Στέλλα (1955)

[sunset89]

Στέλλα


1955




Δραματική ταινία βασισμένη στο ερωτικό δράμα του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια"

 

 


Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κακογιάννης

Σενάριο: Μιχάλης Κακογιάννης

Υπόθεση:

Η όμορφη Στέλλα, είναι μια διάσημη τραγουδίστρια, ποθητή από τους άνδρες και ιδιαίτερα αγαπητή στη λαϊκή γειτονιά που μένει. Εργάζεται σε ένα επιτυχημένο νυχτερινό κέντρο και διατηρεί δεσμό με τον Αλέκο, έναν πλούσιο και συνεσταλμένο νέο. Άτομο ανήσυχο και ελεύθερο, η Στέλλα διαθέτει αυτονομία και αρνείται να ενταχτεί σε οποιαδήποτε σύμβαση. Έτσι, προσπαθεί να διαλύσει τη σχέση με τον Αλέκο πριν επέλθει η αναμενόμενη φθορά. Παράλληλα, γνωρίζει και ερωτεύεται τον γοητευτικό ποδοσφαιριστή Μίλτο, ένα λαϊκό παλικάρι που προσπαθεί να την κατακτήσει με κάθε τρόπο και στο τέλος τα καταφέρνει. Ζουν μαζί μέρες χαρούμενες και στιγμές ευτυχισμένες. Ο Αλέκος από την πλευρά του, παλεύοντας μάταια να την κάνει να γυρίσει κοντά του, σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξω από το σπίτι της. Ο Μίλτος, διεκδικητικός και απόλυτος, της κάνει πρόταση γάμου, την οποία εκείνη αρχικά αρνείται. Στην πορεία, κάτω από την ασφυκτική πίεση, τόσο του νεαρού, όσο και του περίγυρου, δέχεται με μεγάλους δισταγμούς. Μα το ελεύθερο πνεύμα της δεν υποτάσσεται και τον παρατά πριν την γαμήλια τελετή. Οργισμένος εκείνος, τρέχει να την βρει και τότε παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος...

Ερμηνείες:

Μελίνα Μερκούρη - Στέλλα

Γιώργος Φούντας - Μίλτος

Αλέκος Αλεξανδράκης - Αλέκος

Βούλα Ζουμπουλάκη

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Τασσώ Καββαδία

Κώστας Κακκαβάς

και πολλοί ακόμα ηθοποιοί

Ήταν η 2η παρουσία του Μιχάλη Κακογιάννη στις Κάννες, είχε υποψηφιότητα για Όσκαρ Ενδυματολογίας και το βραβείο "Καλύτερης Ξένης Ταινίας" του έτους 1956.

Η ταινία αντλεί πολλά στοιχεία από την ιστορία της "Κάρμεν", της ανυπόταχτης Ισπανίδας που ξελόγιασε έναν αξιωματικό και στο τέλος τον κατέστρεψε.

Τα γυρίσματα έγιναν σε διάφορα μέρη της Αθήνας, όπως ο Πειραιάς και η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια.

Η ηρωίδα, είναι η εμβληματική "Femme Fatale" του ελληνικού και όχι μόνο κινηματογράφου.

Πολλές ήταν οι διαφωνίες των κριτικών πάνω στο γενικό συμπέρασμα της ταινίας, όμως κανείς δεν αμφισβήτησε την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές και διαχρονικές σκηνές, που αντιγράφηκε/σατυρίστηκε/ενέπνευσε και εν τέλει καθιερώθηκε είναι η δραματική κορύφωση, όταν ο Φούντας φωνάζει "Φύγε κρατώ μαχαίρι" και ύστερα οδηγούνται στο μοιραίο φινάλε.

http://www.youtube.com/watch?v=3UccltQia10

Τη μουσική της σειράς, έγραψε ο Μάνος Χατζηδάκις, όπου περιλαμβάνεται το πασίγνωστο "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", το οποίο τραγουδά η απελπισμένη Στέλλα, λίγο πριν δρομολογηθούν οι άσχημες καταστάσεις...

 

[Dimitrissss]

Τα γυρίσματα έγιναν σε διάφορα μέρη της Αθήνας, όπως ο Πειραιάς και η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια.

Στο τέρμα της οδού Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, είναι γυρισμένη η σκηνή του μαχαιρώματος. Το αστικό τοπίο είναι τόσο διαφορετικό από σήμερα, που μοιάζει περισσότερο σαν μια περιοχή μεγάλου χωριού ή μικρής κωμόπολης (χαμηλά σπίτια, μπαξέδες και μαντρότοιχοι, χωματόδρομοι), παρά με κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.

Κατά τ' άλλα, πρόκειται για μία από τις κλασικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, με πρωτοποριακό θέμα για την εποχή (γυναικεία χειραφέτηση), που δέχτηκε πολύ άσχημη κριτική από μεγάλη μερίδα του Τύπου.

Οι ερμηνείες εξαιρετικές, η μουσική του Χατζιδάκι συγκλονιστική, ενώ θεωρώ ότι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το ντουμπλάρισμα των διαλόγων κάνει την ταινία πιο γοητευτική.

Εκτός από το «Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι», για πρώτη φορά ακούστηκε στην ταινία και το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» που προσωπικά μου αρέσει περισσότερο (Το τραγουδάει στο κέντρο «Παράδεισος» η Βούλα Ζουμπουλάκη, στο ξεκίνημα της ταινίας).

 

[retrofan]

Η Βούλα Ζουμπουλάκη μ' αρέσει πολύ σ' αυτή την ταινία ως Αννέτα, η αιώνια "δεύτερη". Χωρίς να έχει το τσαγανό της Στέλλας (πόσοι άνθρωποι μπορούν να το έχουν εξάλλου), προσπαθεί ν' ακολουθήσει στα πάντα τη ζωή της, σαμποτάροντάς την ταυτόχρονα. Να πει τον ίδιο αριθμό τραγουδιών (εκεί την κόβει ο Παπαγιαννόπουλος απαντώντας στην μητέρα της - μάνατζερ τι σημαίνει πραγματική βεντέτα του μαγαζιού), να την ερωτευτεί ο Αλέκος, να γοητεύσει τον Μίλτο.

Νομίζω ότι δεν έχει αποδοθεί καλύτερα το "φτύσιμο" σε ταινία από την σκηνή όπου η Στέλλα έχει φύγει από το κέντρο όπου την περιμένει υπομονετικά ο Αλέκος. Τον οποίο παρηγορεί η Αννέτα με σαφείς υπαινιγμούς για το πόσο ευτυχισμένη θα έπρεπε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα πλάι του και πόσο αξίζει κάτι καλύτερο. Κι εκεί που φαίνεται ότι ίσως έχει αρχίσει να τον "ψήνει" καθώς της λέει ένα "είσαι πολύ γλυκιά Αννέτα", ακούγεται η φωνή της Στέλλας που τραγουδάει το "Εφτά τραγούδια" και ο Αλέκος, σαν υπνωτισμένος, ψιθυρίζει "γύρισε Αννέτα, γύρισε" και την παρατάει για ν' ακολουθήσει τη φωνή .

Α! Και μια σκηνή που πάντα με κάνει να γελάω. Ο Αλεξανδράκης βαριέται στο πατρικό του. Στη βεράντα συνομωτούν οι γονείς, η αδελφή (κλασικά η Τασώ Καββαδία) και ο άντρας της για το πώς θα γλιτώσουν το καημένο το παιδί από την σατανική γυναίκα που έμπλεξε. Κάποια στιγμή τον αντιλαμβάνονται και, κόβοντας την κουβέντα τους, η Καββαδία τον ρωτάει:

-Τι κάνεις Αλέκο;

-Γράφω ένα μυθιστόρημα.

-Μυθιστόρημα; Και πώς ονομάζεται;

-Πλήξη στα Πατήσια (ενδεικτικό της εποχής, τα Πατήσια πολύ αστική γειτονιά τότε)

 

[tonytony]

[video=youtube_share;tYibuLqJ6Wc]http://youtu.be/tYibuLqJ6Wc

Τρέιλερ της ταινίας από το STAR CHANNEL

 

[Dominion]

ταινιάρα πολύ μπροστά για την εποχή της. Κρίμα όμως για την Μερκούρη και το λαικισμό που πρέσβευσε στην δεκαετία του 80.

 

[atanasio]

Αριστούργημα του κορυφαίου Μιχάλη Κακογιάννη! Ο τέλειος συνδυασμός ρόλου και ηθοποιού στο πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη! Η μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι αληθινή μαγεία. Αλλά και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί, ο ένας καλύτερος του άλλου: Γιώργος Φούντας, Βούλα Ζουμπουλάκη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Σοφία Βέμπο, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Χριστίνα Καλογερίκου (η μάνα του Φούντα), Κώστας Κακκαβάς, Τασσώ Καββαδία. Εργάρα, έτη φωτός μπροστά από την εποχή της!

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι από αυτή την ταινία λατρεύω τα τραγούδια!!!!! Δεν μου αρέσει τίποτε άλλο... Μη με μαλώσετε... Α, όχι λέω ψέμματα. Μου αρέσει και η σκηνή με τη Μερκούρη και τον Φούντα στην αμμουδιά... Κλεμμένη λίγο ίσως από το "From Here to Eternity" αλλά ωραίοι και οι δύο βρεμμένοι... Όταν η Μελίνα είχε βγει υπουργός, ο Φούντας της είχε στείλει μια αγκαλιά λουλούδια με την κάρτα "Στέλλα, κρατάω λουλούδια, όχι μαχαίρι!"...

 

[SEBASTIAN]

Μια από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και μακράν η καλύτερη της εποχής της. Τα ονόματα που παίζουν προκαλούν δέος μόνο στο άκουσμα τους. Μελίνα, Βέμπο, Ζουμπουλάκη, Παπαγιαννόπουλος , Φούντας , Αλεξανδράκης. Το θέμα της ταινίας πρωτοποριακό για την εποχή της, η ανυπότακτη προσωπικότητα της γυναίκας που στην εποχή της αντιμετωπιζόταν δεύτερη και υποτακτική σε όλα του αντρικού φύλου. Και ποια θα μπορούσε να ήταν η πιο κατάλληλη για αυτό τον ρόλο πέραν της μυθικής Μελίνας της καρδιάς μας?
Δεν πιστεύω πως υπήρχε στα χρονικά μεγαλύτερη ταύτιση γυναίκας με τον ρόλο της όπως της μέγιστης Στέλλας, όπου οι δυο άντρες που την διεκδικούσαν την έχασαν με τον πιο μοιραίο για αυτός τρόπο.
Όλοι οι συμπρωταγωνιστές της έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, λες και θαμπωθηκαν από την λάμψη της Μελίνας και ήθελαν να την προσεγγίσουν σε λάμψη και ηθοποιία έστω και από απόσταση,. Θα σταθώ στην υπέροχη αλλά μάλλον άγνωστη Χριστίνα Καλογερίκου που έκανε την μάνα του Φούντα. Έπαιξε πολύ λίγο αλλά άφησε τον ανεξίτηλο στίγμα της.
Και κάτι τελευταίο. Η ταινία γυρίστηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την χώρα. Δεκαετία '50, μετεμφυλιοπολεμική περίοδος , η φτωχή Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Παρατηρήστε τα πρόσωπα όμως των ανθρώπων. Φωτεινά, λαμπερά, χαρούμενα παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας τους, που ήξεραν να ζουν και να διασκεδάζουν όσο μπορούσαν με τους χορούς τους τα τραγούδια τους χωρίς να χάνουν το κουράγιο τους αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες με θάρρος και αυταπάρνηση.
Η σύγκριση με τις τωρινές γενιές που έχουν στην διάθεση τους πολλαπλάσια υλικά αγαθά και ανέσεις και είμαστε όλοι τίγκα στην κατάθλιψη και στην μελαγχολία? Αφήστε το καλύτερα. Αχ Ελλαδίτσα πως ήσουν και πως κατάντησες.