Σχολικά πειράματα...στο σπίτι

[misha]

Σας έχει τύχει ποτέ να <<μεταφέρετε>> στο σπίτι πειράματα που είδατε στα σχολικά βιβλία?Στο σχολείο που πήγαινα τόσο στο δημοτικό οσο και στο γυμνάσιο δεν κάναμε ποτέ πειράματα ήμουν λίγο <<περίεργος>> και είχα απωθημένο που δεν κάναμε πειράματα στο σχολείο και ετσι τα έκανα στο σπίτι οταν ήμουν στο δημοτικο και στο γυμνάσιο με υλικά που υπήρχαν στο σπίτι και όλα αυτά χωρίς ίντερνετ μιλάμε για τα 90s.

Και τι δεν έκανα:πειράματα χημείας οπώς ανίχνευση αμύλου με μπεταντίν,νερό,και ψωμί το μπεταντίν γινόταν απο καφέ μώβ όλα αυτά σενα ποτηρι νερού.

Απόπειρα να φτιάξω δείκτη(αυτο που αλλάζει χρώμα) ανάλογα με το αν βάζουμε οξύ η αλκάλι με υλικό το πατζαροζούμι (κάπου είχα διαβάσει τότε οτι γίνεται) και υλικά οπως ξύδι και τουμποφλό που είναι καυστικό νάτριο δεν θυμάμαι να είχα κάποια επιτυχία.

Απόπειρα σύνθεσης σαπουνιού με μαργαρίνη και τουμποφλό και νερό και θέρμανση σε ένα μπρίκι με συνεχές ανακάτεμα αρκετά πετυχημένη απόπειρα σχηματίστηκε τελικά ενα άσπρο στερεό σώμα που είχε μια εντελώς ουδέτερη μυρωδιά μύριζε περίπου όπως το πράσινο σαπούνι.

Αυτά μέχρι στιγμής αν θυμηθώ και άλλα θα ποστάρω.

 

[elephadas]

Σαπούνι είχα δει μικρός να φτιάχνει η γιαγιά μου στο πατρογονικό χωριό, δεν είχα τον πειρασμό να φτιάξω.

Το πατζαροζούμι δεν ξέρω αν είναι δείκτης, αλλά είχα κάνει παρόμοια πειράματα με μωβ λάχανο και δουλεύουν. Διάλυμα με λίγο ζουμί λάχανου γίνεται κόκκινο με οξύ και μπλε με απλή σόδα, δεν χρειαζόταν τουμποφλό και τέτοια ισχυρά πράματα.

Είχα επίσης διαλύσει χαλκό (από ηλεκτρικό καλώδιο) σε υδροχλωρικό οξύ από τον μπακάλι, κανονικά δεν αντιδρούν αλλά με τον καιρό διαλύεται ο χαλκός (τώρα ξέρω ότι οξειδώνεται πρώτα από το οξυγόνο που είναι διαλυμένο στο νερό) και το διάλυμα αποκτά πρασινούλι ή γαλαζωπό χρώμα.

Και πολύ μεγάλη χαρά αισθάνθηκα όταν κατάλαβα ότι τα μελανά μολύβια που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου στη δουλειά του (γκρίζα γραμμή που μπορούσε να σβηστεί όταν έγραφες, μελανή και μόνιμη αν σάλιωνες τη μύτη πριν γράψεις) περιείχαν υπερμαγγανικό κάλιο (αυτό έδινε το μωβ χρώμα) που είναι ισχυρό οξειδωτικό. Αλλά απογοητεύτηκα: Όταν ανακάτευα ξύσματα με νερό γινόταν ένα ωραίο μωβάκι διάλυμα, αλλά όταν αντιδρούσε με κάτι το ΚΜnΟ4 γινόταν διοξείδιο του μαγγανίου και το ωραίο μωβάκι γινόταν ένα βρώμικο σκούρο καφέ. Μπλιαχ.

Μετά από αυτά θα παραξενευτείτε αν σας πω ότι έγινα χημικός μηχανικός?

 

[Maddog]

Εγώ δύο που θυμάμαι να έχουν λειτουργήσει επιτυχώς ήταν μια "υδροπονική καλλιέργεια" στην οποία "φυτέψα" φακές σε ένα δοχείο που περιείχε βαμβάκι μουλιασμένο με μπόλικο νερό. Φύτρωσαν κανονικά και άρχισαν να μεγαλώνουν, αλλά μετά από κανά μήνα το πέταξα σούμπιτο γιατί η μπόχα που έβγαζε αυτό το πράμα ήταν απίστευτη. Και το δεύτερο ένα απλό ηλεκτρικό κύκλωμα με μπαταρία, διακοπτάκι, καλώδια και λαμπάκι από φακό. Παραδόξως λειτούργησε.

Περισσότερο ενδιαφέρον πάντως έχουν τα αποτυχημένα.

Πρώτο και άκρως επικίνδυνο, το χώσιμο ενός σύρματος και στις δύο τρύπες μπρίζας βάσει της θεωρίας ότι θα λειτουργήσει ως αντίσταση και θα πυρακτωθεί. Φυσικά έγινε ένα ωραίο "μπαμ" και έπεσε ο γενικός στο σπίτι. Απορώ πως επέζησα αλλά οι μεγάλοι λείπανε οπότε την έκανα τουμπεκί ψιλοκομμένο και την γλύτωσα γενικότερα. Αργότερα έμαθα και τα περί βραχυκυκλωμάτων.

Και το δεύτερο καλό ήταν όταν αποφάσισα να συλλέξω μπαρούτι χτυπώντας ελαφρά με ένα σφυράκι τα κόκκινα καψούλια από τα πιστόλια που είχαμε για παιχνίδια. Λειτούργησε θαυμάσια αφού ο κραδασμός του χτυπήματος έκανε το μπαρούτι να ξεκολλάει από το πλαστικό καψούλι και να πέφτει έξω. Μάζεψα έτσι μια αξιόλογη ποσότητα, αλλά μετά η μικρή μου αδερφή είχε την φαεινή ιδέα να κοπανήσει τον σωρό του μπαρουτιού με το σφυρί (δεν θυμάμαι τον λόγο που το έκανε αυτό...). Φυσικά προκάλεσε μια ωραία πυροδότηση -περισσότερο "πουφ" παρά "μπουμ" βέβαια, ευτυχώς- που άφησε ένα θαυμάσιο σημάδι στην επιφάνεια του ξύλινου γραφείου. Μετά έφαγε ένα θαυμάσιο χέρι ξύλο.

 

[Kambia]

Συνήθως έκανα τα πειράματα της φυσικής και όχι της χημείας στο σπίτι.

Θυμάμαι σε κάποιο βιβλίο του "Εμείς και ο κόσμος" είχε ένα πείραμα με ένα μπουκάλι και ένα λάστιχο νερού (μελέτη της πίεσης του νερού). Πήρα ένα μπουκάλι μπύρας λοιπόν, το τοποθέτησα ξαπλωτό στο πάτωμα της κουζίνας, έβαλα στο στόμιό του το λάστιχο και άνοιξα τη βρύση.... Τέρμα όμως!!! Δε θα σας πω πως έγινε η κουζίνα! Με έφαγε η σφουγγαρίστρα εκείνη την ημέρα

Ένα άλλο που έκανα ήταν να φτιάξω κύκλωμα με λεμόνια και να κάνω ένα λαμπάκι να ανάψει. Τα κατάφερα, αλλά οι γονείς μου με στείλανε να φέρω λεμόνια μετά

 

[RIO]

Είχα κάνει αυτό με τις φακές, το ψωμί και το μπεταντίν που ανέφερε ο Misha, όπως και το "πείραμα" με το νερό της βρύσης, που επηρεάζεται αν πλησιάσει μια ηλεκτρισμένη τσατσάρα...

 

[misha]

Μπράβο παιδιά τελικά δεν ήμουν ο μόνος <<περίεργος>> και <<ζαντός>> οταν ήμουν παιδί.

Λοιπόν τώρα που άναψε η συζήτηση θυμήθηκα και μερικά άλλα πειράματα φυσικής που έκανα.

Επαιρνα μια σκουριασμένη ξύστρα μολυβιών και την έβαζα στο θετικό πόλο μιας μεσαίας η μεγάλης μπαταρίας του 1,5 βόλτ με ενα καλώδιο στον αρνητικό πόλο και το άλλο άκρο το έτριβα στην σκουριασμένη ξύστρα αφού έβλεπα οτι δημιουργούνται σπίθες και όλα είναι ΟΚ έβαζα μπρος το ραδιόφωνο μας έσερνα το διακοπτάκι στα ΑΜ (στα FM δεν γινόταν τίποτα) γύριζα τον επιλογέα σταθμών σε μια θέση που δεν έπιανε κανένα σταθμό μετα σε διάφορες αποστασεις απο το ραδιόφωνο δημιουργούσα σπίθες με την ξύστρα και στο ραδιόφωνο ακουγόταν ένα "χρουτς χρουτς" έχω να σας πληροφορήσω οτι το έκανα σε αποσταση περίπου δέκα μέτρων (στο χώλ ενώ το ράδιο ήταν στο παιδικό δωμάτιο)και στο ράδιο ακουγόταν "χρούτς χρούτς"!!

Ενα άλλο πείραμα που πετύχαινε με όλες τις μπαταρίες ηταν να βραχυκυκλώνω σε αυτές λεπτότατο ατσαλόμαλλο για τα κατσαρολικά και αυτο αμέσως κοκκίνιζε και έπαιρνε φωτιά.

 

[D@redevil]

Θαρρώ πως λίγο - πολύ, είχα κάνει κι εγώ μερικά από τα πειράματα που αναφέρετε!

Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν, μπορώ επιτέλους να δείξω αυτό το θρεντ στη μητέρα μου και να την παρηγορήσω λέγοντας ότι ο πειραματισμός οφείλεται στην ευρύτερη παιδική περιέργεια (κοινώς, κι άλλο παιδί να 'χε, τα ίδια θα 'κανε! )

Μολονότι τα πειράματά μου είχαν σχέση κυρίως με ηλεκτρονικά (κυκλώματα - ρεύμα - τάσεις - αποσυναρμολόγηση & συναρμολόγηση ηλεκτρονικών συσκευών) και δε γίνονταν απαραίτητα στο σχολείο, θυμάμαι όταν ξεκίνησα ν' ασχολούμαι με την ιστιοπλοΐα, που ο εκπαιδευτής προσπαθούσε να μας εξηγήσει το νόμο του Bernoulli περί υδροδυναμικής / αεροδυναμικής.

Μας ήταν αδύνατον στην ώριμη ηλικία των 9 ετών ν' αντιληφθούμε την έννοια της υποπίεσης, που ασκείται στα πανιά μας, όταν δεχόμαστε τον αέρα από την πλώρη.... (δηλαδή ότι ο αέρας "ρουφάει" το σκάφος και δεν το σπρώχνει, όπως γίνεται στις πρυμνιές πλεύσεις). Οπότε μας είχε ζητήσει μόλις πάμε σπίτι, ν' ανοίξουμε τέρμα τη βρύση και να βάλουμε ένα κουτάλι κάτω από το τρεχούμενο νερό με την κυρτή του επιφάνεια να "δείχνει" προς το ταβάνι. Μόλις αρχίσει να λειτουργεί η υποπίεση, νιώθουμε το κουτάλι να έλκεται από τη βρύση και όχι να σπρώχνεται προς τα κάτω (όπως θα ήταν το αναμενόμενο!).

Εκτός από έναν παραφουσκωμένο λογαριασμό νερού, δεν είχαμε άλλα παρατράγουδα.

Άλλο πείραμα (που κόστισε ένα μαύρο μάτι σε μια φίλη μου): Για την καλύτερη κατανόηση της αδράνειας (σ.σ. δεν το πιστεύω ότι ακόμα θυμάμαι τους ορισμούς από την φυσική!!!! ), μας είχε ζητηθεί να βάλουμε πάνω σ' ένα ποτήρι ένα χαρτί κι ένα νόμισμα! Τραβώντας γρήγορα & απότομα το χαρτί και χάρη στην αδράνεια, το κέρμα δεν ακολουθούσε την κίνηση του χαρτιού, αλλά παρέμενε στη θέση του και φυσικά έπεφτε στο ποτήρι! Το θυμάστε, φαντάζομαι!

Ωραία! Βάλτε τώρα στην εικόνα και τον αγκώνα μου την ώρα που τράβηξε το χαρτί, ενόσω η φίλη μου έσκυψε να πάρει το στυλό που της είχε πέσει!

Θυμάμαι και κανα-δυο ακόμα: Π.χ. για τη διατήρηση της ορμής: Είχαμε φουσκώσει ένα μπαλόνι και το είχαμε κολλήσει σε καλαμάκι, στο οποίο περάσαμε μια κλωστή, αναγκάζοντας την κατασκευή "μπαλόνι+καλαμάκι" ν' ακολουθεί συγκεκριμένη διαδρομή -από την αρχή της κλωστής μέχρι το τέλος (σα ράγα)! Ε, το είχαμε κάνει "μοντέλο" μ' ένα παιδί από τη γειτονιά, ν' ανταλλάσσουμε έτσι μηνύματα! (και καλά ήταν και κρυπτογραφημένα / κωδικοποιημένα! )

Τέλος, με το ίδιο παιδί, το πείραμα με τα τενεκεδάκια και το σκοινί! (μετάδοση του ήχου!)... Αν θυμάμαι καλά, κάποια στιγμή είχαμε κατορθώσει να επικοινωνήσουμε από τα κονσερβοκούτια! Αλλά κατά κανόνα, φωνάζαμε τόσο πολύ που ακουγόμασταν άνετα και χωρίς αυτά!

 

[Aardvark]

Ειχα τρελα με τα μαγνητακια ,ειχα μαζεψει ολων των ειδων τα σχηματα απο στρογγυλα μεχρι τουβλακια και φυσικα επαιζα με ρινισματα σιδηρου σπιτι (μπορει να τα ειχα βουτηξει τα ριν/τα απο το σχολειο) πανω σε ενα φυλλο χαρτι και απο κατω μαγνητης και σχηματιζονταν διαφορα σχεδιακια!


Γενικως οτι σχετικως με μαγνητες το κανα.


Θυμαμαι ξεκολλαγα τις πεταλουδες απο το ψυγειο και εβγαζα τους μαγνητες,lol

 

[misha]

Τώρα που λες λές για μαγνητάκια θυμάμαι οτι είχα βάλει ενα μπροστά στην πρώτη εγχρωμη τηλεορασή μας και για ώρες είχε σχηματιστεί μια κηλίδα σαν ξεθωριασμένο χρώμα ένα πράμα λόγω μαγνητησης της ειδικης μάσκας της οθόνης που είναι απο σίδερο μέτα απο αρκετές ώρες όμως το πηνιο απομαγνητισης που έχουν ΟΛΕΣ οι εγχρωμες έλυσε το πρόβλημα.Περιττό να πω οτι οι δικοι μου αναρωτιώνταν τι έγινε και με ρώτησαν αν έκανα τίποτα εγώ άλλα πως κατάφερα και τα μπάλωσα και τη γλίτωσα και δεν μου τις έβρεξαν. :zip:

 

[krios]

Πειράματα ε;

α)Φύτεμα φακής (δεν μου άρεσε το πως μύριζε το βαμβάκι οπότε ήταν τρελή η χαρά μου όταν το πέταξα)

β)Κόλπα με μαγνητάκια (πολύ χαιρόμουν και χαίρομαι ακόμα με τους μαγνήτες)

γ)Τη μπαταρία με το φακό που λέει ο Maddog.

γ)Μεγεθυντικός φακός. Κορυφαίο πείραμα με τον ήλιο. Είχα κάψει πολλά χαρτάκια στο μπαλκόνι (και μια φορά το χέρι μου...Α, και μια φορά ένα σεμέν της μαμάς που το έβαζε πάνω στην τηλεόραση και δεν βλέπαμε καλά. Πολύ το είχα ευχαριστηθεί)

 

[johnny19818]

Είχα κάνει μερικά από τα πειράματα που γράψατε ήδη όπως επίσης να φτιάξω ένα μαγνήτη από μία πρόκα και ένα μαγνήτη. Αν θυμάστε στο δημοτικό πιάνουμε την πρόκα και κάνουμε κυκλικές κινήσεις με τη φορά των μαγνητικών γραμμών και μετά από λίγο έχουμε ένα μαγνήτη, όχι τόσο ισχυρό βέβαια αλλά από το τίποτα καλύτερο.

 

[BETTY BOOP]

α) Ειχα κανει το πειραμα με το νερο και το λαδι

[video=youtube;e3-uPp9mLf8]

δεν θυμαμαι αν αναφεροταν σε καποιο σχολικο βιβλιο

β) στην Α Γυμνασίου στο μάθημα της Βοτανικής (Βιολογία) είχαμε να βάλουμε σε πλαστικά κυπελάκια από γιαούρτι βαμβάκι και σπόρους από φακές, φασόλια κλπ. και να τα φέρουμε μετά από κάποιο διάστημα.

Έβαλα όλη μου την τέχνη και έφτασε η μέρα που πήγα σχολείο με το κυπελλάκι μου...!

Λιγο καιρο αργοτερα πεταξα τα κεσεδακια...

 

[Crimson Moonlight]

Είχα εξαντλήσει όλων των ειδών τα πειράματα με το ηλεκτρικό κύκλωμα. Φυσικά έκανα και δικές μου προσθήκες :flower: . Μου άρεσε να περνάω το ρεύμα μέσα από διάφορα αντικείμενα (πχ. σβήστρες, μολύβια, στυλό, σύρματα, κτλ). Το αγαπημένο μου ήταν να συνδέω μπαταρίες μεταξύ τους και να πετάνε σπίθες! Μία φορά είχα συνδέσει έξι από τις μεγάλες πλακουτσωτές μπαταρίες μεταξύ τους. Πύρωσαν, δεν τους το 'χα. Αν πρόσθετα τρείς-τέσσρις ακόμα φαντάζομαι θα βλέπαμε μία φωτίτσα. Αλλά μετά άρxισαν να τρέχουν τα υγρά που έχουν μέσα και ήταν αηδία.

 


Έσπασα το γυαλί μίας λάμπας χωρίς να πειράξω τα συρματάκια μέσα για να δώ άν λειτουργεί κι έτσι (η δασκάλα επέμενε ότι δεν γίνεται). Μια χαρά γινόταν, μόνο που δεν έβγαζε φως. Αναγκάστηκα να το αποδείξω μέσω της αφής...αποτέλεσμα δύο καμμένα νύχια.

 


Όταν ανάβεις ένα κερί σ' ένα πιάτο με νερό και το σκεπάσεις με ένα ποτήρι το νερό ανεβαίνει στο ποτήρι. Στο σχολείο απέτυχε. Στο σπίτι πέτυχε και απέτυχε. Για κάποιο λόγο έσπασε το ποτήρι...

 


Για να δείς άν μία μπαταρία έχει ρεύμα αρκεί να την ακουμπήσεις στην άκρη με τη γλώσσα. Όταν είπα στη δασκάλα ότι οι μπαταριες είναι τοξικές μου απάντησε ότι εγώ δεν ξέρω. Καταλαβαίνετε ότι μετά έπρεπε να το δοκιμάσω! Όχι στον εαυτό μου φυσικά, έπεισα έναν φίλο μου να το κάνει λέγοντάς του ότι μετά θα δουλεύει καλύτερα το game boy. Ένα κουτί έγλειψε και στο τέλος τον έκαιγε η γλώσσα για δύο μέρες. Τελικά αλήθεια έλεγε. Και για να μη νομίζετε ότι εγώ ήμουν το έγκλημα, ένας συμμαθητής μου τις έβαλε στο στόμα και τις μασουλούσε σαν καραμέλες. Επέζησε...

 


"Άν έχει παγώσει το μελάνι στο στυλό πρέπει να κάψουμε την άκρη για να ξαναγράψει γιατί το στυλό δεν καίγεται, μόνο ζεσταίνεται", αυτό ακριβώς είπε η δασκάλα σ' εναν συμμαθητή μου που του είχε τελειώσει το στυλό. Είπα να το δοκιμάσω σπίτι. Μια χαρά καίγεται, καί το στυλό, καί το μελάνι, και το χαρτί, και το τραπέζι...

 


Η ίδια δασκάλα με όλα τα παραπάνω (τρανταχτό παράδειγμα ότι μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει να μπαίνουν σε τάξη) μας είπε ότι άν στον φελό που βάζουμε το φυτίλι της καντήλας περάσουμε σπάγγο και το βουτήξουμε σε λάδι θα καίει σαν λάμπα λαδιού. Το δικό μου πάντως φούντωσε για τα καλά, καί το λάδι, καί το ποτήρι, καί λίγο ο νεροχύτης. Και όχι, δεν ήμουν πυρομανής!

 

[elephadas]

Υποψιάζομαι ότι αυτά που έλεγε η δασκάλα ήταν αλήθεια πολύ παλιότερα, τότε που χρησιμοποιούσαν άλλα υλικά. Ας πούμε οι πρώτοι λαμπτήρες πυρακτώσεως με καρβουνιασμένο νήμα δεν θα δούλευαν διότι ο άνθρακας θα καιγόταν. Δεν ξέρω πότε άρχισαν να χρησιμοποιούν βολφράμιο για το συρματάκι.

Το ποτήρι έσπασε γιατί δεν ήταν πυρέξ ή άλλο υλικό ανθεκτικό σε διαφορές θερμοκρασίας.

Οι μπαταρίες έχουν τοξικά υλικά μέσα αλλά όταν τις ακουμπάς με τη γλώσσα δεν έρχεσαι σε επαφή με αυτά, απλώς (αν ακοπυμπάς και τους δύο πόλους ταυτόχρονα, με έναν δεν γίνεται τίποτε) περνάει ρεύμα μέσα από τη γλώσσα σου. Δεν ξέρω αν η ξινή γεύση οφείλεται σε ηλεκτρόλυση του σάλιου, όπως έχω διαβάσει κάπου, ή αν το ρεύμα επηρεάζει κατ' ευθείαν τα σχετικά κύτταρα.

Αν η άκρη του στυλό και η μπίλια είναι μεταλλικές, όπως ήταν παλιά, δεν καίγονται. Τώρα είναι πλαστικά

Οπότε η δασκάλα σας είχε γνώσεις ελαφρώς προϊστορικές

 

[Eagle 1]

Τι ωραίο θέμα, τι αναμνήσεις μου έφερε!!!! Και εγώ έκανα πολλά από αυτά που αναφέρθηκαν, όπως φύτρωμα από φασόλια σε υγρό βαμβάκι, τηλέφωνο με 2 κουτιά και σκοινί 20 μέτρα, ηλεκτρικό τηλέγραφο με λαμπάκια με καλώδιο 5 μέτρα(από δωμάτιο σε δωμάτιο), πύρωση/ανάφλεξη λεπτού σύρματος κουζίνας (ατσαλόμαλλο) σε πόλους πλακέ μπαταρίας κλπ.

Τα επικίνδυνα που έκανα και με τρόμο τα θυμάμαι σήμερα:

- Μετά την πύρωση και το αργό κάψιμο του ατσαλόμαλλου στη μπαταρία, σκέφτηκα να το βάλλω στο οικιακό ρεύμα... Πήρα 2 κομμάτια σύρμα, ευτυχώς μονωμένα, γύμνωσα τις άκρες, ένωσα μπόλικο ατσαλόμαλλο στην άκρη από το κάθε σύρμα, συνδέοντάς τα δηλαδή με το ατσαλόμαλλο, έβγαλα τη λάμπα από ένα πορτατίφ (ευτυχώς δεν πήγα στη μπρίζα) και ακούμπησα τις δύο άλλες άκρες των συρμάτων στις επαφές του πορτατίφ..... Ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε!!!! Ένα μεγάλο ΤΣΑΦ με κρότο και λάμψη, σαν φλας, με έκαναν ευτυχώς να σηκώσω τα χέρια ακαριαία και διεκόπη η παροχή ρεύματος σχεδόν άμεσα. Δεν κάηκαν ασφάλειες (δεν είχαμε τότε από αυτές που πέφτουν) και γλύτωσα την ανακάλυψη και το ξύλο από την παντόφλα της μάνας, καθότι πήγαινα στο δημοτικό και έπεφτε συχνά.......

- Έξυνα κεφαλάκια από σπίρτα, μάζευα τη σκόνη και έκανα 2 κατασκευές:

Α) Πήρα ένα μικρό σε διάμετρο χαλκοσωλήνα από θερμοστάτη θερμοσίφωνα που άφησε ο υδραυλικός σε επισκευή, έκοψα και αφαίρεσα τον θερμοστάτη και γέμισα το σωλήνα με τρίμα από κεφαλάκια σπίρτων. Στούπωσα την έξοδο με ένα μεταλικό μπιλάκι τυλιγμένο με χαρτί για στεγανότητα, άναψα ένα κερί και βάσταγα τον σωλήνα με μία πένσα πάνω από τη φωτιά. Το μπάμ ήταν εκπληκτικό, που πήγε το βλήμα δεν έμαθα ποτέ....

Β) έκανα ένα κυλινδράκι από χαρτί, άλλειψα κόλλα στο εσωτερικό και το γέμισα με σκόνη από τα ξεφαλάκια των σπίρτων (3 κουτιά χάλασα και τα έψαχνε μετά η μάνα μου). Έβαλα και πτερύγια από χαρτί στο κάτω μέρος και από μία τρυπίτσα έβαλα φωτιά.... Έβγαλε φλόγα μεγάλη και απογειώθηκε σφαίρα, αλλά λόγω στραβοκολλήματος των πτερυγίων (δε σκέφτηκα να βάλω και δακτύλιο σύρματος κάτω για βάρος και σταθεροποίηση) έκανε σβούρες σε ύψος 1,5 μ. Στο φεγγάρι δεν έφτασε.....

- Έκανα πειράματα με τον ΜΙΚΡΟ ΧΗΜΙΚΟ: Έχω ακόμα το σετ που μου είχε χαρίσει η αδελφή μου τα Χριστούγεννα του 1970 (18.12.1970 γράφει η καρτούλα που φύλαξα ως τώρα) ερχόμενη από τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε. Είχε πολλά μέσα όπως διάφορες ουσίες, δοκιμαστικούς σωλήνες, καμινέτο, διηθητικό και ηλιοτροπικό χάρτη κλπ. Το είχα πάει και στο γυμνάσιο στο μάθημα της χημείας (που τότε γινόταν μόνο θεωρητικά), αλλά όταν το είδε ο καθηγητής είπε "Πάρτο από δω και κοίτα μη βάλεις καμμία φωτιά και καείς"..... Έκανα αρκετά από τα πειράματα που είχαν οι οδηγίες στο σπίτι, άλλαζαν χρώματα στον ηλιοτροπικό χάρτη, όλα καλά, ώσπου κάποια στιγμή προχώρησα σε δικά μου πειράματα (τι στην ευχή πήγαινα στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου!). Σε ένα από αυτά έβαλα σε δοκιμαστικό σωλήνα διάφορες σκόνες, πρόσθεσα και νερό και άζαξ με αμμωνιαζόλ (έτσι το λέγανε τότε) και δεν ξέρω εγώ τι άλλο και άρχισα να το βράζω στο καμινέτο. Άρχισε να βγαίνει ένας καπνός που δεν μπορούσε κανείς να αναπνεύσει, έσπασε και ο ένας σωλήνας που είχα συνδέσει μέσω τάπας φελλού με άλλον με λεπτό γυάλινο σωληνάκι..... πανικός..... Μπαίνει η μάνα μου το βλέπει, μπήγει τις φωνές, έφερε νερό και έριξε στο τραπέζι, έγινε χαμός..... Ούτε ξέρω τι ουσία έκανα, έχασα το νόμπελ χημείας, αλλά μάλλον κέρδισα το αντίστοιχο βλακείας κινδυνεύοντας..... Από τότε κόπηκαν τα πειράματα, το σετ αποθηκεύτηκε (ευτυχώς) και με ακολούθησε κλειστό. Στα παιδιά μου ΔΕΝ το έδωσα για ευνόητους λόγους......

Όπως καταλαβαίνετε, δεν έγινα ούτε χημικός, ούτε ηλεκτρολόγος...........

Παραθέτω φωτογραφίες, ήταν αγγλικής κατασκευής MERIT, J&L Randall LTD αγορασμένο στη Θεσσαλονίκη.

 

[circleag]

Απο μικρός φαινόμουν ότι είχα κλίση στην χημεία και ότι θα γινόμουν σπουδαίος επιστήμονας.. αφού να φανταστείτε στο σπίτι έκανα τα δικά μου πειράματα.. ανακάτευα ότι να΄ναι.. χλωρίνη με coca cola και σαμπουάν μαζί με απορρυπαντικό και οινόπνευμα! Το φοβερό μου μυαλό δεν σταμάταγε εκεί καθώς το δημιούργημα μου έπρεπε να μυρίζει όμορφα και για αυτό το λόγο.. το ψέκαζα λιγάκι και με την λακ της μητέρας μου!!!

Υ.Γ. Τελικά δεν έγινα χημικός αλλα μπαρκαρουτσος!!

(Η ανθρωπότητα σώθηκε απο έναν πυρηνικό ολοκαύτωμα!!)

 

[Sid.Stavros]

ήταν μια "υδροπονική καλλιέργεια" στην οποία "φυτέψα" φακές σε ένα δοχείο που περιείχε βαμβάκι μουλιασμένο με μπόλικο νερό. Φύτρωσαν κανονικά και άρχισαν να μεγαλώνουν, αλλά μετά από κανά μήνα το πέταξα σούμπιτο γιατί η μπόχα που έβγαζε αυτό το πράμα ήταν απίστευτη.

Νομιζω ηταν μεσα στο μαθημα, μας εβαζαν εργασια στο σπιτι να φυτεψουμε φακες σε κεσεδακι απο γιαουρτι οπου μεσα ειχε βαμβακι το οποιο με προσοχη θα μουσκευαμε, επρεπε αν το εχουμε στο παραθυρο να το χτυπαει ο ηλιος αλλα προσοχη οχι αερας και το ριξει.