Rygar
Apple Lover
- Joined
- 14 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 8.295
- Αντιδράσεις
- 3.364
Λεπόν....ενα τεράστιο προσωπικό βίωμα 
Κατα καιρούς με είχαν ρωτήσει πώς και εχω επιλέξει αυτό το αβαταρ. Οι λόγοι είναι 2, οι εξής 3:
1) Ο Σαγώνιας είναι ψηλός (είμαι 1.90)
2) Ο Σαγώνιας φαίνεται μεν κακός αλλα στο τέλος μαλακώνει και μας βγαίνει και καλοκάγαθος (και τον ερωτεύεται το γκομενάκι με τα ματομπούκαλα )
3) Ο Σαγώνιας φοράει σιδερομασέλα
Το εχω μαλιστα απαντήσει και στο σχετικό θρεντ. Θα αναφερθώ στο 3ο σκιέλος. Γεννήθηκα με την κατω γνάθο έκσω, σαν τη γνάθο του Γκμόχ. Πολλά παιδιά γεννιούνται ετσι. Στην πορεία μεχρι και τα 7 μου, καποια δόντια στράβωσαν και μαλιστα ο 1ος δεξύς Προγόμφιος της ανω γνάθου δεν έβρισκε κενό για να βγει και ετσι ήταν πανω από το ζευγάρι Κυνόδοντας-2ος Προγόμφιος. Οταν γελούσα, δε φαινόταν ασφαλώς γιατί ηταν πολύ πανω όμως οταν μεγαλωνα κι αλλο, εκτός του ότι θα φαινόταν αφου θα μεγάλωνε το στόμα, θα ειχα πρόβλημα και στο μάσημα. Το 1983 εβαλα σιδεράκια σε μια οδοντογιατρό στην Αθήνα (σε ενα στενό πολύ κοντά στο πολεμικό μουσείο), αυτά που σημερα το λέμε συρματάκια. Με μια διευκρίνηση, τα δικά μου ΔΕΝ ηταν συρματάκια, δηλαδή δεν ηταν καποια μικρά προσαρτήματα που κόλλαγαν στην επιφάνεια του δοντιού με ενα σύρμα να τα συνδέει και μεταξύ τους. Ηταν κανονικά μεταλικά δαχτυλίδια. Φανταστείτε το δαχτυλίδι που φοράει η ράφτρα για να μην τρυπηθεί. Ε, 28 τετοια σιδεράκια (δε βαλαμε στους φρονιμίτες, δεν είχε νόημα), με κενό από κατω για να μπορώ να δαγκώνω, τα οποία ενώνονταν μεταξύ τους με ενα συρμα πολύ σκληρό που είχε παρει την κλίση της γνάθου. Στις 2 άκρες του το καθε σύρμα είχε από ενα ελατήριο το οποίο είχε την τάση να εκτονώνεται οπότε όσο μεγάλωνα, τα δόντια θα απομακρύνονταν το ενα από το αλλο και θα δημιουργούνταν κενά, κι ετσι θα διορθωνόταν και το πρόβλημα με το προβληματικό δόντι που ανέφερα. Επίσης οι δυο ακρες των συρμάτων αυτών ενώνονταν με ενα λαστιχάκι με τις ακρες της κατω γνάθου, και ο λόγος ήταν να μετακινηθεί η γνάθος προς τα μέσα (και να μη μιλάω σαν τον
). Ο στόχος ηταν στα 3 χρόνια να αφαιρεθούν. Αμ δε! Αφαιρέθηκαν το 1989!!! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε δόντια που δε μπορείς να τα πλυνεις με οδοντόβουρτσα αφού αυτή επλενε μονο τα σιδεράκια. Σφραγίσματα, κιτρίνιασμα, ουλα πεσμένα κλπ κλπ και ημουν μονο 15 χρονών. Ομως το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αυτής διαδικασίας ηταν εξωπραγματικό. Με τον καιρό και τις θεραπείες, τα δόντια μου επανήρθαν σε χρωματισμό και εμφάνιση. Παρ'όλ'αυτά, ακομα τρέχω γιατί δεν είμαι και μικρός πλέον και τα δόντια μου είναι πολύ ταλαιπωρημένα (μειωμένη αδαμαντίνη, όσοι εχουν θεμα,κσέρουν τι εννοώ).
Ποιός ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά; Πρώτον η ταλαιπωρία. Οταν τα εβαλα, εχασα περίπου 10-12 κιλά σε διάστημα 4 μηνών αφου δε μπορούσα να φαω ούτε βραστές πατάτες. Αρκετές φορές, καποια από τα σιδεράκια ξεκολλούσαν και επρεπε να παω σε τοπικό γιατρό για να τα κολλήσει, τα ουλα επεφταν και ηθελα μινι χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθούν κομμάτια. Και υστερα το κοινωνικό πρόβλημα που είχα στο σχολείο και στην εφηβεία. Π.χ. να παίζω μπασκετ και να μου ερχεται η μπαλα στο πρόσωπο και να ματώνουν τα χείλια και να μη μπορώ να φαω για πολλές μερες και έπειτα να μην παίζω καν. Το χειρότερο για μενα, να μη μπορώ να προσεγγίσω μια κοπέλα.
Δεν είχα συμμαθητές ή φίλους/γνωστούς που να είχαν σιδεράκια. Σε ολόκληρο σχολείο που ηταν γυμνάσιο/λυκειο μαζί περίπου 500 παιδιά, δε θυμάμαι κανένα να εχει. Τώρα όμως βλέπω πώς ενα σωρό πιτσιρίκια βαζουν. Μαλιστα εχω δει και μεγάλους, μεχρι και 40άρηδες (κατά 99% γυναίκες ) να τα φορούν για ενα διάστημα 1 χρόνου περίπου. Ασφαλώς και η Ιατρική εχει προχωρήσει από τότε.
Ποιοι από σας είχατε τέτοια εμπειρία, είτε προσωπική είτε από φίλους συμμαθητές;
Κατα καιρούς με είχαν ρωτήσει πώς και εχω επιλέξει αυτό το αβαταρ. Οι λόγοι είναι 2, οι εξής 3:
1) Ο Σαγώνιας είναι ψηλός (είμαι 1.90)
2) Ο Σαγώνιας φαίνεται μεν κακός αλλα στο τέλος μαλακώνει και μας βγαίνει και καλοκάγαθος (και τον ερωτεύεται το γκομενάκι με τα ματομπούκαλα
)3) Ο Σαγώνιας φοράει σιδερομασέλα
Το εχω μαλιστα απαντήσει και στο σχετικό θρεντ. Θα αναφερθώ στο 3ο σκιέλος. Γεννήθηκα με την κατω γνάθο έκσω, σαν τη γνάθο του Γκμόχ. Πολλά παιδιά γεννιούνται ετσι. Στην πορεία μεχρι και τα 7 μου, καποια δόντια στράβωσαν και μαλιστα ο 1ος δεξύς Προγόμφιος της ανω γνάθου δεν έβρισκε κενό για να βγει και ετσι ήταν πανω από το ζευγάρι Κυνόδοντας-2ος Προγόμφιος. Οταν γελούσα, δε φαινόταν ασφαλώς γιατί ηταν πολύ πανω όμως οταν μεγαλωνα κι αλλο, εκτός του ότι θα φαινόταν αφου θα μεγάλωνε το στόμα, θα ειχα πρόβλημα και στο μάσημα. Το 1983 εβαλα σιδεράκια σε μια οδοντογιατρό στην Αθήνα (σε ενα στενό πολύ κοντά στο πολεμικό μουσείο), αυτά που σημερα το λέμε συρματάκια. Με μια διευκρίνηση, τα δικά μου ΔΕΝ ηταν συρματάκια, δηλαδή δεν ηταν καποια μικρά προσαρτήματα που κόλλαγαν στην επιφάνεια του δοντιού με ενα σύρμα να τα συνδέει και μεταξύ τους. Ηταν κανονικά μεταλικά δαχτυλίδια. Φανταστείτε το δαχτυλίδι που φοράει η ράφτρα για να μην τρυπηθεί. Ε, 28 τετοια σιδεράκια (δε βαλαμε στους φρονιμίτες, δεν είχε νόημα), με κενό από κατω για να μπορώ να δαγκώνω, τα οποία ενώνονταν μεταξύ τους με ενα συρμα πολύ σκληρό που είχε παρει την κλίση της γνάθου. Στις 2 άκρες του το καθε σύρμα είχε από ενα ελατήριο το οποίο είχε την τάση να εκτονώνεται οπότε όσο μεγάλωνα, τα δόντια θα απομακρύνονταν το ενα από το αλλο και θα δημιουργούνταν κενά, κι ετσι θα διορθωνόταν και το πρόβλημα με το προβληματικό δόντι που ανέφερα. Επίσης οι δυο ακρες των συρμάτων αυτών ενώνονταν με ενα λαστιχάκι με τις ακρες της κατω γνάθου, και ο λόγος ήταν να μετακινηθεί η γνάθος προς τα μέσα (και να μη μιλάω σαν τον
). Ο στόχος ηταν στα 3 χρόνια να αφαιρεθούν. Αμ δε! Αφαιρέθηκαν το 1989!!! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε δόντια που δε μπορείς να τα πλυνεις με οδοντόβουρτσα αφού αυτή επλενε μονο τα σιδεράκια. Σφραγίσματα, κιτρίνιασμα, ουλα πεσμένα κλπ κλπ και ημουν μονο 15 χρονών. Ομως το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αυτής διαδικασίας ηταν εξωπραγματικό. Με τον καιρό και τις θεραπείες, τα δόντια μου επανήρθαν σε χρωματισμό και εμφάνιση. Παρ'όλ'αυτά, ακομα τρέχω γιατί δεν είμαι και μικρός πλέον και τα δόντια μου είναι πολύ ταλαιπωρημένα (μειωμένη αδαμαντίνη, όσοι εχουν θεμα,κσέρουν τι εννοώ).Ποιός ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά; Πρώτον η ταλαιπωρία. Οταν τα εβαλα, εχασα περίπου 10-12 κιλά σε διάστημα 4 μηνών αφου δε μπορούσα να φαω ούτε βραστές πατάτες. Αρκετές φορές, καποια από τα σιδεράκια ξεκολλούσαν και επρεπε να παω σε τοπικό γιατρό για να τα κολλήσει, τα ουλα επεφταν και ηθελα μινι χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθούν κομμάτια. Και υστερα το κοινωνικό πρόβλημα που είχα στο σχολείο και στην εφηβεία. Π.χ. να παίζω μπασκετ και να μου ερχεται η μπαλα στο πρόσωπο και να ματώνουν τα χείλια και να μη μπορώ να φαω για πολλές μερες και έπειτα να μην παίζω καν. Το χειρότερο για μενα, να μη μπορώ να προσεγγίσω μια κοπέλα.
Δεν είχα συμμαθητές ή φίλους/γνωστούς που να είχαν σιδεράκια. Σε ολόκληρο σχολείο που ηταν γυμνάσιο/λυκειο μαζί περίπου 500 παιδιά, δε θυμάμαι κανένα να εχει. Τώρα όμως βλέπω πώς ενα σωρό πιτσιρίκια βαζουν. Μαλιστα εχω δει και μεγάλους, μεχρι και 40άρηδες (κατά 99% γυναίκες
) να τα φορούν για ενα διάστημα 1 χρόνου περίπου. Ασφαλώς και η Ιατρική εχει προχωρήσει από τότε.Ποιοι από σας είχατε τέτοια εμπειρία, είτε προσωπική είτε από φίλους συμμαθητές;
