Σε κάθε λύπη και χαρά... η μουσική είναι συντροφιά...

[Juanita]

Έχοντας στο μυαλό μου το κουτάκι της ευτυχίας που χάρισε ο Στήαρ στην Κάντυ, σκέφτηκα πως κάθε στιγμή στη ζωή της θα μπορούσε να στιγματιστεί από ένα τραγούδι...


Η DomniKi έχει κάνει την αρχή... θα μπορούσαμε να το συνεχίζαμε όχι σε μορφή amv απλά screenshots (καλά... δεν παίζομαι με τ΄αγγλικό...) με παράθεση των στίχων που πιστεύουμε πως ταιριάζει στην κάθε σκηνή!!!

Κάνει η Γιάννα την αρχή... (συνεχίζεται επί σκηνής και δια φωνής Σαββόπουλου )

 

 


Το παρακάτω τραγούδι μου κολλάει στο κουτάκι της ευτυχίας που άνοιξε η Κάντυ όταν χώρισε με τον Τέρρυ. Οσονούπω και το screenshot :flower:

 

 


Στίχοι:Ελεάνα Βραχάλη


Μουσική : Μιχάλης Χατζηγιάννης


Σε κάθε λύπη και χαρά


και σ' ό,τι φέρνει ο χρόνος


η μουσική είναι συντροφιά


και λύτρωση και πόνος

 


Σε κάθε ζήλια και θυμό


στο κλάμα στο σκοτάδι


και στο δικό μας το χαμό


στο τέλος και στο χάδι

 


Μόνο η μουσική μου κάνει αλήθεια


ό,τι ψέμα τώρα και να ζω


Βάλε μουσική χορεύοντας να φύγω


σε μια φιγούρα απλή και δυνατή


το θέλω μου να πνίγω


Ό,τι θες εσύ τα χέρια μου ανοίγω


να κάνω ένα βήμα και στροφή


χορεύοντας να φύγω


Βάλε μουσική...





Και το ρυθμό της έχω βρει


προτού ακόμα αρχίσει


και ξέρω πριν το θέμα μπει


αν μ' έχεις αγαπήσει

 


Κι όταν το όχι θα ακουστεί


φοβάμαι να 'μαι μόνη


μα το σκεπάζει η μουσική


που αμέσως δυναμώνει

 

[domniki]

Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο

Φυσικα ποσταρω πρωτο απ'ολα το αγαπημενο μου, αυτο που με εκφραζει περισσοτερο και σαν σταση ζωης και σαν συννεφακι :heartcloud:

Σκεφτομουν να το βαλω και στην υπογραφη μου, αλλα δεν μ'αρεσει η υπερεκθεση...θα εχανε την δυναμη του :gdance:



 


Τράβα σκανδάλη

Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά

Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Πάλι

Τράβα σκανδάλη

Σ' ότι προλάβαμε και ζήσαμε

Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι.

Πάλι

Τις Κυριακές, που αλητεύαμε

Και τις βιτρίνες, που χαζεύαμε

Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη

Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές


Των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν


με τόσο κόπο

ή κι οι δυο μας ή κανείς

ως την άκρη της κλωστής

ισορροπήσαμε εμείς.

Πάλι

Ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε

Και όλα αυτά, που ψιθυρίσαμε

Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι.

Πάλι

Καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται

Στα σώματα μας, που αγκαλιάζονται

Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη

Δεν χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές


Των ανθρώπων που αγαπήθηκαν


με τόσο κόπο

ή κι δυο μας ή κανείς

ως την άκρη της κλωστής

ισορροπήσαμε εμείς.

 

[Juanita]

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη

Γράφω μεθυσμένα λόγια

και τα κρύβω στα χαρτιά


του ονείρου τα ρολόγια

κουδουνίζουν δυνατά

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,

ποιος να έχει την ευθύνη


για να του πω να σταματήσει,

να μη με πονάει εκεινη


Ποιος έχει λόγο στην αγάπη

να με βγάλει απ'τα δεσμά της


αφου πονάει για καποιον αλλο

κι εγω είμαι μακρυα της.

Γράφω μεθυσμένες λέξεις

που έρχονται απ'τα παλιά


όποιο δρόμο και αν διαλέξεις

θα σε βγάλει πιο μακρυά..

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,

ποιος να έχει την ευθύνη,


για να του πω να σταματήσει ,

να μη με πονάει εκείνη.


Ποιος έχει λόγο στην αγάπη

να με βγάλει απ'τα δεσμά της


αφου πονάει για καποιον αλλο

κι εγω ειμαι μακρυα της.

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,

ποιος κρατάει τα κλειδια της,


αφου πονάει για καποιον αλλο

και εγω είμαι μακρυα της...

Λίγο μετά τη συνάντησή του με τον Άλμπερτ, ο Τέρρυ παίρνει

την απόφαση να φύγει από το Σικάγο...


Μουσική - Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας

 

[domniki]

Alma libre

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Έλα ξάπλωσε

αστέρια κάρφωσε η νύχτα σειρά

κλείσ 'τα μάτια κι αφήσου απλά

να σε παν' τα όνειρά σου

Γέλα λίγο

για σένα ανοίγω ζωή κι αγκαλιά

σβήσ' τα δάκρυα κι άκου απλά

τι σου λέει η καρδιά σου

Πέφτει τ' αστέρι μας

κάνε μια ευχή

ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μας

κι ό,τι περάσαμε πριν στη ζωή

να' ναι η κρυφή δύναμή μας

Μη τρομάζεις

κακό μη βάζεις ξανά στο μυαλό

Φτάνει η αγάπη μου φτάνω εγώ

κι όλα είναι δικά σου

Πέφτει τ' αστέρι μας


κάνε μια ευχή


ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μας


κι ό,τι περάσαμε πριν στη ζωή


να' ναι η κρυφή δύναμή μας

=====================

Τίποτα

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα

Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος

Μονάχα σιωπή

να, τι μας έμεινε

αφού είναι όλα πια χαμένα

Κι αυτό το «γιατί»

που κάπου ξέμεινε

πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα

Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε

άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»

Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε

μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει

Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή


Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει


Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,


σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»

Ποια λέξη να σου πω


δεν βρίσκω τίποτα


αφού το «σ' αγαπώ»


το λέω ακόμα...

Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε

τα όνειρά μας τα κλεμμένα

Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε

το λεν' τα μάτια τα κλαμένα

==========================

Αντε και θα τα μπηξω μ'αυτα που ποσταρω...ααααχχχχχχχ :wub:

Ολα τα εχει πει ο ποιητης....!!!!!!!!!

 

[Juanita]

Alma libre
Έλα ξάπλωσε

αστέρια κάρφωσε η νύχτα σειρά

κλείσ 'τα μάτια κι αφήσου απλά

να σε παν' τα όνειρά σου

Γέλα λίγο

για σένα ανοίγω ζωή κι αγκαλιά

σβήσ' τα δάκρυα κι άκου απλά

τι σου λέει η καρδιά σου

Πέφτει τ' αστέρι μας

κάνε μια ευχή

ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μας

κι ό,τι περάσαμε πριν στη ζωή

να' ναι η κρυφή δύναμή μας

Μη τρομάζεις

κακό μη βάζεις ξανά στο μυαλό

Φτάνει η αγάπη μου φτάνω εγώ

κι όλα είναι δικά σου

Πέφτει τ' αστέρι μας

κάνε μια ευχή

ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μας

κι ό,τι περάσαμε πριν στη ζωή

να' ναι η κρυφή δύναμή μας

Αυτό μου ταιριάζει για τον Άντονυ, όταν η Κάντυ επιτέλους επιστρέφει στην αγκαλιά του ως υιοθετημένη κόρη των Άρντλεϋ. :heartcloud:

 

[domniki]

Ναι, νομιζω οτι ταιριαζει σε ολες τις περιπτωσεις:

Καντυ-Αντονυ, οταν επιτελους εχει υιοθετηθει απο τον Θειο Γουιλλιαμ και δεν κινδυνευει να σταλει στο Μεξικο :wub:

Καντυ-Τερρυ, οταν επιτελους, μετα την προσπαθεια του Τερρυ να ξεπερασει τον θανατο του Αντονυ, η Καντυ συνειδητοποιει οτι η ζωη δεν εχει τελειωσει και υπαρχει αγαπη γυρω της :hurrah:

Καντυ-Αλμπερτ, οταν επιτελους εμφανιζεται επισημα ο Αλμπερτ ως William Ardley και την απαλλασσει απο τον αρραβωνα με τον Νηλ :gdance:

Οσο για το "Τιποτα", κ'αυτο ταιριαζει σε Καντυ-Τερρυ...ε, καποιες θελουμε να πιστευουμε οτι μια μεγάλη αγάπη δεν τελειώνει (κατσε να κολλησω και μερικα συννεφακια) :heartcloud: :heartcloud: :heartcloud:

 

[Juanita]

Τι μας ενώνει Καλλιτέχνης: Μάνος Πυροβολάκης Συνθέτης: Μάνος Πυροβολάκης Στιχουργός: Μάνος Πυροβολάκης

Μου λένε να γελώ,


σαν να μην σ' έχω χάσει,


να ζω μακριά σου όμως ποτέ,


δεν το 'χα σχεδιάσει,


μου λένε όταν σε δω,


να μη σ' αναγνωρίσω,


όμως τούς χτύπους της καρδιάς,


εγώ δεν τους ορίζω,

 


Μα τι μας ενωνει,


τώρα που γίναμε δυο,


τι μας γλιτώνει,


απ' αυτό το χωρισμό,


μα τι μας ενωνει,


τώρα που γίναμε δυο,


πάντα μονάχος, πάντα εδώ

 


Ακούω συνεχώς,


πώς θα το συνηθίσώ,


μα ψάχνω χίλες αφορμές,


για να σε συναντήσω,


ακούω ξαφνικά,


στο δρόμο τ' όνομά σου,


κι όλο γυρίζω ελπίζοντας,


πως θα βρεθώ μπροστά σου,

 


Μα τι μας ενωνει...

 





Ο Τέρρυ στο κρασοπουλιό, όπου τον συνάντησε ο Άλμπερτ...

 

[domniki]

Οντως ταιριαζει παρα πολυ!

 

[Juanita]

Οντως ταιριαζει παρα πολυ!

Και είναι από τα αγαπημένα μου!!! :flower:

 

[domniki]

Ανόητες αγάπες

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει

άντε ξανά τα ίδια τα ίδια απ' την αρχή

τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει

εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ στο γενικά




Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό

χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο

ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά

λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα

Τώρα τι να σου πω τι να μου πεις κι εμένα

έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραγμένα

τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει

εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ στο γενικά

========

Όντως τα ζαρια ηταν πειραγμενα...καταρα στην συγγραφεα

 

[Juanita]

Ποιο το χρώμα της αγάπης - Λουδοβίκος των Ανωγείων





Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων


Στίχοι : Λουδοβίκος των Ανωγείων


Ερμηνεία : Λουδοβίκος των Ανωγείων


Ποιο το χρώμα της αγάπης





Ποιο το χρώμα της αγάπηςποιος θα μου το βρεί.

 


Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος θα καίει σαν φωτιά.


Κίτρινο σαν το φεγγάρι θα 'χει μοναξιά.


Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα θα 'ναι μακριά.


Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα θα ' πονηρή.

 


Ποιο το χρώμα της αγάπηςποιος θα μου το βρει.

 


Να 'ναι άσπρο συννεφάκι φεύγει και περνά.


Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι στον ανθό χαλά.


Να 'ναι το ουράνιο τόξο που δεν πιάνεται


όλο φαίνεται πως φτάνω κι όλο χάνεται

 


Ποιο το χρώμα της αγάπης ποιος θα μου το βρεί.

Από τα πολύ όμορφα τραγούδια του Λουδοβίκου...


Νομίζω πως διαχέεται σε όλο το έργο.


Η δύναμη της αγάπης ως παράγοντας δημιουργίας, θυσίας λύτρωσης...

 

[Juanita]

Πολυαγαπημένο τραγούδι του Πέτρου Δουρδουμπάκη με τον Παντελή Θαλασσινό.





Κόκκινο κρασί


Σύνθεση:Πέτρος Δουρδουμπάκης


Ερμηνεία:Παντελής Θαλασσινός και Πέτρος Δουρδουμπάκης

 


Τις μέρες κρύβονται οι καρδιές


τις νύχτες τραγουδάνε


όσα δεν μπόρεσαν να πουν


σ' αυτούς που αγαπάνε

 


Κάνε καρδιά μου υπομονή


ώσπου να ‘ρθεί η Δύση


και μες το κόκκινο κρασί


η λύπη σου να σβήσει

 


Θέλω ν' αφήσω τους καημούς


τους πόνους να ξεχάσω


που μου σαλεύουνε το νου


και την καρδιά μου σφάζουν

 

 


Από αυτά που τα ακούμε και.....


Φαντάζομαι τον Τέρρυ στο καπηλειό να γίνεται λιάδα :2beers:

 


Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ και με την παράθεση των screenshots γιατί όπως λένε και οι φίλοι μας οι Κινέζοι :μιά εικόνα = χίλιες λέξεις...

 

[domniki]

Πόσο πολύ σ' αγάπησα

Πόσο πολύ σ' αγάπησα

ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή μου πέρασες

κι αλάργεψες κι εχάθης

καθώς τα διαβατάρικα

κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,

ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις

Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,

εσύ του πρώτου ονείρου μου

γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ

κι εσύ δε θα το μάθεις,

πως οι στιγμές που μου 'δωσες


αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,

ποτέ δε θα το μάθεις

 

[Juanita]

Μ' έλιωσες, με διέλυσες, με τέλειωσες...:burn:

 

[domniki]

Μ' έλιωσες, με διέλυσες, με τέλειωσες...:burn:

χεχε...αυτος ηταν και ο στοχος #)

 

[Juanita]

Να μ' αγαπάς

Αντρέας Θωμόπουλος

Παύλος Σιδηρόπουλος

Σου γράφω πάλι από ανάγκη

η ώρα πέντε το πρωί

το μόνο πράγμα που 'χει μείνει

όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους

τα λόγια τα θεατρικά

μες στην οθόνη του μυαλού μου

χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη

βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό

κι ίσως η ασχήμια του να φύγει

μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα

βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά

στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα

σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα

η ανάγκη μου δε σταματά

σαν το πουλί πάνω στο σύρμα

σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις

το παραμύθι να μου πεις

σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις

σαν άσπρο φως να ξαναρθείς

Το γράμμα που θα έγραφε ο Τέρρυ στην Κάντυ ένα κρύο βράδυ στη σοφίτα του σπιτιού του (πριν έρθει η Σούζυ να του φέρει κουλουράκια...)

 

 

[Juanita]

Εγώ για σένα...

Μουσική:G.Bella/G.Rapetti,

Στίχοι:Νίκος Μωραϊτης

Ερμηνεία: Ραλλία Χρηστίδου

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,

αν θα το 'σκαγα μια μέρα απ'τη δουλειά,

αν θα το 'σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,

με τ' αυτοκίνητο για κάπου στ' άγνωστο.

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,

αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,


αν θα σ' άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,


ρωτάς αν θα 'πεφτα για σένα στη φωτιά.

 


Εγώ για σένα, εγώ για σένα,


για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.


Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,


εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

 


Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,


αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω,


μη ρωτήσεις τι δίνω για σένα ψυχή μου,


μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.

 


Εγώ για σένα, εγώ για σένα,


για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.


Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,


εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

 

[domniki]

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου

ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ

πολύ για σένα, πολύ για σένα

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

 


========


Και οπως εχουμε πει πολλες φορες στο παρελθον, οι μεγαλες αγαπες δεν πεθαινουν ποτε, αλλα και να πεθανουν πανε παντα στον παραδεισο

 

[Juanita]

Η έρημος...

Ενα υπέροχο τραγούδι της Μελίνας Τανάγρη που άκουσα προ ολίγου και μου κολλάει τέλεια στη φάση που πέρασε η Κάντυ αμέσως μετά το χωρισμό της με τον Τέρρυ... [εκεί δλδ που αναλαμβάνει εξολοκλήρου τη θεραπεία της ψυχής της ο Άλμπερτ (μου) ]

Η έρημος που απλώνεται μπροστά μου


ίσως και να' ναι κάποιος κήπος μαγικός


και να μη βλέπω εγώ παγώνια και ποτάμια


ούτε από πάνω κάποιο ξάστερο ουρανό

 


Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή


ν' αγαπήσω ξανά,μ' ό,τι πάει μαζί


την υπόγεια φουρτούνα να δω,και στο φως


να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός


κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο δικός


ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός


κι ο ψεύτικος κόσμος,αληθινός

 


Στην έρημο που απλώνεται μπροστά μου


ίσως κι εσύ κάπου εκεί να περπατάς


και να μου γνέφεις με ξεκάθαρα σινιάλα


σε προσπερνάω και το δρόμο σου τραβάς

 


Μια παράφορη δίψα...

 


Στην έρημο βουλιάζει κι η ζωή μου


έτσι ανεπαίσθητα,σχεδόν κανονικά


γιατί μου ξέφυγε το λάθος και δεν είδα


να λιγοστεύουν όλα πια σιγά-σιγά

 


Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή


ν' αγαπήσω ξανά,μ' ό,τι πάει μαζί...

 

 

[domniki]

Συγχωρειστε το off-topic, αλλα θυμηθηκα αυτο το υπεροχο τραγουδι...ειναι τοσο γλυκο και τρυφερο, σαν την καρδια της γλυκιας μας Καντυ #) Αφιερωμενο στην juanita, που ξερω οτι λατρευει τον Νταλαρα...

 


Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά





Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά


ποτέ δε βάλαν έγνοια στην καρδιά


δεν είδανε πολέμους και θανάτους


και πάνω απ' τη γαλάζια τους ποδιά


φοράν τις Κυριακές τα γιορτινά τους.

 


Τις νύχτες που κοιτάν τον ουρανό


έν' άστρο σαν φτερό θαλασσινό


παράξενα παιδεύει το μυαλό τους


τους φαίνεται καράβι μακρινό


και πάνε και ρωτάν το δάσκαλό τους.

 


Αυτή, τους λέει, παιδιά μου είναι η Γη


του σύμπαντος αρρώστια και πληγή:


Εκεί τραγούδια λένε γράφουν στίχους


κι ακούραστοι του ονείρου κυνηγοί


κεντάνε με συνθήματα τους τοίχους.

 


Στο Σείριο δακρύσαν τα παιδιά


και βάλαν από κείνη τη βραδιά


μιαν έγνοια στη μικρούλα τους καρδιά.

 

 


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος


Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις