Σχολείο και φιλαναγνωσία

[BETTY BOOP]

μια παρατήρηση:

το βιβλίο ''Εμενα με νοιαζει'' απευθυνεται σε παιδια από 12 χρονων και σε μεγαλους, εμάς γιατί μας το εβαλαν και το διαβασαμε στην Γ' Ταξη...δεν ξερω...

Eixα διαβασει επίσης στη Β' Ταξη ''Τα Ψηλα Βουνα''

 

[Rakeesh]

Εγω δεν το χα καθολου με τη "λογοτεχνια". Μονο κομικς διαβαζα, και το πολυ πολυ κανενα παραμυθι. Παροτι ειχαμε πολλα βιβλια στο σπιτι, εγω ενδιαφερομουν μονο για τις εικονες.

Θυμαμαι στις πρωτες ταξεις του Δημοτικου μας ειχαν πει για τα Ψηλα Βουνα αλλα δεν εδωσα σημασια, και αφου με μαλωσαν, οι γονεις μου κανονισαν να το πηραμε, αλλα ειχε ηδη περασει καιρος και τελικα δεν το διαβασα ποτε. :Ρ Αργοτερα στο Δημοτικο ειχαν κανονισει να φερουμε ολοι βιβλια μας και να τα ανταλλαξουμε με αλλους. Εγω ειχα φερει κατι και απο αυτα που εφεραν οι αλλοι, θυμαμαι οτι διαλεξα το πιο light που μπορεσα να βρω (με πολλες εικονες και πολυ λιγα κειμενα)

Ακομα και στις μεγαλυτερες ταξεις θυμαμαι οτι διαβαζα πολυ αργα ενα μεγαλο κειμενο χωρις εικονες, γιατι με κουραζε, και δυσκολευομουν να φανταστω εικονες και γεγονοτα απο τις περιγραφες! Συνηθισμενος απο την οπτικη αφηγηση των κομικς, δυσκολευομουν να αναγνωρισω προσωπα που δεν ειχαν περιγραφεί για μενα, επρεπε ενα κειμενο να ξεκιναει απο την περιγραφη ενος προσωπου (να ξερουμε αν ειναι ξανθος, μελαχροινος, αν εχει μουσι, αν ειναι γερος κλπ), και μια ιστορια να ακολουθει χρονολογικη σειρα.

Δεν καταλαβαινα πχ γιατι ξαφννικα να "βλεπουμε" ενα παιδι που περπαταει στο δρομο, και να μετα να ζουμε σαν αναμνησεις το τι εγινε και εφυγε απο το σπιτι του! Γιατι, ελεγα, να μη ξεκινησει η ιστορια απο το σπιτι του, να δουμε τι εγινε και εφυγε, και μετα να τον δουμε να περπαταει στο δρομο, χρονολογικα;

Οταν μας εβαζαν να διαβασουμε ενα βιβλιο για τις διακοπες με αγχωνε αφανταστα και το θεωρουσα μεγαλη αγγαρεια. Σκοπος μου ηταν να περασουν οι σελιδες να φυγει αυτο το βαρος, και τελικα οταν εκλεινα το βιβλιο δεν ειχα καταλαβει σχεδον τιποτα.

Τα πρωτα βιβλια που ανοιξα με τη θεληση μου ηταν ψευδοεπιστημονικα (Ντενικεν, Ατλαντιδα κλπ ) και το πρωτο λογοτεχνικο βιβλιο που διαβασα με τη θεληση μου πρεπει να ηταν ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιων. Επιτελους, ενα βιβλιο που θυμιζει video game

Συμπερασμα: η φιλαναγνωσια δεν διδασκεται ουτε επιβαλλεται

 

[domniki]

Ελεφαντάκο μου θύμισες μια ιδέα που μου είχε πει μια ξαδερφούλα μου ότι το έκαναν στο σχολείο της:

είχαν μίνι δανειστική βιβλιοθήκη στην τάξη τους! Το κάθε παιδί πήγαινε από ένα βιβλίο, και εναλλάξ τα παιδιά δανείζονταν τα βιβλία των υπόλοιπων παιδιών. Είχαν κάνει και καρτούλα στο πίσω μέρος του κάθε βιβλίου για να φαίνεται ποιό παιδί το είχε δανειστεί. Στο τέλος της χρονιάς, το κάθε παιδί έπαιρνε πίσω το βιβλίο του από τη βιβλιοθήκη.

Στην 6η τάξη ο δάσκαλος είχε οργανώσει το σύστημα που περιγράφει ο nwntas. Κάθε μαθητής έφερε 1-2 βιβλία και ο δάσκαλος τα τοποθέτησε σε μια βιβλιοθήκη που είχαμε στην τάξη με τζαμένιες πόρτες που έκλεινε με κλειδαρια (το κλειδί το είχε ο δάσκαλος). Κάθε Παρασκευή ο δάσκαλος διάβαζε τα ονόματα όλων των μαθητών και ο καθένας έλεγε ποιο βιβλίο ήθελε να δανειστεί. Την επόμενη Παρασκευή επιστρέφαμε τα βιβλία που είχαμε διαβάσει και δανειζομασταν κάποιο άλλο, ή το ίδιο, αν δεν είχαμε προλάβει να το διαβάσουμε. Τα βιβλία που είχαμε φέρει οι μαθητές, τα πήραμε πίσω στο τέλος της χρονιάς. Μ'αυτο το σύστημα διάβασα πολλά βιβλία, όπως και οι περισσότεροι συμμαθητές μου. Δεν υπήρχε κάποιος καταναγκασμός, ούτε κάποια ιδιαίτερη συζήτηση για τα θέματα των βιβλίων που διαβάζαμε.

 

[Crimson Moonlight]

Το έχω μεγάλο καημό που από το σχολείο δεν μας πρότειναν βιβλία για να διαβάσουμε. Ειδικά στο δημοτικό οι δασκάλες που είχα (υπήρχαν και αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά τους χαίρονταν άλλα τμήματα) ήταν της άποψης τί να τα κάνουμε τα λογοτεχνικά βιβλία αφού δεν μπορούμε να τα διαβάσουμε μόνοι μας. Άκρως ρατσιστικό σχόλιο για παιδιά που δεν ήξεραν την γλώσσα και δυσκολεύονταν στην ανάγνωση, ή μπηχτή του τύπου αφού εχετε αγράμματους γονείς που δεν διαβάζουν γιατί να διαβάζετε εσείς. Ανθολόγιο κάναμε μόνο τρεις-τέσσερις φορές σ' όλα τα χρόνια.

 


Μια φορά είχε έρθει η Τζωρίδου Κατερίνα και παρουσίασε το βιβλίο της "ο κλέφτης των χρωμμάτων". Είχα κάτσει στην πρώτη σειρά για να μην μου το χαλάσει το τσίρκο Μεντράνο από πίσω. Είχα μαγευτεί γιατί πρώτη φορά έβλεπα συγγραφέα από κοντά, και μάλιστα μου είχε φανεί "υπερβολικά κανονική". Δέν ξέρω τί περίμενα. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που είπε ότι της πήρε 7 χρόνια να γράψει αυτό το βιβλίο. Τότε μου φαινόταν πάρα πολύς καιρός και νόμιζα ότι δεν έχει αρκετή φαντασία και ταλέντο (τελικά τα παιδιά είναι υπερβολικά σκληροί κριτές, ευτυχως που δεν της το είπα, γιατί μικρή είχα και το ελλάττωμα να λέω την αλήθεια), τώρα την καταλαβαίνω. Μου άρεσε πολύ η υπόθεση (ένας ζωγράφος που θέλει να κάνει καλύτερες τις ζωγραφιές του και γι' αυτό παίρνει τα χρώματα τη πόλης, μέχρι που η πόλη μένει ασπρόμαυρη), και μετά από λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο. Ήταν πολύ ωραίο και το θεωρώ ένα από τα πιό πρωτότυπα βιβλία της παιδικής νεοελληνικής λογοτεχνίας.

 


Στην τρίτη δημοτικού κάποιοι δάσκαλοι προσπάθησαν να στήσουν μία δανειστική βιβλιοθήκη-και μπράβο τους που το τόλμησαν με τους μισούς συναδέλφους τους να είναι από αδιάφοροι έως κατηγορηματικά αντίθετοι. Κατάφεραν να έχουν ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων (τέσσερις σιδερένιες ντουλάπες). Η βιβλιοθήκη λειτουργούσε κάθε μέρα στο 2ο διάλειμα. Είχα δανειστεί όλα τα βιβλία του Τριγωνοψαρούλη και τον κόσμο της θάλασσας. Αλλά μέσα σε λιγοτερο από μήνα τα μισά βιβλία είχαν κλαπεί, και σχεδόν όλα απ' όσα περίσσεψαν ήταν σκισμένα, μουντζουρωμένα, λερωμένα, με απλά λόγια κατεστραμμένα για πέταμα και η λειτουργεία σταμάτησε.

 

[BETTY BOOP]

Αγαπημενα βιβλια για μένα ηταν και τα βιβλια εκθεσεων με ανεπτυγμενα θεματα για όλες τις ταξεις...