Τα μεσημέρια της Κυριακής

[caprice]

Εμείς φεύγαμε πρωί – πρωί την Κυριακή και πηγαίναμε στη θεία μου στα Κάτω Πατήσια.

Επειδή δεν είχαμε αυτοκίνητο, παίρναμε ταξί ή τρένο. Στη διαδρομή με το ταξί είχα μάθει και έλεγα τους δρόμους απέξω: Συγγρού, Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Γ’ Σεπτεμβρίου, Κεφαλληνίας, Αδμήτου, Νέας Ιωνίας, κ.λπ. Αν πηγαίναμε με τρένο από το σταθμό της Καλλιθέας περίμενα με αγωνία να έρθει παλιό τρένο με βαγόνια σκούρα καφέ με ρίγες – πώς αλλιώς να το περιγράψω δεν ξέρω.

Φτάναμε λοιπόν και οι μεγάλοι έπιναν το καφεδάκι τους και εμείς (ο αδελφός μου και εγώ) παίζαμε στη γειτονιά με άλλα παιδάκια. Δεν περνούσαν αυτοκίνητα παρά σπανίως, εμείς ξελυσσάγαμε με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια εποπτεία από τα μπαλκόνια την είχαμε αλλά στο χαλαρό. Η όποια δραστηριότητα έληγε απαραιτήτως πριν αρχίσει «το ελληνικό» το μεσημέρι. Δηλαδή έπρεπε να μαζευτούμε, να πλύνουμε χέρια, να πάμε όπου ήταν να πάμε, να φάμε, να τελειώσουμε για να είμαστε έτοιμοι ΄να δούμε τηλεόραση.

Δεν ξέρω αν μας πάρκαραν για να ακούσουν ποδόσφαιρο με την ησυχία τους. Πάντως εμένα δεν με χαλούσε καθόλου διότι το είχα δίπορτο, ούσα ποδοσφαιρόφιλη από τα γεννοφάσκια μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα δελτία ΠΡΟΠΟ με το 12Χ που μέχρι να καταλάβουμε τα γράφαμε 123.

Αν πηγαίναμε από το Σάββατο (γινόταν αρκετές φορές και αυτό) βλέπαμε ασπρόμαυρες ταινίες από μηχανή προβολής (Τομ και Τζέρι, Χοντρό – Λιγνό που κουβαλούσαν ένα πιάνο - τρελό γέλιο)


Ενίοτε, με εφαλτήριο το τρένο στα Κάτω Πατήσια κάναμε πολλές βόλτες: Νέα Φιλαδέλφεια, Περισσό, Κηφισιά τις περισσότερες φορές.

Εχω γράψει και κάπου αλλού ότι ....τότε υπήρχαν Κυριακές.

 

[Koproskylo]

Το πρωί πήγαινα με τη γιαγιά εκκλησία, μεσημεράκι με γονείς για φαγητό σε κάποια ταβέρνα και κατά το απογευματάκι γήπεδο. Όταν έπαιζε εκτός ο Α.Ο.Ξ., αντί για γήπεδο, μπάλα στο προαύλιο του διπλανού δημοτικού ή βόλτες με το BMX...

 

[Maverick]

Τα μεσημέρια της Κυριακής τραγουδιστά!!!

 

[krios]

Ρετρό μελαγχολία κάθε Κυριακή απόγευμα

Δεν υπήρχε ούτε ένα μα ούτε ένα απόγευμα Κυριακής που να μην με έπιανε μελαγχολία. Κι όσο περνούσε η ώρα τόσο το χειρότερο. Ειδικά όταν άκουγα εκείνο το ''χαλί'' της εκπομπής Αθλητική Κυριακή... Κι έλεγα: όταν επιτέλους τελειώσω το σχολείο δεν θα είμαι πια έτσι, θα είναι αλλιώς οι Κυριακές! Συνέβαινε και σε σας ή ήμουν μόνο εγώ έτσι;

 

[RIO]

Με την διαφορά ότι αυτό το συναίσθημα, μου έμεινε και μετά το σχολείο...

 

[Metalcandyman]

Και σε μενα συναιβενε στο σχολειο αλλα δεν συνεχιστηκε γιατι λογο της δουλειας μου και τα σαββατοκυριακα σαν καθημερινες ειναι.

 

[circleag]

Με την διαφορά ότι αυτό το συναίσθημα, μου έμεινε και μετά το σχολείο...

Παρομοίως....

Παντός οταν ήμουν μικρός..

Κάθε Κυριακή βραδυ ειδικά μετά απο ενα Σαββατοκύριακο ξεκούρασης, ανεμελιάς και παιχνιδιού στις πλατείες απο το πρωί μέχρι το βραδύ

πάντα με έπιανε η μελαγχολία της Δευτέρας (ξανά πάλι σχολειό, διάβασμα και νωρίς... ύπνο)!!!

Πάντα τις Κυριακές πηγαίναμε κάπου με ξαδέλφια, φίλους των γονιών μου που είχαν παιδιά, άλλες φορές στο Λούνα Παρκ

και γενικά ηταν μια όμορφη ολοήμερη εξόρμηση!

Η μελαγχολία αυτή ηταν αισθητή για μένα τον Χειμώνα πιο πολύ και όχι το καλοκαίρι.

 

[Bambinella]

Υπαρχει ηδη τετοιο θεμα στο φορουμ....

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?13756-Τα-μεσημέρια-της-Κυριακής

 

[Dimitrissss]

Eιδικά όταν άκουγα εκείνο το ''χαλί'' της εκπομπής Αθλητική Κυριακή...

Το ίδιο μελαγχολικό συναίσθημα είχα κι εγώ όταν έπεφτε το σήμα τέλους της Αθλητικής Κυριακής. Γενικά οι Κυριακές, μου ήταν πάντα μελαγχολικές και δυσάρεστες.

 

[spyros_s]

οταν ήμουν δευτέρα λυκείου είχα τις Δευτέρες το πιο δυσκολο πρόγραμμα: Χημεία, φυσική, Γεωμετρία, αρχαία και αστρονομία ή βιολογία (δεν θυμάμαι κατι τέτοιο) Τα απογεύματα της Κυριακής λοιπόν μ' επιανε αυτή η μελαγχολία που λέτε!

Μόλις τελείωνε η εκπομπή του γιου του Κουρή για τα παιχνίδια της Αμίγκα στο κανάλι 29 ξεκινούσε το μαρτυριο...

 

[krios]

Υπαρχει ηδη τετοιο θεμα στο φορουμ....
http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?13756-Τα-μεσημέρια-της-Κυριακής

Μου διέφυγε, θα ζητήσω μεταφορά. Ευχαριστώ bambinella.

 

[D@redevil]

Φαντάζομαι ότι κι εγώ δεν έχω ξεπεράσει το σύνδρομο της "μελαγχολικής" Κυριακής, παρά μόνο το διάστημα που ήμουν στο Ισραήλ....

Εκεί το "σύνδρομο της Κυριακής" είχε μεταφερθεί το Σάββατο (το Σαββατοκύριακό τους είναι το Παρασκευοσάββατο και η Κυριακή τους είναι η 1η εργάσιμη μέρα της εβδομάδας)...

Γενικά, από τότε που ήμουν μαθήτρια μέχρι και τώρα, αυτή η μαυρίλα του "αύριο είναι Δευτέρα & πρέπει να πάω σχολείο - σχολή - δουλειά" υπήρχε ανέκαθεν!...

Και μάλιστα, ειδικά όταν ήμουν παιδί, όντως το τέλος του Σαββατοκύριακου το οριοθετούσαν οι τίτλοι τέλους της Αθλητικής Κυριακής, όπως λέει και ο Δημήτρης πιο πάνω...

 

[spyrosd]

Απλά το θέμα είναι τι ακολουθεί μετά την Κυριακη. Μια "τσαγκαροδευτέρα" ή μια "βουρκωμένη Δευτέρα"

 

[Kambia]

Δεν τις χώνευα τις Κυριακές με τίποτα, για πολλούς και διάφορους λόγους με κυριότερο οτι την επομένη είχα σχολείο. Και εκνευριζόμουν πιο πολύ όταν άκουγα και τα στρουμφάκια να τραγουδούν "... απ' όλες τις ημέρες η Κυριακή μ' αρέσει! "

Υγ. Έτοιμη και η μεταφορά Κριος. Thanks ΒΒ

 

[elephadas]

Ααααχχχ... ωραίο πράμα οι Κυριακές. Όταν ήμουν μαθητής, είχαμε σχολείο και το Σάββατο, οπότε η Κυριακή ήταν η μόνη μέρα ξεκούρασης. Και το καλύτερο, στο Γυμνάσιο δεν είχε ούτε εκκλησία, γιατί ο (υποχρεωτικός) εκκλησιασμός για το σχολείο γινόταν το Σάββατο. Κι έτσι είχε ύπνοοοο. Και το μεσημέρι απαραιτήτως τα "Νέα Ταλέντα" του Οικονομίδη (αργότερα η εκμπομπή του ονομαζόταν "Χαρούμενα επίκαιρα και νέες ανησυχίες" αλλά είχε παραμείνει στο ίδιο στυλ.) Τηλεόραση δεν υπήρχε, και όταν πολλά χρόνια αργότερα πήραμε, το πρόγραμμα άρχιζε στις 6 οπότε το μεσημέρι έμενε σβηστή.

Μετά το φαγητό, ιδίως το χειμώνα, αν ο καιρός ήταν καλός είχε συχνά βολτίτσα στη θάλασσα, συνήθως σε ένα μέρος με βραχώδη ακτή και κύματα που έσκαγαν πάνω στα βράχια. Και μετά πορτοκαλάδα στο κέντρο του Γ., στην άκρη του βράχου με υπέροχη θέα.

 

[Rio Blast]

Θυμάμαι τα μεσημέρια της Κυριακής το ένα κρατικό κανάλι είχε Ελληνική ταινία και το άλλο Ταρζάν. Η μητέρα μου και η αδελφή μου θέλανε να δούνε την ελληνική και εγώ τον Ταρζάν και συνήθως πέρναγε το δικό τους!

 

[Stanfromgreece]

Δεν τις χώνευα τις Κυριακές με τίποτα, για πολλούς και διάφορους λόγους με κυριότερο οτι την επομένη είχα σχολείο. Και εκνευριζόμουν πιο πολύ όταν άκουγα και τα στρουμφάκια να τραγουδούν "... απ' όλες τις ημέρες η Κυριακή μ' αρέσει! "
Υγ. Έτοιμη και η μεταφορά Κριος. Thanks ΒΒ

Μία από τα ίδια και εγώ! Ποτέ μου δεν συμπάθησα τις Κυριακές (ειδικά από το μεσημέρι και μετά, αισθανόμουν και αισθάνομαι ακόμα ένα τεράστιο βάρος).

Αντίθετα, τα Σάββατα πάντα τα λάτρευα και τα λατρεύω ακόμα! Ακόμα και τα Σάββατα που εργάζομαι (1 το μήνα), τα θεορώ πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε Κυριακή!

Σιχαίνομαι ακόμα και τις Κυριακές που τις ακολουθεί ΜΗ εργάσιμη Δευτέρα!

Σημ.Την Κυριακή 18/12, επέλεξα εθελοντικά στην εταιρεία που εργάζομαι, να την εργαστώ, και να πάρω άδεια όλη την υπόλοιπη εβδομάδα... τυχαίο;;;

 

[johnny19818]

Η Κυριακή στα παιδικά μου χρόνια ξεκινούσε με εκκλησία όπου μας έσερνε αναγκαστικά η μάνα μας. Έπειτα είτε θα πηγαίναμε στο χωριό είτε θα καθόμασταν στο σπίτι όπου η μάνα μου μαγείρευε κάποια σπεσιαλιτέ που δεν την έβλεπες άλλες μέρες όπως κάποιο γιουβέτσι ή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Το απόγευμα περνούσε μάλλον ανιαρά και μόνο που είχες στο μυαλό σου ότι την επομένη θα πήγαινες στο σχολείο ξενέρωνες απίστευτα.

Το καλοκαίρι ήταν καλύτερα τα πράγματα καθώς πηγαίναμε παραλία με φαγητά, παγωτά καφέδες για τους γονείς κτλ και περνούσαμε όλη τη μέρα εκεί.

Την απόλυτη φρίκη όμως με τις Κυριακές την έφαγα στο 1ο εξάμηνο ως φοιτητής. Δεν είχα κάνει και πολλές παρέες ακόμη και έμενα και μακριά οπότε έκοβα φλέβες και με έπιανε αυτή η γνωστή μελαγχολία.

 

[prisma]

Η χειρότερη μέρα. ΟΚ, μέχρι το μεσημέρι είναι καλά, χαλαρώνεις κλπ... μετά από μια ώρα αρχίζει και με πιάνει μελαγχολία. Πάντως και εγώ παλιά, μόλις άκουγα το σήμα της Αθλητικής Κυριακής συνειδητοποιούσα το τέλος για τα καλά.

 

[perlastar]

To πρωί της Κυριακής ήταν το χειρότερό μου, καθώς με έστελναν με το ζόρι εκκλησία και κατηχητικό. Για το δεύτερο ευτυχώς δεν ήταν και τόσο απόλυτοι και με άφηναν να μην πάω μερικές φορές, αλλά η εκκλησία ήταν απαραίτητη. Από τη βαρεμάρα μου, με έπιανε πάντα μία τεράστια υπνηλία ειδικά την Κυριακή. Επίσης στενοχωριόμουν πολύ γιατί έχανα τα ωραία παιδικά στην τηλεόραση, μέχρι που κάποιες φορές το έπαιζα άρρωστη για να μείνω μόνη μου στο σπίτι και να τα δω, αλλά αυτό το κόλπο εννοείται ότι λίγες φορές έπιανε.

Από το μεσημέρι και μετά όμως, η Κυριακή γινόταν καλύτερη. Θυμάμαι να τρώμε καλύτερο και πιο επίσημο φαγητό από τις άλλες μέρες, σχεδόν πάντα φούρνου ή να πηγαίνουμε καλεσμένοι σε σπίτια άλλων. Μετά δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο, έκανα τα μαθήματα που απέμεναν, έβλεπα τηλεόραση, διάβαζα κανένα εξωσχολικό και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τη Δευτέρα. Αυτή η μελαγχολία μου έμεινε και εμένα όταν τελείωσα το σχολείο, επειδή στη δουλειά εκείνος που έπαιρνε ρεπό, είχε συνήθως όλο το Σαββατοκύριακο, οπότε η Δευτέρα γινόταν πολύ μισητή.

Εκεί που απολάμβανα πραγματικά τις Κυριακές ήταν το καλοκαίρι, τότε ήταν που αν δεν ήμασταν κάπου διακοπές, μετά το μεσημεριανό φαγητό πηγαίναμε βόλτα το απόγευμα στην εξοχή ή στη θάλασσα ή επίσκεψη σε κάποιο σπίτι. Ήταν πραγματικά πολύ γλυκές αναμνήσεις.