Στηαρ...ένα γράμμα απο το μέτωπο

[misspepper77]

Καλή μου Πάττυ

Σήμερα είχαμε μια δύσκολή μέρα...Έβλεπες στα πρόσωπά όλων ένα απόκοσμο σχεδόν βλέμμα...Ήταν γιατί δεν επέστρεψε ούτε ένας δικός μας...Μην φοβασαι σε παρακαλώ...Το ξέρω πως δεν θα έπρεπε να στα λέω αλλά με παρασύρει και μένα ο φόβος...

Θέλω να είσαι δίπλα μου και ο μόνος τρόπος είναι μέσα απο αυτό το άθλιο χαρτί που κρατάω σαν φίλο...σχεδόν σαν φυλαχτό.

Δεν έχω τίποτε δικό σου παρά μόνο αυτό Πάττυ...Το χαρτί αυτό είναι απο ένα δικό σου σημειωματάριο που είχες ξεχάσει σπίτι μας.Ήταν καινούργιο...

Θυμάμαι πως πάνω στην βιασύνη μου εκείνο το βράδι να φύγω σαν τον κλέφτη...το είδα πάνω στο γραφείο μου...το άρπαξα κυριολεκτικά όπως θα άρπαζε κανείς ένα λάφυρό.

Θυσιάζω σιγά σιγά τις σελίδες του λοιπόν,όποτε νοιώθω την ανάγκη να σε ακουμπήσω.Καλή μου Πάττυ...μετά απο όσα σου είπα το πιθανότερό είναι να τρέμεις σαν το φύλλο και να μην έχεις καταλάβει λέξη μετά τις πρώτες μου προτάσεις...

Μην ανησυχείς τόσο Πάττυ...Με είχες ρωτήσει στο προηγούμενό γράμμα σου γιατί έκανα αυτή την τρέλα...γιατί ήρθα μέχρι εδώ...

Στην αρχή ήμουν σίγουρός πως ήρθα για να σε προστατέψω...να μην νοιώσεις ποτέ αυτό που νοιώθω τώρα εγώ...αυτή τη στιγμή όμως είμαι μπερδεμένος...ίσως αυτό που με οδήγησε εδώ να ήταν η ανάγκη μου να αποδείξω πως αξίζω κάτι περισσότερό απο το όνομά των Άρντλει...

Ο πόλεμος μονάκριβη μου,προκαλεί απίστευτό πόνο...σε κάνει και νοιώθεις σαν το αγρίμι...Δεν ξέρεις αν....

Μα τι κάνω ο τρελός...Πάττυ μου...Πάττυ μου ...σε πάρακαλώ συγχώρεσέ με!!

Καμιά φορά θα ευχόμουν να είσαι περισσότερό σαν την Κάντυ...Είσαι τόσο ευθραστη πάντα που πραγματικά δεν ξέρω πως να σου μιλήσω.

Νομίζω πως μια λάθος μου κίνηση και θα "σπάσεις"...

όμως και γω καμιά φορά χρειάζομαι κάποιον να μπορώ να του μιλήσω έτσι...για αυτό για σήμερα...μόνο για τώρα...γίνε για μένα πιο δυνατή.Πες μου πως μπορώ να σου πω όλα όσα νοιώθω και να μην φοβάμαι πως θα λυγίσεις...

Τι κρίμα...δεν το μπορώ ο ίδιος...συνήθισα να σε παρηγορώ ακόμη και όταν καταρρέω...

Μην στεναχωριέσαι λοιπόν καλή μου...μην μελαγχολείς και όλα θα πάνε καλά...

Δικός σου Στήαρ

 

[Juanita]

Τι να γράψω τώρα που με άφησες άφωνη;;; :zip:

Πως αυτή η εξομολόγηση με άγγιξε βαθιά;;;

Πως νοητά μεταφέρθηκα στο μέτωπο του Πολέμου και ένιωσα τη φρίκη του και την απελπισία των φαντάρων;;;

Πως φανταζόμουν τη γλυκιά Πάτυ να διαβάζει το γράμμα και να τρέμει το φυλλοκάρδι της και να παρακαλάει το Θεό για τη σωτηρία του Στήαρ;;;

Βρε Μισσ, που το κρύβεις τόσο ταλέντο;;;

 

[Λορένα]

Ax.. Στηαρ, σου επεφτε λιγη η Πατυ, εσυ την Καντυ ήθελες.

Δεν θα ξεχασω, τοτε που εψαχνε την Καντυ μαζι με τον Άρτσι και τον Άντονυ (την νυχτα που την εσωσε ο Άλμπερτ στο ποτάμι) και τότε μαθαινουμε για πρωτη φορά πως αισθανεται.

Και την δευτερη στο κολεγιο στην Αγγλία, που αποκαλυπτει στον Άρτσι την αγαπη που της εχει, διεχνοντας ομως απολυτα συνειδητοποιημενος πως δεν θα υπαρξει ανταποκριση, και πως το μονο που μπορει να κανει, ειναι να την κοιτα απο μακρια!

Καημενε Στηαρ..

 

[nessie]

Misspepper... Με συγκίνησες...

Είναι τόσο ρεαλιστική η περιγραφή σου! Καλά τα λέει η Juanita, ότι μας μεταφέρεις στο μέτωπο του πολέμου...

Ο Stear ήταν πάντα τόσο γλυκός και καλοκάγαθος. Δεν του άξιζε αυτό το τέλος... (Ας μην αρχίσω πάλι το γνωστό τροπάριο..)

 

[metsgr]

Μις, πολύ συγκινητικό το γράμμα...



Πολύ σκληρός ο πόλεμος... καταστρέφει όνειρα, ελπίδες, ζωές.



Αν και εθελοντής ο Στήαρ, σίγουρα θα ένιωσε φόβο, σίγουρα θα το ξανασκέφτηκε, αν ήταν σωστή η απόφασή του ή όχι...



Ποιος δε φοβάται άραγε όταν ο αέρας που αναπνέει μυρίζει θάνατο;

Ποιος δε φοβάται όταν σκέφτεται ότι αυτό που τον χωρίζει από τα αγαπημένα του πρόσωπα είναι κάτι πολύ παραπάνω από τα χιλιόμετρα;



Ο Στήαρ ξαναδιαβάζει το γράμμα, χαμογελά, το διπλώνει και το βάζει στην τσέπη του. Ένιωθε μόνος και φοβισμένος. Ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Δε χρειάζεται η Πάττυ να το διαβάσει. Είναι σίγουρος πώς θα την ανησυχούσε. Και δεν πρέπει...





Διαβάζοντας το μάνγκα τον τελευταίο χρόνο (καμιά 5-6-10-20 φορές), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Στήαρ είναι ο χαρακτήρας που αγαπώ περισσότερο. Ανιδιοτελής και πάντα ώριμος, παρά τις αστείες του εμφανίσεις, καταλάβαινε και σεβόταν τα συναισθήματα των άλλων, χωρίς να χάσει ποτέ τον έλεγχο. Άξιος και ταλαντούχος πιλότος. Εκεί που νόμιζε κανείς ότι αυτός πετάει στα σύννεφα, έδειχνε πως είχε ήδη προσγειωθεί κι έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν.

Το χιούμορ και οι εφευρέσεις του ήταν η άμυνά του, και ίσως και το καταφύγιό του από την πραγματικότητα. Όταν αποφάσισε να την αντιμετωπίσει, ένιωσε ότι είχε χρέος απέναντί της. Και το ξεπλήρωσε με τη ζωή του...



Εύγε Μις!

 

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

σαν τι θα μπορούσα να πω;;;

απλά, καταπληκτικό