κάποιες χαζές. (θα συμφωνήσω και με τον φίλο που είπε για Jim Carrey)

Δηλαδη:

3-4 ταινίες να έχω σταματήσει στη μέση στη ζωή μου;

Ε, 2 από αυτές ήταν το Meatballs και το Caddyshack!

(και οι 2 με Bill Murray).

Και όμως βλέπω ότι αυτές είναι κλασικές και αρέσουν πολύ!

Ναι φίλε filmmusic δεν την έχω δει την ταινία Braveheart. Όσον αφορά το Τζιμ Κάρευ κι εμένα δε μου αρέσουν όλες.

 

[Metalcandyman]

Kαλα το meatballs ειναι επος και μεσα στης καλητερες κωμωδιες ολων των εποχων.Φυσικα γουστα ειναι αυτα.

Απο ταινιες που δεν μπορω να κατσω να δω ουτε δεμενος ειναι οποιαδηποτε γλυκαναλατη αισθηματικη ταινια και οι μονες που εχω δει στην ζωη μου ηταν για να κανω το χατηρι σε καποια σχεση μου και της περισσοτερες φορες με πηρε ο υπνος Επισης δεν μπορω με τιποτα οτι εχει σχεση με star wars δεν αντεχω ουτε ενα δεκατο του δευτερολεπτου να δω.

 

[BETTY BOOP]

δεν μου αρέσουν οι ταινίες του Jim Varney στο ρόλο του Ernest, όσες είχαν κυκλοφορήσει...

 

[RIO]

δεν μου αρέσουν οι ταινίες του Jim Varney στο ρόλο του Ernest, όσες είχαν κυκλοφορήσει...

Μια από τα ίδια....

 

[Aγγελίνα]

Ο Αγγελόπουλος ο μακαρίτης, θεωρείται ρετρό; Δεν τον αντέχω. Έχω παιδικό τραύμα κι εγώ, από τον "Μελισσοκόμο", που με έβαλε ο σινεφίλ πατέρας μου με το στανιό να παρακολουθήσω στην τηλεόραση και περίμενα να πάει για ύπνο για να το αλλάξω επιτέλους.

Επίσης, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται το αστείο στις ταινίες των Μόντυ Πάιθονς. Δε με αγγίζει το χιούμορ τους καθόλου.

Το "Αντίο παλλακίδα μου" προσωπικά το θεωρώ από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου.

 

[elephadas]

Από αυτά που διάβασα εδώ επιβεβαιώθηκε η γνώμη μου ότι δεν υπάρχει τελικά κακό ή καλό είδος ταινιών. Σε κάθε είδος υπάρχουν ταινίες αριστουργήματα και ταινίες πιλάφια. Κι εμένα δεν μου αρέσουν οι ταινίες με βία και μάχες και σπαθιά, για παράδειγμα, αλλά υπάρχει το "Καγκεμούσα" του Κουροσάβα ή το "Αλεξάντερ Νέφσκυ" του Αϊζενστάιν. Άλλο το αριστουργηματικό "Σολάρις" του Ταρκόφσκυ (1972) άλλο η Αμερικάνικη εκδοχή του 2002 που συγκριτικά μου έμοιαζε σούπα, κι ας είχε γνωστόύς σκηνοθέτη και ηθοποιούς.

Πέρα από το ότι παίζει πολύ ρόλο και το προσωπικό γούστο του καθενός αλλά και οι συνθήκες και η ηλικία που είδαμε μερικές ταινίες. Ας πούμε, μου άρεσαν αφάνταστα οι ταινίες του Φελλίνι, από τις παλιότερες μέχρι τις (τότε) σύγχρονες. Πήγα λοιπόν να δω το 8 1/2 με κάθε καλή διάθεση. Ήξερα ότι ήταν μια από τις καλύτερές του ταινίες. Και έφυγα μετά τα 15 πρώτα λεπτά... δεν την άντεχα με τίποτε. Λίγα χρόνια μετά στο πανεπιστήμιο που έκανα το μεταπτυχιακό μου εδώ είχαν αφιέρωμα στον Φελλίνι που περιλάμβανε και το 8 1/2 κι είπα να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Πήγα και ξετρελλάθηκα, την έχω δει αρκετές φορές από τότε και κάθε φορά την απολαμβάνω εξ ίσου, χώρια που ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές της.

Τι είχε αλλάξει? Την πρώτη φορά ήταν σε θερινό κινηματογράφο, με τις γνωστές συνθήκες, από τους γείτονες που παίζουν τάβλι με τα σώβρακα στο διπλανό μπαλκόνι μέχρι τις τηλεοράσεις από τα παράθυρα και τους θορύβους από το δρόμο - πώς να απολάυσεις την εξαίσια μουσική του Νίνο Ρότα έτσι? - και με κακό μηχάνημα προβολής και κακή εικόνα αφού μόλις είχε σουρουπώσει.. Κι ήμουν 20 χρονών. Τη δεύτερη ήμουν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος και την είδα σε κλειστό κινηματογράφο με πολύ πιο κατάλληλες συνθήκες.

Από την άλλη ποτέ δεν κατάφερα να αντέξω "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ" (άλλη μια ταινία από την οποία έφυγα στη μέση... δεν το κάνω συχνά αλλά δεν άντεχα την πλήξη και τη βαρεμάρα και την έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος από τη μεριά μου). Την είδα ολόκληρη μετά από χρόνια σε βίντεο και πάλι δεν την άντεχα, με ανάγκασα να τη δω ως το τέλος για να δω πού πήγαινε αλλά δεν μου είπε τίποτε. Κι όμως και ο Γερμανικός κινηματογράφος της εποχής και ο Φασμπίντερ ειδικότερα μου άρεσαν.

Όσο για το Αμερικάνικο ονειρο... δεν είναι τόσο αθώο και ειδυλλιακό όσο μοιάζει. Ούτε είναι προοδευτικό / επαναστατικό, εκτός αν το συγκρίνουμε με τις παλιές δυτικές κοινωνίες όπου η κοινωνική τάξη προκαθόριζε τη θέση σου. Δεν έλεγε ότι "δεν είναι αδύνατο να πετύχεις ας ξεκινήσεις από χαμηλά" αλλά ότι "με σκληρή δουλειά σίγουρα θα πετύχεις, επομένως αν δεν πετύχεις φταις εσύ"... και η υλική ευμάρεια ήταν συνώνυμη με την ευτυχία. Σπίτι στα προάστια (όχι βίλλα, αλλά απαράλλαχτο με τα σπίτια των διπλανών σου στο development), γυναίκα που μένει σπίτι περιμένοντας τον πατέρα-αφέντη να γυρίσει από τη δουλειά, 2.5 παιδιά, σκύλο, 2 αυτοκίνητα στο γκαράζ και μπάρμπεκιου πίσω. Το ότι η γυναίκα μπορεί να ήταν νευρωτική και να κατάπινε χάπια, ο σύζυγος να είχε τόσο στρες μη χάσει τη δουλειά του και το όνειρο καταρρεύσει που να δουλεύει σαν σκύλος, τα παιδιά να γίνονταν "επαναστάτες χωρίς αιτία" δεν ήταν κομμάτι του ονείρου. Κι αυτά για όσους το ζούσαν, διότι την ίδια εποχή οι μαύροι στο νότο δεν μπορούσαν να πιουν ούτε νερό από βρύση που ήταν για λευκούς, όχι να παν στο ίδιο σχολείο, αλλά κατα τ' άλλα είχαν "ίσες ευκαιρίες"

Και δεν αντέχω καμιά ταινία με Φραγκίσκο Μανέλλη ή Φιλιππίδη / Αγκόπ (για να επανέλθουμε στο θέμα)

 

[viking4a]

Δεν αντεχω ταινιες που ειναι προορισμενες και καλα για να δωσουν φιλοσοφικες διαστασεις, να το παιζουν κουλτουριαρικες, σοφιστικες και που πλασαρονται ως κουλτουρα..

Ταινιες που ειναι πληκτικες, και που οταν τις βλεπεις, αναρωτιεσαι αν εισαι χαζος, σκεφτεσαι τι χαπια η κρασι ειχε κατεβασει ο σκηνοθετης ή που το παει και τι θελει να πει ο ποιητης..

Απεχθανομαι τρελα κι αυτους που μετα προσπαθουν να βγαλουν συμπερασματα, να δωσουν το δικο τους πρισμα εξηγησης και να την περασουν ως αριστουργημα, ενω στην ουσια ειναι μια παρεξηγημενη μπουρδα, χωρις λογο υπαρξης!!

Ουφ, στανιαρα!!

 

[filmmusic]

Δεν αντεχω ταινιες που ειναι προορισμενες και καλα για να δωσουν φιλοσοφικες διαστασεις, να το παιζουν κουλτουριαρικες, σοφιστικες και που πλασαρονται ως κουλτουρα..Ταινιες που ειναι πληκτικες, και που οταν τις βλεπεις, αναρωτιεσαι αν εισαι χαζος, σκεφτεσαι τι χαπια η κρασι ειχε κατεβασει ο σκηνοθετης ή που το παει και τι θελει να πει ο ποιητης..

Απεχθανομαι τρελα κι αυτους που μετα προσπαθουν να βγαλουν συμπερασματα, να δωσουν το δικο τους πρισμα εξηγησης και να την περασουν ως αριστουργημα, ενω στην ουσια ειναι μια παρεξηγημενη μπουρδα, χωρις λογο υπαρξης!!

Ουφ, στανιαρα!!

Παράδειγμα;

Απλώς μερικές φορές δε χρειάζεται μια ταινία να έχει μια πλοκή που ξετυλίγεται γραμμικά, με αρχή, μέση και τέλος.

Μπορεί να είναι μια παράθεση εικόνων που να δημιουργεί κάποια συναισθήματα..

Χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι όλες οι "ακαταλαβίστικες" είναι αριστουργήματα.

 

[Imgema]

Προς τι το hate για το "Death Becomes Her"? Προσωπικά μου άρεσε η ατμόσφαιρα, ο Bruce Willis είχε πολύ πλάκα στον ρόλο του (και από τότε θα τον προτιμούσα σαν κωμικό παρά σαν action hero) και ίσως είναι από τις ελάχιστες ταινίες που οι γυναικείοι ρόλοι βγάζουν λίγο έστω γέλιο (sorry ladies αλλά προσωπικά σπάνια γελάω με κωμικούς ρόλους από γυναίκες ηθοποιούς, ίσως είναι δικό μου ψυχολογικό πρόβλημα, δεν ξέρω )

Χειρότερες Retro ταινίες για μένα ήταν πάντα τα musical. Και γενικά δεν μου αρέσουν και τα "τραγουδιστά" σημεία σε ταινίες που δεν θεωρούνται musical όπως πχ Αμερικάνικες ταινίες κινούμενων σχεδίων από Disney, Pixar κλπ. Πάντα, μα ΠΑΝΤΑ περιμένω πως και πως να τελειώσει η χαζομάρα για να δω την συνέχεια της ταινίας. Εξαιρούνται βέβαια οι σκηνές που ο χαρακτήρας της ταινίας βρίσκεται σε κάποιο μέρος που υποτίθεται ότι παίζουν τραγούδια, όπως πχ η σκηνή στο bar που τραγουδάει η Jessica Rabbit στο "Who framed Roger Rabbit" την οποία θεωρώ από τις καλύτερες σκηνές του Cinema. Παρόλα αυτά οι παλιές Ελληνικές ταινίες στις οποίες οι χαρακτήρες πάνε στα μπουζούκια με εκνευρίζουν ιδιαίτερα. Τελείως ηλίθιο κλισέ που δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε σχεδόν έθιμο. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι τα χειρότερα musical που τα θεωρώ τα πιο κακόγουστα είναι τα παλιά Ελληνικά όπου μαζεύονται οι ηθοποιοί σε κάποιο θεατρικό σκηνικό και οι γυναίκες πετάνε σε κάποια φάση τους μανδύες ή τις γούνες τους για να μας δείξουν τα bikini με τα στρασάκια από μέσα (βλέπε Μάρθα Καραγιάννη, Λάσκαρη κλπ).

Υπάρχουν βεβαία και κάποιες φορές που τα τραγούδια είναι τόσο καλά και "πιασάρικα" που τα συνηθίζω και δεν με ενοχλούν. Οπως πχ τα περισσότερα τραγούδια του "Lion King" αλλά και του "Labyrinth" (David Bowie = εγγύηση). Και πάλι όμως προτιμώ να ακούω τα soundtrack αυτά στο MP3 player παρά να βλέπω τα musical parts μέσα στην ταινία. Οπότε ακόμα και αυτά συνήθως τα κάνω skip, εκτός βέβαια αν έχουν τα απίστευτα σκηνικά του τελευταίου τραγουδιού στο Labyrinth, με τις σκάλες (οποιος έχει δει την ταινία θα θυμάται).

Πάντως, αν και δεν είναι ταινίες, το χειρότερο όλων, αυτό που με κάνει να νιώθω ακόμα και λύπηση για τους ηθοποιούς που εμπλέκονται, είναι τα musical και τα χορευτικά στις επιθεωρήσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μην περιμένει πως και πως να τελειώσουν για να δουν το επόμενο σκετς.

 

[filmmusic]

ΛΑΤΡΕΥΩ μιούζικαλ Imgema!

Ειδικά παλιά Χολυγουντιανά με Ginger Rogers-Fred Astaire, Doris Day, Judy Garland, Gene Kelly κα..

Όσο για τα τραγουδιστά μέρη σε ταινίες μη musical, η έναρξη του 2ου Ιντιάνα Τζόουνς είναι κορυφαία για μένα!

Από τις πιο αγαπημένες μου ενάρξεις ταινίας γενικά!

 

[Imgema]

η έναρξη του 2ου Ιντιάνα Τζόουνς είναι κορυφαία για μένα!

Από τις πιο αγαπημένες μου ενάρξεις ταινίας γενικά!

Ναι αλλά η έναρξη αυτή πέφτει στην κατηγορία "οι χαρακτήρες της ταινίας βρίσκονται σε κάποιο club ή μέρος που έχει λογική να συμβαίνει κάτι τέτοιο", όπως το παράδειγμα που έδωσα με το Roger Rabbit. Και όπως είπα είμαι OK με αυτό, γιατί να μην είμαι εξάλλου αφού η ιστορία θέλει τον χαρακτήρα σε ένα τέτοιο μέρος? Ουτε έχω θέμα με τον χαρακτήρα να τραγουδάει σε κάποια σκηνή, εφόσον δεν είναι στημένο σαν musical και απλά ο χαρακτήρας τραγουδάει για κάποιον λόγο στο σενάριο...

Με τα musical έχω πρόβλημα και τις στημένες σκηνές που παραπέμπουν σε musical, δηλαδή δεν εξελίσσονται στην ιστορία αλλά είναι κάτι σαν "ευχάριστο διάλειμμα". Δηλαδή δεν βλέπεις τον Indiana Jones να τραγουδάει και να χορεύει (με full ορχήστρα) ενώ προσπαθεί να φλερτάρει την συμπρωταγωνίστρια του ούτε βλέπεις τους Ναζί στην έρημο να να τραγουδάνε και να χορεύουν για το πως θα κατακτήσουν τον κόσμο

 

[RIO]

Πάντως, αν και δεν είναι ταινίες, το χειρότερο όλων, αυτό που με κάνει να νιώθω ακόμα και λύπηση για τους ηθοποιούς που εμπλέκονται, είναι τα musical και τα χορευτικά στις επιθεωρήσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μην περιμένει πως και πως να τελειώσουν για να δουν το επόμενο σκετς.

Πρέπει να κάνουν και οι ηθοποιοί ένα τσιγάρο και να πάρουν μια ανάσα....

 

[perlastar]

Έχω τόσες πολλές κατηγορίες ταινιών που δεν αντέχω, που συμφωνώ με πολλούς που έγραψαν ήδη Τα χειρότερά μου είναι τα arthouse οποιουδήποτε είδους, δηλαδή εκείνες που το παίζουν κουλτουριάρικες και μιλάνε με γρίφους που μόνο οι ίδιες καταλαβαίνουν, ή δείχνουν την ίδια βαρετή σκηνή επί δέκα λεπτά. Πραγματικά αρρωσταίνω, δεν τις αντέχω ούτε ένα λεπτό, και δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι "βαθύ" νόημα κρύβεται από πίσω. Ύστερα βαριέμαι αφάνταστα τις ταινίες πολεμικών τεχνών, τις αισθηματικές, ειδικά τις ρομαντικές κομεντί, και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που δεν έχουν στοιχεία θρίλερ ή τρόμου μέσα! Αν έχουν, τις βλέπω ευχαρίστως και μπορεί να τις λατρέψω κιόλας. Τέλος, ούτε εγώ αντέχω τα μιούζικαλ, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις.

 

[paulochelao24]

Βαριέμαι λίγο τις ταινίες που βασίζονται σε κόμικς. Δεν ξέρω δεν μπορώ να τις παρακολουθήσω με τόσο ενδιαφέρον πια . Με κουράζουν αρκετά. Με εξαίρεση τους 2 πρώτους Batman του Nolan (ειδικά ο "Σκοτεινός Ιππότης" αριστούργημα) το πρώτο "Batman" του Burton,το πρώτο "Sin City",το "the crow" και σίγουρα κάποιες ακόμα,οι υπόλοιπες με κουράζουν πολύ (ειδικά αυτές σε κόμικς της Marvel)